Να Φύγουμε Απ’ το Σχολείο
Γράφει η Nikoleta Dafnou
Να Φύγουμε Απ’ το Σχολείο.
Πολλά χρόνια πριν, σε ένα σχολείο της επαρχίας.
“Αυτές; Αυτές είναι χαμένη υπόθεση”, μου δήλωσε κατηγορηματικά συνάδελφος ούτε 40 ετών, μιλώντας για μια παρέα “outsiders” κοριτσιών της έκτης δημοτικού που αλωνίζουν στην αυλή εν ώρα μαθήματος.
Καταπίνω το σάλιο μου – πικρό σαν δηλητήριο – για να μην του το φτύσω στα μούτρα. “Θα μπορούσα να τις πάρω βοηθούς μου στο μάθημα της Θεατρικής Αγωγής;”. Σηκώνει αδιάφορα τους ώμους. “Κάνε ό,τι θες, κοπέλα μου. Ούτως ή άλλως στην τάξη δεν μπαίνουν ποτέ.”
Μάθημα πρώτο. Μπαίνουν δειλά “Κυρία, είπε ο κος Τάδε ότι μας χρειάζεσαι”. “Ναι, κορίτσια, καθήστε”. Όλως τυχαίως το μάθημα ήταν για τα συναισθήματα. Οι “outsiders” ακούν με προσοχή, μοιράζονται προσωπικές ιστορίες, δεν κουνάν από τη θέση τους, μέχρι και που συνετίζουν τα δευτεράκια όταν αυτά σηκώνονται και κάνουν φασαρία.
“Πως πήγε;” με ρωτάει ο συνάδελφος στην αυλή. “Θα τις χρειαστώ κι άλλες μέρες” απαντάω λακωνικά.
Περνάν οι μέρες, οι μήνες, τα κορίτσια αυτά αρχίζουν σταδιακά να μπαίνουν στο μάθημα του δασκάλου τους, ο Σχολικός Σύμβουλος παρατηρεί με έκθαμβη αγάπη τη βελτίωσή τους, ο δάσκαλος αρχίζει να με λοξοκοιτάζει κόκκινος ύποπτα σαν τη μάγισσα του χωριού, οι υπόλοποι συνάδελφοι με μετονομάζουν από “η Θεατρολόγος – μωρέ – πως – σε – λένε” σε “η Νικολέτα μας”.
Εγώ σιωπώ.
Στο διάδρομο οι “outsiders” μου κλείνουν το μάτι κι εγώ τους βγάζω τη γλώσσα. Όταν η Μ. κλειδώνει για πλάκα την Κ. στο υπόγειο ένα “΄ώχου, ελάτε μωρέ τώρα” και ένα νεύμα εκ μέρους μου φτάνει να επιφέρει ηρεμία – και ξεκλείδωμα σε δευτερόλεπτα. Ο δάσκαλος με λοξοκοιτάει στην προσευχή και κοκκινίζει ακόμη πιο πολύ. Τον βλέπω να με οραματίζεται στην πυρά. Τον σκέφτομαι με ρωμαϊκό ένδυμα να με στέλνει στα λιοντάρια και μου φεύγει ένα γελάκι, τα κορίτσια μου με ρωτάνε ψιθυριστά “Γιατί γελάς, κυρία;”, κρατιέμαι να μην τους πω.
Ακόμη σιωπώ.
Αλλά χαμογελώντας αυτή τη φορά.
Τέλος σχολικής χρονιάς. Τα κορίτσια μου – που δεν υπήρξαν ποτέ κανονικές μου μαθήτριες, που δεν τους κάνω μάθημα, καθώς το Υπουργείο αυθαίρετα αποφάσισε ότι ΔΕΝ είμαστε “χρήσιμοι” στην Ε και ΣΤ δημοτικού – μουρμουρίζουν σε κλειστό κύκλο μεταξύ τους. Σπρώχνουν την Κ. σχεδόν με τη βια προς το μέρος μου. Κοκκινίζει, μπερδεύει τα λόγια της “Κυρία… να μωρέ γαμώτο – (παύση) – μήπως κάνεις μάθημα στο Γυμνάσιο;” Μου δίνει ένα τσαλακωμένο, κακογραμμένο χαρτάκι με τα στοιχεία του σχολείου. “Να έρθεις, κυρία”. Κι εξαφανίζονται.
Μόνη στη μέση της αυλής. Εγώ και το ιδρωμένο τους χαρτάκι.
Καμία φωνή παιδιού πουθενά. Όλοι σχόλασαν.
Μόνη η κυρία. Και καθόλου κυρία, καθώς μυξοκλαίει κρατώντας ένα τσαλακωμένο χαρτάκι.
Μάγισσα να σου πετύχει.
Θα μπορούσα να πω χιλιάδες πράγματα – για τη χρησιμότητα του Θεατρικού Παιχνιδιού στην προεφηβεία, για το στείρο σχολικό σύστημα που από κάποιες τάξεις και άνω σε ωθεί στην αποστήθιση και την τυφλή υπακοή, για τους δασκάλους με όραμα που παλεύουν ενάντια σε άθλια βιβλία και άθλιες συνθήκες να μάθουν στα παιδιά πέντε πράγματα, για το όραμά μου, για όραμα όλων των συναδέλφων, Θεατρολόγων και μη.
Για τη λαίλαπα που ετοιμάζονται αυτές οι εύθραυστες ψυχές να ζήσουν στο Γυμνάσιο.
Για την ωριαία αποβολή.
Για την “αποβολή από όλα τα γυμνάσια της χώρας”.
Για τις γνωματεύσεις από ειδικούς, για τα “αναμορφωτήρια”, για τις παιδικές φυλακές, για όλον αυτόν τον κλοιό που σπάει ο γαμημένος, σπάει, αρκεί να βρεθεί έ ν α ς άνθρωπος στο σχολείο ή στο σπίτι να πει “Τι έχεις; Μίλα μου γι’ αυτό”.
Δε χρειάζεται.
Μόνο θέλω να πω γι’ αυτό το “να μωρέ γαμώτο” της αγανάκτησης κι ελπίδας, το πιο τρυφερό “να μωρέ γαμώτο” που άκουσα στην ζωή μου.
Κι ο ενικός τους. Αυτός ο μόνιμος ενικός, δείγμα εγγύτητας, ασφάλειας κι αγάπης, δείγμα ύψιστου σεβασμού, πηγαίου σεβασμού, σεβασμού που δεν έχω ακούσει ποτέ από κανέναν που μου μίλησε στον πληθυντικό.
Να μωρέ γαμώτο.
Καμιά φορά συναντιούνται οι ψυχές.
Κι αυτό δεν μπορεί – δυστυχώς – να γίνει στα Μαθηματικά.
*Υγ. Στηρίξτε μας στην προσπάθεια επαναφοράς του μαθήματος της Θεατρικής Αγωγής στην Ε και ΣΤ τάξη. Για όλες τις φορές που ήμασταν παιδιά και κανείς δε μας ρώτησε τίποτα.
ΠΗΓΗ:http://www.enallaktikos.gr
Ετικέτες
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
