Να σου πώ ρε φιλε; Της Δήμητρας Περλορέντζου
Να σου πω για μένα ρε φίλε θές;
Κλαίω πολύ και έντονα σε κάθε ταινία και κάθε βιβλίο.
Γελάω σαν να μην υπάρχει αύριο γάργαρα δυνατά και χεστήκαμε για τις ρυτίδες.
Χαμογελάω σαν μαλάκας ακόμα και αν δεν το αξίζεις γιατί τ’αξίζω εγώ.
Ρισκάρω και αφήνομαι χωρίς πισινές και δεύτερες σκέψεις.
Κάνω λάθη εις γνώση μου γιατί όλοι έχουμε δικαίωμα.
Κάνω μαλακίες και πατάτες….(μεταξύ μας όχι όσες θα ήθελα).
Με ξοδεύω όταν νιώθω πως παίζει και να αξίζει.
Τα μαζεύω και την κάνω όταν τελικά δεν άξιζε χωρίς να ρίξω ευθύνες σε κανέναν γιατί έτσι είναι η ζωή,
ας πρόσεχα.
Δεν κρίνω, δεν φοβάμαι, δεν έχω στεγανά δεν κρεμάω ταμπελάκια σε λόγου σου επειδή με παίρνει.
Και όταν κάτι δεν το ξέρω λέω δεν μπορώ.
Γιατί δεν γίνεται να τα μπορώ όλα!
Υπάρχουν άλλοι πολύ καλύτεροι από μένα.
Και έχω όλους τους γαμημένους ρόλους που αντέχω.
Είμαι η κόρη της μαμάς μου, η μάνα του γιού μου, η φίλη των φίλων μου,
η γκόμενα που θέλω,το θηλυκό,
η γυναίκα, το παιδί ο σατανάς και ένα αγγελούδακι την ίδια ώρα.
Και όταν θα με δείς θα με θυμάσαι.
Δεν ξέρω αν θα ναι για καλό ή για κακό αλλά τουλάχιστον θα με θυμάσαι.
Όλα όσα δηλαδή ζεί, βιώνει και κάνει ένας απλός άνθρωπος στην καθημερινότητα του.
Και αγαπάω με τρελή δύναμη την Ζωή,
την ζωή, τους δικούς μου ανθρώπους και μένα.
Μεγάλο πράγμα να σε Αγαπάς και να σε αντέχεις…
Αν σε γουστάρεις κι όλας τότε η ομάδα πετάει.
Και εγώ στα 42 μου πια επιλέγω.
Παίρνω την ευθυνη για τα θέλω μου,
τι μου κάνει και τι δεν θα γίνω ποτέ.
Και αν δεν σου αρέσω δεν θα σκάσουμε ρε συ.
Κάνεις δεν σε υποχρέωσε.
Άλλωστε παίζει και εσύ να μην μ’αρέσεις λιγάκι, αλλά πάλι με ένα χαμόγελο πιο μεγάλο από το μπόι μου θα στο δείξω, αν στο δείξω και πότε.
Κι όταν θα φύγω γιατί θα φύγω πάλι με χαρά θα’ ναι γιατί μόνο έτσι μπορώ.
Θές παράξενη, θες αλλιώτικη,
θες διαφορετική και μυστήριο τραίνο,
δεν πειράζει.
Τιμή μου, αυτή είμαι έτσι με έφτιαξα και είναι προσωπική επιλογή.
Όλα τ’αλλα είναι για να χούμε να λέμε!
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
