Ο γλίτσας της «Εφημερίδας των Συντακτών» – του Νίκου Μπογιόπουλου
Τι παράγεται όταν ένας γλίτσας συναντά έναν ακόμα γλίτσα; Γλίτσα στο τετράγωνο παράγεται, τι άλλο θα παραγόταν. Η συγκεκριμένη, δε, γλίτσα, βρήκε φιλόξενο χώρο στην «Εφημερίδα των Συντακτών» στο φύλλο της 17-18/3/2018 και μάλιστα σε ένα ολόκληρο δισέλιδο (ίσως γιατί η γλίτσα, ειδικά όταν είναι γλίτσα στο τετράγωνο, θέλει το χώρο της). Ο τίτλος του δισέλιδου ήταν «Αλήθειες και ψέματα για τη σφαγή του Κατίν».
Στο Κατίν θα επιστρέψουμε στο τέλος του κειμένου αφού όμως πρώτα σας δώσουμε κάποια στοιχεία για την κατινιά του ζευγαριού της γλίτσας.
Ο γλίτσας Νο1
Ο ένας γλίτσας είναι ένας τύπος που η αντιΚΚΕδίλα του συναγωνίζεται σε «ευπρέπεια» και σε «αξιοπιστία» κάθε νεοτροτσκιστικό νούμερο από εκείνα που όσο και να μην συμφωνείς με τον Τρότσκι δεν μπορείς παρά να του αναγνωρίσεις ότι αν ποτέ τους συναντούσε στη ζωή του θα τον έκαναν να αναφωνήσει «εάν αυτοί είναι Τροτσκιστές, τότε εγώ δεν είμαι».
Αυτός, λοιπόν, ο γλίτσας Νο1, είναι το ίδιο πρόσωπο που το 2012 κατηγορούσε το ΚΚΕ από τις… δίκες της Μόσχας μέχρι και για την αποκατάσταση του Ζαχαριάδη, αλλά γιατί; Για να καταλήξει να εγκαλεί το ΚΚΕ- με μένος ούλτρα «μαρξιστή» – επειδή το τελευταίο δεν συναινούσε σε καμία συζήτηση περί… συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ. Και για να σιγοντάρει το τότε παιχνίδι του ΣΥΡΙΖΑ, ο τύπος έφτανε να το πιάνει από τις… δίκες της Μόσχας.
Πρόκειται για τον ίδιο γλίτσα που σαν «σταλινολόγος» – και πάντα για λογαριασμό του ΣΥΡΙΖΑ – έφτανε να γράφει τότε, το 2012, στο ίδιο κείμενο («Ενθέματα», 3/6/2012) ότι η άρνηση του ΚΚΕ να παίξει το παιχνίδι του ΣΥΡΙΖΑ είναι «μια γραμμή παραπλήσια με τις σταλινικές υπεραριστερές τακτικές του Μεσοπολέμου, που έδωσαν τη νίκη στον Χίτλερ» και να ισχυρίζεται ότι «η τακτική της ηγεσίας του ΚΚΕ (σσ: να μην παρέχει άλλοθι στον ΣΥΡΙΖΑ) εξυπηρετεί ακριβώς τις ακροδεξιές δυνάμεις» και τη Χρυσή Αυγή! Περιττό να πούμε ότι τα τότε περισπούδαστα του γλίτσα Νο1 αναπαράγονταν αυθημερόν από σάιτφιλικά στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως το TVXS.
Για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος της γλίτσας του γλίτσα Νο1 είναι χαρακτηριστικό ένα πόνημα που εξέδωσε στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Εκεί, λοιπόν, όπου ο γλίτσας Νο1 πραγματεύεται με… χιούμορ και …παιγνιώδη διάθεση την διάσπαση του ΚΚΕ το 1991, ο Χαρίλαος Φλωράκης καταγράφεται σαν «Χαρίλαος Φτωχάκης»,ο Αντώνης Αμπατιέλος σαν «Αντώνης Αγαθιέλος»,ο Κώστας Τσολάκης σαν«Κώστας Τσογλάνης»,ο Ορέστης Κολοζόφ σαν«Ορέστης Καρεκλόφ»,ο Γιώργης Τρικαλινός σαν«Γιώργης Τριχαλινός» κι άλλα τέτοια… «μαρξιστικά».
Αυτός ο γλίτσας, ως «σταλινολόγος» της πλάκας έχει ενταχθεί και στα τσικό (λόγω περιορισμένων δυνατοτήτων) των επιτελείων των απολογητών της ναζιστικής προπαγάνδας που πασχίζουν το ναζιστικό έγκλημα στο Κατίν με την δολοφονία των Πολωνών αξιωματικών το 1941 να καταγραφεί σαν «έγκλημα της Σοβιετικής Ένωσης». Ως εκ τούτου, για αυτόν και τους ομοίους του, ό,τι σεβριρίστηκε από τον Γκέμπελς και τους ναζί το 1943 και ό,τι σερβίρεται έκτοτε κατά της ΕΣΣΔ από την δυτική ιμπεριαλιστική προπαγάνδα (της ρώσικης συμπεριλαμβανομένης) γύρω από τη σφαγή του Κατίν είναι «έγκυρο» και «αξιόπιστο». Ενώ ό,τι στοιχείο αμφισβητεί τα ναζιστικά ψεύδη και την κατοπινή πλαστογραφία γύρω από το Κατίν είναι «αναξιόπιστο», είναι «ψευδές» και τελικά είναι «ψευδολόγημα των σταλινικών απολιθωμάτων»…
Έτσι, λοιπόν, με αφορμή μια σειρά δημοσιεύματα στον «Ριζοσπάστη» που αντικρούουν την ναζιστική και δυτική προπαγάνδα για το Κατίν, πήρε και σύρραψε την αντισοβιετική προπαγάνδα, την τύπωσε, ονόμασε τη συρραφή «βιβλίο» και μέσα από εκεί καταγγέλλει τον «Ριζοσπάστη», τους συντάκτες που έχουν αρθρογραφήσει μέσα από τον «Ριζοσπάστη» για το Κατίν και το ΚΚΕ ότι αναπαράγουν το «σταλινικό ψεύδος» κόντρα στην… ναζιστική αλήθεια.
Ο γλίτσας Νο2
Εδώ κάπου εμφανίζεται ο γλίτσας Νο2, που έκλεψε στο παρόν κείμενο τη «δόξα» του προηγούμενου γλίτσα καθώς προσφέρθηκε πρόθυμα ως διαφημιστής του γλίτσα Νο1.
Αυτός, ο δεύτερος, είναι συνεργάτης της «Εφημερίδας των Συντακτών». Τούτος, στο πλαίσιο της αλογόκριτης δημοκρατίας της δημοσίευσης, πήρε το πόνημα του γλίτσα Νο1 για το Κατίν και με πρόσχημα την παρουσίαση αυτής της «επίμονης και μεθοδικής μελέτης» εξαπέλυσε ένα δισέλιδο που θα το ζήλευαν οι Πατέρες της «θεωρίας των δυο άκρων».
Εκεί , λοιπόν, χωρίς – εννοείται – να γίνεται καμία αναφορά στον δικό μας αντίλογο, διαβάζουμε ότι όσοι αρθρογράφησαν και αρθρογραφήσαμε κόντρα στη ναζιστική και δυτική προπαγάνδα αυτά τα χρόνια είμαστε υπόλογοι
οτι εκπροσωπούμε «ένα βουνό απάτης, ψευδών, πλαστογραφιών, θράσους και αναισχυντίας»
ότι δεν διαθέτουμε «στοιχειώδη διανοητική εντιμότητα»,
ότι αναπαραγάγουμε «ψευδολογίες αντιδραστικών απατεώνων»,
ότι είμαστε γεννήματα «δογματικής τύφλωσης, ανειλικρίνειας, υποκρισίας, υπεκφυγών και ψεμάτων»
κι άλλα τέτοια υπέροχα κι απολύτως… στοιχειοθετημένα (ευτυχώς για τη μανούλα μας δεν είπε τίποτα…).
Το ενδιαφέρον με τον γλίτσα Νο2 είναι το ποιος απευθύνει τις παραπάνω κατηγορίες σε εμάς, σε εκείνους δηλαδή που δεν συμφωνούν με την ναζιστική και δυτική προπαγάνδα. Προσέξτε:
Αυτός που εκτοξεύει τις προηγούμενες ύβρεις είναι το ίδιο πρόσωπο – ο γλίτσας Νο 2 της «Εφημερίδας των Συντακτών» – που στο ίδιο κείμενο, σε ένα κρεσέντο «αντικειμενικότητας» και «ιστορικής ακρίβειας», γράφει τα εξής:
α) «Στη συλλογική συνείδηση κυριαρχεί ακόμη και σήμερα στη χώρα μας η εικόνα μιας ειρηνικής Σοβιετικής Ένωσης, που δέχτηκε την επίθεση της ναζιστικής Γερμανίας στις 22 Ιουνίου 1941».
Οπα! Όπως βλέπετε ο γλίτσας Νο2 πολύ λυπάται για την άποψη που επικρατεί στη χώρα μας σχετικά με την Σοβιετική Ένωση καθότι ο ίδιος έχει άλλη… άποψη. Η οποία μπορεί να μη συμφωνεί με την Ιστορία, αλλά ποιοι είμαστε εμείς που θα θέταμε σε αμφισβήτηση την υπέρτατη αρχή της αλογόκριτης δημοκρατίας της«Εφημερίδα των Συντακτών» ζητώντας να λαμβάνεται ως κριτήριο δημοκρατίας ο σεβασμός στην Ιστορία. Η άποψη του γλίτσα Νο 2 δεν θέλει την ΕΣΣΔ και τόσο ειρηνική σε σχέση με την επίθεση που δέχτηκε από την ναζιστική Γερμανία (τώρα πόσο ναζιστική θέλει την Γερμανία είναι δικό του θέμα), λες και δεν ήταν η ΕΣΣΔ που δέχτηκε την επίθεση. Αυτός, τώρα, κόπτεται για την αλήθεια, γενικώς, και για την αλήθεια όσον αφορά το Κατίν, ειδικώς…
β) Παρακάτω ο γλίτσας Νο2 αποκαλύπτει σε μόλις έξι λέξεις όλο το ιδεολογικό του σύμπαν όταν μας παρουσιάζει την «ιστορική» του αποτίμηση σχετικά με την ναζιστική Γερμανία και την Σοβιετική Ένωση. Τι ήταν, λοιπόν, αυτές οι δυο χώρες; Ήταν «(οι) δυο σκληρότερες δικτατορίες του εικοστού αιώνα»!
Αυτά γράφει ο γλίτσας Νο2! Αυτός τώρα, το «επίτιμο» μέλος του «κολλεγίου» της «θεωρίας των δυο άκρων», αυτός που κατέληξε στο συμπέρασμα πως ο Πινοσέτ και ο Φράνκο, ο Σαλαζάρ και ο Τρούμαν της αστικής δικτατορίας που έριξε τις ατομικές βόμβες στον πλανήτη δεν έπιαναν χαρτοσιά μπροστά στην «σκληρότερη δικτατορία του 20ου αιώνα», την ΕΣΣΔ (μαζί με την ναζιστική Γερμανία), είναι το ίδιο πρόσωπο πουκόπτεται για την αλήθεια, γενικώς, και για την αλήθεια όσον αφορά το Κατίν, ειδικώς…
γ) Στη συνέχεια ο τύπος χάνει εντελώς τον έλεγχο κι αφού απευθύνει το μέγιστο ανάθεμα του «σταλινικού» σε όποιον δεν εννοεί να καταπιεί την ναζιστική προπαγάνδα για το Κατίν, εφορμά ως εισαγγελέας μετασοβιετικού στρατοδικείου εναντίον όποιου («σταλινικού» φυσικά) «δικαιολογεί τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα γκουλάγκ, τις μαζικές εκκαθαρίσεις, τις δίκες της Μόσχας, τον «μεγάλο τρόμο», τον λιμό στην Ουκρανία και μια σειρά μαζικά εγκλήματα που άφησαν πίσω τους εκατομμύρια νεκρούς»…
Αυτός ο τύπος είναι, ο γλίτσας Νο2, με αυτή την «ιστορική αποτίμηση», με ύφος ούγκανου που αναβλύζει από όλους του τους πόρους η δογματίλα της άκριτης και στερεότυπης αναπαραγωγής του πιο καθυστερημένου αντικομμουνισμού, αυτός είναι που μέσα από το δισέλιδο στην «Εφημερίδα των Συντακτών» κόπτεται για την αλήθεια, γενικώς, και για την αλήθεια όσον αφορά το Κατίν, ειδικώς…
δ) Αυτός ο «ιστορικός» τενεκές – το να είσαι γλίτσας δεν αποκλείει, ως γνωστόν, το τενεκές – γράφει παρακάτω: «Το σύμφωνο (σσ: Μολότοφ-Ρίμπεντροπ) συνοδευόταν από μυστικό πρωτόκολλο που διαιρούσε την Ανατολική Ευρώπη σε δυο σφαίρες επιρροής και προέβλεπε μεταξύ άλλων τον διαμελισμό της Πολωνίας».
Οπα! Αυτό ήταν το νόημα της συμφωνίας Μολότοφ – Ριμπεντροπ από τη σκοπιά της ΕΣΣΔ, που υπεγράφη ένα ολόκληρο χρόνο μετά από τη συμφωνία του Μονάχου ανάμεσα σε Χίτλερ, Μουσολίνι και Αγγλογάλλους ιμπεριαλιστές; Ο γλίτσας Νο2 και οι παρόμοιοι μιλούν για τον δήθεν «διαμελισμό» της Πολωνίας μεταξύ Γερμανίας και ΕΣΣΔ, αλλά:
«Ξεχνούν» πως όταν στις 17 Σεπτέμβρη 1939 πέρασε τα σοβιετοπολωνικά σύνορα ο Κόκκινος Στρατός για μπει φραγμός στις ορδές του Χίτλερ, η Πολωνία είχε ήδη συντριβεί από τους ναζί, πως ήδη ο Χίτλερ από την 1ηΣεπτέμβρη – χωρίς καμία έμπρακτη αντίδραση από Αγγλογάλλους – είχε καταλάβει την Πολωνία και όπως δήλωσε ο Μολότοφ «η πολωνική κυβέρνηση έχει πάψει να δίνει οποιοδήποτε σημείο ζωής».
«Ξεχνούν» ότι ο Κόκκινος Στρατός μπήκε στα εδάφη που η σοβιετική εξουσία είχε αναγκαστεί να παραδώσει με τη ληστρική συνθήκη του Μπρεστ Λιτόφσκ το 1918.
«Ξεχνούν», φυσικά, ότι τα εδάφη στα οποία προωθήθηκε ο Κόκκινος Στρατός με στόχο την υπεράσπιση των σοβιετικών συνόρων ήταν εδάφη της Δυτικής Λευκορωσίας και της Δυτικής Ουκρανίας που είχαν ληστέψει οι αστοί και οι τσιφλικάδες της Πολωνίας το 1920 κατά τη διάρκεια της αντεπαναστατικής εκστρατείας της Αντάντ.
«Ξεχνούν», φυσικά, ότι οι βαλτικές χώρες με τα φασιστικά τους καθεστώτα ήταν έτοιμες να τεθούν – όπως και έκαναν – στην υπηρεσία του Χίτλερ ενάντια στη Σοβιετική Ένωση.
Αλήθεια, πέρασαν 5 μέρες από τις αθλιότητες του γλίτσα Νο2, και δεν βρέθηκε εκεί στην «Εφημερίδα των Συντακτών» προς υπεράσπιση της αλογόκριτης δημοσίευσης της ιστορικής αλήθειας ένας με πέντε ιστορικές γνώσεις για να παρουσιάσει και να εξηγήσει, όχι στον γλίτσα, αλλά στους αναγνώστες της εφημερίδας την αλήθεια κόντρα στην λαθροχειρία του γλίτσα Νο2;
Για το Κατίν
Οσο η βαρβαρότητα προελαύνει, μαζί της προωθούνται και τα «τεθωρακισμένα» του ξαναγραψίματος της Ιστορίας.
Το μιαρό «σιδηρούν παραπέτασμα» μπορεί να ηττήθηκε αλλά ποτέ δεν έπαψε να βρίσκεται στο ιδεολογικό και πολιτικό στόχαστρο όσων φοβούνται – βάσιμα – ότι το φάντασμα του κομμουνισμού συνεχίζει να πλανάται πάνω από τον κόσμο.
Στα εργαλεία τους ώστε να καθυστερήσουν την αναγέννηση του φαντάσματος είναι η αναπαραγωγή της άθλιας θεωρίας των «δυο άκρων», η συκοφαντική συσχέτιση του ναζισμού με τον κομμουνισμού και τελικά η αθώωση του πρώτου έναντι του «χειρότερου» δεύτερου.
Από τα πιο προσφιλή θέματα στο πλαίσιο αυτής της τακτικής είναι το «Κατίν». Τι έγινε, όμως, στο Κατίν; Από τη μια μεριά υπάρχει ο ναζιστικός γκαιμπελισμός και η αναπαραγωγή του από το παγκόσμιο «αστικό δημοκρατικό τόξο». Από την άλλη υπάρχει η αλήθεια και τα στοιχεία στα οποία ουδέποτε απάντησαν επί της ουσίας ούτε απαντούν οι θλιβεροί σαλτιμπάγκοι που καθότι ντροπαλοί, δεν δηλώνουν ευθέως«αντικομμουνιστές»,ούτε «αντισοβιετικοί», αλλά προτιμούν να ποζάρουν μετην εδώ και δεκαετίες επαγγελματική τους – και πιο «ανανεωτική» – μπούργκα, εκείνη του τάχα μου εστέτ «αντισταλινικού».
Τι έγινε, λοιπόν, στο Κατίν; Προτείνουμε – για αρχή – τα παρακάτω άρθρα:
http://www.enikos.gr/mpogiopoulos/218874/katin-pes-pes-kati-tha-meinei
https://www.rizospastis.gr/story.do?id=7038752&textCriteriaClause=%2B%CE%9A%CE%91%CE%A4%CE%99%CE%9D
https://www.rizospastis.gr/story.do?id=5708171
https://www.rizospastis.gr/story.do?id=5601479
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
