Ο «καλόγερος» και η τηλεόραση στο επαρχιακό καφενείο Του Νάσου Μπράτσου
…αναδημοσίευση από το www.ertnews.gr…
Η αναδρομή που θα κάνουμε έχει μία ιδιαιτερότητα, άλλοι μπορούν να την προσεγγίσουν σαν πραγματικό γεγονός που συνέβη πρόσφατα, άλλοι να την τοποθετήσουν πολύ πίσω στο χρόνο και άλλοι να την δουν σαν μία φανταστική ιστορία. Η επιλογή είναι του αναγνώστη και το γεωγραφικό πεδίο εξέλιξής της δεν έχει σημασία.
Κάπου λοιπόν ζούσε απομονωμένος από τον υπόλοιπο κόσμο ενός ακριτικού χωριού, ένας άνδρας που για το λόγο αυτό του έδωσαν το παρατσούκλι «καλόγερος».
«Σπίτι» του ήταν ένα ερείπιο που η μισή στέγη είχε πέσει, δεν είχε ρεύμα και το νερό το προμηθεύονταν από φυσικές πηγές. Συνεπώς ο «καλόγερος» δεν είχε ιδιαίτερη προστασία από τις καιρικές συνθήκες. Οι επιστήμονες, αν ποτέ το μάθουν, θα μελετούσαν την υγειονομική του κατάσταση και το προσδόκιμο ζωής με ενδιαφέρον.
Παράλληλα είχε «οχυρώσει» το κτίσμα που χρησιμοποιούσε σαν σπίτι, με φράχτες, σύρματα, λουκέτα και λοιπές πατέντες, δείχνοντας ότι δεν ήθελε επισκέπτες και δεν τους εμπιστεύονταν και πολύ.
Στον όχι και τόσο πολυσύχναστο επαρχιακό δρόμο, όταν συναντούσε αυτοκίνητο επιχειρούσε να κρυφτεί πίσω από βράχια ή βλάστηση ώστε να μην τον δουν, ενώ όσες φορές του πρότειναν να μπει μέσα για να μην τον κουράσει ο ποδαρόδρομος, ήταν αρνητικός. Δεν έμπαινε ποτέ σε αυτοκίνητο.
Κάποτε τον εντόπισε η κοινωνική υπηρεσία ενός δημόσιου φορέα και άρχισε η στήριξή του με φάρμακα και τρόφιμα. Μάλλον ήταν η μόνη από αυτόν αποδεκτή ανθρώπινη παρουσία. Μάλιστα εγκρίθηκε και ένα βοήθημα για αγορά τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης, μικρό μεν, πολύτιμο δε.
Από τις επικοινωνίες που είχε, δήλωσε ότι είχε συγγενείς πρώτου βαθμού, που άγνωστο γιατί, δεν κρατούσαν επικοινωνία μαζί του.
Ο «καλόγερος» που πρέπει να πούμε ότι είναι μέσης ηλικίας, είχε και ένα μπαστουνάκι «αρχοντικό», σαν αυτά που κάποτε είχαν οι κάτοχοι κάποιου τίτλου και παρά την απομόνωσή του, είχε το δικό του στυλ και τη δικιά του αξιοπρέπεια.
Στο καφενείο του χωριού όσοι είχαν μαζευτεί, όπως κάθε βράδυ άλλωστε, έβλεπαν το δελτίο ειδήσεων και μάθαιναν τις εξελίξεις στη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. για το «πράσινο ψηφιακό πιστοποιητικό», την ΑΟΖ, τον κορονοϊό και άλλα θέματα. Μάθαιναν και για τα θέματα που θα απασχολούσαν τη G7. Ίσως να παρακολούθησαν τη Γιουροβίζιον ή και τον τελικό του Champions League.
Στο τσαρδί του «καλόγερου» δεν υπήρχε ρεύμα, ούτε βέβαια και τηλεόραση και οι άνθρωποι (εκτός των λίγων εξαιρέσεων που προαναφέραμε και αυτές για συγκεκριμένους λόγους), δεν ήταν ευπρόσδεκτοι.
Στη Σύνοδο Κορυφής που έβλεπαν στο δελτίο ειδήσεων οι θαμώνες του καφενείου, ένα από τα θέματα ήταν και η στήριξη των «ευάλωτων ομάδων» την περίοδο της πανδημίας. Ακόμα και αν κάποτε το πληροφορηθεί ο «καλόγερος» δεν είναι βέβαιο ότι θα το αντιληφθεί σαν θέμα που τον αφορά. Άλλωστε οι όποιες αποφάσεις της όποιας Συνόδου, πάντα σταματούσαν στους φράχτες του ερειπωμένου σπιτιού, δεκαετίες τώρα.
Πόσοι «καλόγεροι» μπορεί να υπάρχουν άραγε σε μία χώρα; Και κυρίως πως προέκυψαν αυτές οι «επιλογές» τους;
Συντάκτης της αναδρομής ή της μυθοπλασίας: Νάσος Μπράτσος
ΠΗΓΗ: nasosbratsos.blogspot.com
Ετικέτες
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
