Ο Μιθριδάτης ας είναι το «μερικό» από το «όλο», το οποίο θα είναι ακόμα πιο ενδιαφέρον
Ανάμεσα στα χασμουρητά πολλών καλλιτεχνών και στον διαλυμένο, οικονομικά και συνειδησιακά, χώρο τους, έκανε την εμφάνισή του ένα μακροσκελές 12λεπτο τραγούδι του Μιθριδάτη, το οποίο σαφώς στοχεύει την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και τους εξουσιαστικούς χειρισμούς της στον κοινωνικό χώρο τον τελευταίο χρόνο με αφορμή τον Covid-19. Δικαίως και συγκέντρωσε την προσοχή του κόσμου και λογικό, σύμφωνα με πολλά ΜΜΕ, να ανησύχησε επικοινωνιολόγους στο Μαξίμου, καθώς το τραγούδι κάνει την εμφάνισή του σ’ ένα ξερό και άνυδρο τόπο από τέτοιου είδους τραγούδια που απευθύνονται ευρύτερα στον κοινωνικό χώρο και δεν καταναλώνονται μόνο μεταξύ ενός κλειστού «επαναστατικού χώρου». Τι θέλουμε να πούμε μ’ αυτό; Πως τα καλλιτεχνικά στεγανά, όσο αφορά στην προώθηση των καλλιτεχνικών δημιουργιών, που εδώ και δεκαετίες κτίστηκαν από μερίδα του λεγόμενου «χώρου», αποτέλεσαν φραγμό στην διάδοση αντιεξουσιαστικών- επαναστατικών μηνυμάτων και σε κομμάτια του κοινωνικού χώρου που θα μπορούσαν, με αφορμή κάποιες καλλιτεχνικές δημιουργίες, να βρεθούν, να γνωρίσουν, αλλά και να συναντηθούν σε δράσεις, συζητήσεις κ.λπ. Όλα αυτά γιατί η ταμπέλα της αντιεμπορευματοποίησης κάλυπτε ακόμα και το ποσό μιας έκδοσης, της δημιουργίας ενός CD ή ακόμα και την ύπαρξη ενός ελάχιστου μεροκάματου που σε καμμία περίπτωση δεν θα έφτανε να ζήσει κάποιος παραπάνω από μια- δύο μέρες.
Σ’ αυτό, λοιπόν, το κενό τοπίο, όσον αφορά το κοινωνικό-πολιτικό τραγούδι, ήρθε και έκατσε το τραγούδι του Μυθριδάτη το οποίο εννοείται πως λέει αλήθειες και είναι πέρα για πέρα ζωντανό και δυνατό και πυροβολεί την κυβέρνηση με δυνατούς στίχους και ίσως να πυροδοτήσει και άλλες τέτοιες ενέργειες από άλλους καλλιτέχνες. Σαφώς είναι ένα αντιπολιτευτικό τραγούδι και όχι ένα τραγούδι που μπορεί να πιάσει και άλλες πτυχές που έχουν παίξει το ρόλο τους στην κοινωνική κατάντια του τελευταίου χρόνου. Ως αντιπολιτευτικό τραγούδι, λοιπόν, έκανε και κάνει την δουλειά που πρέπει: να ασκεί, δηλαδή, κριτική στον Μητσοτάκη, στα ελεγχόμενα από την Ν.Δ. ΜΜΕ και στα έμμισθα και άμισθα διαδικτυακά «γαλάζια τρολ». Αλλά κάτι λείπει. Λείπουν όλα τα κόμματα, που σαφώς δεν είναι όλα ίδια, καθώς το καθένα έχει τον ρόλο του, όχι μόνο σ’ αυτό τον χρόνο, αλλά στον 10ετή και πλέον ξεπεσμό του κοινωνικού χώρου, όλοι έχουν μερίδιο στην κατάντια της ζωής και στον ξεπεσμό της σε επιβίωση. Σαφώς δεν είμαστε αρνητικοί, σαφώς δεν φτάνει, και τέλος) σαφώς και πρέπει να δούμε την εξουσία σε όλο της το εύρος, γιατί αλλοιώς θα είναι πάντα εκεί και θα μας κλείνει το μάτι, ακόμα και μέσα από «επαναστατικά» τραγούδια.
Ε.
ΠΗΓΗ: anarchypress.wordpress.com
Ετικέτες
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
