Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι. (Μάνος Χατζιδάκις).Από Δήμητρα Περλορέντζου
Πάντα καταλάβαινα την ασχήμια του κόσμου.
Του κάθε έναν που απαρτίζει το ανήθικο και σάπιο κομμάτι μιας παράξενα αντιφατικής κοινωνίας.
Πάντα καταλάβαινα την σκατοψυχιά κάποιων ανθρώπων, την κακία που ρέει σαν πύον από ένα ανθρώπινο νεκροζώντανο απόστημα.
Το πήρα γραμμή όταν είδα στα πέντε μου να τρέχει ενα σκυλί με κομμένο λαιμό στα στενά της γειτονιάς.
Το πρώτο ξάφνιασμα μιας εικόνας που την συνέδεσα με το ανθρώπινο χέρι.
Στα έξι μου όταν η συμμαθήτριά μου έφερε ένα κοριτσάκι φίλη της στο σπίτι, που η μητριά της την σάπιζε στο ξύλο.
Η βία ήρθε πολύ νωρίς να με βρει και να μου εξηγήσει πως λειτουργούν τα μυαλά κάποιων ανθρώπων.
Η βία και η κακία που την γεννά.
Αυτός ο παράξενος μηχανισμός που κάνει τον άνθρωπο τέρας στο μη απαραίτητο.
Αυτή η βία με τα χρόνια απέκτησε μορφή.
Έγινε έμφυλη, έγινε ‘ανωτερότητας’ έγινε σεξιστική έγινε εθνικιστική έγινε ρατσιστική.
Δεν έχει σημασία αν είναι σωματική ή λεκτική.
Δεν με αφορά καν η βαρύτητα της από την στιγμή που υφίσταται.
Με αφορούν όμως οι μηχανισμοί παραγωγής της και η εκδήλωση της σε όποιον αδύναμο και διαφορετικό δεν μπορεί να μας αντιμετωπίσει στα ίσα λόγω ευκαιριών συνθηκών ή εφόδιων.
Αυτή η επιλεκτική σκατοψυχιά με την εναλλαγή μεταξύ καλού και απόλυτου σάπιου συναισθήματος.
Και χειρότερα από όλα με τρομάζει η ρατσιστική βία.
Ο πατέρας μου έλεγε
‘Μην κοιτάς το χρώμα των ανθρώπων είναι ένα παιχνίδι του μυαλού σου δεν υπάρχει στην πραγματικότητα.
Όλοι είμαστε ρόζ μυς και κόκκινο αίμα, μην κοιτάς τον Θεό τους όλοι είμαστε παιδιά μιας μάνας και ενός πατέρα διαφορετικού αλλά ίδιου’.
Και αυτό είναι το μοναδικό που χρειάζονταν να κρατήσω.
Κανείς δεν είναι ίδιος λοιπόν.
Ψηλοί γεμάτοι αδύνατοι άσπροι έγχρωμοι ένθρησκοι άθρησκοι αλλόθρησκοι με υψηλό ή χαμηλό δείκτη νοημοσύνης.
Με πόδια ή χωρίς, με μάτια ή χωρίς, με τέσσερα πόδια και ουρά.
Από εδώ από αλλού από παντού.
Όλοι διαφορετικοί αλλά παράξενα ίδιοι αν το σκεφτείς.
Αν είχαμε γεννηθεί δυο χώρες πιο αριστερά θα είχαμε έναν θεό λίγο πιο σκούρο.
Ένα δέρμα λίγο αλλιώτικο εμπειρίες διαφορετικές και άλλον πολιτισμό.
Αυτό ακριβώς έχουμε για δύο χώρες πιο δεξιά.
Εκείνοι ξένοι για εμάς και εμείς ξένοι για κάποιους άλλους.
Αν είχαμε γεννηθεί μη αρτημελείς θα ειμασταν αυτό που κάποιοι δεν αντέχουν.
Αν βιώναμε την διαφορετικότητα θα ήμασταν τα πλάσματα που περιθωριοποιούνται που θυματοποιούνται και δέχονται την οποία ρατσιστική βία.
Πάντα αναρωτιόμουν πως γίνεται κάποιος ρατσιστής;
Και πόσο μάλλον ακολουθώντας τον δρόμο του νεοναζισμού.
Ποιες λειτουργίες εγκεφαλικές,
ποιές διεργασίες και ποιές εμπειρίες μπορούν να αρρωστήσουν ένα ανθρώπινο μυαλό.
Πως μπορείς να λειτουργείς μισανθρωπικά επιλέγοντας σύμφωνα με την φυλή την γλώσσα την θρησκεία και το χρώμα αγνώστων ανθρώπων.
Και πως μπορείς να μισείς το διαφορετικό και το από τύχη σε κάποιον άλλον γινόμενο;
Πως μπορείς να αγκαλιάζεις το δικό σου παιδί και να χαίρεσαι με το θάνατο κάποιων άλλων,
η μάνα είναι μάνα όλων των παιδιών του κόσμου.
Πώς κρατάς μια πιπίλα και ένα μαχαίρι στο ίδιο χέρι και να λογιέσαι άνθρωπος;
Πως μπορείς να αγαπάς την γυναίκα σου, να είσαι τύπος και υπογραμμός οταν εύχεσαι την εξόντωση μιας ίδιας γυναίκας.
Πως αλλάζεις ψυχή και συναισθήματα τέτοιας βαρύτητας ανάλογα με το πιο άνθρωπο έχεις απέναντι σου.
Αυτό το γαμημένο κουμπάκι που σε κάνει να χαμογελάς και να φτύνεις με εναλλαγή ταχύτητας φωτός.
Και τι κερδίζεις τρέφοντας το μυαλό σου με το μίσος.
Πάντα θεωρούσα τον ρατσισμό και τον εθνικισμό σαν μια βαριά εγκεφαλική αρρώστια σε όλα τα πλάτη και τα μήκη της γης.
Εκείνο το απόστημα που λέγαμε νωρίτερα.
Το αποτέλεσμα της όμως κυρίως με την εκδήλωση του μίσους με παραλύει.
Η βία που παράγει με παραλύει με χτυπάει στα ρουθούνια σαν το σάπιο κρέας ενός νεκροζώντανου χαλασμένου οργανισμού.
Και δεν έχει να κάνει με τον άλλον ποτέ δεν έχει να κάνει με τον άλλον.
Έχει να κάνει πάντα με εμάς.
Οι άνθρωποι κατηγοριοποιούν για να αμύνονται.
Χτυπούν πριν κάποιος νοερά τους χτυπήσει.
Ασκούν βία για να προλάβουν δαίμονες και πιθανούς ανύπαρκτους κινδύνους.
Και πως το κάνουν πάντα εναντίον των αδύνατων ρε συ;
Τον χοντρών, των αρρώστων, των νοητικά καθυστερημένων, των ξένων, των πούστηδων, των τραβεστί, των πρεζάκηδων, των τρελών, των κοπρόσκυλων αδέσποτων;
Δεν ξέρω αν πραγματικά εννοούν όσα λένε.
Μου φτάνει που έχουν το θράσος να τα πουν και να τα γράψουν δημόσια.
Χρόνια ψάχνω να βρω τι ακριβώς μπορεί να φέρει κάποιον σε αυτή την κατάντια.
Τι προκαλεί αυτό το μίσος για όλους εκτός από τον εαυτό μας.
Πως ξυπνάς το πρωί, πως φιλάς το παιδί σου, πως το στέλνεις σχολείο, πως πας τις Κυριακές Εκκλησία και νυστεύεις Μεγαλοβδομάδα, πως;
Πως φέρνεις και ερμηνεύεις καταγωγή θρησκεία σημαία σύνορα και ‘αγάπη’ στα μέτρα του μίσους;
Πως μισείς ρε γαμώτο μου, είναι τόσο σάπιο αυτό το συναιίσθημα,
που δεν είναι συναίσθημα καν.
Αν έχω υποστεί και εγώ ρατσιστική βία έ;
Φυσικά για πολλούς και διαφορετικούς λόγους όπως πολλοί κατά καιρούς.
Για λόγους γελοίους και από ανθρώπους υπεράνω υποψίας που δεν ερωτήθηκε η γνώμη τους ποτέ.
Αν έχω ασκήσει,νομίζω όχι.
Όχι συνειδητά τουλάχιστον.
Παλεύω να κρατώ το μυαλό μου ανοιχτό και να μαθαίνω ότι δεν γνωρίζω.
Γιατί πολλές φορές είναι η άγνοια αλλά σαν ενήλικες έχουμε το εφόδιο της γνώσης και του κριτικού νου.
Άρα δεν είναι δικαιολογία.
Η ιστορία είναι εκεί και η άγνοια δεν είναι άλλοθι για κανέναν ενήλικα.
Είναι ο Εθνικισμός ο ρατσισμός και ο ναζισμός σε όλο του το μεγαλείο.
Το μίσος ρε γαμώτο τι είναι;
Πως χτίζεται, πως γίνεται,
δεν γίνεται;
ΔΕΝ.
“Και το Κακό ελλοχεύει χωρίς προφύλαξη, χωρίς ντροπή.
Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία.
Είναι μια παράσταση.
Εσείς κι εμείς.
Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος.
(*Κείμενο του συνθέτη Μάνου Χατζιδάκι για το νεοναζισμό και τον εθνικισμό που έγραψε τον Φεβρουάριο του 1993, λίγους μήνες πριν τον θάνατό του, το οποίο είχε δημοσιευτεί στο πρόγραμμα αντιναζιστικής συναυλίας που είχε δώσει η Ορχήστρα των Χρωμάτων με έργα Βάιλ, Λίστ και Μπάρτον.
Το ίδιο κείμενο παράλληλα είχε δημοσιευτεί και στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία)
Ετικέτες
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
