Ο Τραμπ και το σκοτεινό πρόσωπο της Αμερικής Γιώργος Στάμκος
Η σημερινή Αμερική, παρά την όποια αμφισβήτησή της από την δυναμικά ανερχόμενη Κίνα και την πυρηνικά ισχυρή Ρωσία, είναι -παρά το δημοκρατικό της κέλυφος- η πρώτη παγκόσμια αυτοκρατορία στην ιστορία της ανθρωπότητας. Για την ακρίβεια οι ΗΠΑ είναι η χώρα που βρίσκεται στην καρδιά της νέας παγκόσμιας αυτοκρατορίας η οποία ελέγχει άμεσα ή έμμεσα τουλάχιστον το μισό πλανήτη. Τα συμφέροντα της αμερικανικής αυτοκρατορίας είναι απεριόριστα, απλώνονται παντού, και οι ΗΠΑ βρίσκονται στο επίκεντρο ενός διαπλεκόμενου σύμπαντος συμφερόντων, έτσι ώστε κάθε χώρα του πλανήτη μας να ελέγχεται και να εξαρτάται σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό από αυτές.
Η ανάδυση της Αμερικανικής Αυτοκρατορίας
Στα τέλη του 19ου αιώνα οι ΗΠΑ ήταν ήδη η μεγαλύτερη οικονομική δύναμη στον κόσμο, ελέγχοντας πάνω από το 30% της παγκόσμιας βιομηχανικής παραγωγής. Το 1913 η αμερικανική οικονομία αντιστοιχούσε στο 1/3 της παγκόσμιας οικονομίας. Έχοντας επεκτείνει τα σύνορα τους μεταξύ δύο ωκεανών (Ατλαντικός και Ειρηνικός) οι ΗΠΑ συνειδητοποίησαν ότι αποτελούσαν ουσιαστικά ένα “νησί-ήπειρο”, στενά εξαρτημένο από τις θάλασσες, καθώς διαμέσου των ωκεανών διακινούνταν το 90% των προϊόντων και πρώτων υλών τους. Έτσι το επόμενο βήμα ήταν να μεταβληθούν σε ναυτική δύναμη και να κυριαρχήσουν στους ωκεανούς.
Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός ξεκινά το 1898 όταν, έπειτα από τη νίκη κατά της Ισπανίας, οι ΗΠΑ ανακτούν το Πόρτο Ρίκο κι αναγκάζουν τους Ισπανούς να εκκενώσουν την Κούβα, πετυχαίνοντας έτσι τον έλεγχο του “προαυλίου” τους, της Καραϊβικής θάλασσας. Επίσης, στο μέτωπο του Ειρηνικού, προσαρτούν τη Χαβάη (1898), τη νήσο Γκουάμ και τις Φιλιππίνες. Η κατασκευή εξάλλου και ο έλεγχος της διώρυγας του Παναμά, μετατρέπουν ένα μεγάλο τμήμα του Ειρηνικού ωκεανού σε “αμερικανική θάλασσα”.
Με πρόφαση τη “δημοκρατική αλληλεγγύη”, αλλά με ουσιαστικό στόχο τη διατήρηση της ισορροπίας ισχύος, εισήλθαν οι ΗΠΑ στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο στον πλευρό των δυνάμεων της Αντάντ: μια επέμβαση που έκανε έναν ευρωπαϊκό πόλεμο παγκόσμιο και έκρινε τελικά και την έκβαση του. Με την εμπλοκή της στον Α’ Π. Πόλεμο η Αμερική επιβεβαίωσε τον ιμπεριαλισμό της, παρά τον “απομονωτισμό” που ακολούθησε. Ο πόλεμος αναμφίβολα την ευνόησε, τη μετέτρεψε σε παγκόσμια δύναμη. Ανάμεσα στο 1914 και 1920 η οικονομία της χώρας, αφού μετατράπηκε σε “οικονομία πολέμου”, αυξήθηκε κατά 250%! Η Αμερική έγινε η πρώτη χώρα εξαγωγής κεφαλαίων στον κόσμο, με τη Μεγάλη Βρετανία –τη μεγαλύτερη ως τότε πιστώτρια χώρα στον κόσμο– να της χρωστά πολλά δισεκατομμύρια δολάρια.
Όταν η ναζιστική Γερμανία απείλησε να ανατρέψει την ισορροπία ισχύος στην Ευρώπη και η Ιαπωνία απειλούσε τα αμερικανικά συμφέροντα στον Ειρηνικό Ωκεανό και επιτέθηκε αιφνιδιαστικά στον αμερικανικό στόλο στο Περλ Χάρμπορ (7.12.1941) οι ΗΠΑ εισήλθαν κι επίσημα στον Β’ Π.Πόλεμο ανατρέποντας τις ισορροπίες υπέρ των Συμμάχων. Όταν η μεγαλύτερη οικονομία του πλανήτη άρχιζε να μεταμορφώνεται σε πολεμική μηχανή δεν υπήρχε δύναμη που θα μπορούσε να της αντισταθεί…
Μετά το τέλος του πολέμου η κυβέρνηση Τρούμαν εγκαινίασε μια “μεσσιανική” πολιτική ανάσχεσης του κομμουνιστικού επεκτατισμού και της προστασίας του “ελεύθερου κόσμου”, που είχε ως αποτέλεσμα το Σχέδιο Μάρσαλ (1948), την ίδρυση του ΝΑΤΟ (1949) και τη δημιουργία ενός “δακτυλίου” (Rimland) συμμαχικών χωρών που θα εμπόδιζαν τη Σοβιετική Ένωση να αποκτήσει απρόσκοπτη πρόσβαση στις ανοικτές θάλασσες. Την ίδια εποχή οι ΗΠΑ, αν και αποτελούσαν το 6% του παγκόσμιου πληθυσμού, παρήγαγαν το 50% των βιομηχανικών προϊόντων του πλανήτη. Όμως ο αμερικανικός καπιταλισμός είχε ήδη μεταμορφωθεί σε στρατιωτικό καπιταλισμό με τη στενή διαπλοκή των αμυντικών και οικονομικών συμφερόντων με τη πολιτική.
Από την κομουνιστική στην ισλαμιστική απειλή
Τελικά η Σοβιετική Ένωση δεν ήταν και τόσο ισχυρή όσο φαινόταν, καθώς κατέρρευσε θεαματικά μέσα σε δύο μόλις χρόνια (1989-1991), δίνοντας έτσι την ευκαιρία στις ΗΠΑ να μονοπωλήσουν έκτοτε τη διαχείριση του πλανήτη. Ο 20ος αιώνας τέλειωσε με τον ολοκληρωτικό θρίαμβο της Αμερικής, την αποθέωση της φιλελεύθερης κοσμοθέασης της, της οικονομίας της αγοράς και την αναγνώριση της μονοκρατορίας της. Ο συνδυασμός της αυτοϊκανοποίησης και της ευημερίας, καθώς και η ευφορία από τη νίκη στον Ψυχρό Πόλεμο, γέννησαν στην Αμερική την αίσθηση ότι έχει ένα πεπρωμένο: να εξελιχθεί στον υπέρτατο ρυθμιστή των πλανητικών εξελίξεων.
Τα γεγονότα που θα ακολουθούσαν δεν θα επιβεβαίωναν απόλυτα αυτές τις φιλοδοξίες. Μετά το “τρομοκρατικό Περλ Χάρμπορ” της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001 ο ισλαμικός φονταμενταλισμός κατέλαβε τη θέση που προηγουμένως κατείχε η “κομμουνιστική απειλή”, δηλαδή ως ο υπ’ αριθμόν ένα εχθρός της Αμερικής και της Δύσης γενικότερα. Ο νέος αυτός εχθρός δεν ήταν άλλος από τους “κακούς” ισλαμιστές (Αλ Κάιντα αρχικά και ISIS αργότερα), που μέχρι τη δεκαετία του 1980 ενισχύονταν και χρησιμοποιούνταν από τη Δύση στον αγώνα της κατά των επίσης “κακών” κομμουνιστών.
Οι “νέοι Εχθροί”
Στη συνέχεια εμφανίστηκαν ή επανα-επινοήθηκαν νέοι εχθροί. “Κακοποιά κράτη”, όπως η Βόρεια Κορέα και το Ιράν. Μια αυταρχική Ρωσία που ανακάμπτει, έπειτα από την ταπεινωντική δεκαετία του 1990, διεκδικώντας το δικό της “ζωτικό χώρο”. Και φυσικά η δυναμική ανάδυση του “Κόκκινου Δράκου”, της Κίνας, η οποία διεκδικεί έναν ρόλο παγκόσμιας υπερδύναμης, αμφισβητώντας ευθέως τη μονοκρατορία των ΗΠΑ, αρχικά στον οικονομικό και τεχνολογικό τομέα, και στη συνέχεια στον αμυντικό και γεωπολιτικό τομέα.
Είναι ολοφάνερο πως η ύπαρξη εχθρών θεωρείται ζωτικής σημασίας για την επιβίωση του ΝΑΤΟ, που είναι το μακρύ χέρι της αμερικανικής αυτοκρατορίας, και κυρίως για την επιβίωση των αμυντικών βιομηχανιών, που αποτελούν ένα σημαντικό τμήμα της οικονομίας της. Χωρίς την ύπαρξη εχθρού το ΝΑΤΟ, το σημαντικότερο εργαλείο προώθησης της αμερικανικής ηγεμονίας, δεν θα είχε λόγο ύπαρξης. Για τις ΗΠΑ, μια αυτοκρατορία με φιλοδοξίες και δυνατότητες παγκόσμιας εμβέλειας, ένας εχθρός αποτελεί πάντα ένα ευπρόσδεκτο δώρο, ένα άλλοθι για την επέκταση της κυριαρχίας της…
Μια χώρα “δοκιμαστικός σωλήνας” της Κοινωνικής Μηχανικής
Αξιοσημείωτο είναι πως η Αμερική ήταν η πρώτη χώρα “δοκιμαστικός σωλήνας” όπου δοκιμάστηκαν πριν τον Β’ Π. Πόλεμο νέες μέθοδοι βιοπολιτικής, όπως για παράδειγμα η Ευγονική, η Γερμανίδα ξαδέλφη της οποίας ήταν η “φυλετική υγιεινή” που εφάρμοσαν οι Ναζί με τα στρατόπεδα εξόντωσης, όπου βρήκαν φρικτό θάνατο εκατομμύρια “υπάνθρωποι”. Την περίοδο εκείνη οι ΗΠΑ βρισκόταν στην πρώτη γραμμή της αρνητικής Ευγονικής και μόνο το 1921 στειρώθηκαν νόμιμα 2.233 άτομα, τα περισσότερα στην Καλιφόρνια. Τα άτομα που στειρώθηκαν χαρακτηρίζονταν ως “κοινωνικά ανεπαρκή”, “αθεράπευτα αλκοολικοί”, “νοητικά καθυστερημένοι” κ.α. και ήταν κυρίως φτωχοί, περιθωριοποιημένοι και μέλη ανεπιθύμητων μειονοτήτων.
Το παράδειγμα αυτό εντυπωσίασε τους Ναζί, ακόμη και τον ίδιο τον Χίτλερ και ήθελε οπωσδήποτε να το μιμηθεί στη Νέα Γερμανική Ευρώπη, που οραματιζόταν. Έτσι η Γερμανία του Χίτλερ πραγματοποίησε σε μαζική κλίμακα μια πολιτική καταναγκαστικής Κοινωνικής Μηχανικής, εμπνευσμένη αρχικά από τις ΗΠΑ, που περιλάμβανε στείρωση αλλά και μαζικούς φόνους, αρχικά νοητικά καθυστερημένων και στη συνέχεια αντιφρονούντων και άλλων ανεπιθύμητων ομάδων, όπως π.χ. οι Εβραίοι, δημιουργώντας τότε κύματα ζήλιας σε ένα πλήθος Αμερικανών ρατσιστών και υποστηρικτών του φασισμού και του ναζισμού, που θα ήθελαν και η χώρα τους να κάνει το ίδιο.
Η σκοτεινή Αμερική και ο Τραμπ
H σημερινή Αμερική παρότι συνεχίζει να αυτοπροβάλλεται ως η “γη της Επαγγελίας” για εκατομμύρια μεταναστών από όλο τον κόσμο κι ως η “γη της Ελευθερίας”, των “ευκαιριών” και της δημοκρατίας, κρύβει ταυτόχρονα και μια σκοτεινή και άκρως επικίνδυνη πλευρά. Η Σκοτεινή Αμερική είναι ο διάχυτος ρατσισμός (φυλετικός, ταξικός και πολιτισμικός), οι θανατικές ποινές, η μαζική οπλοκατοχή, η Κου Κλουξ Κλαν, η εγκληματικότητα, η βία στα σχολεία και οι συχνές δολοφονίες, τα εκατομμύρια των φυλακισμένων, οι ακραίες καταχρήσεις ναρκωτικών ουσιών, αλκοόλ και ψυχοφαρμάκων, οι κάθε λογής εθισμοί, η αδιάκριτη ισλαμοφοβία, η συνωμοσιοπαράνοια, η θρησκοληψία, η βελούδινη δικτατορία των Media, η υπερκατανάλωση, οι φοβίες, ο απομονωτισμός κ.α.
Από την άλλη η “δημοκρατική” Αμερική ουσιαστικά είναι ένα αστυνομοκρατούμενο κράτος και μια “δικαστική δημοκρατία”. Έχει το 5% του πληθυσμού της υπόδικο ή υπό κράτηση, περισσότερους δηλαδή από όσους είχε ο Στάλιν στα Γκουλάγκ της Σιβηρίας. Ο ρατσισμός στις ΗΠΑ υποβόσκει κι έχει κυρίως οικονομικές διαστάσεις. Η Αμερική είναι μια πλουραλιστική και πολυπολιτισμική κοινωνία, που όμως βασίζεται στον αποκλεισμό των πολλών από τους λίγους. Είναι σαν χώρα “ρατσίστρια” με τους φτωχούς. Ο φτωχός θεωρείται επικίνδυνος, μια απειλή για μια κοινωνία στην οποία κυριαρχεί η μετριότητα της μεσαίας τάξης.
Αυτή η Σκοτεινή Αμερική αποκτά κατά διαστήματα “κρίσιμη μάζα”, υποσκελίζοντας την Αμερική της ελευθερίας, της δημοκρατίας, κι έρχεται στην εξουσία, σπρώχνοντας τον κόσμο ένα βήμα πριν την καταστροφή. Αυτή η Σκοτεινή Αμερική ανέδειξε στις 8 Νοεμβρίου 2016 και τον Ντόναλντ Τραμπ, έναν εκκεντρικό δισεκατομμυριούχο, στην προεδρία της χώρας.
Το φαινόμενο Τραμπ: μια “αμερικανική τερατογέννεση”;
Στις 20 Ιανουαρίου του 2017 ανέλαβε τα ηνία της μεγαλύτερης πλανητικής υπερδύναμης ο τότε 70χρονος (σημερα 73 ετών) δισεκατομμυριούχος Ντόναλντ Τράμπ, δημιουργώντας ανάμεικτα συναισθήματα και αρκετή ανασφάλεια και ανησυχία σε ανθρώπους σε όλο τον πλανήτη. Καταρχάς ο 45ος Πρόεδρος των ΗΠΑ, με προσωπική περιουσία 4,5 δισεκατομμύρια δολάρια, είναι ο 113ος πλουσιότερος άνθρωπος στις ΗΠΑ και ο 324ος πλουσιότερος στον κόσμο, σύμφωνα με τα στοιχεία του περιοδικού Forbes για το 2016. О εκλεγμένος με την υποστήριξη των Ρεπουμπλικανών Τράμπ έχει χαρακτηριστικά που τον καθιστούν μοναδικό, για τη θέση που κατέχει: Ήταν ο γηραιότερος (70 ετών το 2016) και ο πλουσιότερος άνθρωπος που ανέλαβε ποτέ την προεδρία στις ΗΠΑ, ο οποίος μάλιστα δεν είχε καμία απολύτως εμπειρία από υπηρεσία σε δημόσια διοίκηση ή στο Στρατό και εκλέχτηκε χωρίς να έχει την πλειοψηφία της λαϊκής ψήφου.
Συγκεκριμένα ο Τραμπ εκλέχτηκε με 2,7 εκατομμύρια ψήφους λιγότερους από την αντίπαλο του Χίλαρι Κλίντον (ή το 2,09% του εκλογικού σώματος), αλλά απέσπασε την πλειοψηφία των εκλεκτόρων (306) έναντι 232 της Κλίντον. Ενώ δηλαδή οι Δημοκρατικοί είχαν την πλειοψηφία της λαϊκής ψήφου (51% έναντι 49%), επειδή δεν βγήκαν πρώτοι σε πολιτείες-κλειδιά κατάφερε ο Τραμπ να “κόψει το νήμα” και να εξασφαλίσει περισσότερους εκλέκτορες, ώστε να εκλεγεί Πρόεδρος. Είναι η 4η φορά στην αμερικανική ιστορία που συνέβη κάτι τέτοιο -πάντα με ρεπουμπλικάνους υποψηφίους- αλλά η πρώτη φορά που η διαφορά είναι τόσο μεγάλη. Το να χάσει η Κλίντον ενώ απέσπασε 2,7 εκ. ψήφους περισσότερους από τον Τραμπ, αυτό είναι κάτι που στις άλλες δημοκρατικές χώρες είναι ακατανόητο, αλλά έτσι λειτουργεί το “αμερικανικό σύστημα”.
Τραμπισμός: επίθεση στη λογική και στο δίκαιο
Όσο για τον ίδιο τον εκκεντρικό Τράμπ, εκτός που είναι περήφανος για τη γερμανική καταγωγή του (περίπου το 1/4 των λευκών Αμερικανών έχουν γερμανική καταγωγή, δηλαδή περίπου 55 εκατομμύρια), είναι γνωστό πως είναι εκκεντρικός επιχειρηματίας, πληθωρικός, αυθόρμητος, αλαζόνας, προσβλητικός απέναντι στους αντιπάλους του και ελάχιστα διπλωματικός. Ο Τραμπ θα είναι ο πρώτος αντιεπιστημονικός πρόεδρος, καθώς αμφισβητεί ακόμη και την επιστημονικά τεκμηριωμένη κλιματική αλλαγή, υπηρετώντας ξεκάθαρα τους στόχους του πετρελαϊκού λόμπι.
Διόρισε τους δισεκατομμυριούχους φίλους του σε θέσεις-κλειδιά σε διάφορα κρίσιμα υπουργεία, όπως στο υπουργείο Παιδείας, ενώ διόρισε τον πρώην διευθύνων σύμβουλο της πανίσχυρης πετρελαϊκής Exxon-Mobile, επικεφαλή της αμερικανικής διπλωματίας, δηλαδή στο Υπουργείο των Εξωτερικών. Αντίστοιχα διόρισε άτομα σε υπουργεία για τα οποία υποστηρίζουν την κατάργησή τους, όπως για παράδειγμα αρνητές της Κλιματικής Αλλαγής στο υπουργείο Ενέργειας (που θέλουν να καταργήσουν) και αρνητές των εμβολίων στο επίσης κρίσιμο υπουργείο υγείας. Ο ίδιος έχει κάνει σημαία του την κατάργηση του λεγόμενου Obamacare, που έδωσε για πρώτη φορά δωρεάν ασφάλιση σε 25 εκατομμύρια φτωχούς και ανασφάλιστους Αμερικανούς. Το ξήλωμα έχει αρχίσει ήδη, με τη γερουσία να έχει ψηφίσει ήδη την κατάργηση του, αφήνοντας απροστάτευτους εκατομμύρια φτωχούς Αμερικανούς, τους οποίους ο Τραμπ περιφρονεί.
Ο ίδιος δεν έχει υψιπετείς ηθικούς ή ιδεαλιστικούς στόχους. To σχέδιο του να μείνει μακριά από τις επιχειρήσεις είναι λειψό και υπάρχει ανοικτό ζήτημα σύγκρουσης συμφερόντων μεταξύ άσκησης της προεδρίας και των επιχειρηματικών του συμφερόντων. Πρέπει σημειωθεί ωστόσο πως ο Τραμπ παρέλαβε από τον Ομπάμα μια Αμερική να έχει βγει από την κρίση του 2008, με υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, ιστορικά χαμηλή ανεργία (4.7%), ισχυρό δολάριο, αλλά με υψηλό δημόσιο χρέος που αγγίζει το 110% του ΑΕΠ της. Ο στόχος του βέβαια ήταν να μειώσει κι άλλο τους φόρους στους πλούσιους (παρότι ακόμη κι ο δισεκατομμυριούχος Γουόρεν Μπάφετ φωνάζει για το αντίθετο), μετακυλύοντας τα βάρη στους μικρομεσαίους, μειώνοντας τους μισθούς, ώστε οι ΗΠΑ να ξαναγίνουν ελκυστικές για επενδύσεις και να ανταγωνιστούν την… Κίνα, την οποία αναφέρει συνεχώς ως απειλή, απέναντι στην οποία έχει ξεκινήσει εδώ και δύο χρόνια έναν μεγάλης κλίμακας εμπορικό πόλεμο.
Η στρατιωτική διακυβέρνηση του Τραμπ
Στην εξωτερική πολιτική ο Τράμπ εξ αρχής προώθησε δύο βασικές επιλογές: Πρώτον να ακολουθήσει το δόγμα ενός Νεοαπομονωτισμού έχοντας ως σύνθημα το “η Αμερική Πρώτα”, αδιαφορώντας για τις πολιτικές δεσμεύσεις και τις συμμαχικές και στρατιωτικές υποχρεώσεις των ΗΠΑ σχεδόν σε όλο τον πλανήτη, δημιουργώντας έτσι ένα τεράστιο κενό το οποίο σίγουρα θα εκμεταλλευτούν και θα σπεύσουν να καλύψουν άλλες μεγάλες δυνάμεις. Δεύτερον να ακολουθήσει την “αυτοκρατορική” πολιτική του Τζόρτζ Μπους του νεότερου (2000-2008), που προωθούνταν από συγκεκριμένα στρατιωτικο-βιομηχανικά και πετρελαϊκά συμφέροντα, δημιουργώντας νέες εστίες πολέμων και έντασης ανά την υφήλιο ή κατασκευάζοντας έναν νέο “Κακό”. Την περίοδο του Μπους ο “Κακός” ήταν η ισλαμική τρομοκρατία και η Αλ Κάιντα, ενώ κατά την προεδρία του Τραμπ είναι η Ρωσία του Πούτιν και κυρίως η “κόκκινη” Κίνα, που υποσκελίζει σταδιακά την οικονομική ισχύ των ΗΠΑ.
Οι ειδικοί διαβλέπουν, εξαιτίας του Τραμπ, μια “βελούδινη στρατιωτικοποίηση” της αμερικανικής εξωτερικής και εθνικής πολιτικής ασφαλείας. Ο καινούργιος πρόεδρος των ΗΠΑ “που εισέβαλε στην εξουσία μέσα από έναν ορυμαγδό ψευδών ειδήσεων (fake news) και χειραγώγησης των μέσων ενημέρωσης περιστοιχίζεται από στρατηγούς, όπως ο σύμβουλός του σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, ο υπουργός άμυνας, ο υπουργός εσωτερικών και πιθανόν ο υπουργός εξωτερικών και ο διευθυντής των μυστικών υπηρεσιών”, έγραφε ο Gordon Adams στους New York Times. Αν αυτό συνέβαινε σε μία χώρα του Τρίτου Κόσμου, οι ΗΠΑ ως παγκόσμιος υποστηρικτής της δημοκρατίας, θα εξέδιδαν προειδοποίηση εναντίον αυτής. Τουναντίον αυτή τη φορά ήταν η Αμερική του Τραμπ αυτή που βάζει στρατιωτικούς στην άσκηση πολιτικής και την διακυβέρνηση.
Το αμερικανικό στρατιωτικο-βιομηχανικο σύμπλεγμα συμφερόντων
Τέτοιοι ήταν οι στρατηγοί James N. Mattis, ο Michael T. Flynn και ο John F. Kelly, που έχουν τοποθετηθεί μέχρι στιγμής από τον Τραμπ, οι σταδιοδρομίες των οποίων είναι συνδεδεμένες με πανωλεθρίες στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ. Και οι τρεις τους διακατέχονται από “επαγγελματική διαστροφή”, έναν απαραιτήτως καθορισμένο τρόπο ενατένισης του κόσμου, που επικεντρώνεται στις χρήσεις της στρατιωτικής ισχύος. Με άλλα λόγια να κατασκευάζουν νέες απειλές κι εχθρούς και να ετοιμάζονται για νέους πολέμους, για παράδειγμα εναντίον του Ιράν και της δήθεν “πυρηνικής απειλής” εκ μέρους του.
Το να τίθενται στρατηγοί επικεφαλής ολόκληρης της αρχιτεκτονικής διάρθρωσης της εθνικής ασφάλειας ενισχύει την τάση για στρατιωτικοποίηση της πολιτικής και τον κίνδυνο συγκρότησης ενός συμπαγούς/αδιάσπαστου “στρατιωτικο – βιομηχανικού συμπλέγματος” συμφερόντων, που θα απειλήσει για μια ακόμη φορά την ανθρωπότητα. Άλλωστε, σύμφωνα με τον ψυχολόγο Abraham Maslow, αν όλοι οι άνδρες γύρω από τον Τραμπ είναι “σφυριά”, ο πειρασμός θα έγκειται στο “να αντιμετωπίζει κανείς τα πάντα σαν να ήταν καρφιά”…
Παλιοί και νέοι “Εχθροι” ενός νέου Ψυχρού Πολέμου
Όσο για τους ίδιους τους Αμερικανούς το 64% πιστεύουν πως ο Γ’ Π. Πόλεμος είναι κοντά. Το 82% των Αμερικανών θεωρεί τη Ρωσία απειλή για τις ΗΠΑ. Το ποσοστό αυτό ανερχόταν στο 76% τον Μάρτιο του 2015. Οι Αμερικανοί θεωρούν κατά πλειοψηφία απειλή τη Ρωσία περισσότερο από χώρες όπως το Ιράν, η Συρία, η Κίνα, η Σαουδική Αραβία, η Κούβα, ή η Υεμένη. Μόνο η, πυρηνικοποιημένη και με διηπειρωτικούς βαλλιστικούς πυραύλους, Βόρεια Κορέα συγκέντρωσε υψηλότερο ποσοστό: το 86% των Αμερικανών τη θεωρεί απειλή. Το 25% των Αμερικανών χαρακτήρισε τη Ρωσία “άμεση απειλή”. Τα αντίστοιχα ποσοστά για την Κίνα βαίνουν διαρκώς αυξανόμενα, όσο διαφαίνεται πως αυτός είναι πλέον ο κύριος αντίπαλος του νέου οικονομικού και τεχνολογικού πολέμου που αναδύεται.
Επίσης οι πολίτες των ΗΠΑ είναι διχασμένοι για το αν η χώρα τους είναι δημοκρατική ή όχι. Το 46% των Αμερικανών συνεχίζει να πιστεύει πως είναι, ενώ το 40% να εκτιμά ότι δεν είναι αρκετά δημοκρατική…
Όλα συνηγορούν στην άποψη πως ίσως βρισκόμαστε στις απαρχές ενός νέο Ψυχρού Πολέμου, οικονομικού και τεχνολογικού σε πρώτη φάση, που ενίοτε θα περιλαμβάνει και πολλά θερμά επεισόδια. Σύμφωνα πάντως με τον Τζον Μπρέναν, πρώην διευθυντή της CIA, οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ θεωρούν απειλή για την εθνική ασφάλεια της χώρας, τον ίδιο τον νέο πρόεδρό τους!
* Ο Γιώργος Στάμκος είναι συγγραφέας και δημοσιογράφος.
Πηγή: tvxs.gr
ΠΗΓΗ:http://anemosantistasis.blogspot.com
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
