Οι δρόμοι της ενοποιημένης κυριαρχίας, η συνεκμετάλλευση του Αιγαίου και οι ταφόπετρες του πάλαι ποτέ εθνικισμού (Μέρος Β΄)
Δυστυχώς, η ύπαρξη πετρελαίου στο Αιγαίο δεν ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας κάποιων συνομωσιολόγων. Εδώ και πολλές δεκαετίες, μέσα από διάφορα μισόλογα και φημολογίες, διαρροές αποσπασμάτων από απόρρητες επιστημονικές εκθέσεις με αντιφατικό περιεχόμενο, έντονο διπλωματικό παρασκήνιο και αλλεπάλληλες στρατιωτικές εντάσεις κοντά στα «πιθανολογούμενα» κοιτάσματα, καλλιεργούνταν όχι μόνο ένας «μύθος» αλλά και η συνεχής και πιεστική «ανάγκη» να επανακαθοριστούν οι όροι εκμετάλλευσης και επιβολής σε ολόκληρο τον ελλαδικό χώρο, που σύμφωνα με τους αμερικάνικους γεωπολιτικούς χάρτες συνορεύει με την «ευρύτερη Μέση Ανατολή».
Χρειάζεται, όμως, και μια καλή «βιτρίνα». Έτσι το ΥΠΕΚΑ-Υπουργείο Περιβάλλοντος Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής (πρώην ΥΠΕΧΩΔΕ) προχωρά στη σύσταση κρατικού φορέα εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων υπό την μορφή ανώνυμης εταιρίας που εκτός των ερευνητικών δραστηριοτήτων θα έχει «την ευθύνη για την προετοιμασία και διεξαγωγή των σχετικών διαγωνισμών και την προβολή τους στην διεθνή ενεργειακή αγορά για την προσέλκυση πετρελαϊκών εταιρειών».[1]
Το δόλωμα για τους πάσης φύσεως δύσπιστους είναι η κάλυψη του 30% των ενεργειακών αναγκών του κράτους τα επόμενα 30 χρόνια. Η πολυδιαφημισμένη πράσινη ενέργεια μπορεί να περιμένει λίγο ακόμα. Είχαν προηγηθεί, τα τελευταία δύο χρόνια, απανωτά επικοινωνιακά μπαράζ από άρθρα και μελέτες που «αποκάλυπταν» με βεβαιότητα την ύπαρξη πλουσιότατων πετρελαϊκών κοιτασμάτων. Ανάμεσα σε αυτά η ανακάλυψη ενός κοιτάσματος 30 εκατομμυρίων βαρελιών αργού πετρελαίου από την γνωστή στον χώρο της, «Ενεργειακή Αιγαίου».
Το «κοίτασμα Ε», ο «Λεβιάθαν», το «οικόπεδο 12» και άλλες μυστηριώδεις λέξεις σαν ξόρκια έρχονται να ταράξουν τα στάσιμα νερά της λεγόμενης οικονομικής κρίσης. Τα δημοσιεύματα, όμως, δεν μένουν στο πετρέλαιο. Ένας τεράστιος «θησαυρός» από ουράνιο, ράδιο, χρυσό, σπάνιες γαίες και φυσικό αέριο κρύβεται κάτω από το υπέδαφος της Ηπείρου, της Μακεδονίας και της Θράκης, αλλά και ολόκληρου του ανατολικού Αιγαίου από την Γαύδο ως τη Σαμοθράκη. Και αυτά χωρίς να υπολογιστεί το τεράστιο κοίτασμα πετρελαίου νοτίως της Κύπρου. Σύμφωνα με πολύ πρόχειρες εκτιμήσεις, η αξία μόνο μερικών από αυτά υπερβαίνει το αστρονομικό ποσό των 400 δις ευρώ. Και «εύλογα» έρχεται η «αθώα» παρατήρηση, ότι η αξία του ορυκτού πλούτου πλησιάζει το δημόσιο χρέος, οπότε θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως απάντηση στην κρίση.[2]
Οι «αποκαλύψεις» αυτές βέβαια είναι γνωστές από την αρχαιότητα και σε πολλές περιπτώσεις επιβεβαιώνονται δια γυμνού οφθαλμού. Η «εύφλεκτη πίσσα» του Ηροδότου, τα χρυσωρυχεία στο όρος Παγγαίο, ήδη από την εποχή του Φιλίππου, το φυσικό αέριο που εκλύεται σε διάφορες θέσεις στη νότια Κρήτη και τα ραδιενεργά λουτρά της Ικαρίας είναι γνωστά στους πάντες.
Οι υψηλοί «πελάτες» που οργανώνουν και συντονίζουν την παγκόσμια λεηλασία της γης και των ανθρώπων είναι ανυπόμονοι. Δεν μπορεί πια να κρυφτεί ο «πυρετός» της «συνεκμετάλλευσης» πίσω από «μυστικές συνομιλίες», «ελληνοτουρκικές προσεγγίσεις» και άλλα διπλωματικά κόλπα. Όλα στη φόρα, λοιπόν. Ήδη έχουν αρχίσει να κυκλοφορούν διάφορες προτάσεις για τα ποσοστά του πετρελαίου που θα διανεμηθούν στους «εταίρους» του Αιγαίου, με την μερίδα του λέοντος να ανήκει «δικαιωματικά» στις πολυεθνικές εταιρίες.
Τα σχέδια της «παγκόσμιας διακυβέρνησης» για τον ελλαδικό χώρο δεν αρχίζουν, ούτε τελειώνουν με την υπογραφή μερικών διακρατικών συμφωνιών για τα δικαιώματα εκμετάλλευσης του φυσικού πλούτου, αλλά συνδέονται και τροφοδοτούν τρομακτικές σαρωτικές αλλαγές, όχι μόνο στην επίμαχη περιοχή, αλλά σε ολόκληρο τον ελλαδικό χώρο και στις γειτονικές περιοχές.
Μια πλατφόρμα άντλησης πετρελαίου κάπου στο Αιγαίο, είναι επόμενο ότι θα φρουρείται, όχι μόνο από το ελληνικό ή το τουρκικό ναυτικό, αλλά από κάποιον πολυεθνικό στρατό, ο οποίος δεν θα διαφέρει καθόλου από έναν στρατό κατοχής και είναι αυτονόητο ότι τα πάλαι ποτέ «εθνικά» σύνορα του ελλαδικού κράτους ουσιαστικά θα ατονήσουν χωρίς να χρειαστεί να πέσει ούτε σφαίρα. Ανεπισήμως, ήδη, το όριο αυτό τοποθετείται στον 25ο μεσημβρινό, στη μέση περίπου του Αιγαίου, μέσω της σχεδιαζόμενης «αποστρατικοποιημένης» ζώνης για τον σκοπό της «αποφυγής εντάσεων».
Τρελάθηκαν τα κράτη και αποφασίζουν να παίξουν no border action; Tο Αιγαίο, (έστω το μισό) θα επανέλθει στην κυριότητα των ψαριών του; Όχι βέβαια. Σύμφωνα με τα σχέδια αυτά, δεν θα επιτρέπεται η παρουσία ελληνικών και τουρκικών δυνάμεων αλλά μόνο των Νατοϊκών. Είναι ένα ακόμα βήμα προς την ενίσχυση των μηχανισμών υποδούλωσης των ανθρώπων στις συνθήκες κυριαρχίας και εκμετάλλευσης που επιβάλουν οι θιασώτες της «παγκόσμιας διακυβέρνησης».
Ακόμα και από το «διερευνητικό» στάδιο, ολόκληρες περιοχές στον ελλαδικό χώρο θα μεταβάλλονται σε «υγειονομικές ζώνες» όπου δεν θα επιτρέπεται άλλη δραστηριότητα πλην των ερευνών. Όποιος νομίζει ότι είμαστε ακόμα πολύ μακριά από υποχρεωτικές μετακινήσεις πληθυσμών και άγριους διωγμούς των κοινοτήτων που ζουν στις «χρυσοφόρες» περιοχές και αντιστέκονται στην λεηλασία, δεν έχει παρά να δει τις κρατικές μεθοδεύσεις των λατινοαμερικάνικων χωρών κατά των αυτοχθόνων Ινδιάνων ή τον αφανισμό εκατομμυρίων ανθρώπων στην Αφρική που είχαν την κατάρα να ζουν σε γη πλούσια σε διαμάντια, χρυσό και ουράνιο.
«Η χώρα ζει ιστορικές στιγμές». Αυτό είναι το μόνιμο ρεφραίν του ανεκδιήγητου Γιωργάκη και της κουστωδίας του. Ο φαιδρός υπαλληλίσκος με την (δανεική) δύναμη που του παρέχουν αφειδώς η ευρωπαϊκή και η υπερατλαντική κυριαρχία, αλλά και ντόπιες εξουσιαστικές μερίδες, είναι αποφασισμένος να τα εκχωρήσει όλα, τη γη και τους ανθρώπους. Αυτή είναι μια πραγματικότητα που δεν κρύβεται και ούτε οι κρατούντες έχουν λόγο να την κρύψουν. Το αντίθετο μάλιστα, όσο πιο γρήγορα και φανερά γίνει αυτή η διαδικασία, τόσο μεγαλύτερο σοκ θα προκαλέσει στην κοινωνία. Είναι μια παλιά και δοκιμασμένη συνταγή που εφαρμόστηκε με επιτυχία στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ μετά το ‘90 και στοχεύει στην μετάθεση των (αναπόφευκτων) κοινωνικών αντιδράσεων για το μέλλον, αφού ο υπό διάλυση κοινωνικός χώρος δυσκολεύεται προσωρινά να βρει τους δρόμους της κοινωνικής σύνθεσης και της αλληλεγγύης, για να θέσει εμπόδια στην υλοποίηση των παγκόσμιων σχεδίων της κυριαρχίας.
Έτσι, οι πάντες αντιλαμβάνονται ότι η επόμενη κοινωνική εξέγερση που θα ξεσπάσει, θα κάνει τον Δεκέμβρη του 2008 να μοιάζει με σχολική εκδρομή και ότι οι δυνατότητες για απελευθερωτικές διεργασίες θα είναι ακόμα πιο περιορισμένες, αφού το κυρίαρχο στοιχείο, θα είναι η απελπισία και το μίσος. Ακόμα περισσότερο, όταν η συνολική κοινωνική οπτική, που λειτουργεί απελευθερωτικά, μολυνθεί από την εξουσιαστική τεχνική που αναδεικνύει το δευτερεύον σε πρωτεύον. Με αυτό τον τρόπο αναλώνεται το κοινωνικό δυναμικό σε ανούσιες κινήσεις που, όμως, παρέχουν μια φαντασμαγορία, τονωτική για τσακισμένα ηθικά και σπασμένα νεύρα, και οι οποίες, υποτίθεται, θα προετοιμάσουν το έδαφος για το «μετά».
Είναι η χαρά του εξουσιαστή και δημαγωγού: Οι εθνικιστικοί κύκλοι φορούν τα αντικαπιταλιστικά τους κοστούμια και καλούν στα …οδοφράγματα, εργατίστικοι κύκλοι προτείνουν ότι μπορεί κάποιος να είναι ευτυχισμένος αν δουλεύει 30 ώρες την εβδομάδα και πληρώνεται με 900 ευρώ και άλλες περισσότερο ή λιγότερο δημαγωγικές συνταγές. Η απομόνωση ενός ή περισσοτέρων στοιχείων από την κοινωνική πραγματικότητα είναι μια συνηθισμένη εξουσιαστική τεχνική που χρησιμεύει για να συσκοτιστούν οι βασικοί λόγοι που εκδηλώνεται αυτή η επίθεση στην κοινωνία και άρα να παρεμποδιστεί και μια συνολική απάντηση. Προσφέρονται, όμως, απλόχερα επαναστατικές «λύσεις» και συνταγές που μπορούν να κινητοποιήσουν σε πρακτικό επίπεδο τους «φανς», χωρίς να χρειαστεί να σκεφτονται το γιατί και το πως.
Το αποτέλεσμα εκ των πραγμάτων θα είναι μια τρύπα στο νερό. Για παράδειγμα, οι λεονταρισμοί της «σκληρής» εθνικιστικής μερίδας για την υπεράσπιση των «πάτριων εδαφών» είναι μια μπαρούφα, αφού γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν είναι απαραίτητο να υποχωρήσουν επισήμως τα ελλαδικά κρατικά σύνορα. Είναι αρκετό την ευθύνη της κρατικής μηχανής να την έχουν οι Μεγάλες Δυνάμεις, όπως επί Όθωνος. Η απάτη ολοκληρώνεται όταν οι πατριωτικοί και εθνικιστικοί κύκλοι δηλώνουν υποταγή στη …Ρωσία (Βλέπε και διακυρήξεις των εθνικιστών της Χρυσής Αυγής, την επιστολή σερ Μαρκεζίνη-Καρυώτη, κοκ). Το Ρώσικο Κόμμα μας έλειπε.
Για τους αριστερούς επαναστατικούς κύκλους δεν θα πούμε τίποτα γιατί είναι σαν να κλέβουμε εκκλησιά. Εξ άλλου, ό,τι δεν αντιτίθεται στον κρατισμό, θα αξιοποιηθεί, αργά ή γρήγορα, ως συστατικό στοιχείο για την νέα μορφή κράτους, οψέποτε χρειαστεί.
Είναι ευνόητο ότι η αποσύνθεση και η ανασύνθεση κρατών, με βάση τα ευρύτερα στρατηγικά συμφέροντα περιλαμβάνει την παράλληλη κοινωνική αποσύνθεση και αναδιοργάνωση σε νέες βάσεις, όσο και αν αυτό φαντάζει ωμό.
Όπως είναι διαπιστωμένο, οι αναταράξεις σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο με εθνοφυλετικές και θρησκευτικές αποχρώσεις, όχι μόνο δεν αδυνατίζουν το κράτος, αλλά του προσφέρουν μια ακόμα μεγαλύτερη γκάμα επιλογών. Είναι χαρακτηριστικό το ότι οι αποικιοκρατικές δυνάμεις τήρησαν με ευλάβεια αυτή την αρχή, ορίζοντας, ως την τελευταία λεπτομέρεια, την κοινωνική σύνθεση των παλιών αποικιών τους, που σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να περιλαμβάνει λιγότερες από δύο ή τρεις αντίπαλες φυλές. Τα αποτελέσματα αυτής της τεχνικής ήταν ποτάμια αίματος, αλλά και μια θεαματική δυνατότητα των Κυρίαρχων να λεηλατούν και να ελέγχουν, χωρίς να σπαταλούν δυνάμεις σε πολυέξοδους στρατούς κατοχής.
Οι σφαγές, οι υποχρεωτικές μετακινήσεις πληθυσμών, ο εποικισμός και η συστηματική εξαθλίωση κοινωνικών συνόλων περιλαμβάνονται στις κρατικές επιλογές, όταν ο χρόνος πιέζει για άμεσα αποτελέσματα στο εξουσιαστικό πεδίο. Η μετανάστευση έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην διαδικασία ανασύνθεσης της κυριαρχίας από το 1990 (βλέπε και Διαδρομή Ελευθερίας φ. 93).
Ο ελλαδικός χώρος, από το 1990 δέχεται ένα ιδιότυπο «εποικισμό» από κύματα μεταναστών σε χρονικές περιόδους που προσδιορίζονται από τις κρατικές επιταγές και τους ευρύτερους σχεδιασμούς. Άρα, κάθε άλλο παρά «ανεξέλεγκτη» είναι αυτή η ροή των μεταναστών, όπως επιθυμούν κάποιοι να την εμφανίσουν. Με αυτό τον τρόπο συγκροτήθηκαν διάφορες μεταναστευτικές «κοινότητες» με κυριότερο κριτήριο την χώρα καταγωγής, οι οποίες λειτουργούν ως κοινωνικά υποσύνολα, που είτε μιμούνται τα ελλαδικά εξουσιαστικά στερεότυπα, είτε εφαρμόζουν τους δικούς τους «κώδικες», σε κάθε περίπτωση, όμως, καλλιεργούν, αναπαράγουν και διαφημίζουν την υποταγή και την εξάρτησή τους από τον κρατισμό.
Αυτή η σύνδεση μεταναστευτικών κομματιών με το κρατισμό, ως ιδεολογία, δεν ανακόπτεται από τις ειδικές συνθήκες καταστολής και εκμετάλλευσής τους από το κράτος. Αντίθετα, τα διάφορα περιστατικά κρατικής κτηνωδίας χρησιμοποιούνται ως διαπραγματευτικό χαρτί από την αριστερά και τις αντιεξουσιαστικές της παραφυάδες που πιέζουν, ενίοτε και με συγκρουσιακό τρόπο, το κράτος για άμβλυνση κάποιων αιχμών από την λειτουργία των κατασταλτικών μηχανισμών, δημοκρατικές παραχωρήσεις και προνόμια στους διαμεσολαβητές μετανάστες και τις κλίκες τους.
Χτίζεται, με αυτό τον τρόπο, μια πολύτιμη κοινωνική «εφεδρεία» από ετερόκλητα στοιχεία στην περίπτωση που οι ντόπιοι αρχίζουν με διάφορους τρόπους να εκδηλώνουν ανταγωνιστικές και εχθρικές, προς το κράτος, διαθέσεις, όπως όταν μεγάλα κοινωνικά κομμάτια απέχουν από τις εκλογές (βλ. πολιτογραφήσεις αλλοδαπών).
Είμαστε, σ’ αυτό το σημείο, υποχρεωμένοι να ξεκαθαρίσουμε ορισμένα ζητήματα που η καλλιεργημένη, σε σχέση μ’ αυτά, ασάφεια δυσχεραίνει τις απελευθερωτικές διεργασίες, με διαλυτική και διχαστική επίδραση στα αγωνιζόμενα κοινωνικά κομμάτια.
Η απεχθής διαδικασία του ξεριζωμού των ανθρώπων και της «αποθήκευσής» τους στις «χώρες υποδοχής» όπου, έχοντας απολέσει κάθε αληθινό φυλετικό και κοινοτικό δεσμό, γίνονται έρμαια της πιο απάνθρωπης εκμετάλλευσης και καταπίεσης, ακόμα και αν κάποιοι το αποδέχονται ή το επιδιώκουν, δεν χωρά ούτε ωραιοποιήσεις, ούτε στρογγυλοποιήσεις, πολύ περισσότερο όταν αυτό το κομμάτι χρησιμεύει (συχνά εν αγνοία του) ως εργαλείο από τους κρατιστές για την αποσύνθεση άλλων κοινωνικών χώρων και την εξυπηρέτηση στρατηγικών και οικονομικών συμφερόντων.
Οι βρώμικοι δρόμοι του δουλεμπορίου κινούνται ενίοτε παράλληλα με τους δρόμους των ναρκωτικών απ’ το Αφγανιστάν ως την Ευρώπη, μέσω του τουρκικού κράτους, που αποτελεί τον τροχονόμο του «λευκού θανάτου» και της εμπορίας ανθρώπων. Δεν αποτελεί, άλλωστε, μυστικό η εκβιαστική συμμετοχή στο δίκτυο διακίνησης της ηρωίνης και σωματεμπορίας κάποιων μεταναστών που δεν έχουν να πληρώσουν στα δουλεμπορικά δίκτυα το υπέρογκο ποσό για τον «παράδεισο».
Επομένως, το σύνθημα της αριστεράς «σύνορα ανοιχτά για όλους τους εργάτες», πιέζει ουσιαστικά τα κράτη για ακόμα μεγαλύτερη κτηνωδία, για ακόμα μεγαλύτερα πλήθη ξεριζωμένων και σκλάβων.
Το τουρκικό κράτος παζαρεύει και μέσω των «δημογραφικών αλλοιώσεων» τους όρους της ηγεμονικής του παρουσίας στο ευαίσθητο πεδίο της «ευρύτερης Μέσης Ανατολής», σύμφωνα με το «δόγμα Οζάλ» και τις νεο-τουρκικές εξουσιαστικές επιδιώξεις.
Πρέπει να επισημανθεί ότι μεγάλο μέρος των μεταναστευτικών ρευμάτων που έχουν κατακλύσει τον ελλαδικό χώρο, ιδιαίτερα την τελευταία πενταετία, προέρχεται από μουσουλμανικές χώρες, χωρίς αυτό να σημαίνει κατ’ ανάγκην ότι αποτελούν ένα ενιαίο ισλαμικό σύνολο. Μπορούν, όμως, να γίνουν διαπραγματευτικό αντικείμενο για τα ευρύτερα «παιχνίδια» στην περιοχή, σύμφωνα με το «επιτυχημένο» παράδειγμα των μουσουλμάνων της Ξάνθης, με την πλήρη συμμετοχή του ελληνικού κράτους και την απαραίτητη αριστερή φανφάρα. Το μοντέλο της καθολικής συναίνεσης επικρατεί και εδώ. Έτσι, δεν πρέπει να εκπλήσσει κανέναν ότι το πάλαι ποτέ σκληρό και ισοπεδωτικό εθνοκεντρικό ελληνικό κράτος οργάνωνει συναυλία …αλληλεγγύης στους μετανάστες στον Άγιο Παντελεήμονα, με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον αρχιεπίσκοπο και τον απαραίτητο Νταλάρα, ότι η εκκλησία παραχωρεί τον ναό και ότι η αριστερά υπερασπίζεται τον αρχιεπίσκοπο από τις φραστικές επιθέσεις κάποιων κατοίκων.
Το περίφημο «Τζαμί της Αθήνας» και η μυθολογία που το συνοδεύει, συνδέεται ολοφάνερα με τις εξελίξεις στα λεγόμενα ελληνοτουρκικά, όπως και οι όροι της κηδεμονίας της Άγκυρας πάνω στους μουσουλμάνους μετανάστες. Η άδεια του τουρκικού κράτους για λειτουργία στην Παναγία Σουμελά του Πόντου και η υπόσχεση για το άνοιγμα της θεολογικής σχολής της Χάλκης είναι δύο από τα τουρκικά «πεσκέσια». Δεν είναι όμως η πρώτη φορά που η ίδρυση του «πολυπόθητου» τεμένους στην Αθήνα σχετίζεται με το διαχρονικό γεωπολιτικό παιχνίδι που περιλαμβάνει τη διεύρυνση των θέσεων ισχυρών τμημάτων της κυριαρχίας, όπως η Αιγύπτος, η Τουρκία και η Σαουδική Αραβία, ως «ανταμοιβή» για τον έλεγχο των ανυπότακτων κομματιών στην Μέση Ανατολή.
Πρόκειται για μια διαδικασία που ως φανερό και δηλωμένο στόχο έχει το μάντρωμα των μουσουλμάνων της Δύσης και την ευκολότερη απομόνωση διάφορων τάσεων του Ισλαμ που λειτουργούν ανταγωνιστικά και με ανεξέλεγκτο τρόπο προς τα συνολικά κυριαρχικά σχέδια, αν και με έντονα εξουσιαστικό χαρακτήρα, όπως ο Ουαχαβιτισμός που εκφράζεται σήμερα από τα παρακλάδια της Αλ-Κάιντα ανά τον κόσμο.
Οι αφανείς επιδιώξεις, που κρυβονται πίσω από διάφορα προοδευτικά κόλπα, όπως τα «θρησκευτικά δικαιώματα», η «πολυπολιτισμικότητα» και άλλα τινά, μπορούν να ανιχνευθούν μέσα από την συνολική κοινωνική οπτική, την αυθύπαρκτη αναρχική θεώρηση και την εμπειρία από άλλους κοινωνικούς χώρους.
Η κοινή συνισταμένη αυτών των ευρύτερων εξουσιαστικών μεθοδεύσεων είναι η κατασκευή ή η ενίσχυση όλων εκείνων των συντελεστών που θα καταστήσουν αυτό το κομμάτι, εχθρικό προς την υπόλοιπη κοινωνία των «απίστων», επεκτατικό ως προς τους «ζωτικούς χώρους» του, αδιάφορο για τα κοινωνικά δρώμενα αλλά εξαιρετικά επιθετικό, κατά δικαίων και αδίκων, αν θιγούν (ή έστω αν κυκλοφορήσει η φήμη ότι εθίγησαν) κάποια από τα θρησκευτικά πιστεύω του.
Παράλληλα, όμως, θα υποκλίνεται με σεβασμό στους κρατικούς υπαλλήλους-ιμάμηδες και θα ζητωκραυγάζει υπέρ του καλού κράτους-αφέντη, που θα μοιράζει μαντίλες και κοράνια στα σχολεία.
Το επιφανειακό «φολκλόρ» του λευκού καφτανιού, της μαντίλας και της μουσικότητας των αραβικών προσευχών, αλλά και η ενοχική στάση που προσπαθεί να μεταγγιστεί στην κοινωνία από το κράτος και τους αριστερούς υπηρέτες του, δεν μπορεί να καλύψει την δυσοσμία των μεθοδεύσεων για την άνωθεν επέκταση μιας «σφήνας» που (εν αγνοία της) θα διχάζει τον κοινωνικό χώρο με άσχετα, ως προς την απελευθερωτική προοπτική, διλήμματα και θα ενισχύσει την εθνικιστική μερίδα, που κι αυτή θα αξιοποιείται προς όφελος συνολικότερων σχεδιασμών της κυριαρχίας.
Το τουρκικό κράτος, με την αλματώδη δημογραφική εξέλιξη και με την χιλιοτραγουδισμένη οικονομική ανάπτυξη έχει επιλεγεί από τις Παγκόσμιες Δυνάμεις της Κυριαρχίας ως ο τωρινός διαμεσολαβητής τους και ο χωροφύλακας των καταπιεσμένων της Ευρύτερης Μέσης Ανατολής, με όπλο διείσδυσης και γλώσσα επικοινωνίας το «ήπιο» Ισλάμ. Είναι εντυπωσιακό το πόσο ταιριάζει η θεωρία του Νταβούτογλου με τις ευρωπαϊκές και υπερατλαντικές θεωρίες για την ανατολική Μεσόγειο και την Ευρασία.
Οι προφάσεις για το περιβόητο τζαμί της Αθήνας είναι ίδιες και απαράλλαχτες με αλλού. Ο αξιότιμος πρόεδρος της αφγανικής κοινότητας Μοχάμεντ Γιουνούς καταγγέλει ότι λειτουργούν ανεξέλεγκτα και αυτοδιαχειριζόμενα(!!!) τζαμιά την Ομόνοια που κατηχούν οι …Ταλιμπάν, ο δε εξοχώτατος πρόεδρος των μουσουλμάνων μεταναστών, Νάιμ Ελγαντούρ απειλεί εμμέσως ότι: «Οι μουσουλμάνοι μετανάστες είναι άνεργοι, πεινασμένοι και δεν μπορούν να ανανεώσουν τις άδειες παραμονής, γιατί δεν έχουν να πληρώσουν τόσα ένσημα. Δέχονται πολλών μορφών πιέσεις. Αποτελούν βραδυφλεγή βόμβα. Εντοπίσαμε τα προβλήματα και ενημερώσαμε τις αρχές. Αν συμβεί οτιδήποτε, θα ευθύνεται η κυβέρνηση». (Προφανώς μόνο οι μουσουλμάνοι μετανάστες πεινάνε ενώ οι υπόλοιποι μετανάστες τρώνε με χρυσά κουτάλια…)
Και τι μας προτείνει ο καλός μας μουσουλμάνος; «Να κλείσουν τα παράνομα τζαμιά και να μετατραπεί κάποιο εγκαταλειμμένο κτήριο της νομαρχίας σε τζαμί που να λειτουργεί υπό κρατική ομπρέλα, ώστε να υπάρχει έλεγχος.»[3]
Ο Νάιμ Ελγαντούρ δεν είναι όποιος και όποιος. Συμμετείχε στη ελληνική αποστολή του καραβανιού αλληλεγγύης προς τη Γάζα, σε μια από τις διαφημιστικές καμπάνιες του τουρκικού κράτους για την εξαπάτηση και την καθυπόταξη των κολασμένων της Μέσης Ανατολής στο νέο-τουρκικό κράτος, για λογαριασμό της «παγκόσμιας διακυβέρνησης». Έτοιμος και ο κινηματικός μουσουλμανισμός! Αχ, αυτή η αποστολή! Χάραξε το «δρόμο του πετρελαίου» στην ανατολική μεσόγειο, όπως ο Μάρκο Πόλο χάραξε κάποτε το δρόμο του μεταξιού!
Η δημόσια προσευχή μουσουλμάνων στα κεντρικότερα σημεία της Αθήνας ήταν μια σαφής επίδειξη δύναμης, προκαλώντας ένα κλίμα δυσφορίας σε κάποια κοινωνικά κομμάτια, πληθώρα συζητήσεων και μια διάχυτη ανησυχία για το «που το πάνε αυτοί». Κατέδειξε όμως και ένα γεγονός: ότι οι μετανάστες μπορούν μια χαρά να οργανωθούν, χωρίς να έχουν ανάγκη από κανέναν αριστερό υπερασπιστή ή αντιφασιστικές πολιτοφυλακές.
Η συνύπαρξη των διαφορετικών ανθρώπινων ομάδων, η αδελφοσύνη, η δημιουργικότητα και η σύνθεσή τους δεν μπορεί να προέλθει μέσω του καταναγκασμού και της επιβολής, ούτε είναι δυνατόν να καταργηθούν τα σύνορα, χωρίς να καταργηθούν πρώτα τα κράτη που είναι η γενεσιουργός αιτία των προβλημάτων των ανθρώπων.
Η κατανόηση με βάση συνολική οπτική, απαλλαγμένη από τους παραμορφωτικούς φακούς των ιδεοληψιών και του φανατισμού, θα συμβάλλει στην αποτροπή των κυριαρχικών επιδιώξεων, αλλά και την αθέλητη σύμπλευση με αυτές, ανοίγοντας απελευθερωτικούς δρόμους.
Απόγονοι του Κατιλίνα
1. ΥΠΕΚΑ-opengov, Έρευνα και Εκμετάλλευση υδρογονανθράκων, σχέδιο προς δημόσια διαβούλευση, Δεκέμβριος 2010
2. Ημερησία, 29/11/2010
3. http://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=219088
Από την ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 101, Ιανουάριος 2011
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
