ΟΙ ΠΥΡΕΣ ΑΝΑΒΟΥΝ…Του Μανόλη Κωνσταντάκη
Στη διάρκεια του Μεσαίωνα οι τότε εξουσιαστές όταν ήθελαν να βγάλουν από την μέση κάποιον ισχυρό τους αντίπαλο, τον κατηγορούσαν για σατανισμό, σοδομισμό μαγεία και αίρεση. Οι κατηγορίες αυτές αυτομάτως αποδυνάμωναν τον αντίπαλο, τον καθιστούσαν μιαρό και απόβλητο, έχανε υποστηρικτές και συμμάχους, όσο ισχυρός και αν ήταν. Η πορεία προς την πυρά ήταν μονόδρομος. Το κόλπο πετύχαινε πάντα γιατί οι μάζες είχαν πειστεί στα μέσα δαιμονοποίησης και αντιδρούσαν αυτόματα στο ερέθισμα. Το κύριο όπλο τότε ήταν τι άλλο; Η θρησκεία. Τότε φυσικά δεν υπήρχε η τηλεόραση και τα λοιπά Μ.Μ.Ε. . Εάν προσθέσουμε και την δυσκολία στις επικοινωνίες καθώς και την ανυπαρξία μόρφωσης για τις μάζες, οι πυρές ήταν έτοιμες και περίμεναν απλώς τα θύματα και το έναυσμα. Κατά κάποιο αρρωστημένο τρόπο ήταν μια μορφή διασκέδασης τότε.
Οι αιώνες κύλησαν, ο κόσμος προόδευσε, περάσαμε διαφωτισμό, βιομηχανική επανάσταση, ατομική εποχή, μπήκαν οι υπολογιστές στην καθημερινότητα μας, είχαμε βέβαια και δύο παγκόσμιους πολέμους και πολλούς τοπικούς, συνεχώς όλα αυτά τα χρόνια, η θρησκεία παραμένει ισχυρό όπλο στα χέρια των σύγχρονων εξουσιαστών αλλά πλέον μόνη της δεν αρκεί. Έτσι μας κατασκεύασαν τους τρόμους που πιο εύκολα και αποτελεσματικά εθιζόμαστε και αντιδρούμε ομαδικά σε ένα γιγαντιαίο πείραμα του Παβλόφ. Τώρα είναι τα Μ.Μ.Ε. που μας καλούν να φέρουμε τα ξύλα στη πυρά που επιθυμούν να ανάψει για να κάψει τον όποιο πρέπει να καεί στο όνομα του κέρδους των εξουσιαστών. Όλα για το κέρδος γίνονται. Το πλέον αναλώσιμο αλλά ταυτόχρονα και πιο προσοδοφόρο εμπόρευμα, είμαστε εμείς. Οι άνθρωποι, οι μάζες. Τώρα πλέον οι ισχυροί αντίπαλοι που πρέπει να βγουν από τη μέση, δεν κατηγορούνται για σατανισμό, σοδομισμό, μαγεία και αίρεση, κατηγορούνται για άλλα πράγματα, όπως διεθνή τρομοκρατία, κατοχή και χρήση όπλων μαζικής καταστροφής κ.λ.π. .
Εδώ πρέπει να πούμε πως οι αντίπαλοι αυτοί κάθε άλλο παρά αθώοι και αγγελούδια είναι, συνήθως είναι στυγνοί δικτάτορες, χωρίς αναστολές κι ευαισθησίες και αυτοί όπως και οι εχθροί τους που ζητούν το χαμό τους. Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να λυπόμαστε για το χαμό ενός δικτάτορα. Το πρόβλημα όμως είναι πως πριν χαθεί ο δικτάτορας εκατόμβες αθώων προηγούνται. Παράπλευρες «αναγκαίες» απώλειες. Αναγκαίες για ποιους; Ποιοι αποφασίζουν εάν πόσοι και πως θα σκοτωθούν, θα μείνουν ανάπηροι σωματικά και ψυχικά, θα πάρουν το δρόμο της προσφυγιάς. Κυρίως όμως το πρόβλημα το ηθικό είναι σε εμάς, το λαό, τη μάζα. Πως επιτρέπουμε εμείς οι πολλοί να συναινούμε στη σφαγή; Πως αντέχουμε να παραμένουμε αναίσθητα πειθήνιοι θεατές;
Το σίγουρο είναι πως όταν ανάψουν οι πυρές αυτές δεν θα σβήσουν πριν κάψουν κι εμάς. Γιατί οι σημερινές είναι απείρως μεγαλύτερες και δυνατότερες από αυτές του Μεσαίωνα, που δεν έπαψε ποτέ να ζει μέσα μας.
Ετικέτες
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
