Ουκραΐνα: Ματώνοντας για την εξουσία
Με αφορμή την αναζωπύρωση της έντασης στην Ουκραΐνα παρουσιάζουμε το κείμενο το οποίο δημοσιεύθηκε στο φύλλο 139 της εφημερίδας ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, τον Ιούνιο του 2014.
Ουκρ1Καθώς το αίμα συνεχίζει να ρέει στην Ουκραΐνα (αυτή είναι η ορθή διατύπωση της σλαβονικής αυτή λέξης, αντί της φτιαχτής και άσχετης «Ουκρανία» που παραπέμπει σε… κρανία που δεν υπάρχουν), ωθώντας σε «βολικούς» συνειρμούς αναβίωσης μιας «ψυχροπολεμικής» περιόδου που τελείωσε δύο και πλέον δεκαετίες πριν, καλό είναι να διαπιστώσουμε εάν κάτι τέτοιο όντως ισχύει.
Η πραξικοπηματική κατάληψη της εξουσίας από τα ενεργούμενα των δυτικών (κυρίως Αμερικανών και Γερμανών) στην Ουκραΐνα, η άμεση κατάληψη της Κριμαίας από τη Ρωσσία, οι μάχες στην ανατολική Ουκρανία, η συγκέντρωση στρατευμάτων ΝΑΤΟικών και Ρωσσικών σε όλη τη γραμμή του «Ανατολικού Μετώπου», οι εκβιασμοί αλλά και οι συμφωνίες στο ενεργειακό επίπεδο, δημιουργούν μια εικόνα πως η προηγούμενη «σχεδόν αρραγής» συνεργασία Δύσης και Ανατολής στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης έχει σπάσει και θα πρέπει να επαναδιευθετηθεί.
Είναι όντως έτσι; Υπάρχει βέβαια η εύκολη (και βολική όπως θα διαπιστώσουμε) οπτική που βλέπει τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στις ποικιλώνυμες εξουσιαστικές κλίκες και όχι τις συμπήξεις οι οποίες δημιουργούνται ακριβώς εξ αιτίας των διαχωριστικών γραμμών. Στην περίπτωση της Ουκραΐνας (όπως και της Συρίας και της Λιβύης…) τα πράγματα είναι και δεν είναι όπως φαίνονται.
Βέβαια, η πολεμική ρητορική των «αντιπάλων» ενισχύει την οπτική των διαχωριστικών γραμμών. Ήδη τον περασμένο Απρίλιο ο Αμερικανός διπλωμάτης Christopher Hill δήλωσε πως «η απάντηση της Ρωσσίας στην Ουκρανική κρίση σημαίνει πως η Μόσχα πρόδωσε τη Νέα Τάξη Πραγμάτων στην οποία συμμετείχε τα τελευταία 25 χρόνια». Συνεπώς η διολίσθηση σε ένα νέο «ψυχρό πόλεμο» είναι αναπόφευκτη. «Άσχημη» προοπτική για πολλούς, καθώς ο λεγόμενος ψυχρός πόλεμος (ο οποίος αποδείχθηκε ιδιαίτερα θερμός στα εκτός Ευρώπης σημεία του πλανήτη) ήταν άμεσα συνδεδεμένος με την απειλητική προοπτική ενός πυρηνικού ολέθρου.
Η δήλωση του Hill είναι ιδιαίτερα σημαντική για δύο λόγους. Κατ’ αρχήν ξεκαθαρίζει πως η λεγόμενη «κατάρρευση» της Σοβιετίας ήταν στην πραγματικότητα μέρος του σχεδίου της ευρύτερης κυριαρχικής ενοποίησης. Κατά έναν αντίστοιχο τρόπο που η σημερινή «Ελληνική κατάρρευση» αποτέλεσε την θρυαλλίδα που προώθησε την Ευρωπαϊκή κυριαρχική ενοποίηση (και κατ’ επέκταση την Ευρω-Ατλαντική). Κατά δεύτερον, ξεκαθαρίζει πως η Ρωσσία καθ’ όλη την μετα-Σοβιετική εποχή δεν αποτέλεσε εχθρό της Δύσης, αλλά συμμετείχε ενεργά σε έναν σχεδιασμό που ναι μεν ήταν Δυτικής έμπνευσης αλλά διεκδικούσε ισότιμη συμμετοχή στην συνδιαμόρφωσή του. Βεβαίως μπορούμε να αμφισβητήσουμε τα περί «προδοσίας» καθώς αυτό είναι η οπτική μιας μόνο πτέρυγας των θιασωτών της παγκοσμιοποίησης. Επί πλέον, δεν θα πρέπει να διαφεύγει της προσοχής μας πως καθ’ όλη την διάρκεια της αντιπαράθεσης, σχετικά με το ζήτημα της Ουκραΐνας, ο Πούτιν συνεχώς προσφωνούσε τους δυτικούς με τη διατύπωση «οι σύμμαχοί μας».
Αυτό σημαίνει πως οι Σοβιετικοί ήταν όντως εχθροί των Δυτικών ή ότι οι κληρονόμοι τους οι Ρώσσοι θα αποτελέσουν εχθρούς τους από εδώ και πέρα; Το κλειδί για την απάντηση είναι η ίδια η κατανόηση τόσο των αποτελεσμάτων των Παγκοσμίων πολέμων, όσο και του λεγόμενου «ψυχρού πολέμου» δηλαδή του σχεδιασμού της μεταπολεμικής πραγματικότητας στην Ευρώπη. Το «παρελθόν» συνεχίζεται με αμείωτη ένταση και πείσμα και σήμερα. Πρέπει, λοιπόν, να γίνει η αναγκαία παρένθεση για να φτάσουμε να κατανοούμε το σήμερα.
Το αιματηρό «δούλεμα» του 20ου αιώνα
Οι κάτοικοι του Λβωφ υποδέχονται τα Γερμανικά στρατεύματα, τον Ιούλιο του 1941
Με δυο γραμμές θα μπορούσαμε να πούμε πως η ιστορία των δύο παγκόσμιων ανθρωποσφαγών ήταν η ιστορία της κατάκτησης της Ευρώπης. Γιατί ειδικά της Ευρώπης; Γιατί από αρχαιοτάτων χρόνων οι κυριαρχικές δυνάμεις του Ευρωπαϊκού χώρου ήταν οι κατακτητές και του υπόλοιπου κόσμου. Η Ευρώπη ήταν η κοιτίδα των πιο φιλόδοξων ιμπεριαλιστών και αποικιοκρατών οι οποίοι εκτός της ωμής βίας γνώριζαν και πως να δημιουργούν σταθερά εξουσιαστικά συστήματα, δηλαδή οικονομικά και κοινωνικά μοντέλα διακυβέρνησης με συνέχεια: Ρωμαίοι, Γάλλοι, Ισπανοί, Ολλανδοί και φυσικά Γερμανοί Αγγλοσάξωνες που εν τω μεταξύ «μεταμορφώθηκαν» σε Βρετανούς. Η κατάκτηση της Ευρώπης ήταν κεντρική προϋπόθεση για τον οποιονδήποτε θα είχε παγκόσμιες φιλοδοξίες. Κατάκτηση τελικώς από ποιούς; Από τους λεγόμενους «Αμερικανούς» και τους «Σοβιετικούς» στα πλαίσια μιας δίκαιης μοιρασιάς. «Λεγόμενους» γιατί είναι σύνηθες οι ισχυροί να κρύβονται πίσω από εθνικότητες που δεν τους αφορούν απαραίτητα. Οι ορδές των «Αρίων» ξεκίνησαν να κατακτήσουν την Ευρώπη και τελικά αυτή, σε μια από τις πιο περίεργες «καραμπόλες» της Ιστορίας έπεσε στα χέρια των Αμερικανών και των Σοβιετικών.
Αμερικανών, που πριν τον πόλεμο βοηθούσαν τον Χίτλερ να βάζει μπρος τα τεθωρακισμένα του με το «δικό τους» πετρέλαιο μιας και οι «Άριοι» δεν είχαν ούτε σταγόνα δικό τους. Που τον χρηματοδοτούσαν από τις δικές τους τράπεζες μιας και οι «Άριοι» ήταν φαλιρημένοι λόγω των αποζημιώσεων για τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Σοβιετικών που πριν το πόλεμο είχαν συμμαχήσει μαζί του και μοίραζαν την βορειοανατολική Ευρώπη. Αμερικανών που ήταν και ολίγον… Γερμανοί, καθώς στην ελίτ της εξουσίας των ΗΠΑ βρίσκονταν αρκετοί απόγονοι των Γερμανών μεταναστών στις ΗΠΑ κατά τον 19ο αιώνα.
Μετά από δεκάδες εκατομμύρια νεκρούς και πλήρη καταστροφή από τους «κακούς» η Ευρώπη παραδόθηκε με ανακούφιση και ευγνωμοσύνη στους «καλούς». Οι οποίοι «καλοί» ανέλαβαν και τον έλεγχο της Γερμανίας βασιζόμενοι στον προηγούμενο Ναζιστικό μηχανισμό τον οποίο φυσικά διατήρησαν ανέπαφο και ο οποίος απλώς άλλαξε διοικητές. Ναζιστικός μηχανισμός ο οποίος ήταν επίσης ευγνώμων στους «καλούς» κατακτητές, οι οποίοι τον προφύλαξαν από την εσαεί εκδίκηση των θυμάτων τους. Ήταν τέτοιο το μέγεθος των θηριωδιών των Ναζί, ώστε κανείς δεν μπορούσε να κατονομάσει τους νέους κατακτητές ως τέτοιους. Ήταν «απελευθερωτές».
Ο λεγόμενος ψυχρός πόλεμος έδωσε στα νέα αφεντικά της Ευρώπης μόνιμα χαρακτηριστικά στην κατάκτησή τους. Η κάθε πλευρά του διπόλου αιτιολογούσε την παρουσία και τη δράση της μέσω της δαιμονοποίησης του «αντιπάλου». Η απειλή (ο πυρηνικός πόλεμος) ήταν πολύ τρομακτική για να αφήσει ασυγκίνητο τον οποιονδήποτε αμφισβητία. Εν τω μεταξύ, δόθηκε στην κάθε πλευρά η δυνατότητα να ξεκινήσουν μια διαδικασία ενοποίησης του δικού τους χώρου επιρροής. Οι μεν στη δυτική Ευρώπη, οι δε στην Ανατολική, αφήνοντας τη στιγμή της πλήρους ενοποίησης για το μέλλον. Έτσι, «αναβαπτισμένοι» πρώην Ναζί άρχισαν πλέον να φιγουράρουν ως προωθητές της ειρήνης και της συνεργασίας μέσω του σχεδίου της Ευρωπαϊκής ενοποίησης που επανεκκινήθηκε τότε με την ΕΟΚ. Της Ευρώπης δηλαδή «των λαών» που έμελλε να γίνει η καραμέλα δεξιών και αριστερών, είτε αφελών είτε απατεώνων. Η διαδικασία κυριαρχικής ενοποίησης και της κοινωνικής ομογενοποίησης θα προχωρούσε κατ’ αρχήν δια της καπιταλιστικής ανάπτυξης και της ευμάρειας, χρηματοδοτούμενης βεβαίως από τα ζωγραφιστά χαρτιά των δανείων των Αμερικανικών τραπεζών που μετά το 1929 «ασφυκτιούσαν» εντός των συνόρων των ΗΠΑ. Μετά την στρατιωτική και η οικονομική κατάκτηση. Η πραγματική λεηλασία θα μπορούσε να περιμένει για λίγες δεκαετίες, έως ότου κατασκευαζόταν το κατάλληλο πλαίσιο.
Παρομοίως οι Σοβιετικοί «χώνευαν» με την ησυχία τους τις δικές τους συμφωνημένες κατακτήσεις ομογενοποιώντας το δικό τους χώρο με διαφορετικές βέβαια μεθόδους… «πειθούς». Μια φτωχή και καθημαγμένη Σοβιετία η οποία όμως θα έπρεπε να φαντάζει ως απειλητικό τέρας για τις ανάγκες του σχεδιασμού. Πρόσφατα «διέρρευσαν» πληροφορίες από την Τράπεζα της Αγγλίας για το πώς Δυτικές τράπεζες βοηθούσαν οικονομικά τον τότε «άξονα του κακού». Αν και στη συνέχεια διαψεύστηκαν.
Οι Σοβιετικοί και η Δύση δεν αποτελούσαν πραγματικούς εχθρούς. Συμμετείχαν σε έναν σχεδιασμό που βόλευε όλους. Ένα παγκόσμιο θέατρο που κράτησε λίγες δεκαετίες. Με πολύ πραγματικές οδύνες και θύματα όμως. Όπως οι διαχωριστικές γραμμές δεξιών και αριστερών αποτέλεσαν τη βάση για τον συνολικό πολιτικό έλεγχο του κοινωνικού χώρου από τους ισχυρότερους ιθύνοντες ενός τόπου, έτσι και οι διαχωριστικές γραμμές Ανατολής – Δύσης αποτέλεσαν τη βάση για τον συνολικό έλεγχο του «παγκόσμιου χωριού», αυτή τη φορά από τους ισχυρότερους «ανθρώπους» του πλανήτη. Λίγοι κατανοούν ότι βλέπουν θέατρο όταν τρομοκρατημένοι βλέπουν πως το σκηνικό είναι αιματοβαμμένο. Από εκεί και πέρα φυσικά οι εσωτερικοί ανταγωνισμοί δεν εκλείπουν και, ως συνήθως, είναι πάντοτε ανελέητοι. Συμβαίνει και στις καλύτερες συμμορίες να συμμετέχουν όλοι στο ίδιο σχέδιο και όλοι να προσπαθούν να γίνουν πρώτοι των πρώτων. Τα οφέλη όμως αυτής της διαδικασίας ήταν τεράστια: Όλοι –Ανατολικοί και Δυτικοί ιθαγενείς– πίστεψαν με πάθος στην «Ευρώπη των λαών» και στο «παγκόσμιο χωριό». Τέτοιο αυτοκτονικό πάθος που δεν σταματούν να το πιστεύουν ούτε και σήμερα, που τους λεηλατούν κανονικά και με το νόμο. Έτσι ενοποιείται ο κόσμος. Η Δυτική Ευρώπη το 1989 ήταν όντως έτοιμη για το τελικό στάδιο ενοποίησης και μπορούσε πλέον να καταπιεί και την Ανατολική.
Το αιματηρό «δούλεμα» του 21ου αιώνα
Αυτά γίνονταν τότε. Η Σοβιετική δήθεν κατάρρευση και η Γερμανική ενοποίηση επανέφεραν το σκηνικό στη «σωστή» του βάση, δηλαδή εκεί απ’ όπου ξεκίνησε: Στους προηγούμενους παγκόσμιους πολέμους. Θυμόμαστε πως πριν το ξέσπασμα του Β΄ΠΠ ο Χίτλερ διεκδικούσε την ενοποίηση όλων των Γερμανών. Παρομοίως συνέβη και προ του ξεσπάσματος του Γ΄ΠΠ στα τέλη της δεκαετίας του ’80. Η ενοποιητική συμφωνία «κυρίων» επέτρεψε την έναρξη της διαδικασίας ενοποίησης και του Ανατολικού Ευρωπαϊκού χώρου που βεβαίως σε κοινωνικό επίπεδο σήμαινε λεηλασία και φτωχοποίηση δίχως προηγούμενο. Φυσικά και στην ίδια τη Ρωσσία. Λεηλασία από τους «απελευθερωτές» που είχαν εντρυφήσει στο ρόλο αυτό ήδη από το τέλος του Β΄ΠΠ.
Οι Ρώσσοι κρατιστές δεν είχαν κανένα ουσιαστικό πρόβλημα. Συνέχιζαν να συμμετέχουν πάμπλουτοι σε έναν παγκόσμιο σχεδιασμό στον οποίο οι αντιρρήσεις τους ήταν μόνο σε δευτερεύοντα και επί μέρους σημεία και έπρεπε να φροντίζουν να μην αισθάνονται «ριγμένοι». Δυστυχώς γι’ αυτούς οι «συνεργάτες» τους, τους «έρριχναν» συχνά, απλά επειδή μπορούσαν. Είπαμε, συμβαίνει και στις καλύτερες συμμορίες. Κανένας με πραγματικές φιλοδοξίες και ισχύ δεν επιθυμεί να είναι απλώς το «αποπαίδι» ενός σχεδιασμού. Ειδικά όταν διαπιστώνει πως οι «συνεργάτες» του είναι «πλεονέκτες» και δεν επιθυμούν να μοιραστούν τίποτα με κανέναν.
Η διαχείριση της παγκόσμιας οικονομίας δεν έχει μεγάλη διαφορά από την διαχείριση μιας κρατικής οικονομίας. Το κέντρο δίνει ρόλους στην περιφέρεια. Έτσι μια περιοχή μπορεί να οριστεί σαν αγροτική, μια άλλη σαν βιομηχανική κλπ. Στον παγκόσμιο σχεδιασμό, παρομοίως κάποιες περιοχές (π.χ. Κίνα, Γερμανία) ορίστηκαν ως «βιομηχανικές». Κάποιες άλλες ως παραγωγοί-τροφοδότες ενέργειας (Μέση Ανατολή, Ρωσσία). Το θέμα είναι να υπάρχουν ισχυρές αλληλεξαρτήσεις που να μην αφήνουν κανέναν επί μέρους κρατιστή να ισχυροποιηθεί πέρα από ένα βαθμό. Έτσι ώστε να μπορούν να μοιράζουν την τράπουλα, οι γνωστές υπερ-κρατικές συμμαχίες.
Στο πλαίσιο αυτό οι Ρώσσοι κρατιστές έγιναν παραγωγοί ενέργειας που τροφοδοτούσαν τις βιομηχανίες της Δύσης, αλλά και της Ανατολής. Δεν επιχείρησαν να μπουν στον κόπο να ανταγωνιστούν στα ίσια τους άλλους σε βιομηχανικό επίπεδο καταναλωτικών προϊόντων και προϊόντων τεχνολογίας, ενώ πολύ εύκολα θα μπορούσαν, στην υποθετική περίπτωση που όντως τους έβλεπαν ως εχθρούς τους. Έχουν δωρεάν ενέργεια, πρώτες ύλες, υψηλή τεχνογνωσία και εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό ήδη από την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης. Δεν το έκαναν, επειδή δεν το επέτρεπε ο σχεδιασμός στον οποίο συμμετείχαν κι οι ίδιοι. Στον διεθνή «καταμερισμό εργασίας» αυτά ήταν δουλειά κάποιων άλλων. Αυτοί έπρεπε να είναι ευχαριστημένοι ως πάροχοι ενέργειας. Και ήταν όντως ευχαριστημένοι. Οι κυριαρχικές τους κάστες πλούτιζαν ασύστολα και μπορούσαν να παίξουν έναν αντίστοιχο ενοποιητικό ρόλο με αυτό που έπαιζαν επί Σοβιετικής Ένωσης, αυτή τη φορά μέσω της Ευρασιατικής Ένωσης. Μπορεί η Ευρασιατική Ένωση (με τον αντίστοιχο στρατιωτικό βραχίονα, αυτόν του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης) να εμφανίστηκε ως το «αντίπαλο δέος» του ΝΑΤΟ και της Ευρω-Ατλαντικής ένωσης που βρίσκεται σε εξέλιξη, αλλά αυτά ισχύουν μόνο σε μια πρώτη επιφανειακή ανάγνωση. Ο καθένας δίνει στον άλλο τα «επιχειρήματα» που χρειάζεται για να κάνει σωστά τη δουλειά του. Μόνο που τώρα τα πράγματα κινούνται αντίστροφα απ’ ότι στο παρελθόν, όταν το ΝΑΤΟ εμφανιζόταν να έχει δημιουργηθεί σαν το αντίπαλο δέος του «Σιδηρούν Παραπετάσματος». Αυτού δηλαδή που και οι Δυτικοί συμφώνησαν να δημιουργηθεί με τη μοιρασιά του Β΄ΠΠ.
Δηλαδή, οι κυρίαρχες κάστες αυτού του πλανήτη, ανακάλυψαν εκ νέου την ενοποιητική αξία των διπόλων. Τμηματικές ενοποιήσεις περιοχών του πλανήτη θα φέρουν την συνολική ενοποίηση. Ενοποίηση η οποία μπορεί να μην είναι ευδιάκριτη με μια πρώτη ματιά που θα αναλίσκεται στις διαχωριστικές γραμμές, αλλά κατ’ ουσίαν θα ισχύει στο ανώτατο επίπεδο. Έτσι, πλέον δεν έχουμε τον καπιταλισμό ενάντια στον κομμουνισμό. Έχουμε όμως την «ανήθικη» και ολοένα πιο «παγανιστική» και άθεη Δύση που θέλει να δώσει πρώτο ρόλο στους ομοφυλόφιλους ενάντια στην «ηθική», παραδοσιακή και ολοένα πιο «χριστιανική» Ρωσσία που δεν γουστάρει τους ομοφυλόφιλους. Που κατάντησαν…
Ουκραΐνα
Ήταν αναγκαία η παραπάνω συνοπτική «εισαγωγή» για να φτάσουμε να κατανοήσουμε έστω μερικώς τους πρωταγωνιστές του σημερινού δράματος της Ουκραΐνας. Της οποίας ο ρόλος ήταν καθορισμένος: Διάδρομος μεταφοράς των αγωγών αερίου από την Ανατολή προς τη Δύση οι οποίες έτσι δεν βρίσκονταν σε «θερμή» επαφή.
Οι Ρώσσοι εξουσιαστές προκειμένου να μην είναι τα «αποπαίδια» του σχεδιασμού, έλεγξαν σταδιακά όλους τους δυνητικούς ανταγωνιστές παραγωγούς. Διεθνής καταμερισμός εργασίας: Δυτικοευρωπαίοι και κυρίως Γερμανοί οι μόνοι παραγωγοί βιομηχανικών προϊόντων, Ρώσσοι οι μόνοι παραγωγοί ενέργειας. Οι μεν έχουν την απόλυτη ανάγκη των δε οπότε η ισορροπία και ο «καλός συνεταιρισμός» συντηρείται. Αλλά το πράγμα «στράβωσε». «Στράβωσε» γιατί οι λυκοφιλίες δεν βασίζονται στο φιλότιμο. Και οι Γερμανοί-Αμερικάνοι δεν είχαν «φιλότιμο» ώστε να αισθάνονται ευγνώμονες στους συνεργάτες τους. Πήγαν να τους δαγκώσουν επιχειρώντας να ελέγξουν ολοκληρωτικά την Ουκραΐνα.
Ήταν μεγάλο το «ρίξιμο» και ακόμη μεγαλύτερο το διακύβευμα. Οι Ρώσσοι θα έχαναν την πρωτοκαθεδρία τους στη διανομή ενέργειας στην Ευρώπη. Θα την έχαναν, εφ’ όσον από την στιγμή που οι Γερμανοί έλεγχαν την Ουκραΐνα, θα μπορούσαν να τη χρησιμοποιήσουν για να μεταφέρουν απευθείας αέριο από τον Καύκασο παρακάμπτοντας τους Ρώσσους. Αυτό δηλαδή που η Ρώσσοι επί μια 20ετία δεν επέτρεψαν να συμβεί. Χώρια ο στρατιωτικός έλεγχος της Μαύρης θάλασσας… Η ταχύτατη κατάληψη της Κριμαίας από τις Ρωσσικές δυνάμεις επί της ουσίας ακύρωσε αυτόν τον σχεδιασμό.
Οι Ρώσσοι κρατιστές θα μπορούσαν να μείνουν ικανοποιημένοι έως εκεί, στέλνοντας το μήνυμα «εντάξει πήγατε να μας ρίξετε και χάσατε, ας δούμε τώρα πως θα συνδιαχειριστούμε την Ουκρανία». Άλλωστε οι ίδιοι οι Ρώσσοι προ των γεγονότων του πραξικοπήματος πρότειναν να αναλάβει τον έλεγχο της Ουκραΐνας το ΔΝΤ. Το οποίο ΔΝΤ, βεβαίως, έχει ήδη πλέον αναλάβει τον έλεγχο αυτής της περιοχής, με το πάρτυ της λεηλασίας να έχει ήδη δρομολογηθεί. Επομένως, που βρίσκεται τελικώς η αντίθεση, εφ’ όσον η Ρώσσικη πρόταση έχει ήδη υλοποιηθεί; Μα στο γεγονός ότι οι «άλλοι» δεν ήταν διατεθειμένοι να μοιραστούν τίποτα και με κανέναν…
Και ερχόμαστε στο σημαντικότερο σημείο, τους Ρώσσους και Ρωσσόφωνους της Ουκραΐνας (μαζί με ένα σύνολο άλλων μειονοτήτων). Αυτούς δηλαδή που με τη στάση τους περιπλέκουν τους ενδο-εξουσιαστικούς διακανονισμούς. Αυτούς οι οποίοι είδαν τρομοκρατημένοι την επικράτηση των Γερμανοθρεμμένων και Αμερικανοθρεμμένων Ναζιστών όχι απλά σαν εμπόδιο στα συμφέροντά τους, αλλά σαν απειλή στην ίδια τους την ύπαρξη και επιβίωση. Αυτούς που οι μνήμες τους από τις θηριωδίες του Β΄ΠΠ δεν ξεθώριασαν με το πέρασμα του χρόνου. Αυτούς που είδαν αυτούς τους οποίους νίκησαν στο Β’ΠΠ να επανακαταλαμβάνουν την εξουσία σε μια ρεβάνς της ιστορίας και να τους απειλούν. Ακόμη καλά καλά δεν είχαν στεριώσει στην εξουσία και έθεσαν σε απαγόρευση τη Ρώσσικη γλώσσα (παρεμπιπτόντως μαζί και την Ελληνική. Παρ’ όλα αυτά, ο εν ελλάδι «αντιναζιστής» Βενιζέλος έσπευσε να γονατίσει μπροστά στους ναζιστές της Ουκραΐνας). Τί άλλο δηλωτικό προθέσεων για το μέλλον που θα τους περίμενε; Όλοι αυτοί, λοιπόν, δεν περίμεναν τον Πούτιν να κάνει τις κινήσεις του. Ξέφυγαν από την εποπτεία του βγήκαν, από ένα σημείο και μετά, μόνοι τους και εξοπλίστηκαν απαιτώντας την αυτονόμησή τους από το Κίεβο. Τι άλλο δηλωτικό προθέσεων για το μέλλον που θα τους περίμενε;
Αυτό μπορεί να βόλεψε τον Πούτιν στην Κριμαία, αλλά δεν τον βολεύει το ίδιο στην Ανατολική Ουκραΐνα. Όπου εκεί οι Ρώσσοι κρατιστές φρόντισαν εγκαίρως να εκπέμψουν το μήνυμα προς τη Δύση: «δεν ελέγχουμε τους εξεγερμένους». Μήνυμα που λίγο αργότερα βρήκε την αποδοχή από τον Γερμανό υπουργό εξωτερικών Στανμάγιερ: «είμαι πεπεισμένος πως στην Ανατολική Ουκρανία έχουμε να κάνουμε με ανεξέλεγκτες ομάδες τρομοκρατών». «Ανεξέλεγκτες» άρα δεν τους υποκινούν οι Ρώσοι κρατιστές… Ο ένας κουνά το κεφάλι με νόημα στο άλλο. Οι κάτοικοι του Ντόνετσκ και του Λουγκάνσκ προετοιμάζονταν για δημοψήφισμα με το ερώτημα της ανεξαρτητοποίησης και ο Πούτιν τους «συνιστά» να το αναβάλλουν… Κάτι που οι Ρωσσόφωνοι εξ ίσου ευγενικά… απορρίπτουν. «Σεβόμαστε την άποψή σου αλλά…».
Αυτή η στάση είναι που εξαναγκάζει τους Ρώσσους κρατιστές να είναι κοντά στους εξεγερμένους, εάν θέλουν να τους ελέγχουν. Δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά. Δεν θα τους ανεχτούν οι ίδιοι οι Ρώσσοι να κάνουν διαφορετικά και η εξουσία και αποδοχή που απολαμβάνουν θα απειληθεί. Κι αυτό δεν θα έχει συνέπειες μόνο για τους ίδιους. Θα έχει σοβαρές συνέπειες και στους Δυτικούς συνεταίρους τους… Θα έχει συνέπειες για την ίδια τη Νέα Τάξη.
Όσο όμως το αίμα συνεχίζει και ρέει όλο και περισσότερο στην Ανατολική Ουκραΐνα τα πράγματα δυσκολεύουν, γιατί οι ρόλοι αποκαλύπτονται καθαρότερα. Ο κάθε κάτοικος εκείνης της περιοχής δεν μπορεί παρά απλοϊκά να αναρωτιέται «γιατί να ρέει τόσο αίμα ενώ το πράγμα θα μπορούσε εύκολα να τερματιστεί όπως στην Κριμαία;». Ή έστω με μια «πειστική» προβολή δύναμης; Αντ’ αυτού φαίνεται να έχει επιλεγεί το σχήμα ενός μεσοπρόθεσμου (τουλάχιστον) ανταρτοπόλεμου με ενέσεις δυνάμεων από τον Καύκασο. Πράγμα που βεβαίως αποτελεί το καύσιμο για τις διαπραγματεύσεις που γίνονται για να μοιράσουν, οι Ρώσσοι με τους Δυτικούς, «δίκαια» την Ουκραΐνα (στη βάση μίας συνομοσπονδίας αυτόνομων περιοχών), αλλά το «καύσιμο» κοστίζει σε αίμα και καταστροφή. Στα συμφέροντα δεν υπάρχουν «ομοεθνείς» και «αδέλφια», εκτός αν έτσι βολεύει… Οι «ξεροκέφαλοι» Ρωσσόφωνοι της Ουκραΐνας αν μη τι άλλο και άθελά τους ρίχνουν άπλετο φως στο ρόλο όλων. Αμερικανών, Γερμανών, Ρώσσων και… Κινέζων.
Όλων των αρχιθιασαρχών του παγκόσμιου θεάτρου που καλά κρατεί. Το ΝΑΤΟ συγκεντρώνει δυνάμεις στα ανατολικά και διεξάγει ασκήσεις από τη Βουλγαρία έως τη Βαλτική. Οι Ρώσσοι συγκεντρώνουν στρατιές σε όλη την άκρη των Δυτικών συνόρων. Ο ένας γρυλίζει κι ο άλλος βρυχάται, αλλά ολοκαύτωμα φυσικά δεν γίνεται και δεν πρόκειται να γίνει. Αντιθέτως, ο ανταγωνισμός χρησιμοποιείται ως αιτία για περισσότερη ενοποίηση κατά το πρότυπο του παλαιότερου διπόλου: Το ΝΑΤΟ στις ώρες της Ανατολικής Ευρώπης φανερώνει την παρουσία του όσο ποτέ με τους ηγέτες τους να καλούν σε «μεγαλύτερη εμπλοκή» τη συμμαχία την οποία χρειάζονται όσο ποτέ… Η πολεμική αεροπορία του Ελληνικού κράτους συμφωνείται να επιτηρεί τον εναέριο χώρο της και της Βουλγαρίας και πιθανόν και της Ρουμανίας… Το πολεμικό ναυτικού του Τουρκικού κράτους φανερώνει την συμφωνία ενοποίησης του χώρου του Αιγαίου… Η «υποχρεωτική συμμαχία» Ισραήλ-Κύπρου-Ελλάδας (αιώνιο όνειρο των Σιωνιστών που επιτέλους πραγματοποιείται) αποτελεί τη βάση της ενοποίησης της Ανατολικής Μεσογείου… Σήμερα μόλις ανακοινώθηκε η επίσπευση της έναρξης ισχύος της Ευρασιατικής Ένωσης το 2015… Από την άλλη τα γεγονότα στην Ουκραΐνα επισπεύδουν τη δημιουργία της Ευρωατλαντικής ένωσης, δηλαδή την «ΕΟΚ» Βόρειας Αμερικής και Ευρώπης…
Αλλά το σημαντικότερο είναι η ενεργειακή συμφωνία Ρωσσίας-Κίνας που αναδύθηκε μέσα από τα συντρίμμια της Ουκραΐνας. Με παράλληλη συμφωνία για τη μη χρήση του δολαρίου στις μεταξύ τους ενεργειακές συναλλαγές. Πολλοί (όχι αβάσιμα) θεωρούν πως αυτό είναι η θρυαλλίδα της καταστροφής του συστήματος του πετροδολαρίου και άρα τεκτονικών αλλαγών στη βάση της παγκόσμιας οικονομίας. Πολεμική ενέργεια κατά των Αμερικανών; Εξαρτάται από το πώς ορίζονται οι «Αμερικανοί». Γιατί, αυτός φαίνεται να είναι ένας διακαής πόθος τουλάχιστον μερίδας των υπερ-κρατικών κλικών (και στις ΗΠΑ). Ακόμη και η κατοχή των ΗΠΑ είναι αμελητέο μέγεθος μπροστά στην κατοχή ενός ολόκληρου πλανήτη.
Όπως είθισται να μας υπενθυμίζουν οι φίλοι μας οι τραπεζίτες, «η κρίση δεν τελείωσε ακόμα».
Θ.
ΠΗΓΗ: anarchypress.wordpress.com
Ετικέτες
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
