ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ: ΤΟ ΤΕΛΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΕΚΤΟΠΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΕΞΟΝΤΩΣΗΣ ΣΕ ΠΛΗΡΗ ΕΦΑΡΜΟΓΗ
«Στον αραβικό κόσμο το παλαιστινιακό ζήτημα έχει απωλέσει ένα μέρος της επιτακτικότητάς του, όχι όμως και της σημασίας του. Οι βασικοί συμμετέχοντες στην ειρηνευτική διαδικασία έχουν διοχετεύσει ενέργεια και σκέψη στην αντιμετώπιση της ενδεχόμενης μετατροπής του Ιράν σε πυρηνική δύναμη και των περιφερειακών συμμάχων του. Αυτό επηρεάζει την ειρηνευτική διαδικασία με δύο τρόπους, ως προς το διπλωματικό ρόλο τον οποίο μπορούν να διαδραματίσουν σημαντικές χώρες της περιοχής, όπως η Αίγυπτος και η Σαουδική Αραβία, στην διαμόρφωση της ειρηνευτικής διαδικασίας· και, ακόμη σημαντικότερο, ως προς την ικανότητά τους να ενεργούν ως εγγυήτριες της συμφωνίας που θα μπορούσε να προκύψει. Οι ηγέτες της περιοχής της Παλαιστίνης δεν μπορούν από μόνοι τους να υποστηρίξουν το αποτέλεσμα της ειρηνευτικής διαδικασίας […] Σε κάθε περίπτωση το παλαιστινιακό ζήτημα θα πρέπει να αντιμετωπιστεί αργά ή γρήγορα ως θεμελιώδες στοιχείο της περιφερειακής και τελικά της παγκόσμιας τάξης».
Henry Kissinger, Παγκόσμια Τάξη (2014)
«Βρισκόμαστε σε μια στιγμή κατά την οποία οι ισραηλινές αρχές θα πρέπει να διευκρινίσουν με μεγαλύτερη ακρίβεια τους στόχους τους και ο τελικός τους στόχος: η ολοκληρωτική καταστροφή της Χαμάς, νομίζει κανείς ότι είναι πιθανός; Αν αυτός είναι ο στόχος τότε ο πόλεμος θα κρατήσει 10 χρόνια. Δεν υπάρχει ασφάλεια διαρκείας για το Ισραήλ στην περιοχή, αν η ασφάλειά του επιτυγχάνεται εις βάρος των ζωών Παλαιστινίων… Ας έχουμε όλοι καθαρό μυαλό».
Εμμανουέλ Μακρόν, Γάλλος πρόεδρος, 2-12-2023
Την 9η Απριλίου 1948 λαμβάνει χώρα ένα γεγονός, που κλόνισε σε μεγάλο βαθμό και φόβισε ολόκληρη την Παλαιστίνη.
Η σφαγή των Παλαιστίνιων κατοίκων του χωριού Ντάιρ Γιασίν.
Ενός ειρηνικού αραβικού χωριού περίπου επτακοσίων πενήντα κατοίκων αγροτών, οικοδόμων και εμπόρων με δύο τζαμιά και δύο σχολεία, ένα αρρένων και ένα θηλέων και έναν αθλητικό σύλλογο δυτικά της Ιερουσαλήμ. Οι φιλήσυχοι κάτοικοί του είχαν, μάλιστα, συνάψει σύμφωνο μη επίθεσης με τους Εβραίους στρατιωτικούς διοικητές στην Ιερουσαλήμ. Λίγο μετά τα γεγονότα της σφαγής που διέπραξαν οι μακελάρηδες της Ιργκούν και της Lehi, o Παλαιστίνιος ιστορικός Άριφ-αλ-Άριφ πήρε συνεντεύξεις από ορισμένους επιβιώσαντες, καταγράφοντας τις φρικαλεότητες εις βάρος των κατοίκων.
«Σκότωσαν τον αλ-Χαζ Τζαμπίρ Μουσταφά, ενενηντάχρονο ηλικιωμένο, και πέταξαν το πτώμα του από το μπαλκόνι του σπιτιού του στον δρόμο. Έκαναν το ίδιο στον αλ-Χαζ Ισμαήλ Ατίγια, ηλικίας ενενήντα πέντε ετών, και σκότωσαν την σύζυγό του, ηλικίας ογδόντα ετών, και το εγγόνι τους. Σκότωσαν έναν τυφλό νέο, που ονομαζόταν Μωχάμεντ Αλί Μουσταφά, και τη σύζυγό του, η οποία προσπάθησε να τον προστατέψει, καθώς και το παιδί της, ηλικίας δεκαοκτών μηνών. Δολοφόνησαν έναν δάσκαλο που φρόντιζε τους τραυματίες».
Οι επιτιθέμενοι μ’ απίστευτη αγριότητα Εβραίοι συγκέντρωσαν τους ένοπλους υποστηρικτές του χωριού και τους τουφέκισαν, συνολικά σκότωσαν 110 χωρικούς. Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες η σφαγή θα συνεχιζόταν, εάν κάποιος μεγαλύτερης ηλικίας Εβραίος διοικητής δεν διέταζε να λάβει τέλος. Οι τρομοκράτες της Ιργκούν και της Lehi στην συνέχεια μετέφεραν πεζούς τους κατοίκους, που επιβίωσαν και τους διαπόμπευσαν στην εβραϊκή συνοικία της Ιερουσαλήμ, αφήνοντάς τους τελικά ελεύθερους κοντά στο ιταλικό νοσοκομείο στην συνοικία Αλ-Μισμάρ.
Η σφαγή και η ταπείνωση των φιλειρηνικών χωρικών στο Ντάιρ Γιασίν πυροδότησε την μαζική έξοδο των Παλαιστίνιων Αράβων, οι οποίοι φεύγοντας μετέφεραν μαζί τους τις διηγήσεις για τις εβραϊκές θηριωδίες. Από τον Φεβρουάριο μέχρι το Μάρτιο του 1948 είχαν ήδη εγκαταλείψει τις εστίες τους 70.000 Άραβες, κυρίως από πόλεις όπως η Γιάφα και η Χάιφα, αλλά και η Ιερουσαλήμ, καταφεύγοντας στην Δυτική Όχθη ή σε γειτονικά αραβικά κράτη, μετά όμως την σφαγή στο Ντάιρ Γιασίν το προσφυγικό κύμα γιγαντώθηκε.
Στις 13 Απριλίου ορισμένοι Παλαιστίνιοι «μαχητές» αποφάσισαν, να απαντήσουν στην φρίκη με φρίκη, στήνοντας ενέδρα σε εβραϊκή ιατρική αυτοκινητοπομπή με 112 επιβάτες, η οποία και κατευθυνόταν στο όρος Σκόπος, στις παρυφές της Ιερουσαλήμ, και συμπεριελάμβανε δυο ασθενοφόρα, που έφεραν το ιατρικό σήμα, ενώ και οι επιβάτες ήταν πράγματι γιατροί και νοσοκόμες του Νοσοκομείου «Χαντάσα» και υπάλληλοι του Εβραϊκού Πανεπιστημίου.
Από την επίθεση επιβίωσαν μόνον τριάντα έξι.
Όπως περιγράφει ο ιστορικός Eugene Rogan (Οι Άραβες, Μια Ιστορία, σελ. 335): «Μια σειρά από ασπρόμαυρες φωτογραφίες στις οποίες οι επιτιθέμενοι πόζαραν θριαμβευτικά δίπλα στις σωρούς των θυμάτων τους, έδειχναν την κτηνωδία της ενέδρας. Αυτές οι φωτογραφίες πωλούνταν στην Ιερουσαλήμ ως απόδειξη ότι οι Άραβες της Παλαιστίνης μπορούσαν να αντιμετωπίσουν την εβραϊκή απειλή. Όμως οι φρικτές φωτογραφίες δεν μπορούσαν να διαλύσουν την ατμόσφαιρα της ήττας, η οποία επικρατούσε στις πόλεις και την ύπαιθρο της Παλαιστίνης τον Απρίλιο του 1948. Το ηθικό των Παλαιστίνιων είχε καταρρακωθεί, και η σφαγή των Εβραίων αμάχων στο όρος Σκόπος, απλώς επέτεινε τους φόβους για νέες θηριωδίες και εβραϊκά αντίποινα. Αντιλαμβανόμενη την κατάρρευση του ηθικού των Αράβων, η Χαγκάνα κλιμάκωσε τις επιχειρήσεις της με βάση ένα στρατιωτικό σχέδιο γνωστό ως «Σχέδιο Δ», το οποίο είχε στόχο την ερήμωση και την καταστροφή των παλαιστινιακών πόλεων και χωριών, που οι Εβραίοι έκριναν ότι έπρεπε να περιληφθούν στο εβραϊκό κράτος για να είναι βιώσιμο».
Σύμφωνα με τον Henry Kissinger (Παγκόσμια Τάξη, Σκέψεις γύρω από το χαρακτήρα των εθνών και την πορεία της Ιστορίας, 2014) η σύγκρουση δύο αντιλήψεων περί παγκόσμιας τάξης αποτυπώνεται βαθιά στο ζήτημα των «σχέσεων» του Ισραήλ με την Παλαιστίνη: «Το Ισραήλ είναι εξ ορισμού ένα βεστφαλιανό κράτος, καθώς στην βάση αυτή ιδρύθηκε το 1947. Οι ΗΠΑ ο κυριότερος σύμμαχος του, αποτελούν εδώ και δεκαετίες θεματοφύλακα και βασικό υπερασπιστή της βεστφαλιανής διεθνούς τάξης. Όμως οι κυριότεροι παράγοντες στη Μέση Ανατολή βλέπουν την διεθνή τάξη, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, μέσα από ένα ισλαμιστικό πρίσμα. Το Ισραήλ και οι γείτονες του έχουν διαφορές που συνδέονται άρρηκτα με τη γεωγραφία και την ιστορία του τόπου: πρόσβαση στο νερό, στους φυσικούς πόρους, συγκεκριμένες δεσμεύσεις για ζητήματα ασφάλειας, πρόσφυγες».
Πράγματι οι ΗΠΑ έχουν παράσχει στο Ισραήλ περισσότερη στρατιωτική βοήθεια από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, που ανέρχεται σε περισσότερα από 124 δισεκατομμύρια δολάρια από την ίδρυση του Ισραήλ, το 1948.
Μ’ άλλα λόγια, σύμφωνα με τον Kissinger, η σύγκρουση έχει να κάνει τελικά με την δυνατότητα συνύπαρξης των δύο αντιλήψεων περί παγκόσμιας τάξης, και οι οποίες, όπως ισχυρίζεται, εκφράζονται μέσω των δύο κρατών, του Ισραήλ και της Παλαιστίνης στον περιορισμένο χώρο ανάμεσα στον Ιορδάνη Ποταμό και την Μεσόγειο, όπου κάθε τετραγωνικό χιλιόμετρο έχει τεράστια σημασία και ως εκ τούτου, όπως καταλήγει, χρειάζεται να διερευνηθεί το «ενδεχόμενο κάποιων προσωρινών μεταβατικών διευθετήσεων οι οποίες θα ενισχύσουν τουλάχιστον την προοπτική μιας πρακτικής συνύπαρξης, όπως η αναγνώριση σε μέρος της Δυτικής Όχθης δικαιωμάτων κυρίαρχου κράτους εν αναμονή μιας οριστικής συμφωνίας».
Μια συνθήκη παρακολούθησης της πρώτης Συμφωνίας του Όσλο ίδρυσε την Παλαιστινιακή Αρχή (PA), μια οιονεί «κυβέρνηση» στα παλαιστινιακά εδάφη, με μικρή πραγματική ισχύ, που όμως και λειτουργεί επί το πλείστον ως «υπεργολάβος ασφαλείας» του ισραηλινού κράτους το οποίο έχει επιβάλλει συνθήκες απαρτχάιντ στους Παλαιστίνιους κατοίκους. Η Παλαιστινιακή Αρχή –με επικεφαλής τον 86χρονο Μαχμούντ Αμπάς– διαχειρίζεται επίσημα μόνο το 18% της Περιοχής Α, αν και οι ισραηλινές δυνάμεις μπορούν ακόμα να εισέλθουν στην περιοχή της Παλαιστινιακής Αρχής κατά βούληση, έχει επίσης τον διοικητικό έλεγχο ενός άλλου 22% στην Περιοχή Β– όπου ο ισραηλινός στρατός έχει τον έλεγχο ασφαλείας, ενώ το μεγαλύτερο μέρος της Δυτικής Όχθης (60 τοις εκατό, γνωστή ως Περιοχή Γ) είναι αποκλεισμένη από ισραηλινούς οικισμούς και βρίσκεται υπό τον έλεγχο του Ισραήλ.
Ας δούμε, όμως, τι εννοούν οι αμερικανοί φίλοι στην πραγματικότητα για τα διακυβεύματα της πάγκοσμιας και της περιφερειακής τάξης στην περιοχή.
Κατ’ αρχήν να υπενθυμίσουμε, ότι αμέσως μετά τις επιθέσεις της Χαμάς, ο Μπάιντεν κινητοποίησε δύο ομάδες κρούσης αερομεταφορέων –ναυτικές δυνάμεις που η καθεμία αριθμούσε περίπου 7.500 άτομα προσωπικό– στη Μεσόγειο και την Ερυθρά Θάλασσα και έστειλε ένα υποβρύχιο κλάσης Οχάιο με πυρηνική ικανότητα, προηγμένα μαχητικά και αεροσκάφη εγγύς αέρος υποστήριξης, όπως τα F-16, τα F-15, τα F-35 και τα A-10, καθώς και πάνω από 1.200 επιπλέον στρατεύματα στην περιοχή, πέρα από το περίπου 45.000 στρατιωτικό προσωπικό των ΗΠΑ το οποίο είναι ήδη σταθμευμένο σε όλη τη Μέση Ανατολή, συμπεριλαμβανομένων ταγμάτων αεράμυνας Patriot, σε μακροχρόνιους περιφερειακούς εταίρους, συμπεριλαμβανομένων του Ιράκ, της Ιορδανίας, του Κουβέιτ και της Σαουδικής Αραβίας. Εν ολίγοις πρόκειται για μια σημαντική αύξηση οπλικών συστημάτων αλλά και δυνάμεων που αναπτύσσονται στην Μέση Ανατολή, θυμίζοντας την εποχή της εισβολής των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν το 2001.
Δεν χρειάζεται πολύ μυαλό για να καταλάβει κάποιος, ότι αυτή η τεράστια στρατιωτική δύναμη, που αρχίζουν να συγκεντρώνουν οι ΗΠΑ εκ νέου στην Μέση Ανατολή, δεν προορίζεται για να αντιμετωπίσει την Χαμάς.
Η οικονομική παρουσία της Κίνας στη Μέση Ανατολή είναι δεδομένη και ενισχυμένη εδώ και μια δεκαετία, καθώς βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στον Κόλπο για τον ενεργειακό εφοδιασμό της, τον οποίο ταυτόχρονα θεωρεί ως σημαντική «πύλη» για τα αναπτυσσόμενα εμπορικά και επενδυτικά δίκτυά της στην Αφρική, ενώ επίσης έσπευσε να συμβάλλει στην προσέγγιση ανάμεσα στην Σαουδική Αραβία (στην οποία έχει κάνει σημαντικές επενδύσεις στα πλαίσια της πρωτοβουλίας Belt and Road) και το Ιράν.
Σ’ αυτές ακριβώς τις πρωτοβουλίες της Κίνας αντιπαρέρχεται η αμυντική συνθήκη ΗΠΑ-Σαουδικής Αραβίας και τα σχέδια της Ουάσιγκτον για έναν εμπορικό διάδρομο μέσω της Μέσης Ανατολής. Έναν διάδρομο που θα δεσμεύει, επίσης, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και τη Σαουδική Αραβία με το Ισραήλ και θα ενσωματώνει την οικονομία του Ισραήλ σε αυτήν της Μέσης Ανατολής, ενώ ταυτόχρονα με μια συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν και τις υποσχέσεις για σημαντική βελτίωση της οικονομικής κατάστασης των υπόλοιπων κρατών της περιοχής θα βάζει τις βάσεις για μια σταθερότητα, σύμφωνα με τα αμερικανικά συμφέροντα.
Γι’ αυτούς τους λόγους, οι ΗΠΑ «καίγονται» τουλάχιστον στα λόγια, να «λυθεί» ξαφνικά το παλαιστινιακό ζήτημα και να κινηθούν οι διαδικασίες για να υπάρξει μια αξιόπιστη πορεία προς ένα βιώσιμο μελλοντικό παλαιστινιακό κράτος.
Μόνον που, για να θυμηθούμε πάλι τον Kissinger και τα περί βεστφαλιανής διεθνούς τάξης, οι ΗΠΑ και η λεγόμενη συλλογική Δύση συνεχίζουν να αδυνατούν να κατανοήσουν, πέρα από τα αποικιακά ή μεταποικιακά στερεότυπα, τον απέραντο και απροσμέτρητης ποικιλομορφίας κόσμο της Ανατολής, ο οποίος χαρακτηρίζεται από μακραίωνα διαμορφωμένες ανθρωπογεωγραφικές, πολιτισμικές, θρησκευτικές και άλλες συγγένειες, αλλά και ιδιαιτερότητες.
Μέχρι την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, το ισραηλινό κράτος έχει εξαπολύσει 10.000 αεροπορικές επιθέσεις μετά την 7η Οκτωβρίου, έχει δολοφονήσει 15.523 ανθρώπους και έχει προκαλέσει τον τραυματισμό άλλων 41.316, σύμφωνα με τον εκπρόσωπο του υπουργείου Υγείας της Χαμάς.
«Δεν είναι απλά τα νοσοκομεία. Όλοι, παντού, έχουν επιτακτικές ανάγκες αυτή τη στιγμή, επειδή λιμοκτονούν, δεν έχουν καθαρό νερό, είναι στριμωγμένοι, τρομοκρατημένοι», επεσήμανε η Μάργκαρετ Χάρις, εκπρόσωπος του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, περιγράφοντας την κατάσταση στη Λωρίδα της Γάζας. Ο ΟΗΕ εκτιμά ότι 1,8 εκατομμύρια άνθρωποι στη Γάζα έχουν εγκαταλείψει τα σπίτια τους. Πρόκειται για σχεδόν 4 στους 5 κατοίκους και τα παιδιά είναι οι μισοί από αυτούς που έχουν καταφύγει σε κατάμεστα καταφύγια, ή ζουν σε σκηνές και αυτοκίνητα.
«Στο τέλος, θα δούμε περισσότερους ανθρώπους να πεθαίνουν από ασθένειες παρά από βομβαρδισμούς, αν δεν μπορέσουμε να επαναφέρουμε αυτό το σύστημα υγείας και να παρέχουμε τα βασικά: τρόφιμα, νερό, φάρμακα και βέβαια καύσιμα για να λειτουργήσουν τα νοσοκομεία», επεσήμανε η Χάρις.
Από την πλευρά του, ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου του ισραηλινού στρατού, Χέρτζι Χαλεβί, δήλωσε ότι η επιχείρηση του Ισραήλ στη νότια Γάζα μετά την παύση της εκεχειρίας, θα είναι αντίστοιχη με την προηγούμενη επίθεσή του κατά της Χαμάς στο βόρειο τμήμα του παλαιστινιακού θύλακα: «Πολεμήσαμε σκληρά και αδιάλλακτα στη βόρεια Λωρίδα της Γάζας και το ίδιο κάνουμε τώρα στη νότια Γάζα».
Σχεδιάζουν τον όλεθρο, την φρίκη, την απόγνωση, τον πόνο, το αιματοκύλισμα, τον εκτοπισμό και την ταπείνωση εκατομμυρίων ανθρώπων και ξεχνούν ότι καμία σημαία δεν μπορεί να κρύψει την στάχτη και τους φόνους, την ανείπωτη καταστροφή, τα δάκρυα, την απελπισία και τις οιμωγές των θυμάτων.
Και συνεχίζουν. Θαρρούν ότι μπορούν να καταστρέψουν έναν κόσμο, που ήδη έχει καταστραφεί, και να αντλήσουν δύναμη από αυτήν την παραφροσύνη.
Ξεχνούν, όμως, ότι η απελπισία και το αδιέξοδο, όσο γιγαντώνονται, θα καταπιούν την εξουσία τους, θα σβήσουν το φόβο. Γιατί η απουσία της ελπίδας, δεν φέρνει απλά το απρόβλεπτο, είναι το τελεσίγραφο που κάθε εξουσία αγνοεί μέχρι να νιώσει στο πετσί της τα αποτελέσματα της αλαζονείας της και της επίδειξης σκληρότητας και αγριανθρωπισμού.
Συσπείρωση Αναρχικών
Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ.243, Δεκέμβριος 2023
ΠΗΓΗ: anarchypress.wordpress.com
Ετικέτες
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
