ΠΕΦΤΑΣΤΕΡΙΑ…Του Μανόλη Κωνσταντάκη
Περνάει ο καιρός,
μέρα τη μέρα,
χρόνο το χρόνο,
ξεγελώντας μας εξακολουθητικά κι αδιάφορα,
σαρδόνιο το χαμόγελο του,
μα ποιος το βλέπει;
Γλιστράμε στην άβυσσο της Εντροπίας,
μοναχικά πεφταστέρια σβήνουμε χωρίς ευχές,
μας καίνε τα θέλω μας
ματαιωμένα,
συνήθως ανέφικτα,
μικρές πληγές στο Εγώ
που κακοφορμίζουν και πονάνε,
λίγες γιατρεύονται
για να ‘ρθουν άλλες
να μας βυθίσουν στην άβυσσο
βάζοντας μας φωτιά,
να λάμψουμε για λίγο στις μοναχικές τροχιές μας,
να χαρούμε την αναπόφευκτη λαμπρή απώλεια μας.
Αν τύχει και συναντηθούν δυό τροχιές,
ενώνονται σε ένα πεφταστέρι
και
φτιάχνουν το δικό τους τέλος μαζί.
Όσο για μένα,
παραμένω στην τροχιά μου
να μαλώνω τα “θέλω” μου
που έδιωξαν τα “θέλω” σου,
μα εσύ πια μου `χεις θυμώσει και δεν μ ακούς
όπως σε βλέπω μακριά
να λάμπεις
στο δικό σου πυροτέχνημα.
Γερνάμε,
κυλάει η ζωή από μέσα μας κι αδειάζουμε,
ότι μένει στο τέλος είναι
οι άνθρωποι που μας αγάπησαν κι αγαπήσαμε,
που πληγώσαμε και μας πλήγωσαν.
Πάντα η ανάμνηση των ανθρώπων μας δικάζει
και ή μας δικαιώνει ή μας στιγματίζει,
καθώς χανόμαστε αμετάκλητα στο σκοτάδι.
Πεφταστέρια που σβήνουν.
Μ.Κ.
Ετικέτες
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
