Περιμένοντας το θάμα… Ζηνοβία Σαπουνά
Την ώρα που οι πολιτικοί ταγοί του τόπου υπόσχονται σε… sequel –εδώ και κάποια χρόνια– την «πολύφερνη» επιστροφή στην ανάπτυξη αλλά και την έξοδο από τα μνημόνια, η ελληνική κοινωνία «απολαμβάνει» την κανονικότητα των προγραμμάτων διάσωσής της.
Τι κάνει δηλαδή;
Κάθεται και κοιτά ασκαρδαμυκτί να περνούν και να φεύγουν
οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια, αποδεχόμενη αυτοβούλως την «κακή της μοίρα», το κακό το ριζικό της, την κακιά της στιγμή.
Για την ακρίβεια, στρογγυλοκάθεται στο κρεβάτι του πόνου περιμένοντας να της αποσυνδέσουν και το τελευταίο σωληνάκι που της δίνει, υποτυπωδώς, οξυγόνο για να αναπνέει, χωρίς καν να μπαίνει στη διαδικασία να φωνάξει πως θέλει να ζήσει.
Τι κι αν της ζητούν να πληρώσει και να ξαναπληρώσει και να ξαναματαπληρώσει ΕΝΦΙΑ, εφορία, τέλη κυκλοφορίας κόκ, τι κι αν της έχουν αυξήσει τον ΦΠΑ στα βασικά είδη που καταναλώνει,
τι κι αν την έχουν αφήσει έρμαιο στις ορέξεις του κάθε εργοδότη που τη μια καθυστερεί μήνες τη μισθοδοσία, την άλλη δεν πληρώνει καθόλου και την παράλλη μειώνει δραματικά τις αποδοχές της,
τι κι αν τα έξοδά της τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτατα χωρίς να δύναται να ανταποκριθεί,
τι κι αν την περιγελούν κατάμουτρα δηλώνοντας «καλύτερα μειωμένοι μισθοί παρά να μην αμείβεσαι καθόλου» (υφυπουργός Υποδομών, Νίκος Μαυραγάνης, 14/12/2017),
εκείνη –η ελληνική κοινωνία– προτιμά τη σιγουριά του σπιτιού –για το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, αν έχει πάρει δάνειο που «κοκκίνισε» ή αν χρωστά στο δημόσιο, θα βρεθεί πλέον στη δυσάρεστη θέση να της το εκπλειστηριάσουν και ηλεκτρονικώς, με ταχύτατες διαδικασίες–, προτιμά δηλαδή να σωπαίνει, παρά να μιλά, να αγωνίζεται και να διεκδικεί.
Ας μην κλείνουμε πια τα μάτια σ’ αυτή τη θλιβερή πραγματικότητα. Δεν έχει νόημα να εθελοτυφλούμε.
Όσοι απέμειναν και ζουν εντός της χώρας, προτιμούν τη σιωπή. Αποδέχονται τη σκληρότητα των τελευταίων οχτώ χρόνων χωρίς να αρθρώνουν λόγο. Ενίοτε αδιαφορούν, δεν νοιάζονται. Προχθές η –κατ’ ευφημισμόν– γενική απεργία της μονοήμερης ντουφεκιάς συγκέντρωσε, εκτός από σχετικά χαμηλά ποσοστά συμμετοχής, λίγο και «άοσμο» κόσμο στις απεργιακές διαδηλώσεις, στον δρόμο.
«Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα», σε τι προσμένουν άραγε οι πολίτες;
«Εμείς είχαμε τότε ελάχιστα μέσα και πήραμε τη ζωή μας στα χέρια μας. Εσείς σήμερα έχετε τόσα μέσα και δεν ενεργοποιήστε» μου έλεγε την περασμένη εβδομάδα συγκινημένη και ταυτόχρονα απογοητευμένη, η παλιά αντάρτισσα του Δημοκρατικού Στρατού, η Μυρτιά του Βουνού, που πέρασε σχεδόν 80 χρόνια στους αγώνες.
Ποιο θάμα περιμένεις, ελληνική κοινωνία;
Πηγή: e-dromos.gr
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
