ΠΙΣΤΕΥΩ ΕΙΣ ΕΝΑΝ ΦΟΒΟΝ…Του Μανόλη Κωνσταντάκη
Φοβάμαι το «μετά», αυτό το απειλητικό κι απατηλό άγνωστο. Φοβάμαι την κρυμμένη του απειλή για τιμωρία κυρίως, όπως φοβάμαι και την νεφελώδη του υπόσχεση, για απόλυτες μα ασαφείς ανταμοιβές σε μια άχρονη κατάσταση. Φοβάμαι το Υπέρτατο Όν, από την εποχή που ως είδος έμενα σε σπηλιές ακόμα. Φοβάμαι την τιμωρία του, εκλιπαρώ την ανταμοιβή του, τρέμω τον θυμό του, το εξευμενίζω με θυσίες, μα κυρίως με τον φόβο μου, με την υπακοή μου.
Φοβάμαι.
Ο θεμελιώδης λίθος και ταυτόχρονα ο καταλύτης όλων των θρησκειών από καταβολής ανθρώπου, είναι ο φόβος, ο φόβος για το άγνωστο μυστήριο της φύσης, της ζωής, μα κυρίως ο μεταφυσικός φόβος. Γεννιόμαστε, ζούμε πεθαίνουμε, τέλος.
Τέλος;
Και αν όχι;
Αυτός που πρώτος έκανε την μικρή αυτή ερώτηση, αυτό το «Και αν όχι;» είναι ο ιδρυτής και πατέρας όλων των θρησκειών. Από αυτή την ερώτηση ξεκίνησαν όλα. Στα μάτια των οικείων του και της κοινότητας του, ξαφνικά υψώθηκε πάνω από τα ανθρώπινα μέτρα, έγινε ο Εκλεκτός του Άγνωστου Πανίσχυρου, ο ερμηνευτής και αγγελιοφόρος της Βούλησης Του και της Επιθυμίας του. Ο λόγος του, νόμος πια. Αυτός ο Άγνωστος Πανίσχυρος έγινε γνωστός μέσα από τον Εκλεκτό Του, Αυτός έδινε κι έπαιρνε τη ζωή, την υγεία, προστάτευε ή όχι από αρρώστιες, ρύθμιζε σοδειές και κυνήγι, Αυτός όλα. Αυτός κι ο ενδιάμεσος Του με τους ανθρώπους. Του ενδιάμεσου πια το μέλλον και η καλοπέραση του εξασφαλισμένη. Η ευφυέστερη και πιο τρομακτική μπίζνα της ιστορίας, είχε πάρει σάρκα και οστά. Στο πέρασμα του χρόνου, η μπίζνα τελειοποιήθηκε, βγήκε σε διάφορες εκδοχές, συχνά ανταγωνιστικές μεταξύ τους, όμως το κυρίαρχο στοιχείο όλων των εκδοχών, παραμένει η αγωνία και το δέος που γέννησε αυτή η πρώτη ερώτηση:
«Και αν όχι;»
Η ανθρωπότητα πάλι, από τότε βιώνει ευγνωμονούσα μέσα στο φόβο της, έπειτα από χιλιετηρίδες επώδυνης και συστηματικής εκπαίδευσης, τα αποτελέσματα αυτά στις δικές της σάρκες και τα δικά της οστά.
Από τότε που η ανθρωπότητα πείστηκε να Πιστεύει εις έναν Φόβον.