ΠΡΟΣΟΧΗ ΕΚΡΗΞΗ!!! «Gare l’ explosion»
Μέρος Ά
To περιεχόμενο της ΜΠΡΟΣΟΥΡΑΣ «Gare l’ explosion» («Προσοχή έκρηξη») αποτελεί, συχνά, αντικείμενο αναφοράς, κυρίως σε αναρχικά κείμενα. Έχει γίνει, θα έλεγε κάποιος, κλασικό του ανατρεπτικού λόγου! Ωστόσο, αυτό το κείμενο δεν είχε αποτελέσει ποτέ αντικείμενο πλήρους επανέκδοσης μετά το 1794.
Ούτε ο συγγραφέας του, ο Jean-François Varlet, αποτέλεσε αντικείμενο κάποιας μελέτης, ούτε καν στα γαλλικά. Καθώς αυτή η μπροσούρα ετοιμάζεται (για να δημοσιευθεί από τις εκδόσεις μας), θα αρκεστούμε σε μια περίληψη της βιογραφίας του.
* *
Ο Jean-François Varlet γεννήθηκε στο Παρίσι στις 14 Ιουλίου 1764. Εργάστηκε στα Grande Poste[1] στο Παρίσι πριν ενταχθεί στην πολιτική δράση το 1789. Εγγράφηκε στο τμήμα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (των Πεδινών[2]) και αντιμάχεται τόσο την λέσχη των Ιακωβίνων όσο και την λέσχη των Κορδελιέρων[3]. Είναι περισσότερο γνωστός για τις δημηγορίες του στην κατάμεστη συνέλευση· σκαρφαλωμένος σε μια κινούμενη εξέδρα, ο Varlet προπαγανδίζει συνθήματα κατά της βασιλείας αλλά και εναντίον των κερδοσκόπων.
Το 1792, ο Varlet τάσσεται υπέρ της επιτακτικής εντολής, ζητώντας αυστηρό έλεγχο των βουλευτών. Η επιρροή αυτού του αγωνιστή αυξάνεται στις αρχές του 1793. Η νεαρή δημοκρατία βυθίζεται σε έναν καταστροφικό πόλεμο. Ο πληθωρισμός και η κερδοσκοπία προκαλούν αύξηση των τιμών των τροφίμων. Ως αντίδραση στο υψηλό κόστος ζωής, προέκυψε ένα πολιτικό ρεύμα που ονομάστηκε οι Λυσσασμένοι (les Enragés)[4]. Οι Jacques Roux, Jean-François Varlet, Claire Lacombe και έπειτα ο Leclerc προπαγανδίζουν συνθήματα κατά των κερδοσκόπων, απαιτώντας να αποκτήσει ο λαός έλεγχο στο εμπόριο. Γρήγορα, η προπαγάνδα τους αγγίζει τους Αβράκωτους (les Sans-culottes)[5] και οι ταραχές για τα τρόφιμα εντείνονται από τον Φεβρουάριο του 1793.
Ο Varlet συμμετέχει ενεργά στην εξέγερση της 31ης Μαΐου 1793, κατά την οποία οι Αβράκωτοι ανέτρεψαν το καθεστώς των Γιρονδίνων. Παρ’ όλα αυτά, οι Ιακωβίνοι θα ξαναπάρουν αμέσως την εξουσία! Ο Varlet αναφέρεται στην συγκεκριμένη μπροσούρα για αυτή του την δράση. Αν και πρόεδρος της εξεγερτικής επιτροπής, μένει μακριά από κάθε ευθύνη μετά τη νίκη. Όπως γράφει: «Ήμουν πολύ ειλικρινής για να με μυήσουν· και με παρέκαμψαν». Να σημειωθεί, ότι ο Varlet έχει αποβληθεί από την λέσχη των Ιακωβίνων ήδη από τον Απρίλιο για «υπέρμετρη πολιτική ευσυνειδησία»! Αυτό δείχνει, ότι το έντυπο ο Λυσσασμένος (l’ Enragé)[6] εξωραΐζει λίγο την εικόνα λέγοντας ότι ήταν η σύλληψη των βουλευτών των Γιρονδίνων που τον έκανε να απομακρυνθεί από τα καθήκοντά του. Στην πραγματικότητα, οι εξεγερμένοι είχαν αναμφίβολα ισχυρή πρόθεση να κάνουν αυτούς τους αστούς να πληρώσουν με συνοπτικές διαδικασίες! Ήταν ο αγώνας για τις σωστές θέσεις που έβαλε στο περιθώριο αυτόν τον ειλικρινή και ανιδιοτελή αγωνιστή.
Η δράση των Λυσσασμένων δεν σταματά εκεί. Το καλοκαίρι του 1793, εντείνουν την προπαγάνδα τους. Η επιρροή τους δημιουργεί ανησυχία στο καθεστώς των Ιακωβίνων, το οποίο και αποδέχεται κάποια οικονομικά μέτρα. Αλλά για να δημιουργηθεί η ελεγχόμενη κρατικά οικονομία, είναι απαραίτητο να εξουδετερωθούν οι Λυσσασμένοι. Μεταξύ Σεπτεμβρίου και Νοεμβρίου του 1793, κατεστάλησαν με μαζικές συλλήψεις. Ο Varlet συνελήφθη στις 18 Σεπτεμβρίου 1793 επειδή οδήγησε την πλειοψηφία των τμημάτων να διαμαρτυρηθούν ενάντια στη μείωση των λαϊκών συνελεύσεων, καθώς και κατά των προσλήψεων αγωνιστών από το δημόσιο: «Σε μια ελεύθερη χώρα, ο λαός δεν μπορεί να πληρώνει τον εαυτό του για να ασκεί τα δικαιώματά του». Ωστόσο, η σύλληψή του προκαλεί μεγάλο σάλο. Πραγματοποιείται μια μεγάλη εκστρατεία συμπαράστασης, στην οποία προσχωρεί και η Κομμούνα. Αφήνεται ελεύθερος δύο μήνες αργότερα, αλλά θα πρέπει να υποσχεθεί ότι θα σταματήσει την προπαγάνδα του. Πράγματι, ο Varlet θα παραμείνει ήσυχος μέχρι την 9η Θερμιδώρ του έτους II (27 Ιουλίου 1794), ημερομηνία κατά την οποία ο Ροβεσπιέρος ανατρέπεται.
Ο θάνατος του Αδιάφθορου αφήνει πίσω του μια ασταθή κατάσταση. Εκείνοι που ένωσαν τις δυνάμεις τους για να τον εξουδετερώσουν, τώρα αλληλοτρώγονται για να ορίσουν το νέο καθεστώς. Από τη μία πλευρά, οι «αριστεροί» Θερμιδωριανοί, δηλαδή τα μέλη επιτροπών, όπως ο Billaud-Varenne, ο Collot d’ Herbois ή ο Barère, ήταν υπέρ της διατήρησης της δικτατορίας και του Tρόμου. Για αυτούς, η εξαφάνιση του Ροβεσπιέρου σημαίνει, απλά, αλλαγή προσώπου. Αυτή είναι η άποψη της λέσχης των Ιακωβίνων, η οποία αναδιοργανώθηκε από τον απαίσιο Carrier, αλλά και των τμημάτων που την υποστηρίζουν. Από την άλλη πλευρά, οι Θερμιδωριανοί της «δεξιάς» αποτελούνται από πρώην οπαδούς του Δαντών[7], καλούς αστούς, όπως ο Lecointre, καθώς και από «σάπιους», τους Tallien, Fréron, Fouché, Barras, πρώην αδηφάγους τρομοκράτες που θέλουν να απολαύσουν τα πλούτη από την κερδοσκοπία τους. Όλοι επιθυμούν την επιστροφή στον φιλελευθερισμό, τόσο από προσωπικό συμφέρον όσο και από πολιτική πεποίθηση.
Και ο λαός; Είχε παραμείνει παθητικός στην διάρκεια την κρίσης της 9ης Θερμιδώρ, έχοντας χάσει κάθε πολιτική αυτονομία. Ωστόσο, η πρωτοβουλία λίγων υποκινητών θα του ξαναδώσει ελπίδες. Πρόκειται, πρώτα από όλα, για τον Φρανσουά Λεγκρέ (François Vincent Legray)[8]. Αυτός ο πρώην Εμπερτιστής είχε το θάρρος να επικρίνει τον Τρόμο που εγκαθιδρύθηκε υπό τον Ροβεσπιέρο. Αφ’ ότου σώθηκε κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή από τη γκιλοτίνα, ο Legray συνέχισε την προπαγάνδα του στο τμήμα του Μουσείου. Αυτό το τμήμα το εποπτεύει η Λέσχη του Électoral, μια λέσχη που ιδρύθηκε από την αρχή της Επανάστασης και που είχε αδρανήσει. Η Λέσχη μετατρέπεται σε σημείο συνεύρεσης για όσους δεν ταυτίζονται ούτε με τη δικτατορία των Ιακωβίνων, ούτε με τον φιλελευθερισμό. Γύρω από τον Legray, βρίσκουμε τους Αβράκωτους Joseph Bodson και Babeuf[9], οι οποίοι εκείνη την εποχή ηγούνταν μιας εκστρατείας ενάντια στην ιδεολογία του Ροβεσπιέρου (αρκετά ακραίας παρεμπιπτόντως). Ο Babeuf διευθύνει την εφημερίδα Journal de la liberté de la presse[10], η οποία παρέχει αδιάκοπη υποστήριξη στην λέσχη του Électoral. Ο Varlet συμμετέχει, επίσης, στην έκδοση και παρεμβαίνει σε αρκετές συνελεύσεις.
Η ιδεολογία της Λέσχης είναι πάνω από όλα αντιεξουσιαστική. Διεκδικεί «την απεριόριστη ελευθερία του Τύπου και την εκλογή των δημοσίων λειτουργών από τις συνελεύσεις του λαού». Η Λέσχη απαιτεί, επίσης, την θέσπιση του Συντάγματος του 1793, του πιο δημοκρατικού στην ιστορία μας και το οποίο περιείχε, κυρίως, το δικαίωμα στην εξέγερση. Πολύ γρήγορα η Λέσχη του Électoral αποκτά μεγαλύτερο κοινό, πλήθος κόσμου συρρέει στις συνεδριάσεις της. Στο απόγειό της, στις αρχές Οκτωβρίου 1794, ένα από τα αιτήματα της έλαβε την έγκριση δεκατεσσάρων τμημάτων και η δυναμική της σταθεροποιείται. Αυτή η προεκλογική εκστρατεία αποτυπώνεται στην μπροσούρα του Varlet. Η μπροσούρα εκδόθηκε στις 10 Βεντεμιέρ του Έτους III (1 Οκτωβρίου 1794) με τον τίτλο «L’ explosion». Επανεκδόθηκε στις 15 Βεντεμιέρ, αυτήν τη φορά με τον τίτλο «Gare l’ explosion», όπου αλλάζει μόνο ο τίτλος. Ο Varlet αναφέρει, επίσης, την λέσχη του Électoral στην αρχή του κειμένου και εξηγεί την πολιτική κατάσταση. Είναι απαραίτητο, λέει, να ολοκληρωθεί ο αφανισμός της επαναστατικής κυβέρνησης και να εκδιωχθούν οι Ιακωβίνοι από την εξουσία. Γιατί, αν και ο Ροβεσπιέρος είναι νεκρός, «το φρικτό σύστημά του επιζεί». Αυτό το σύστημα είναι η δικτατορία, και είναι φυσικό οι επιθέσεις των εκλογέων να συγκλίνουν με αυτές των «δεξιών» Θερμιδωριανών. Ο Varlet επαινεί μερικούς από αυτούς τακτικά. Αναφέρει, για παράδειγμα, τον Tallien. Αλλά σε αυτήν την ημερομηνία, ο πρώην επιστάτης τυπογραφείου δεν έχει γίνει ακόμη ο σατράπης που θα μετατρέψει την εξουσία σε οργανωμένη συμμορία (στμ. στο πρωτότυπο Αυλή των Θαυμάτων)[11]. Ο Tallien απαίτησε την ελευθερία του Τύπου και ο Varlet δεν μπορούσε παρά να συγχαρεί τον εαυτό του για ένα αίτημα που ήταν εκ μέρους των φίλων του. Η εφημερίδα L’ Enragé επαινεί, επίσης, τον Laurent Lecointre. Αυτός ο μετριοπαθής αστός, πρώην Ιακωβίνος, ήταν ωστόσο ένας έντιμος και μάλλον αδέξιος άνθρωπος. Επιχείρησε μια μεμονωμένη ενέργεια στις 29 Αυγούστου 1794: απαίτησε να κατηγορηθούν οι «αριστεροί» Θερμιδωριανοί. Η πρότασή του απορρίφθηκε επειδή, στην Συμβατική Εθνοσυνέλευση, οι εκατέρωθεν πλευρές δεν ήταν ακόμη έτοιμες να αντιπαρατεθούν η μία την άλλη εκείνη τη στιγμή. Ο Varlet αφιερώνει ένα μεγάλο απόσπασμα σε αυτή την προσπάθεια του Lecointre, αλλά δεν επιδοκιμάζει, ωστόσο, το φιλελεύθερο σύστημα. Σε όσους εξιδανικεύουν το ύστερο καθεστώς των Γιρονδίνων ανταπαντά: «η φρικτή δικτατορία του Ροβεσπιέρου δεν δικαιολογεί τη δικτατορία του Brissot». Επίσης, δεν παραλείπει να υπενθυμίσει ότι ήταν θύμα της Επιτροπής των Δώδεκα, η οποία είχε συλλάβει τον Varlet για τις ομιλίες του προς τον λαό το 1793, προτού εξασφαλίσει την απελευθέρωσή του από τον λαό. Ο Varlet αυτοαποκαλείται ειρωνικά «μετριοπαθής», ακόμη και «αντεπαναστάτης», ενώ διασκεδάζει με την κριτική που εξαπολύουν εναντίον του οι Ιακωβίνοι. Και πάλι, υπενθυμίζει ειρωνικά την ευγενή καταγωγή ορισμένων Ιακωβίνων, όπως ο Barère ή επινοεί ψευδείς τίτλους για άλλους.
Αυτό που επιθυμεί ο Varlet είναι η λαϊκή εξουσία, όχι διαμέσου αυθαίρετης εκπροσώπησης αλλά με εκλεγμένους από το λαό αντιπροσώπους. Είναι υποστηρικτής της επιτακτικής εντολής, χρειάζεται να σας το υπενθυμίσουμε; Και αν οι επιθέσεις των ψηφοφόρων έπαιξαν το παιχνίδι των «δεξιών» Θερμιδωριανών, οι Ιακωβίνοι έδρασαν με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Όλες οι φατρίες της Συνέλευσης συνενώθηκαν πολύ γρήγορα για να αποτρέψουν την καθιέρωση του Συντάγματος του 1793. Αυτό θα είχε θέσει τέλος στην εξουσία της εκλεγμένης ολιγαρχίας η οποία εξουσίασε στην πραγματικότητα ως το 1799. Γι’ αυτό και το καθεστώς των Ιακωβίνων, κοντά στην εξάρθρωση, αφιέρωσε τις τελευταίες του προσπάθειες όχι στην αποκατάσταση της εξουσίας των Αβράκωτων, αλλά στην καταστολή της Λέσχης του Électoral. Και αυτό με τη συνενοχή φυσικά των «αριστερών» Θερμιδωριανών. Η μοίρα του καθεστώτος επρόκειτο να διευθετηθεί στους διαδρόμους της εξουσίας, μεταξύ «ειδικών». Στον Varlet ήταν που δόθηκε το πρώτο χτύπημα. Μετά τη θορυβώδη υποστήριξή του στην λέσχη για την απόπειρα του Lecointre, συνελήφθη και τον έκλεισαν στις φυλακές του Plessis (5 Σεπτεμβρίου 1794), πριν ακόμη κυκλοφορήσει η μπροσούρα «Gare l’ explosion»! Το Τμήμα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και η Λέσχη του Électoral διαμαρτυρήθηκαν μάταια. Την επόμενη μέρα, ο Bodson συνελήφθη με τη σειρά του. Όμως, η Λέσχη του Électoral δεν εγκατέλειψε την εκστρατεία της, αντίθετα, γνώρισε μεγαλύτερη απήχηση. Στην συνέχεια, καταφέρνουν να τούς στερήσουν την αίθουσα, διώχνοντάς τους με το πρόσχημα της δημιουργίας νοσοκομείου. Παρ’ όλα αυτά, οι συνελέυσεις συνεχίζονται αλλού. Το πλέον αφερέγγυο έντυπο, το Republican Courrier, βεβαιώνει στο τεύχος του της 8ης Οκτωβρίου 1794: «Η Λέσχη του Électoral συνεχίζει να διογκώνει τον αριθμό των υποστηρικτών της. Στην χθεσινή συνεδρίαση ανάγνωσαν ένα κείμενο με τον τίτλο ‘‘Προσοχή Έκρηξη!’’(…) Είναι ο πρώτος συγγραφέας που τόλμησε να δείξει τόσο θράσος. Το έντυπο αυτό είναι προϊόν ενός εξαιρετικά βίαιου ατόμου, το οποίο δεν λογαριάζει ούτε τον χρόνο, ούτε τον τόπο». Έτσι, από τα έγκατα της φυλακής του, ο Varlet συνεχίζει να παίζει ρόλο στον αγώνα ενάντια στην «επαναστατική κυβέρνηση». Μπροστά στις λαϊκές πιέσεις, οι Θερμιδωριανοί της «δεξιάς» και της «αριστεράς» συνενώθηκαν και η Συμβατική Εθνοσυνέλευση απέρριψε τα αιτήματα της Λέσχης του Électoral. Στις 12 Οκτωβρίου 1794, συλλαμβάνεται ο Legray. Στις 13 είναι η σειρά του Μπαμπέφ να συλληφθεί. Τότε η Λέσχη αποφασίζει να συνεχίσει να τυπώνει την εφημερίδα χωρίς την συμμετοχή του. Ενοχλημένη η Επιτροπή Γενικής Ασφαλείας αποφασίζει, στις 24 Οκτωβρίου, να συλληφθούν όλοι οι νέοι υπεύθυνοι, και κατάσχει όλα τα έντυπα. Είναι το τέλος της λέσχης αυτής και αυτού του εφήμερου τρίτου δρόμου, ούτε τρομοκρατικού, ούτε πλουτοκρατικού. Όσο για τον Varlet, θα μείνει σχεδόν ένα χρόνο στη φυλακή και θα βγει πολύ καταρρακωμένος. Ωστόσο, αναλαμβάνει ξανά μαχητική δράση το 1799. Μετά από μια νέα σιωπή λόγω της ναπολεόντειας δικτατορίας, επανεμφανίζεται στο τέλος της Αυτοκρατορίας και γράφει μερικές μπροσούρες που παραδόξως επαινούσαν τον πολέμαρχο Ναπολέοντα!
Με την Παλινόρθωση[12], ο Varlet, ο οποίος ζει πια στη Νάντη, φλερτάρει με τη Δημοκρατική αντιπολίτευση και ίσως με τον καρμποναρισμό[13]. Η Επανάσταση του 1830 τού επιτρέπει να γράψει πολλές μπροσούρες. Επί Ιουλιανής μοναρχίας[14], συνεχίζει τον παράνομο αγώνα και καθοδηγεί τους εργάτες της Νάντης με τις «άκρως αιμοσταγείς απόψεις του ’93» (σύμφωνα με την αστυνομία).
Το 1837, αυτός ο 73χρονος άνδρας εξακολουθεί να καταγράφεται ως επικίνδυνος ταραχοποιός στην περιοχή Corbeil, κοντά στο Παρίσι. Αξιοθαύμαστη δύναμη πίστης ενός αγωνιστή που δεν υποχωρεί ποτέ στην προσωπική φιλοδοξία! Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το «Gare l’ explosion», ανεξάρτητα από το ιστορικό του πλαίσιο, εξακολουθεί να είναι, επίσης, μια έγκυρη κριτική της επαναστατικής δικτατορίας. Οι επόμενοι αιώνες θα έπρεπε να εμπνευστούν ώστε απορρίψουν τη δικτατορία μιας μειονότητας, όπως υποστήριξε ο Varlet, αντί να φτάσουμε μέχρι τις εμπειρίες ολοκληρωτικών καθεστώτων!
Για την εκδοτική ομάδα,
Υ.Β.
* *
ΠΡΟΣΟΧΗ, ΕΚΡΗΞΗ!!!
Να πέσει καλύτερα η επαναστατική κυβέρνηση,
παρά να εκπέσει μια αρχή.
Την 15η Βεντεμιέρ, Έτος ΙΙΙ της,
μιας και αδιαίρετης,
Γαλλικής Δημοκρατίας.
Δημοκράτες,
Υπάρχει περιφρόνηση, παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όταν ένας κάτοικος της πόλης θάβεται στα μπουντρούμια επειδή υπερασπίστηκε τις αρχές της λαϊκής κυριαρχίας.
Πενθούμε την χώρα, όταν οι τύραννοι που την καταπιέζουν θριαμβεύουν· όταν οι καλοί πολίτες που την υπερασπίζονται στενάζουν.
Όσοι αγαπούν τη χώρα δέχονται καταπίεση, όταν κάποιο θύμα του Λα Φαγιέτ[15], της επιτροπής των Δώδεκα[16], της επαναστατικής Ιεράς Εξέτασης[17], αφήνεται στα νύχια των φιλόδοξων.
Δημοκράτες, θα το ανεχθείτε αυτό; Ξεχάστε τα άτομα, σκεφτείτε, όμως, τις αρχές τις οποίες διέδωσαν, και ειδικά όταν με τον ανιδιοτελή ζήλο τους έκαναν το καλό για χάρη του ιδίου του καλού.
Μην αμφιβάλλετε καθόλου, οι αρχές αυτές είναι η ωμή αλήθεια που ξεστόμισα από το βήμα της λέσχης του Électoral[18] που είχε ως συνέπεια τη νέα παραμονή μου στις Φυλακές Plessis[19]. Αν από τα βάθη του μπουντρουμιού η σκέψη μου μπορεί ακόμα να αγγίξει τους ανθρώπους, αυτό με χαροποιεί· οι τύραννοι θα με έχουν καταδιώξει μάταια· απλώς θα έχουν καταφέρει να αυξήσουν το πείσμα μου, και ουδόλως να το καταστήσουν ανίσχυρο.
Καταδότες, δικαστικοί επιμελητές, έμμισθοι επόπτες, επανακάμψτε: ραπίζω τους φιλόδοξους. Η ειλικρίνειά μου μπορεί να προσφέρει ένα ευρύ πεδίο καταγγελιών. Οι μαρτυρίες σας θα είναι αδιαμφισβήτητες. Θα έχετε στο χέρι γραπτές αποδείξεις… Βδελυρά υποκείμενα! Δεν υπάκουσα στην άδικη διαταγή της οποίας ήσασταν κομιστές, δεν σας επέτρεψα να παραβιάσετε την ιδιωτικότητά μου, με την ελπίδα ότι θα αντιμετωπιζόμουν ως ίσος με τους τυράννους, τα αφεντικά σας, ενώπιον του δικαστηρίου του λαού.
Με κατηγορούν για αντεπανάσταση. Προσμένω την εμφάνισή μου ενώπιον των δικαστών: η κατηγορία ευσταθεί… Θεωρώ ότι έχω αυτές τις πεποιθήσεις, αν με τον όρο αντεπαναστάτης εννοείται η άσκηση αντιπολίτευσης στην επαναστατική κυβέρνηση. Υπακούω προσωρινά σε αυτήν την τυραννία· χωρίς να ξεχνάω το μερίδιο της κυριαρχίας μου, εξαιτίας της οξείας κριτικής που όλοι δικαιούμαστε να ασκούμε στα διατάγματα που εκδίδονται. Θα χρησιμοποιήσω τους άτυπους συνήγορους. Θα καταθέσω εναντίον μιας εθνικής κυβέρνησης, για χάρη της διακήρυξης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Θα είμαι ο μόνος κατήγορος ενάντια σε μια χούφτα φιλόδοξους άντρες, αρκετά δυνατούς ίσως για ν’ αψηφήσουν την αλήθεια… Δεν έχει καμία σημασία! Θα την πω.
Θα γίνω θυσία για την ευτυχία της χώρας μου· εκεί όπου υπάρχει ρίσκο για την ίδια σου την ύπαρξη, εκεί ενυπάρχει η αφοσίωση.
Ο φίλος του λαού[20] δεν δίστασε· κατονόμασε τους μασκοφόρους· να τον μιμηθούμε.
Ο πιο ξεδιάντροπος από τους εκπροσώπους του λαού, ο κύριος Billaud-de-Varennes[21], τοποθετεί μια ομάδα συνωμοτών στη λέσχη του Électoral, η οποία εδρεύει στην περιοχή του· μιλάει με τον Barère de Vieuzac[22], με τον βαρώνο του Montaut[23], με τους οποίους συνασπίζεται για κοινό σκοπό. Ναι, κύριε, ο Billaud-de-Varennes έχει δίκιο· πρέπει να δει συνωμότες στους πραγματικούς εξεγερμένους της 31ης Μαΐου. Αν όμως, όπως εκείνη την εποχή, συνωμοτήσαν με τον λαό, το θράσος των νέων εχθρών τους δεν θα εγγυηθεί την επιτυχία τους. Τους περιμένει όνειδος και ατίμωση. Ξελογιασμένοι από τη δύναμη που τους μεθάει, τη βλέπουν να βρίσκεται αιώνια στα χέρια τους και προχωρούν μέσα στην τύφλωσή τους, σε σημείο να ξεχνούν ότι όλα τα σχέδια καταπίεσης απέτυχαν μαζί με τους εμπνευστές τους, ενάντια στη δύναμη του λαού. Δεν υπάρχουν ευτυχισμένοι αχρείοι σε έναν λαό που θέλει να είναι ελεύθερος και που θα είναι ελεύθερος παρ’ όλο το κίνημα στο οποίο αφοσιώνονται οι Barrère, Billaud, Vadier, Collot, Amar, Voulland, Bourdon-de-l’ Oise, Duhem, Ducos, Montaut, Carrier, κλπ, κλπ. Και για να επιτεθούμε στους προδότες με τη μία, όλα τα μέλη των επιτροπών Κοινής Σωτηρίας[24], Γενικής Ασφάλειας[25], των επαναστατικών δικαστηρίων, είναι ένοχα για συμμετοχή ή για δειλία, υπό τη βασιλεία του Ροβεσπιέρου, αυτοκράτορα και Μέγα Ποντίφικα.
Δημοκράτες, ας μην ψάχνουμε αλλού έξω από την επαναστατική κυβέρνηση για την πηγή της καταπίεσης, κάτω από την οποία στενάζει η Δημοκρατία, μετά τα αλησμόνητα γεγονότα της 31ης Μαΐου, της 1ης Ιουνίου και της 2ας Ιουνίου. Η εμπιστοσύνη σας σε εκείνη την εποχή με πρότεινε στην επιτροπή εξέγερσης· και καθώς μπορεί να συναχθεί το συμπέρασμα από αυτό το γεγονός πως υπηρέτησα την πιο απεχθή τυραννία, οφείλω μια ειλικρινή εξήγηση, τόσο στον λαό όσο και στον εαυτό μου.
Ανάμεσα στους πολίτες που εκλέχτηκαν για να σώσουν την πατρίδα στην επανάσταση της 31ης Μαΐου, υπήρχαν ειλικρινείς πατριώτες από την Υπόθεση του Περιδεραίου[26], εκλεγμένοι από τον λαό, πατριώτες που είχαν ξεσηκωθεί μαζί του για να υπερασπιστούν τις αρχές και να θεσπίσουν ένα δημοκρατικό σύνταγμα. Υπήρχαν και συνωμότες, απεσταλμένοι των πιο καταστροφικών από τις φατρίες. Αυτός ο συνασπισμός του Καλιγούλα θεώρησε την πτώση των Brissotins[27] απλώς σαν ένα μεγάλο παράθυρο ευκαιρίας για τις δικές του φιλοδοξίες. Η επιτροπή εξέγερσης έκρυβε στα σπλάχνα της τους σπόρους της επαναστατικής διακυβέρνησης, που είχαν επινοηθεί με μυστικότητα εκ των προτέρων. Οι ψεύτικοι εξεγερμένοι αντικατέστησαν εν αγνοία μου τον Brissot με τον Ροβεσπιέρο· την κυριαρχία των φατριών με μια αποκρουστική δικτατορία, μασκαρεμένη με τον τίτλο της Επιτροπής Κοινής Σωτηρίας. Όσο για μένα, ήμουν πολύ ειλικρινής για να με μυήσουν, και με παρακάμψαν.
Μετάφραση – απόδοση Π.
(H ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΤΕΥΧΟΣ ΤΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ)
[1]. (Στμ.) Γαλλικά Ταχυδρομεία, κεντρικό υποκατάστημα του Λούβρου. https://fr.wikipedia.org/wiki/Poste_centrale_du_Louvre
[2]. (Στμ.) https://en.wikipedia.org/wiki/The_Plain
[3]. (Στμ.) https://el.wikipedia.org/wiki/Λέσχη_των_Κορδελιέρων
[4]. (Στμ.) https://en.wikipedia.org/wiki/Enrag%C3%A9s
[5]5. (Στμ.) https://fr.wikipedia.org/wiki/Sans-culottes
[6]. (Στμ.) Έντυπο https://fr.wikipedia.org/wiki/L%E2%80% 99Enra g%C3%A9
[7]7. (Στμ.) https://fr.wikipedia.org/wiki/Georges_Jacques_Danton
[8]. (Στμ.) http://www.parisrevolutionnaire.com/spip.php?arti cle 3241
[9]. (Στμ.) https://en.wikipedia.org/wiki/François-Noël_Babeuf
[10]. https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k6453g.texteImage
[11]. (Στμ.) https://fr.wikipedia.org/wiki/Cour_des_Miracles
[12]. (Στμ.) https://el.wikipedia.org/wiki/Παλινόρθωση_των_Βο%
[13]. (Στμ.) Γαλλικός Καρμποναρισμός. https://el.wikipedia.org/wiki/Καρμπονάροι
[14]. (Στμ.) https://fr.wikipedia.org/wiki/Monarchie_de_Juillet
[15]. (Στμ.) Gilbert du Motier de La Fayette (6 Σεπτεμβρίου 1757 – 20 Μαϊου 1734). https://fr.wikipedia.org/wiki/Gilbert_du_Motier_de_La_Fayette
[16]. (Στμ.) Commission Extraordinaire des Douze, Commission des Douze. Επιτροπή αποτελούμενη κυρίως από Γιρονδίνους, που συστάθηκε μετά από πρόταση του Μπαρέρ (Bertrand Barère). https://fr.wikipedia.org/wiki/Commission_extraordinaire_des_Douze
[17]. (Στμ.) Ιερά Εξέταση της συγκεκριμένης περιόδου L’ inquisition révolutionnaire, sous ses deux formes https://fr.wikisource.org/wiki/Histoire_de_la_Révolution_française_(Michelet)/Livre_XVIII/Chapitre_5.
[18]. (Στμ.) Λέσχη του Électoral. https://www.toperiodiko.gr/%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B5%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7-%CE%B7-%CF%87%CF%81%CF%85%CF%83%CE%AE-%CE%BD%CE%B5%CE%BF%CE%BB%CE%B1%CE%AF%CE%B1/#.Yn_MvKhBzIV, https://pdxscholar.library.pdx.edu/cgi/viewcontent.cgi?article=6812&context=open_access_etds, σελίδα 74 και After Thermidor various former hebertistes and enragés had fomed a body called the Electoral Club https://books.google.gr/books?id=DT-wCwAAQBAJ&pg=PA53&lpg=PA53&dq=club+electoral+Babeuf&source=bl&ots=zwk_WRG9W3&sig=ACfU3U0a2AsfpaCCVUlPQTyOJ8DMsvyhbw&hl=el&sa=X&ved=2ahUKEwiU4vyXiN_3AhXYQ_EDHZbMBm4Q6AF6BAgbEAM#v=onepage&q=club%20electoral%20Babeuf&f=false
[19]. (Στμ.) Φυλακή του Πλεσσί (Plessis). https://www.toperiodiko.gr/γαλλική-επανάσταση-η-χρυσή-νεολαία/#.YpT3SXZBzct
[20]. (Στμ.) Εννοεί τον Μαρά, Jean-Paul Marat (24 Μαΐου 1743 – 13 Ιουλίου 1793) https://en.wikipedia.org/wiki/Jean-Paul_Ma rat
[21]. (Στμ.) Jacques-Nicolas Billaud Varenne https://en.wikipedia.org/wiki/Jacques-Nicolas_Billaud-Varenne
[22]. (Στμ.) Bertrand Barère ή Barère de Vieuzac (10 Σεπτεμβρίου 1755-13 Ιανουαρίου 1841)https://fr.wikipedia.org/wiki/Bert rand_Bar%C3%A8re
[23]. (Στμ.) Louis Marie Bon de Montaut https://fr.wikipedia.org/wiki/Louis_Bon_de_Montaut
[24]. (Στμ.) https://fr.wikipedia.org/wiki/Comité_de_salut_public
[25]. (Στμ.) https://fr.wikipedia.org/wiki/Comité_de_sûreté_géné rale
[26]. (Στμ.) Υπόθεση του περιδεραίου 1784, 1785. https://el.wiki pedia.org/wiki/Υπόθεση_του_περιδέραιου
[27]. (Στμ.) Brissot, ένας από τους ηγέτες των Γιρονδίνων https://en.wikipedia.org/wiki/Jacques_Pierre_Brissot
ΠΗΓΗ: anarchypress.wordpress.com
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
