Προσοχή φασίστες!
Εντάξει, το έχουμε συνηθίσει εντελώς πια. «Φασίστας» είναι αυτός που δεν γουστάρουμε, αυτός που θέλουμε να δείρουμε, γιατί μας σπάει τα νεύρα. Κοντεύει να γκρεμίσει από το θρόνο του το άλλο πολύ δημοφιλές ανδρικό προσωνύμιο, που σχετίζεται με την αυτο-ικανοποίηση, είναι πολιτικά ορθός όρος σε αντίθεση με την προδήλως έμφυλη και σεξουαλική διάσταση του προηγούμενου και άρα ταιριάζει απόλυτα με τις ιδεολογικές αναζητήσεις της κυβέρνησης.
Σπανίως ή ποτέ κάθεται κάποιος να ασχοληθεί τί είναι ο φασισμός ή έστω να κατανοήσει τί θέλει ο άλλος, αφού υπάρχει η ιδανική λύση: Τον αποκαλείς «φασίστα» και αυτομάτως έχεις εσύ δίκιο. Εκτός αν προλάβει αυτός και σε πει «φασίστα». Μάλλον πρέπει να είσαι εσύ πιο γρήγορος για να πετύχεις το θανάσιμο πλήγμα (από τους βασικούς κανόνες των διαδικτυακών συζητήσεων, εκεί που βυθίζεται και χάνεται ολόκληρη η ανθρωπότητα…).
Περιττό να πούμε πόσο έχει ξεφτίσει αυτή η προσφώνηση και όπως φαίνεται δεν είναι μακριά η εποχή, που θα θεωρείται ως «πρόσθετο προσόν». Δεν είναι τυχαίο ότι ο πανούργος Ντόναλντ Τράμπ κέρδισε τις εκλογές χάρι στα σόσιαλ μήντια και τους υστερικούς, που τον ανεβοκατέβαζαν «φασίστα» και «Χίτλερ». Αργότερα παραδέχτηκε πως πολλοί από τους «λογαριασμούς», που τον έβριζαν, ήταν ψεύτικοι και προέρχονταν απ’ ευθείας από το επικοινωνιακό επιτελείο του…
Η προσφώνηση αυτή, που στην πραγματική ζωή συνοδευόταν αμέσως από κλωτσοπατινάδα κατά δικαίων και αδίκων, έχει τιμηθεί δεόντως στους κινηματικούς χώρους, αλλά άνθησε και καρποφόρησε στα εύφορα ιδεολογικά περιβόλια του κυβερνώντος κόμματος, τόσο που διατυπώθηκε από τους θεωρητικούς η παρακάτω εξίσωση: «φασίστας» ίσον ο αντίπαλος του Σύριζα.
Κυβερνητικά έντυπα, υπουργοί και βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος, το έχουν ως υπογλώσσιο. Κάτι να μην τους αρέσει, κάποιος να τους στραβοκοιτάξει, το αμολούν αμέσως. Φασίστας! Aν είσαι παραδίπλα και τους ρωτήσεις ευγενικά «Mα τί πρόβλημα έχετε με τον συγκυβερνήτη σας, τον κυρ Πάνο Καμμένο;», θα το μετανιώσεις πικρά. Σε αποκαλούν «φασίστα» και τελειώνει εκεί η συζήτηση.
Για όσους την ψάχνουν περισσότερο υπάρχει και το «θεώρημα του Godwin» σύμφωνα με το οποίο: «Όσο συνεχίζεται μια διαδικτυακή συζήτηση, ανεξαρτήτως θέματος, αυξάνει η πιθανότητα να προκύψει σύγκριση με τους ΝΑΖΙ ή τον Χίτλερ προσωπικά και συνήθως τότε τελειώνει η συζήτηση».
O δικηγόρος και συγγραφέας Mike Godwin είχε κάνει την παρατήρηση αυτή ήδη από το 1990, την εποχή του αρχαϊκού usenet, προτού καλά-καλά επινοηθεί το world wide web. Οπότε τώρα ξέρετε!
Λ.
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
