Δήμος Ικαρίας : Προβολή της ταινίας «Ψηλά τα χέρια» του Ρομέν Γκουπίλ την Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2019 – Ώρα Έναρξης 20:30
Ο Δήμος Ικαρίας διοργανώνει – στην ανακαινισμένη αίθουσα εκδηλώσεων του Παλιού δημαρχείου στον Άγιο Κήρυκο- για πρώτη φορά χειμερινές κινηματογραφικές προβολές
(κάθε Παρασκευή & Δευτέρα) πάντα με ελεύθερη είσοδο για όλους
Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2019 – Ώρα Έναρξης 20:30
Γαλλική ταινία 2010 , Σκηνοθεσία: Ρομέν Γκουπίλ Πρωταγωνιστούν : Βαλέρια Μπρούνι Τεντέσκι, Λίντα Ντουντάεβα
Υπόθεση : 22 Μαρτίου 2067. Η Μιλάνα θυμάται τι της συνέβη πριν από εξήντα χρόνια… Παρίσι, 2009. Η Μιλάνα είναι μια μαθήτρια της έκτης δημοτικού από την Τσετσενία. Όταν η οικογένεια ενός παιδιού από την παρέα απελαύνεται, τα παιδιά διαισθάνονται τον κίνδυνο ότι έρχεται και η δική τους σειρά και αποφασίζουν ότι είναι ώρα για δράση. Ορκίζονται ότι θα μείνουν για πάντα μαζί και καταστρώνουν τρόπους για να σώσουν τη Μιλάνα.
Κινηματογραφικές προβολές με ελεύθερη είσοδο για όλους
Ψηλά τα χέρια
Μια πολιτική ταινία με παιδιά από τον σκηνοθέτη του «Να Πεθαίνεις στα 30»
Μια ταινία με πολλές διακρίσεις παγκοσμίως κυρίως για τον αποτελεσματικό τρόπο με τον οποίο κατάφερε να μεταφέρει σε νεαρά κοινά ένα τόσο καυτό πολιτικό θέμα.
ΕΠΙΣΗΜΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΑΝΝΩΝ 2010: SPECIAL SCREENING
ΒΡΑΒΕΙΟ UNICEF: ΠΑΙΔΙΚΟ ΚΙΝ/ΚΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΙΕΝΝΗΣ 2010
ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΣΕΝΑΡΙΟ: ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΟΛΥΜΠΙΑΣ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΝΕΟΥΣ 2010
ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΤΑΙΝΙΑ: ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΟΛΥΜΠΙΑΣ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΝΕΟΥΣ 2010
ΜΕΓΑΛΟ ΒΡΑΒΕΙΟ: ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΩΝ ΤΑΙΝΙΩΝ ΣΕΟΥΛ 2010
ΒΡΑΒΕΙΟ ΚΟΙΝΟΥ: ΓΑΛΛΙΚΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΟΥ TUBINGEN 2010
Σε μια εποχή φόβου και παράνοιας, στην οποία ούτε μια σχολική τάξη δεν θεωρείται ασφαλές μέρος για όσους δεν έχουν γεννηθεί στη Γαλλία, η πολύ-πολιτισμική κοινότητα αστυνομοκρατείται και ομάδες αξιωματικών παρελαύνουν στους δρόμους θυμίζοντας τους χειρότερους Οργουελικούς εφιάλτες. Ο σκηνοθέτης Roman Goupil αποσπά εξαιρετικές ερμηνείες από τους νεαρούς ηθοποιούς του, οι οποίοι τρομαγμένοι και ανήσυχοι για το μέλλον των φίλων τους, είναι έτοιμοι να αναλάβουν δράση ενάντια σε νόμους που ακόμα κι ένα παιδί καταλαβαίνει πως είναι καταστροφικοί.
Αυτό δεν σημαίνει πως δεν συζητιούνται όλες οι εκφάνσεις του θέματος.
Ο Goupil ερμηνεύει έναν μεταρρυθμιστικό αλλά πιο κεντρικό χαρακτήρα σε σχέση με τη γυναίκα του για παράδειγμα, και απογοητεύεται από το υπέρ-φιλελεύθερο ιδεαλισμό της. Η διαφωνία της με τον πολιτικά αντίθετο αδερφό της είναι από τις πιο δυνατές σκηνές της ταινίας. Εκεί όμως που η ταινία είναι πραγματικά καθηλωτική είναι στις σκηνές που παρουσιάζονται μόνα τους τα παιδιά.
Όπως ο Laurent Cantet στην ταινία Ανάμεσα στους τοίχους του 2008, σκηνοθετεί τους μικρούς πρωταγωνιστές του μέσα από μια σειρά αυτοσχεδιασμών καταφέρνοντας έτσι να παρουσιάσει αυτούσιο το αίσθημα ανασφάλειας, αφέλειας, πολυπλοκότητας και σιγουριάς της παιδικής ηλικίας.
Γυρισμένες ψηφιακά με το σύστημα RED, οι σκηνές στους δρόμους έχουν μια αίσθηση επείγοντος και έντασης, ενώ οι σκηνές στο κελάρι όπου κρύβονται τα παιδιά είναι φωτισμένες μόνο με κεριά δίνοντας έτσι την αίσθηση της μήτρας.
Το θέμα της μετανάστευσης στη σημερινή Γαλλία είναι η σπονδυλική στήλη της ταινίας, η οποία χωρίς ποτέ να φτάνει στην ηθικολογία ή το διδακτισμό, είναι ήρεμα αισιόδοξη και καθιστά σαφές πως είναι η επόμενη γενιά αυτή που θα πρέπει να εφαρμόσει αλλαγές. Ας ελπίσουμε πως η συσκευή διαμόρφωσης του μέλλοντος έτσι όπως παρουσιάζεται στην ταινία, θα είναι μια προειδοποίηση, κι ότι η επόμενη γενιά θα είναι σε θέση να διηγηθεί μια παρόμοια ιστορία σε ένα μελλοντικό κοινό που θα δυσπιστεί πως όλο αυτό συνέβαινε το 2010.
Ο σκηνοθέτης αντιμετωπίζει τη ζωή των μικρών ηρώων του με τη φιλοσοφική και ηθική βαρύτητα που αρμόζει σε πολιτικά ενεργούς Παριζιάνους. Ωστόσο δεν είναι απλά μια στάση απέναντι στη νεολαία αλλά η συνειδητοποίηση πως τόσο οι συμμετέχοντες όσο και τα γεγονότα του σήμερα, μοιάζουν με αυτά του παρελθόντος, έχοντας τη σημασία τους και την ιστορική τους δύναμη.
Η γοητευτική απεικόνιση των μυστικών κρησφύγετων, οι σημειώσεις, οι κωδικοποιημένες προειδοποιήσεις, συστήνουν μια παιδική ηλικία του 21ου αιώνα, η οποία
βασίζεται στις ιδέες των κοινωνικών και πολιτικών συγκρούσεων όπου η αίσθηση του παιχνιδιού δεν μπορεί να διαχωριστεί από την αίσθηση της συντροφικότητας και της αντίστασης.
Ο Goupil τα παρουσιάζει όλα αυτά άμεσα, με νηφαλιότητα, με μικρές ποιητικές πινελιές από κεριά, σταγόνες βροχής, τη διαύγεια των δύο μικρών κοριτσιών, δίνοντας βάρος στην εικόνα από τα παιχνίδια της παιδικής ηλικίας, τη σοβαρότητα και τη δέσμευση.
Μια γοητευτική ταινία αφοσιωμένη στους σημερινούς νέους που θα διαμορφώσουν το αύριο.
Ετικέτες
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
