ΣΑΝ ΠΑΙΔΙΑ ΞΑΝΑ…Του Μανόλη Κωνσταντάκη
Λένε πως γεννιόμαστε μόνοι και πεθαίνουμε μόνοι. Όλο το μεταξύ διάστημα , η ζωή μας δηλαδή, καθορίζεται και διαμορφώνεται από δεσμούς και σχέσεις που μέσα από αυτές πλάθουμε τον χαρακτήρα μας. Γεννιόμαστε ανήμποροι, εκτεθειμένοι, χωρίς να γνωρίζουμε τίποτα. Εξαρτόμαστε από τους γονείς μας για τα πάντα. Αυτοί μας φροντίζουν, αυτοί ξεκινούν να μας μαθαίνουν τον κόσμο, είναι οι πρώτοι μας θεοί και φίλοι.
Καθώς περνούν τα χρόνια όμως οι άλλοτε παντοδύναμοι στα τότε παιδικά μας μάτια γονείς, γίνονται ανήμποροι, αρρωσταίνουν, φθίνουν, χάνεται η δύναμη, η σβελτάδα, ο νους σιγά σιγά. Είναι η κοινή μοίρα όλων μας αυτή. Τώρα βλέπουν εμάς (ξανά) με τα μάτια που τους βλέπαμε ως μωρά και που και εκείνοι έβλεπαν κάποτε τους δικούς τους γονείς. Αλλάζουν οι ρόλοι. Έχουν την ανάγκη μας, τη φροντίδα μας, την υπομονή μας, κυρίως έχουν ανάγκη την αγάπη μας. Είναι πιο δύσκολο να φροντίσεις ένα ενήλικο μωρό από ένα ανήλικο. Ασύγκριτα πιο δύσκολο. Δοκιμάζονται νεύρα κι αντοχές, δοκιμάζονται χαρακτήρες, σφυρηλατούνται και σμιλεύονται ή καταρρέουν. Εξαρτάται από το τι υλικό είναι φτιαγμένος ο άνθρωπος και τι αξίες επέλεξε να κουβαλάει στη ψυχή του. Προσωπικά θεωρώ πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή για έναν άνθρωπο από το να αξιωθεί να φροντίσει τον άρρωστο και ανήμπορο γέρο γονιό του. Τον θαυμάζω και τον σέβομαι απεριόριστα όποιον και όποια επέλεξε αυτό το δύσκολο μα τόσο Ανθρώπινο έργο. Είναι μια κουραστική πορεία, χρονοβόρα, επίπονης έντασης, πολλές φορές ψυχοφθόρα, που όμως οδηγεί στην αυτογνωσία και στην κατανόηση του τι είναι ο άνθρωπος.
Εάν νομίζετε πως ωραιοποιώ την κατάσταση με λόγια, θα σας πω πως έχετε δίκιο. Τις στιγμές που πρέπει να ξεσκατίσεις, να ταΐσεις, να δώσεις φάρμακα που αρνείται να πάρει, να του δώσεις νερό, να περιποιηθείς ανοιγμένες πληγές κατάκλισης ή να απαντήσεις για χιλιοστή φορά στο ίδιο πράγμα, τη στιγμή που ο άνθρωπος σου υποφέρει πονάει, φωνάζει, καταριέται ή κλαίει, γίνεσαι κι εσύ κουρέλι ψυχικά και σωματικά. Και πρέπει να αντέξεις τουλάχιστον για δύο ανθρώπους, εκείνον κι εσένα. Και έρχονται στιγμές που μέσα σου παρακαλάς να τελειώσει να λυτρωθεί, να μην υποφέρει άλλο, να πάψεις να υποφέρεις κι εσύ. Θυμώνεις, απογοητεύεσαι. Μετά τρομάζεις, έρχονται οι τύψεις.
Ναι συμβαίνουν όλα αυτά, είναι φυσιολογικό να συμβούν. Σε όλους μας λίγο πολύ. Εκεί είναι που μπαίνει η αγάπη, αυτό γίνεται με ό,τι ονομάζουμε καρδιά. Δεν είναι μια λογική διεργασία του νου. Είναι όλα αυτά που λάβαμε από τους άλλους μέχρι τώρα και δώσαμε ή αν δεν λάβαμε, αυτά που θα θέλαμε διακαώς να λάβουμε. Εδώ είναι που θα φανεί το υλικό από το οποίο είμαστε φτιαγμένοι. Όλα αυτά που επιλέξαμε να καθορίζουν τη ζωή μας. Τα ιδανικά και η αξίες μας και ο τρόπος με τον οποίο τα κάνουμε πράξη.
Τελειώνοντας θα πω πως δεν πιστεύω ότι γεννιόμαστε μόνοι, η μάνα μας μάς γεννάει και αυτή μας παίρνει στην αγκαλιά της. Ούτε και είναι όμορφο να πεθαίνουμε μόνοι χωρίς το χέρι κάποιου που μας αγαπάει να μας κρατάει μέχρι να φύγουμε.
Παιδιά ερχόμαστε στον κόσμο και παιδιά γινόμαστε λίγο πριν φύγουμε.
Όλοι κι όλες μας.
Ετικέτες
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
