Στο Φαλιμέντο του Κόσμου Μια παράσταση για τον Νικόλα Άσιμο
«Δεν είμαι τυφλός, δεν έχω συναισθηματικό πρόβλημα, δεν αισθάνομαι μοναξιά, ούτε πάσχω από ασθένεια που χρήζει θεραπείαν εξωτερικού κι ούτε είμαι σε κατάσταση σαν εκείνα τα παιδάκια τα καμμένα; τα καημένα; Ούτε είμαι καημένος. Είμαι γεμάτος ζωή κα παρόλο που αδυνάτισα κάπου 350 (τριακόσια…) κιλά, νιώθω ακόμα τα κότσια μου. Μόνο που δεν είμαι ουρανοκατέβατος και δε μπορώ πάντα να βγάλω πέρα μόνος μου. Να συστηθώ. Νικόλας ο Άσιμος πεζός και διάσημος κατδικάσιμος φτωχός καλλιτέχνης. Εμφανιζόμουνα κάπου στην Πλάκα μέχρι προλίγο από τα φώτα μαζί με τα 411,5 ελληνικά κιλά μου.
Θέτε για έλλειψη ρεύματος, θέτε για πλάκα, θέτε για ό,τι μπορεί να βάλετε στο νου σας το στέκι τετέλεσται κι εγώ στράτα ψάχνω από κάπου να πιαστώ συμπαράσταση και ποιος δε ζητά, ζητώ επανάσταση σ’ ολονών τα μυαλά. Ζητώ κάποιο στήριγμα τέλος πάντων για να συνεχίζω κάτι που άρχισα…
Οι καιροί είναι δύσκολοι και τι μου χρωστάτε, όμως τι χρωστάω κι εγώ που από σας εξαρτάται να κάνω τον καλλιτέχνη, γιατί χωρίς κόσμο η τέχνη που διάλεξα πάει στο βρόντο. Χρειάζεται κάποια γνωριμία και ένα κάποιο χρήμα κι εγώ κουβαλήθηκα απ’ της Κοζάνης τα χώματα πεζός ως την Αθήνα.
Το πρόβλημά μου δεν είναι αυτό. Χρόνια τώρα προσπαθώ είτε με θεατρικές θέσεις
είτε με κάποιες μπουάτ είτε είτε….πιο παλιά στη Θεσ/νίκη πρόσφατα να βάλω ένα πετραδάκι ή μάλλον κοτρώνα και πάντα εκεί π’ αρχίζει να μπαίνει τόσο στο νερό, απ, κάτ γίνεται και γκρεμίζεται και πάλι απ’ την αρχή. Δεν ξέρω τι, ή μάλλον ξέρω πολύ καλά τι φταίει και δε μπορώ να το πω τι φταίει κι ίσως να ήθελα σχολιαστή. Εγώ το μόνο που μπορώ είναι να το λέω στα τραγούδια μου ή θα μπορούσα ή το τι θα μπορούσαν πολλοί σαν και μένα αυτό είναι άλλη ιστορία που μετατοπίζεται σε μελλοντικές εγχώριες εξελίξεις, αν φυσικά υπάρξει η πιθανότητα η εξέλιξη να μη συνεχίζεται υποχρεωτικά προς τα πίσω. Όλοι το βλέπουμε κι όλοι το βρίζουμε κι όλοι καθόμαστε και γονατίζουμε. Τέλος πάντων «Άναψε κυρά μου το καντήλι. Θα νικήσουμε…»
Ζητώ επικοινωνία με καλλιτέχνες (όλων των ειδών και τάσεων πτωχούς ή διάσημους), με καλλιτεχνικά γραφεία, μάνατζερ, εταιρείες δίσκων ή τέλος πάντων δεν υπάρχει καμμιά Μαμά καλλιτεχνών που να αισθάνεται όμορφα βοηθώντας καλλιτέχνη;
Πάντως το δηλώνω είμαι απ’ αυτά τα φιδάκια τους καλλιτέχνες που μόνο καλλιτέχνες δε θέλουν να τους λένε. Και μόνο από κόσκινο δε θα περάσω τον καθένα πιθανό συμπαραστάτη. Έχω και να προτείνω λύσεις για τις σημερινές μας κρίσεις… στο ποδόσφαιρο.
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία, για τη δωρεάν γνωριμία και διαφήμιση και παρακαλώ το νοικοκύρη μου να με διαβάσει μήπως και με πονέσει και δε μου κάνει έξωση και μπορέσετε και σεις να με βρείτε. Επεύσατε ταχέως.
Νικόλας Άσιμος
Αλωπεκής 39 τηλ. 714328
(προς το παρόν κομμένο)
Γενάρης 74»
Απόσπασμα από το βιβλίο του Νικόλα Άσιμου «ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΚΡΟΚΑΝΘΡΩΠΟΥΣ»
Η μουσική και το θέατρο είναι κυρίως έκφραση. Στους δρόμους, στις πλατείες, στα θέατρα, στα μαγαζιά, σε καταλήψεις, στον αγρό και στο σπίτι. Με εισιτήριο, με καπέλο, με κουτί, με ποτό και μεζέ ή χωρίς, D.I.Y ή όχι. Η απουσία έκφρασης έχει σαν συνέπεια ένα κακό αποτέλεσμα, ενώ η παρουσία έκφρασης εξασφαλίζει ένα καλό αποτέλεσμα. Οπότε το εισιτήριο, το μαγαζί, ο δρόμος, το μεροκάματο ή το D.I.Y σαν πλαίσια, μπορούν να δώσουν καλές ή κακές παραστάσεις, ανάλογα εάν ή έκφραση είναι απούσα ή παρούσα.
Μια παράσταση όπου η έκφραση ήταν παρούσα, επαναλήφθηκε για λίγες Πέμπτες στον «Σταυρό του Νότου». Η παράσταση: «Στο Φαλιμέντο του Κόσμου» ήταν βασισμένη απόλυτα σε κείμενα από το βιβλίο του Νικόλα Άσιμου: «Αναζητώντας Κροκάνθρωπους» και την μουσική του.
[embedyt] https://www.youtube.com/watch?v=oFgity-1sdU[/embedyt]
Δεν μπορούμε να κρύψουμε τα έντονα αισθήματα που μας γέμισε αυτή η παράσταση. Γνωρίζουμε τον σεβασμό των συντελεστών απέναντι στην προσωπικότητα του Άσιμου. Γνωρίζουμε την προσοχή που σχεδιάστηκε και πραγματοποιήθηκε αυτή η παράσταση, κάτι που φαίνεται και στην σκηνή. Οι καλλιτέχνες διάλεξαν έναν «Άσιμο» καλλιτέχνη ανάμεσα σε πολλούς «διάσημους», σε ένα χώρο με πολλά δικαιώματα, που πολύ δύσκολα μπορεί να βγει ένα απλό νυχτοκάματο γι’ αυτούς, αλλά προσφέρεται η παρουσίαση σε ένα ποιο ευρύ και όχι τόσο μυημένο κοινό στα ακούσματα του Άσιμου.
[embedyt] https://www.youtube.com/watch?v=TCAEfVDvCPM[/embedyt]
Οι συντελεστές της παράστασης χειρίστηκαν με σεβασμό το έργο του Άσιμου. Ο ηθοποιός, Λεωνίδας Κακούρης απέδωσε τα κείμενα στο κοινό, αποκαλύπτοντας από την κλειδαρότρυπα λίγο από την ατμόσφαιρα των υπαίθριων παραστάσεων του Άσιμου στα Εξάρχεια. Μας αναδεικνύει την πολυχρωμία του Άσιμου, λίγο από αυτό που πιστεύουμε ότι ήταν. Ο Κακούρης δεν ξεχνάει, σαν Άσιμος, να μας θυμίσει τα λόγια του για να μην ξεχνιόμαστε :«Κάποτε θα με διαβάσεις ίσως, θ’ ακούσεις τα τραγούδια μου, θα με κατανοήσεις. Αλλά δε θάμαι πια εγώ, θάναι αυτή η μάσκα που φορούν στους πεθαμένους. Όσους τους χρησιμοποιούν μετά τον θάνατό τους, όταν οι ίδιοι δεν υπάρχουν. Όσο υπήρχα με φοβόσουν. Όσο υπήρχα δε με άντεχες. Δεν είχες καν τη δύναμη να μείνεις ένα δευτερόλεπτο κοντά, άμα σουτο ζητούσα. Θα προτιμούσα να μη με διάβαζες ποτέ. Είναι καλύτερον’ αγοράσεις ή να κλέψεις ένα μπλουζάκι με τη φάτσα μου επάνω τυπωμένη. Κι ας σου φαίνεται γελοίο. κι ας μου φαίνονταν γελοίο».
[embedyt] https://www.youtube.com/watch?v=ocrCJK0fdPI[/embedyt]
Οι μουσικοί της παράστασης, Βαγγέλης Καζαντζής, Δημήτρης Χατζηδημητρίου, Διονύσης Μακρής και Κατερίνα Μακαβού, γέμισαν την παράσταση με την ενέργεια τους. Μέσα από το δικό τους πρίσμα, σεβασμό και πολύ δουλειά, απέδωσαν ξεχωριστά τα τραγούδια του Άσιμου.
[embedyt] https://www.youtube.com/watch?v=5n1n0x7_ZsE[/embedyt]
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
