Σύντροφοι στο εδώ και για το αύριο.Της Δήμητρας Περλορέντζου.
Οι φίλοι μου,οι άνθρωποι μου.
Μου…τι γαμάτη λέξη.
Οι φίλοι μου λοιπόν είναι εδώ γιατί τους νοιάζει.
Δεν είναι εγωισμός ή κτητικότητα.
Ούτε υποχρέωση ούτε δηθενία.
Εμπιστοσύνη λέγεται μάγκα μου και συμπόνια ισότιμη.
Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να κερδίσεις έναν άνθρωπο;
Μεγαλο πράγμα ζόρικο, θέλει δουλειά και προσωπική ευθύνη.
Και πάνω απ’ όλα θέλει απουσία εγωισμού.
Ν’αφήσεις την ριμάδα την εγώπαθεια σου στην άκρη.
Να είσαι διαθέσιμος και ανοιχτός.
Για να μπορείς να καταλάβεις τι γίνεται γύρω σου και τι πραγματικά ζητάς από τον άλλον.
Τώρα για να το πάμε αλλιώς,
ξέρεις πόσο εύκολο είναι να χάσεις έναν άνθρωπο;
Μια γαμημένη στιγμή.
Προσβάλλοντας τον, μειώνοντας τον για να νιώσεις εσύ καλύτερα,
προβάλλοντας επάνω του τις δικές σου ανασφάλειες και πεποιθήσεις.
Και είναι τόσο εύκολο να χώσεις την μούρη σου στην λάσπη.
Δεν χρειάζεται παρά ένα λεπτό για να δείξεις τι σκατά κουβαλάς και τι θές.
Και εδώ σε αυτό το μικρό σπιτάκι που ζω δεν έχει τέτοιους εαυτούς.
Όχι τα ετερώνυμα κλάσματα δεν έλκονται .
Πρέπει να είσαι το Συνώνυμο να ‘χεις κοινή θεωρία κοινές στιγμές και κοινά θέλω!
Να επενδύεις να αφιερώνεις να θυσιάζεις και να δέχεσαι.
Ο άνθρωπος σου δεν είναι αγγαρεία να τον ξεπετάξεις σε δύο ωρίτσες.
Δεν είναι υποχρέωση για να το πάμε παρακάτω.
Δεν είναι γραμμάτιο που το πληρώνεις για να μην διαμαρτυρηθεί.
Δεν είναι επιφάνεια και σκότωμα νεκρών στιγμών.
Από τέτοια μπουχτίσαμε ρε μεγάλε.
Σαράντα χρόνια φάγαμε στην μάπα ότι κυκλοφορεί και κάνει θόρυβο αναίτια.
Και δεν έχουμε άλλο μας τελείωσε.
Ναι δεν γίνεται να μείνουν όλοι εδώ, ναι δεν γίνεται να πηγαίνει πάντα παρακάτω, ναι κάποιες φορές φταίω εγώ και κάποιες εσύ.
Ένα πράμα μην περιμένεις από μένα να σου δώσω το άλλοθι πως σε αδίκησα.
Οι άνθρωποι μου λοιπόν αυτοί οι λίγοι που μου μοιάζουν,
που λειτουργούμε μαζί,
που ζούμε μαζί,
που κλαίμε μαζί
που αγαπιόμαστε χρόνια τώρα
και κάποιες φορές ερωτευόμαστε κι όλας αν κάτσει η μπίλια στο κόκκινο.
Οι άνθρωποι μου, μέτρα τους δικούς σου αν υπάρχουν και ξανασκέψου το.
Και δες γιατί ,εγώ τους έχω χρόνια τώρα και τους ευχαριστώ που με διαλέξαν και με ευχαριστούν που είμαι εδώ όσο θέλουμε.
Γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη μαγκιά από το ‘Ευχαριστώ’ και το ‘Συγνώμη’.
Και μεγαλύτερη απουσία από το ‘Φταις εσύ’.
Οι Φίλοι μου λοιπόν οι Άνθρωποι μου που είναι εδώ γιατί τους νοιάζει!
Σαν το χαμόγελο σε πείσμα μιας Δευτέρας και διάλεξε εσύ τι θες να εισαι!
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
