Αφιερώματα - Ιστορικά

Τα Αραβικά κράτη τα πρώτα χρόνια της Ισραηλινής επιβολής στην Παλαιστίνη (1948-1954)

Από την ί­δρυ­ση ισ­ρα­η­λι­νού κρά­τους (1948) μέ­χρι το 1956 υ­πο­λο­γί­στη­κε ό­τι υ­πήρ­χαν συ­νο­λι­κά 922.000 Πα­λαι­στί­νιοι πρό­σφυ­γες στις γει­το­νι­κές Α­ρα­βι­κές χώ­ρες. Στην Ιορ­δα­νί­α υ­πήρ­χαν 512.000, στον διά­δρο­μο της Γά­ζας 216.000, στον Λί­βα­νο 102.000 και στην Συ­ρί­α 90.000.

Ό­λοι αυ­τοί, α­πό τα τέ­λη του 1949 πα­ρέ­μει­ναν στα στρα­τό­πε­δα της UNRWA (Ορ­γά­νω­ση για την Α­να­κού­φι­ση και Α­πα­σχό­λη­ση Προ­σφύ­γων στην Πα­λαι­στί­νη), ό­που η βο­ή­θεια σε ε­πί­πε­δο βα­σι­κής τρο­φής, στέ­γης, υ­γειο­νο­μι­κών υ­πη­ρε­σιών, εκ­παί­δευ­σης και ερ­γα­σί­ας ή­ταν α­νε­παρ­κής, με α­πο­τέ­λε­σμα να πα­ρα­μεί­νουν ε­ξα­θλιω­μέ­νοι. Έ­νας τε­ρά­στιος α­ριθ­μός α­νει­δί­κευ­των ερ­γα­τών, ά­κλη­ρων, ξυ­πό­λη­των, α­γρο­τών, γυ­ναι­κών και παι­διών κα­τα­δι­κά­στη­καν να ζουν σε συν­θή­κες α­πό­λυ­της στέ­ρη­σης, α­πο­γο­η­τευ­μέ­νοι, πι­κρα­μέ­νοι και κρε­μα­σμέ­νοι α­πό την ελ­πί­δα ό­τι κά­πο­τε θα γύρ­να­γαν στην χα­μέ­νη γη τους.

Η ισ­ρα­η­λι­νή νί­κη εί­χε με­γά­λο α­ντί­κτυ­πο στους πλη­θυ­σμούς των α­ρα­βι­κών κρα­τών αυ­τών, για τους ο­ποί­ους ή­ταν έ­να σοκ και την θε­ω­ρού­σαν μια τα­πεί­νω­ση χω­ρίς προ­η­γού­με­νο. Ό­λη αυ­τή η κα­τά­στα­ση α­πο­τέ­λε­σε την α­φορ­μή να ξε­σπά­σουν βί­αιες α­ντι­δυ­τι­κές δια­δη­λώ­σεις, τις ο­ποί­ες εκ­με­ταλ­λεύ­τη­καν νέ­ες εν­δο­ε­ξου­σια­στι­κές δυ­νά­μεις, που άρ­χι­σαν να ε­να­ντιώ­νο­νται έ­ντο­να στους πα­λιούς πο­λι­τι­κούς σχη­μα­τι­σμούς που κυ­βερ­νού­σαν στα α­ρα­βι­κά κρά­τη και να στο­χεύ­ουν στην α­να­τρο­πή τους.

Ο­λό­κλη­ρος ο α­ρα­βι­κός κό­σμος θε­ω­ρού­σε την πο­λι­τι­κή και τις ε­σω­τε­ρι­κές α­δυ­να­μί­ες των α­ρα­βι­κών γε­ρα­σμέ­νων κα­θε­στώ­των, την πραγ­μα­τι­κή αι­τί­α της α­πο­τυ­χί­ας και της τα­πεί­νω­σης των Πα­λαι­στι­νί­ων.

Ε­κεί­νη την πε­ρί­ο­δο τα φθαρ­μέ­να κα­θε­στώ­τα προ­χω­ρού­σαν α­νά­με­σα σε στε­νά πλαί­σια και εί­χαν ε­πι­βά­λει την ε­φαρ­μο­γή ε­νός μα­κρο­πρό­θε­σμου προ­γράμ­μα­τος, που εί­χε στό­χο μελ­λο­ντι­κούς α­να­σχη­μα­τι­σμούς των κα­θε­στώ­των.

Οι νέ­ες ε­ξου­σια­στι­κές πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις, που για μια α­κό­μη φο­ρά α­πο­κλεί­ο­νταν α­πό την ε­ξου­σί­α, εκ­με­ταλ­λευό­με­νες τις κοι­νω­νι­κές ε­ξε­γέρ­σεις των κα­τα­πιε­σμέ­νων α­ρά­βων, α­νυ­πο­μο­νού­σαν να ε­ξα­πο­λύ­σουν την πο­λι­τι­κή τους ε­πί­θε­ση ε­να­ντί­ον της πα­λιάς άρ­χου­σας τά­ξης, η ο­ποί­α ή­ταν το σύ­νο­λο των α­ρι­στο­κρα­τών, των με­γα­λο­γαιο­κτη­μό­νων, των πλου­σί­ων ε­μπό­ρων και της συμ­μο­ρί­ας των Βα­σι­λιά­δων.

Ε­νώ για τον α­ρα­βι­κό πλη­θυ­σμό εί­χε έρ­θει ο και­ρός να πο­λε­μή­σουν τα φα­τρια­κά και α­το­μι­κά συμ­φέ­ρο­ντα που εκ­δη­λώ­νο­νταν ε­πί δε­κα­ε­τί­ες και ο­δή­γη­σαν σε μί­α τυ­φλή ε­μπι­στο­σύ­νη προς την Μ. Βρε­τα­νί­α, διό­τι η τε­λευ­ταί­α τους α­πάλ­λα­ξε πραγ­μα­τι­κά α­πό τους Γάλ­λους, παίρ­νο­ντας ό­μως την θέ­ση τους, α­πό την άλ­λη οι και­νούρ­γιοι διεκ­δι­κη­τές της ε­ξου­σί­ας χρη­σι­μο­ποί­η­σαν την Πα­λαι­στι­νια­κή υ­πό­θε­ση μό­νο και μό­νο για να κερ­δί­σουν την ε­μπι­στο­σύ­νη των α­ρα­βι­κών κοι­νω­νιών και να κα­τα­λά­βου­νε την ε­ξου­σί­α με «λα­ϊ­κή» θέ­λη­ση.

Για δε­κα­ε­τί­ες τα Βρε­τα­νι­κά στρα­τεύ­μα­τα, βά­ση των συμ­φω­νιών που εί­χαν υ­πο­γρά­ψει οι διά­φο­ρες δυ­να­στεί­ες, στάθ­μευαν πα­ντού με α­ντάλ­λαγ­μα να πα­ρέμ­βουν ο­που­δή­πο­τε για την υ­πε­ρά­σπι­ση της α­ρα­βι­κής α­να­το­λής.

Στην πε­ρί­πτω­ση ό­μως του Ισ­ρα­ήλ συ­ντέ­λε­σαν ε­νερ­γά για την σιω­νι­στι­κή νί­κη. Έ­τσι, οι κοι­νω­νι­κές ε­ξε­γέρ­σεις εί­χαν βά­λει στό­χο την α­ντί­στα­ση κα­τά των το­πι­κών κα­θε­στώ­των.

Η αρ­χή δί­νε­ται στις 20 Ιου­λί­ου του 1951 στο Βα­σί­λειο της Ιορ­δα­νί­ας, με την δο­λο­φο­νί­α του ε­μί­ρη Α­μπντου­λά, α­πό έ­ναν Πα­λαι­στί­νιο Ά­ρα­βα μέ­σα στο τζα­μί Αλ-Ακ­σά της Ιε­ρου­σα­λήμ. Ο Α­μπντου­λά ή­ταν έ­να πιό­νι των Άγ­γλων, ο ο­ποί­ος α­πό το 1946 εί­χε αυ­το­α­να­κη­ρυ­χθεί Βα­σι­λιάς της Υ­πε­ριορ­δα­νί­ας και ε­πί 2 χρό­νια εί­χε έρ­θει σε ε­πα­φή με τους σιω­νι­στές πά­νω στο θέ­μα του δια­με­λι­σμού της Πα­λαι­στί­νης. Το Δε­κέμ­βριο του 1948, με­τά την συ­γκα­τά­θε­ση του σιω­νι­στή Μπεν Γκου­ριόν, αρ­πά­ζει και προ­σαρ­τεί στο Βα­σί­λειο του ό­λη την δυ­τι­κή ό­χθη του πο­τα­μού Ιορ­δά­νη που εί­χε μεί­νει α­νέ­πα­φη, α­δια­φο­ρώ­ντας για ό­λες τις δια­μαρ­τυ­ρί­ες των Πα­λαι­στι­νί­ων και άλ­λων Α­ρα­βι­κών κρα­τών. Ε­κτός αυ­τού, το 1950 υ­πό­γρα­ψε ει­ρή­νη με το Ισ­ρα­ήλ, με­τά α­πό μί­α σει­ρά μυ­στι­κών συμ­φω­νιών με τον Μο­σέ Ντα­γιάν (α­πε­σταλ­μέ­νο του Γκου­ριόν) και δέ­χθη­κε για α­ντάλ­λαγ­μα έ­ναν διά­δρο­μο προς την Χά­ϊ­φα.

Tρεις μή­νες αρ­γό­τε­ρα, (α­πό την δο­λο­φο­νί­α του Α­μπντου­λά) τον Ο­κτώ­βρη του 1951 ξε­σπούν στην Αί­γυ­πτο βί­αιες α­ντι­βρε­τα­νι­κές δια­δη­λώ­σεις και ση­μειώ­νο­νται ε­πι­θέ­σεις Αι­γυ­πτί­ων Α­ρά­βων ε­να­ντί­ον των Βρε­τα­νι­κών στρα­τευ­μά­των που φύ­λα­γαν την διώ­ρυ­γα του Σουέζ.

Η ε­ξέ­γερ­ση α­πο­κο­ρυ­φώ­νε­ται στις 26 Γε­νά­ρη 1952, ό­που ο κό­σμος άρ­χι­ζε να λε­η­λα­τεί και να καί­ει τους δρό­μους του Κα­ΐ­ρου. Το κύ­ριο αί­τη­μα τους ή­ταν να βγει α­πό την μέ­ση η κλί­κα που ή­ταν υ­πεύ­θυ­νη για την ήτ­τα στην Πα­λαι­στί­νη.

Συ­γκε­κρι­μέ­να, ο Βα­σι­λιάς Φα­ρούκ ή­ταν γι’ αυ­τούς το σύμ­βο­λο της διε­φθαρ­μέ­νης και α­πο­λυ­ταρ­χι­κής ιε­ραρ­χί­ας και πιο­νά­κι των Βρε­τα­νών, στους ο­ποί­ους εί­χε πα­ρα­χω­ρή­σει το Σουέζ (1936) και την συ­ναί­νε­ση του για το Σου­δάν. Η α­στυ­νο­μί­α και ο λα­ός κα­τέ­βη­καν ε­νω­μέ­νοι α­πό το κοι­νό τους μί­σος για αυ­τούς που προ­κά­λε­σαν τα θλι­βε­ρά γε­γο­νό­τα στην Πα­λαι­στί­νη, με την ε­πί δε­κα­ε­τί­ες συ­νερ­γα­σί­α τους και οι ο­ποί­οι πλού­τι­σαν α­πό αυ­τή την ι­στο­ρί­α. Υ­πήρ­ξαν βί­αιες συ­γκρού­σεις με το στρα­τό. Ε­κεί­νη την η­μέ­ρα ση­μειώ­θη­καν 277 πυρ­κα­γιές στην πό­λη του Κα­ΐ­ρου. Τε­λι­κά ε­πι­βλή­θη­κε ο στρα­τός με το Βα­σι­λιά, που πα­ρέ­μει­ναν στην ε­ξου­σί­α για 6 α­κό­μα μή­νες.

Στις 23 Ιού­λη του 1952, μί­α ο­μά­δα νέ­ων α­ξιω­μα­τι­κών (με αρ­χη­γό τον στρα­τη­γό Νε­γκίπ) που εί­χαν πο­λε­μή­σει κα­τά του Ισ­ρα­ήλ στον Πα­λαι­στι­νια­κό πό­λε­μο, α­να­τρέ­πει και εκ­διώ­χνει τον Βα­σι­λιά Φα­ρούκ και μέ­χρι και τον Μάρ­τη του 1954 α­να­πτύσ­σε­ται μια έ­ντο­νη εν­δο­ε­ξου­σια­στι­κή δια­μά­χη με τις δυ­νά­μεις του προ­η­γού­με­νου κα­θε­στώ­τος. Κερ­δί­ζουν την συ­μπά­θεια της ορ­γι­σμέ­νης κοι­νω­νί­ας της Αι­γύ­πτου που μι­σού­σε την γε­ρα­σμέ­νη ε­ξου­σί­α. Παρ’ ό­λα αυ­τά, ε­νώ το Πα­λαι­στι­νια­κό πρό­βλη­μα χρη­σί­μευε για να φα­νε­ρω­θεί η έ­κτα­ση της δια­φθο­ράς του πα­λιού κα­θε­στώ­τος, δεν α­πο­τε­λού­σε μέ­ρος των προ­τε­ραιο­τή­των της κυ­βέρ­νη­σης. Μά­λι­στα, οι και­νούρ­γιοι δια­χει­ρι­στές της ε­ξου­σί­ας, έ­δει­χναν εν­δια­φέ­ρον για την νέ­α υ­περ­δύ­να­μη τις Η.Π.Α., πράγ­μα που σή­μαι­νε ό­τι έ­να πι­θα­νό σχέ­διο ε­πί­θε­σης κα­τά του Ισ­ρα­ήλ έ­πρε­πε να πε­ρι­μέ­νει. Τον Φλε­βά­ρη του 1953 και στις 27 Ιου­λί­ου 1954, υ­πέ­γρα­ψαν συν­θή­κες συμ­βι­βα­σμού με την Μ. Βρε­τα­νί­α για Σου­δάν και Σουέζ, α­ντί­στοι­χα ό­που υ­πό­σχο­νταν την εκ­κέ­νω­ση της διώ­ρυ­γας α­πό τα βρε­τα­νι­κά στρα­τεύ­μα­τα, αλ­λά δέ­σμευ­σαν την Αί­γυ­πτο στο να ε­ξα­σκεί φι­λο­δυ­τι­κή πο­λι­τι­κή. Ο ψυ­χρός πό­λε­μος βρι­σκό­ταν ή­δη στην παι­δι­κή του η­λι­κί­α και η δυ­τι­κή κυ­ριαρ­χί­α έ­χτι­ζε την ά­μυ­να της, με­τα­τρέ­πο­ντας τις α­ρα­βι­κές πε­ριο­χές σε μέ­τω­πα του ψυ­χρού πο­λέ­μου, ό­που μέ­χρι τις αρ­χές της δε­κα­ε­τίας του ’90, θα γί­νουν έμ­με­σα θέ­ρε­τρα πο­λέ­μων με­τα­ξύ ΕΣ­ΣΔ και Η.Π.Α.(ο ψυ­χρός πό­λε­μος ξε­κί­νη­σε ε­πί­ση­μα το φθι­νό­πω­ρο του 1947).

Οι κοι­νω­νι­κές α­να­τα­ρα­χές και η δυ­σα­ρέ­σκεια του α­ρα­βι­κού πλη­θυ­σμού για την ε­πί δε­κα­ε­τί­ες Βρε­τα­νι­κή και Γαλ­λι­κή κα­τα­πί­ε­ση α­πο­τε­λού­σαν μί­α δυ­να­τή α­ντί­στα­ση στην δυ­τι­κή κυ­ριαρ­χί­α. Τον Γε­νά­ρη του 1948, ο Ι­ρα­κι­νός Πρω­θυ­πουρ­γός Σα­λέχ Τζα­μπρί, συ­νυ­πο­γρά­φει, στο Πόρ­τσμουθ της Αγ­γλί­ας, με την κυ­βέρ­νη­ση, συν­θή­κη α­πο­χώ­ρη­σης των Βρε­τα­νι­κών στρα­τευ­μά­των α­πό την χώ­ρα με τον ό­ρο να έ­χει δι­καί­ω­μα η Μ. Βρε­τα­νί­α να χρη­σι­μο­ποιεί τα Ι­ρα­κι­νά α­ε­ρο­δρό­μια και να εκ­παι­δεύ­ει τους Ι­ρα­κι­νούς στρα­τιώ­τες για λο­γα­ρια­σμό της. Οι βί­αιες συ­γκρού­σεις που ξε­σπούν στο Ι­ράκ α­πό τους κα­τα­πιε­σμέ­νους αν­θρώ­πους εί­ναι τό­σο έ­ντο­νες που ο Βα­σι­λιάς υ­πο­χρε­ώ­θη­κε να μην ε­πι­κυ­ρώ­σει την συν­θή­κη και ο Πρω­θυ­πουρ­γός αυ­το­ε­ξο­ρί­στη­κε στην Ιορ­δα­νί­α φο­βού­με­νος μην δο­λο­φο­νη­θεί. Εί­ναι η πε­ρί­ο­δος που τα κόμ­μα­τα της α­ντι­πο­λί­τευ­σης διεύ­ρυ­ναν ό­λο και πε­ρισ­σό­τε­ρο την λα­ϊ­κή τους βά­ση, ε­νώ ο σο­σια­λι­σμός και ο κομ­μου­νι­σμός κερ­δί­ζα­νε ο­λο­έ­να και πε­ρισ­σό­τε­ρη δύ­να­μη πα­ρά την κτη­νώ­δη κα­τα­πί­ε­ση. Ο Αγ­γλό­φι­λος πο­λι­τι­κός Νου­ρί Ελ Σα­ϊ­ντ, που έ­λεγ­χε την κα­τά­στα­ση στο Ι­ράκ, με το που χά­νει έ­δρες στις ε­κλο­γές του Ιού­νη του 1954, δια­λύ­ει το κοι­νο­βού­λιο, κλεί­νει 18 ε­φη­με­ρί­δες, παίρ­νει κα­τα­πιε­στι­κά μέ­τρα ε­να­ντί­ον του Κο­μου­νι­στι­κού κόμ­μα­τος (το ο­ποί­ο κέρ­δι­σε 26 έ­δρες) και κλεί­νει τα γρα­φεί­α του βα­σι­κού κόμ­μα­τος της α­ντι­πο­λί­τευ­σης. Θα ζη­τή­σει ε­πί­μο­να α­πό την Μ. Βρε­τα­νί­α να του δο­θεί μια η­θι­κή βά­ση, χρή­σι­μη για την ε­ξου­δε­τέ­ρω­ση των κοι­νω­νι­κών α­να­τα­ρα­χών που α­ντι­με­τώ­πι­ζε, εί­τε πιέ­ζο­ντας το Ισ­ρα­ήλ με ση­μα­ντι­κές πα­ρα­χω­ρή­σεις υ­πέρ των πα­λαι­στι­νί­ων, εί­τε παίρ­νο­ντας θε­τι­κά, η ί­δια η Μ. Βρε­τα­νί­α, το μέ­ρος των α­ρά­βων. Μά­ταια ό­μως. Ό­σες προ­σπά­θειες και να έ­κα­νε, η α­ρα­βι­κή κοι­νω­νί­α αρ­νιό­τα­νε να ευ­θυ­γραμ­μι­στεί με την Δύ­ση και δή­λω­νε την ορ­γή της ά­με­σα με βί­αιες α­ντι­κυ­βερ­νη­τι­κές δια­δη­λώ­σεις.

Λί­γους μή­νες με­τά α­πό τα γε­γο­νό­τα του Ι­ράκ, το Δε­κέμ­βριο του 1948 με α­φορ­μή τα γε­γο­νό­τα του Πα­λαι­στι­νια­κού, ξε­σπούν βί­αιες κοι­νω­νι­κές συ­γκρού­σεις στην Συ­ρί­α, ε­να­ντί­ον της ε­ξου­σια­στι­κής δυ­τι­κό­φι­λης κλί­κας του Σού­κρι Κουά­τλι. Κα­λεί­ται ο στρα­τός ο ο­ποί­ος συ­νει­δη­το­ποιεί την ι­σχυ­ρή θέ­ση του και 3 μή­νες με­τά, τον Μάρ­τιο του 1949, θα κα­τα­λά­βει την ε­ξου­σί­α με αρ­χη­γό τον συ­νταγ­μα­τάρ­χη Χου­σνί Ζα­ϊμ. Πά­ντα στο ό­νο­μα της α­ρα­βι­κής ήτ­τας στην Πα­λαι­στί­νη α­πό τον σιω­νι­σμό, ο στρα­τός της Συ­ρί­ας θα α­ντα­γω­νί­ζε­ται για τον ε­ξου­σια­στι­κό έ­λεγ­χό της χώ­ρας και θα ε­πι­βλη­θεί στους κα­τα­πιε­σμέ­νους αν­θρώ­πους με μί­α σει­ρά πρα­ξι­κο­πη­μά­των, ό­που διά­φο­ρες στρα­τιω­τι­κές ο­μά­δες θα ε­ναλ­λάσ­σο­νταν στην ε­ξου­σί­α για τις ε­πό­με­νες δε­κα­ε­τί­ες, πράγ­μα που θα κά­νει τη συ­ρια­κή κοι­νω­νί­α να υ­πο­φέ­ρει ό­σο και οι πα­λαι­στί­νιοι.

Τα α­ρα­βι­κά κρά­τη, που πολ­λοί πα­ρά­γο­ντες έ­παι­ζαν ρό­λο στις ε­ξε­λί­ξεις (π.χ. πρα­ξι­κο­πή­μα­τα, το ε­θνι­κι­στι­κό στοι­χεί­ο, το θρη­σκευ­τι­κό στοι­χεί­ο, οι­κο­νο­μι­κά προ­βλή­μα­τα κ.α.) έ­νιω­θαν στο πε­τσί τους την ε­πε­κτα­τι­κή τά­ση του Ισ­ρα­ήλ και ε­πι­θυ­μού­σαν την ορ­γά­νω­σή της αυ­το­ά­μυ­νάς τους. Α­ντί­θε­τα οι α­τλα­ντι­κές δυ­νά­μεις, α­φού δη­μιούρ­γη­σαν α­ρα­βι­κά προ­τε­κτο­ρά­τα ε­νί­σχυ­σαν τις α­ρα­βι­κές κρα­τι­κές ά­μυ­νες με ό­πλα που ή­ταν υ­πο­χρε­ω­μέ­να να χρη­σι­μεύ­σουν μό­νο ε­να­ντί­ον του κομ­μου­νι­στι­κού κιν­δύ­νου.

Ε­νώ οι κοι­νω­νι­κές ε­ξε­γέρ­σεις των κα­τα­πιε­σμέ­νων Α­ρά­βων συ­νε­χί­στη­καν ε­νά­ντια στις το­πι­κές ε­ξου­σί­ες-μα­ριο­νέ­τες των δυ­τι­κών για τους λό­γους που α­να­φέ­ρο­νται πα­ρα­πά­νω, η Δυ­τι­κή συμ­μα­χί­α α­ντί­θε­τα, θε­ω­ρού­σε ό­τι υ­πο­κι­νού­νταν α­πό την ΕΣ­ΣΔ, η ο­ποί­α άρ­χι­σε και αυ­τή να παίρ­νει μέ­ρος στο πα­γκό­σμιο παι­χνί­δι ε­λέγ­χου των α­ρα­βι­κών κοι­νω­νιών, εκ­με­ταλ­λευό­με­νη την ε­πι­θυ­μί­α των κα­τα­πιε­σμέ­νων για α­πα­γκί­στρω­ση α­πό τα δε­σμά της Δύ­σης.

Το πά­θος, ό­μως του α­ρα­βι­κού κό­σμου που πά­ντα θε­ω­ρού­σε το Ισ­ρα­ήλ έ­ναν δυ­τι­κό θύ­λα­κα σε α­ρα­βι­κή πε­ριο­χή, έ­ναν α­κοί­μη­το πρά­κτο­ρα του δυ­τι­κού ε­πε­κτα­τι­σμού, θα πα­ρα­μεί­νει μέ­χρι σή­με­ρα και ο α­στεί­ρευ­τος α­γώ­νας ε­νά­ντια σε κά­θε μορ­φή κα­τα­πί­ε­σης θα εκ­δη­λώ­νε­ται σε ό­λα τα μή­κη και πλά­τη των α­ρα­βι­κών πε­ριο­χών περ­νώ­ντας μέ­σα α­πό πο­λύ­πλο­κα μο­νο­πά­τια …

Από την ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΊΑΣ, φ. 5, Ιούλιος-Αύγουστος 2002

ΠΗΓΗ

Κοινοποίηση άρθρου

---

Αρθρογράφος

Τελευταία Άρθρα

Οικολογία-Περιβάλλον | Τελευταία Άρθρα

Αγέλη 9 λύκων καταγράφηκε σε περιοχή του...

ΚΩΣΤΑΣ ΓΑΖΟΥΛΗΣ Αγέλη αποτελούμενη από εννέα συνολικά λύκους σε περιοχή του Ταϋγέτου κατέγραψε, χρησιμοποιώντας επιστημονικές μεθόδους, η περιβαλλοντική οργάνωση ΚΑΛΛΙΣΤΩ.

23 Δεκεμβρίου 2024 11:15 ΠΜ

Διεθνή | Τελευταία Άρθρα

Ο Νετανιάχου αναγγέλλει «νέα Γάζα και Λίβανο»...

Οι ιμπεριαλιστικές συγκρούσεις και οι θανάσιμοι σχεδιασμοί των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ Ισραήλ στην κόντρα τους με άλλες δυνάμεις τροφοδοτούν συνεχώς την κλιμάκωση...

23 Δεκεμβρίου 2024 11:07 ΠΜ

Αθλητικά | Τελευταία Άρθρα

Αθλητικές Μεταδόσεις 23/12/2024...

Αναλυτικά το Πρόγραμμα:

23 Δεκεμβρίου 2024 11:04 ΠΜ

Νέα Ικαρίας | Τελευταία Άρθρα

Πρόγνωση καιρού Ικαρίας για Δευτέρα 23.12.2024...

Την Δευτέρα θα έχουμε συννεφιά.

23 Δεκεμβρίου 2024 11:01 ΠΜ

Δρομολόγια πλοίων