Τα «καλύτερα» γίνανε εκεί που τα περιμέναμε από Outbreak – Βόλος
Τον Ιούνιο του 2020 μιλήσαμε για τη διαχείριση της πανδημίας, το κράτος, τον υγιεινισμό και την ανυπόφορη και επικίνδυνη βλακεία γύρω μας (Αιχμάλωτες/οι μιας πανδημίας- Ένας ιός καθρέφτης μιας “άρρωστης” κοινωνίας). Περίπου ένα χρόνο μετά αποφασίσαμε να γράψουμε για τον ελέφαντα στο δωμάτιο, τουτέστιν την κρατική βία και καταστολή. Σιχαθήκαμε να βλέπουμε παντού στολές, να ακούμε για «αστυνομικές αυθαιρεσίες» και «μεμονωμένα περιστατικά». Τα ΜΜΕ να λειτουργούν καλύτερα κι από κυβερνητικοί εκπρόσωποι και απομονωμένοι στα σπίτια μας να τρώμε τα λυσσακά μας.
Η κυβέρνηση της ΝΔ είχε δείξει από πολύ νωρίς τα δόντια της (βλ. καταλήψεις στο Κουκάκι, Ινδαρές) και συνεχίζει απτόητη χωρίς προσχήματα… Μπορούμε να πούμε πλέον με σιγουριά ότι γράφουν τους νόμους σε χαρτοπετσέτες και τους ψηφίζουν τηλεγραφικά και πάντα με τη στήριξη της ακροδεξιάς (Ελληνική Λύση). Προετοιμάζουν και ενισχύουν τα σώματα ασφαλείας και παράλληλα με εκατομμύρια από τον κρατικό προϋπολογισμό επιχορηγούν τα κανάλια, στρώνοντας την προπαγανδιστική τους γραμμή, φιμώνοντας ή αποσιωπώντας τις αντίθετες απόψεις, ακόμα και αυτές που γεννιούνται από τους ομοίους τους. Κάποιοι όλο αυτό το ζοφερό σκηνικό το ονομάζουν χούντα.. Εμείς διαφωνούμε. Η ιστορική ροή δεν κάνει κύκλους, είναι γραμμική. Η επταετία 1967-1974 είχε το δικό της σκοτάδι και τους αντίστοιχους αγώνες σύμφωνα με τη κοινωνικοπολιτική κατάσταση της εποχής. Όσο κι αν το τώρα μας θυμίζει το παρελθόν σε καμία περίπτωση δεν ταυτίζονται, ούτε και κατά τη γνώμη μας είναι πολιτικά πρόσφορο ένα τέτοιο λογικό άλμα. Για εμάς κάτω από τον τίτλο νέος φασισμός χωράνε όλες οι σύγχρονες στρατηγικές της κυριαρχίας, είτε είναι εμπνευσμένες από το παρελθόν είτε καταστρώνονται με γνώμονα τις επιταγές της εποχής μας.
Η καταστολή στο δημόσιο χώρο το τελευταίο διάστημα που συνέπεσε με τα περιοριστικά μέτρα κατά του covid-19, εμφανίστηκε με πολλές διαφορετικές μορφές. Αρχικά υπήρξε περιορισμός μετακινήσεων σχετικά με το χρόνο, το χώρο και την αιτία μετακίνησης της κάθε ατομικότητας. Ο περιορισμός αυτός συνοδεύτηκε με χρηματικές κυρώσεις-πρόστιμα που είχαν ως σκοπό να κάνουν ακόμα πιο δυσβάσταχτη την κατάσταση και να εξαπλώσουν τον τρόμο. Σκοπός είναι η ενσωμάτωση της καθημερινότητας στην επιβεβλημένη κατάσταση εξαίρεσης με αφετηρία τον covid-19. Η καταστολή του κράτους πλήττει την ελεύθερη συνάθροιση των ατόμων στις πλατείες, τα πάρκα και τις γειτονιές, όπως και την αδιαμεσολάβητη επικοινωνία που συμβαίνει σε αυτούς τους χώρους. Από τις αρχές του χρόνου παρατηρείται η συνεχής ενίσχυση της αστυνομίας με αύξηση προσωπικού και αναβάθμιση υλικών μέσων, όπως του στόλου της και με την απόκτηση drones, έξυπνων συσκευών αναγνώρισης προσώπου και καμερών που κοστίζουν εκατομμύρια ευρώ με πρόσχημα την «υπηρεσιακή ετοιμότητα» και την «προστασία του πολίτη». Eίναι ξεκάθαρο από τις αρχές αυτής της διακυβέρνησης πως η ισχυρή αστυνόμευση και η συνεπακόλουθη καταστολή θα είναι το κύριο μέσο για να βγάλουμε το σκασμό. Τα προηγουμένως αναφερόμενα στοιχεία δείχνουν την υλική προετοιμασία του βασικού κατασταλτικού μοχλού της κυριαρχίας για τον επερχόμενο κοινωνικό πόλεμο. Η καταστολή σκοπεύει να εξαφανίσει την παρουσία του κινήματος στο δημόσιο χώρο που εμφανιζόταν ανέκαθεν με συγκεντρώσεις και πορείες διαμαρτυρίας που αντιτάσσονται στις κρατικές και καπιταλιστικές προσταγές του υπάρχοντος. Είδαμε την άγρια καταστολή από τα μπατσόσκυλα στον κόσμο που συγκεντρώνονταν σε πλατείες και πάρκα, διεκδικώντας το δικαίωμα να ορίζουν οι ίδιοι τους όρους συνάθροισης και επικοινωνίας τους, αλλά και τους όρους ύπαρξης και διαβίωσης τους εν μέσω της σημερινής συνθήκης (πχ περιστατικό Νέας Σμύρνης, πλατείας αγίας Παρασκευής). Επίσης, η καταστολή εντάθηκε προς τις μαζικές πορείες διαμαρτυρίας με πρόσχημα την αποφυγή συνωστισμού (πχ 17 Νοέμβρη-επέτειος Πολυτεχ-νείου, 6 Δεκέμβρη-επέτειος δολοφονίας Γρηγορόπουλου). Η κυριαρχία στοχεύει προς την αποστέρηση του δρόμου-δημόσιου χώρου από το κίνημα, κάτι που έγινε ιδιαίτερα αντιληπτό και από το πρόσφατο νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις και την διενέργεια τους υπό συνθήκες νομιμότητας. Τέλος, η καταστολή εμφανίστηκε και με την μορφή της μικροεξουσίας που δόθηκε στον κάθε μπαλούρδο, οι οποίοι με ερωτήσεις του τύπου που ήσουν; που πας; ποιος είσαι; πόση ώρα είσαι έξω; θυμίζουν περασμένους χαλεπούς καιρούς. Σίγουρα δε θα μπορούσε να παραλειφθεί η καταστολή από την πλευρά των πολιτών που εμφανίστηκε στο δημόσιο χώρο. Μιλάμε για την επιτήρηση και τις συστάσεις για τη χρήση μάσκας και την τήρηση αποστάσεων μέχρι τα ρουφιανιλίκια στην αστυνομία για τα περίφημα κορονοπάρτι και τις μαζώξεις φίλων σε σπίτια . Κάπως έτσι αντιλαμβανόμαστε τον τρόπο με τον οποίο παίρνουν σάρκα και οστά στο κοινωνικό πεδίο και ιδιαίτερα στο δημόσιο χώρο τα σχέδια των θεωρητικών της επιτήρησης και του κοινωνικού ελέγχου για το συλλογικό πανοπτικό και την κοινωνία-φυλακή.
Στα πανεπιστημιακά ιδρύματα ως θεσμούς, αλλά και χώρους του κρατικού μηχανισμού μπορούμε να πούμε πως εντοπίζεται μια διπολική κατάσταση σχετικά με την ύπαρξη και τη λειτουργία τους. Η πρώτη και σημαντική έχει να κάνει με το πανεπιστήμιο ως πυλώνα της καπιταλιστικής ανάπτυξης και του κρατικού σχηματισμού. Όλοι/ες γνωρίζουμε πως τα λεγόμενα δημόσια αυτά ιδρύματα είχαν ανέκαθεν άμεση σχέση με τον ιδιωτικό τομέα, όπως εταιρίες παγκόσμιας εμβέλειας, ενώ παράλληλα το ελληνικό κράτος χρηματοδοτούσε έρευνες για μπάτσους και για την εθνική ασφάλεια. Drones, κάμερες, αισθητήρες και γενικότερα εξοπλισμό με σκοπό την επιτήρηση των συνόρων και τη διαχείριση μη ελληνικών πληθυσμών ως δεδομένα σε κοινωνικές επιστήμες. Η δεύτερη συνθήκη καθιστά αυτούς τους χώρους ως σημεία συνάντησης και ριζοσπαστικοποίησης πολιτικών υποκειμένων είτε μέσω εκδηλώσεων, είτε σε συνελεύσεις του ανταγωνιστικού κινήματος μέχρι και τη δημιουργία καταλήψεων μέσα στα ίδια τα κτήρια.
Εδώ και χρόνια που το ελληνικό κράτος βρίσκεται σε κρίση και σε μια διαρκή κατάσταση εξαίρεσης ο χώρος των πανεπιστημίων δεν έχει μείνει άθικτος. Από την εμπειρία μας στους χώρους του ΠΘ, πολύ πριν τον covid-19 η κατάσταση ήταν ασφυκτική. Κλειδωμένοι χώροι, ωράρια λειτουργίας, τραμπούκοι σεκιουριτάδες και δεν ξεχνάμε την εκκένωση της κατάληψης termita μετά από μήνυση του ΠΘ. Ως συνέχεια αυτών των πρακτικών, σε όλη την Ελλάδα, το κράτος έρχεται το 2021 να δημιουργήσει το κακόφημο νομοσχέδιο Κεραμέως. Μία σειρά μεταρρυθμίσεων που επισφραγίζει ό,τι αναφέραμε πιο πάνω, και όχι μόνο. Για να δούμε πιο καθαρά αυτή την επίθεση φτάνει να τονίσουμε τη συνεργασία με το υπουργείο Προ.Πο. που τοποθετεί αστυνομικό σώμα για τη φύλαξη των ιδρυμάτων. Λες και οι μπάτσοι δε μπορούσαν να μπούνε όποτε θέλανε αν υπήρχε κάποια αξιόποινη πράξη. Το ιερό δισκοπότηρο της αριστεράς, το πανεπιστημιακό άσυλο, δεν εφαρμόζεται διοικητικά, αλλά ως προς την υποτιθέμενη ελεύθερη έκφραση στους χώρους που πραγματοποιείται ακαδημαϊκό έργο.
Η παρανομία στα πανεπιστήμια, μια ιδεολογική εφεύρεση του κρατικού μηχανισμού, δεν είναι πρωτόγνωρη, καθώς θυμίζει τις υποθέσεις real estate. Όπως δηλαδή περιοχές στην Αθήνα υποβαθμίστηκαν (με κρατικούς όρους) για να πέσει η αξία των ακινήτων, ενώ απ’ την άλλη μπάτσοι με επιχειρήσεις σκούπα κυνηγούσαν μετανάστ(ρι)ες, σεξεργάτριες, χρήστες, άστεγους, έτσι και κάποια πανεπιστήμια γίνανε χώροι οπού το κράτος έσπρωξε τις πιάτσες «παράνομων» μικροπωλητών μεταναστών. Άρα το ελληνικό κράτος από μόνο του έπραξε και δήλωσε πως έχουμε πρόβλημα και τώρα έρχεται να καθαρίσει. Μετανάστ(ρι)ες που είχαν βρει καταφύγιο σε αυτούς τους χώρους θα βιώσουν την ελληνική φιλοξενία για άλλη μια φορά. Η εργαλειοποίηση αυτών των ανθρώπων από το κράτος και την κοινωνία δείχνει πόσο ρατσιστική είναι η χώρα που ζούμε. Τίποτα δεν είναι καινούριο, ας μη πέφτουμε απ’ τα σύννεφα κάθε μέρα. Πάντα ξέραμε τι ενοχλεί το ελληνικό κράτος, και ξέρουμε τι θέλουν να κάνουν. Να μας «τελειώσουν». Ακόμη και στους χώρους «ελεύθερης έκφρασης» που θέλαμε να αποκαλούμε τα πανεπιστήμια. Μέσα στο χειμώνα που πέρασε ένα κομμάτι του φοιτητικού κινήματος (με τις πολλές παθογένειές του) συλλογικοποίησε την εναντίωση του στους κρατικούς σχεδιασμούς με καταλήψεις, πορείες και εκδηλώσεις σε όλα τα ιδρύματα της χώρας. Προφανώς και σ’ αυτή την περίπτωση η αριστερή αφήγηση είχε τον πρώτο λόγο. Σε πολλές πόλεις όπως Αθήνα , Βόλο , Κομοτηνή κ.α. έγιναν δράσεις με πιο σημαντική την κατάληψη στο ΑΠΘ που έγινε κέντρο αγώνα. Η ενόχληση ήταν έντονη και φάνηκε με την εκκένωση της πρυτανείας του ΑΠΘ από τους μπάτσους, λίγες ώρες πριν την ανακοινωμένη λήξη της.
Μιλώντας για ελεύθερη έκφραση δε γίνεται να μην αναφερθούμε στο internet και τα ΜΜΕ. Πρόκειται για τη σύγχρονη μορφή πολέμου και καταστολής με τα καθεστωτικά ΜΜΕ να έχουν πάντα τον πρώτο λόγο. Πίσω από αυτούς τους ρουφιάνους υπάρχουν μπάτσοι, αφεντικά , υπουργεία. Παρόλα αυτά, μέσω του internet , αυτός ο μονόλογος είχε αρχίσει να σπάει. Τα social media έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Βέβαια και εκεί οι αριστεροί έχουν αναλάβει την εργολαβία της ενημέρωσης ενισχύοντας το κράτος(βλ. τελευταίο χρόνο) με την καταστολή ενός αντικρατικού λόγου που υπάρχει μέσα σ αυτόν τον ωκεανό πληροφορίας. Μπορούμε να διακρίνουμε δύο σημαντικά σημεία. Fake news και λογοκρισία. Τα fake news, μηχανισμός του κράτους, προωθούνται (πολύ γρήγορα) από φασίστες προς συνομωσιολόγους και αντίστροφα ενώ εν συνεχεία αριστεροί και δεξιοί βάζουν τα πράγματα στη θέση τους, ειδικά αν πρόκειται για τον τρομερό ιό. Μέσα σ’ αυτή τη μάχη τσουβαλιάζονται απόψεις που αποτελούν έργο συλλογικής προσπάθειας από την αντικρατική-αντιφαστισική οπτική δηλαδή μόνο και μόνο επειδή αμφισβητούν την κυρίαρχη αφήγηση. Αντίστοιχα η λογοκρισία γίνεται όλο και πιο αισθητή στα social media με χαρακτηριστικό παράδειγμα το κατέβασμα δημοσιεύσεων που υποστήριζαν τον τότε απεργό πείνας Δ. Κουφοντίνα . Ενώ σε άλλες περιπτώσεις σχηματίστηκαν δικογραφίες μόνο και μόνο για ένα attend σε event του facebook, με πρόφαση τη διασπορά του covid-19, όπως στην περίπτωση της Καρδίτσας το φθινόπωρο. Στην αλυσίδα αυτών των φασιστικών πρακτικών προστέθηκε πρόσφατα το γνωστό νομοσχέδιο για τη λογοκρισία που στο πρώτο του μέρος ενσωματώνει τη σχετική οδηγία της ευρωπαϊκής ένωσης, το οποίο με λίγα λόγια μας λέει : Με βάση το άρθρο 8 απαγορεύεται οποιοδήποτε υλικό που ανεβαίνει στο διαδίκτυο από δημιουργό – καλλιτέχνη ή ακόμα και από οποιοδήποτε χρήστη«να εμπεριέχει υποκίνηση σε βία ή μίσος & δημόσια πρόσκληση σε τρομοκρατικό έγκλημα».
Εξ ορισμού το σωφρονιστικό σύστημα είναι βασικός βραχίονας άσκησης ελέγχου και πειθάρχησης του πληθυσμού που παρανομεί και ξεφεύγει με την εκάστοτε δράση του από τα στενά όρια του νόμου, έτσι όπως αυτός ορίζει το νόμιμο και το παράνομο, το θεμιτό και το αθέμιτο και το αποτυπώνει στις εκάστοτε ποινικές διατάξεις μέσα από τη σφραγίδα της κυριαρχίας. Η καταστολή στις φυλακές δεν είναι κάτι καινούργιο. H ίδια η συνθήκη του εγκλεισμού αποτελεί μια κατασταλτική συνθήκη που επιβάλλεται από το κράτος με πρόσχημα το σωφρονισμό, την προστασία της κοινωνίας και τον περιορισμό της ατομικής ελευθερίας για το κοινωνικό όφελος. Η καταστολή στις φυλακές αποτυπώνεται κυρίως μέσα από ξυλοδαρμούς, απομονώσεις, βιασμούς , εκμετάλλευση της δωρεάν εργασίας των φυλακισμένων κτλ.. Επίσης οι παραβιάσεις δικονομικών δικαιωμάτων και συνταγματικών ελευθεριών, που το ίδιο το κράτος κατοχυρώνει είναι συνηθισμένες σε περιπτώσεις διακηρυγμένων εχθρών του, ήτοι πολιτικών κρατουμένων. Με αυτόν τον τρόπο καθίσταται ο νόμος λάστιχο που πάλλεται ανάλογα με τη στοχοθεσία και τα κατά περίπτωση συμφέροντα της εξουσίας και εκφράζει την εκδικητικότητα του κράτους σε αυτούς που αμφισβήτησαν έμπρακτα το μονοπώλιο της βίας του. Οι φυλακές δεν υπάρχουν για να πετύχουν το «σωφρονισμό» ούτε για να επιστρέψουν οι έγκλειστοι/ες στην κοινωνία ως «λειτουργικά και μη κακοποιά στοιχεία». Ο μόνος σκοπός της ύπαρξης των φυλακών είναι η εγκαθίδρυση του τρόμου και της εκδικητικότητας της κοινωνίας και των κυρίαρχων προς αυτούς που δεν τηρούν τις επιταγές τους και αμφισβητούν συνειδητά ή ασυνείδητα τα προστάγματα της κυριαρχίας, που εκφράζονται μέσα από τις διατάξεις του νόμου. Το μόνο που κάνουν οι φυλακές είναι να κρατούν μαντρωμένους ανθρώπους που παρανόμησαν και να τους τιμωρούν κατά εξακολούθηση συνιστώντας ταυτόχρονα την τσιμεντένια ενσάρκωση του τρόμου. Η αυτό-βελτίωση των φυλακών απλά σημαίνει πιο σκληρή καθημερινότητα. (βλ. νέες φυλακές στον Ασπρόπυργο)Ουσιαστικά πρόκειται για μοντέρνα κτήρια που εγγυώνται τη σταθερή στο χρόνο απάνθρωπη διαχείριση των φυλακισμένων. Άλλωστε κανέναν δεν απασχολεί αν πραγματικά οι φυλακές είναι ασφαλείς, αντιθέτως είναι συνειδητή επιλογή να αφήνονται να λειτουργούν με όρους μαφίας και ζούγκλας υπό άθλιες συνθήκες σαν ένα ατέλειωτο επεισόδιο στο black mirror. Ο θεσμός της φυλάκισης έρχεται να ικανοποιήσει και το κοινωνικό αίτημα για τιμωρία των «κακοποιών». Ειδικά για «ειδεχθή» εγκλήματα παρατηρείται πραγματικά η δίψα για αίμα. Ουσιαστικά η εγκληματική συμπεριφορά ταυτίζεται με τη «φύση» του υποκειμένου που τη φέρει και οδηγεί στην ανάγκη για ωμή εκδίκηση /τιμωρία και παραβλέπεται κοινωνικά το γεγονός ότι το νόμιμο και το παράνομο σε μια κοινωνία το ορίζει η κυριαρχία και το αποτυπώνει στο νόμο. Ο καπιταλισμός που σε συνδυασμό με τις αντιθέσεις του εγκαθιδρύει τον άκρατο ανταγωνισμό, που κυριαρχεί και γεννά το έγκλημα στις σύγχρονες κοινωνίες δεν αναφέρεται ως γενεσιουργός αιτία των περισσότερων εγκλημάτων, αντ’ αυτού βάλλονται οι συμπεριφορές μόνο ως επακόλουθα των δράσεων των υποκειμένων και όχι ως συστημικά καλλιεργούμενες συμπεριφορές.
Συγκεντρωτικά λοιπόν η καταστολή στο κίνημα στον ελλαδικό χώρο εκφράστηκε με ποικίλους τρόπους. Από εκδικητικές μεταγωγές πολιτικών κρατουμένων, όπως του Δημήτρη Κουφοντίνα, του Βαγγέλη Σταθόπουλου και του Γιάννη Δημητράκη μέχρι παραβιάσεις δικονομικών διατάξεων σε υποθέσεις περιοριστικών όρων πχ του Κώστα Γουρνά. Επίσης εύκολα διακρίνουμε την ιδιότυπη μεταχείριση σε πολιτικούς κρατούμενους με καταστρατήγηση των δικαιωμάτων επικοινωνίας, όπως στις υποθέσεις Βαλαβάνη- Μιχαηλίδη. Σε γενικές γραμμές η καταστολή του κράτους εντείνεται στο σωφρονιστικό τομέα με τη νέα γραμματέα αντεγκληματικής πολιτικής Σοφία Νικολάου. Ήταν εμφανής η προκλητική αμέλεια για τις ζωές των κρατουμένων εν μέσω covid-19 που εκφράστηκε από την πάγια άρνηση της για αποσυμφόρηση των φυλακών, καθώς και για την ξεχωριστή μεταχείριση που επιφυλάσσεται στους πολιτικούς κρατουμένους. Η καταστολή φάνηκε ιδιαιτέρως στην περίπτωση του Βασίλη Δημάκη που με απεργία πείνας κέρδισε το δικαίωμα του στη μόρφωση εν μέσω της κατασταλτικής συνθήκης της φυλάκισης. Στην περίπτωση του βλέπουμε ότι το κράτος εκδικητικά δεν τον άφηνε να παρακολουθεί τα εκάστοτε μαθήματα του εξαιτίας της αμετανόητης δράσης του, ενώ πληρούνταν όλες οι προϋποθέσεις σύμφωνα με την αστική νομιμότητα. Η επιλογή της εφαρμογής όλων αυτών των κατασταλτικών μεθόδων, ιδιαίτερα στην υπόθεση Κουφοντίνα, αποτελεί συνειδητή επιλογή της εξουσίας. Έχει ως απώτερο σκοπό να χρησιμοποιηθεί η συγκεκριμένη σύγκρουση για το επίδικο θέμα, δηλαδή τη μελλοντική αντιμετώπιση του κινήματος με όρους βίαιους. Απώτερος σκοπός η εξαφάνιση του κόσμου του κινήματος, καθώς και των ανθρώπων που το αποτελούσαν στο παρελθόν, είτε με όρους ύπαρξης στον δρόμο είτε με όρους εμφάνισης των διεκδικήσεων τους στην δημόσια σφαίρα.
Να ξεκαθαρίσουμε ότι αναφέροντας όλες αυτές τις αντιφάσεις του ίδιου του συστήματος σε όλα τα επίπεδα διακυβέρνησης δεν εννοούμε ότι απλώς χρειάζεται ένας εξορθολογισμός του συστήματος και όλα θα πάνε κατ’ευχήν. Θέλουμε να πούμε πως αυτός είναι ο χαρακτήρας της καπιταλιστικής παραγωγής και των κρατών-εθνών όπως έχουν διαμορφωθεί. Πως δεν πρόκειται για «ανωμαλία» ούτε για αναγκαία μέτρα που κάνοντας ακόμα ένα κουράγιο θα περάσουν (ούτε αν παρακαλέσουμε τη πρόεδρο τη δημοκρατίας). Η διακηρυγμένη κατάσταση ανάγκης γίνεται μόνιμο καθεστώς, οι εξαιρέσεις γίνονται ο κανόνας και την τελευταία δεκαετία είναι οφθαλμοφανές. Εδώ μιλάμε για το νέο μοντέλο επιτήρησης και διαχείρισης του πληθυσμού σε όλο το πλάτος της ζωής. Από τη δουλειά μέχρι τη βόλτα, τον ύπνο σου και το φαγητό σου. Πήγαινε δουλειά, βγες με sms, σκάσε, ξαναστείλε sms , φοβού το 300αρι που δεν σου περισσεύει, πάρε χάπια και κοιμήσου. Η καραντίνα λόγω covid-19 είναι μια πρόβα generale. Ο ιός μπορεί να εξαφανιστεί από το δημόσιο λόγο σε λίγα χρόνια, αλλά τα μέσα ελέγχου που εξασκούν πάνω στο σώμα και το μυαλό μας θα καθιερωθούν. Τα καλύτερα έπονται. . .
https://outbreakantifa.wordpress.com/
Από Outbreak – Βόλος
ΠΗΓΗ: athens.indymedia.org
Ετικέτες
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
