ΘΑΛΑΣΣΙΑ ΠΑΡΚΑ ΓΙΑ ΑΔΑΕΙΣ
Ακούει κάποιος, ότι σχεδιάζονται θαλάσσια πάρκα και σκέφτεται: Τι ωραία ιδέα!
Τα καημένα τα ψαράκια, δεν έχουν που να κρυφτούν πιά. Εκατοντάδες ή και χιλιάδες ψαροκάικα, τράτες και λοιπά αλιευτικά σκάφη, πηγαινοέρχονται γύρω και μέσα στην ελληνική, συγγνώμη ευρωπαϊκή, επικράτεια, χρησιμοποιώντας υπερσύγχρονα ραντάρ και δεινά αλιευτικά εργαλεία, αποδεκατίζοντας τα πάντα. Ας δημιουργηθούν, λοιπόν, θαλάσσιες νησίδες ή πάρκα, αν προτιμάτε, σε διάφορα σημεία, ας έχουν και μια συνέχεια, όπου δεν θα επιτρέπεται το ψάρεμα, ώστε να βρουν καταφύγιο, να πολλαπλασιαστούν με «ασφάλεια» τα ψαράκια, μπας και φάμε κι εμείς κανένα ψαράκι, μιας και οι τιμές τους, ενίοτε φτάνουν στο θεό!
Ξεσηκώθηκαν κι οι Τούρκοι, από την άλλη μεριά του Αιγαίου.
Θέλουν κι αυτοί λέει, να έχουν λόγο για το που θα γίνουν τα θαλάσσια πάρκα. Γιατί όχι, σκέφτεσαι. Ευαίσθητοι άνθρωποι κι αυτοί, να βάλουν το χεράκι τους, να προστατέψουμε, να φροντίσουμε λίγο τη θάλασσα, να μας φροντίσει κι αυτή. Μετά του κοινού ωφελίμου, δηλαδή.
Έ, όχι δα! Για μπίζνες με το ατσάλι πρόκειται. Νιώθεις τόσο αδαής. Δε θα φιλοξενούν ψαράκια τα διαφημιζόμενα πάρκα, αλλά, ανεμογεννήτριες.
Χρειαζόμαστε ενέργεια. Δεν μπορεί κανείς να φανταστεί πλέον πόση! Σίγουρα, πολύ περισσότερη από αυτή που χρειαζόμασταν ως σήμερα σαν άνθρωποι. Ποιός μπορεί να γνωρίζει πόση ενέργεια θα χρησιμοποιούν οι άνθρωποι-υπεράνθρωποι στο μέλλον; Αυτή η αβεβαιότητα μετατρέπει σε σκόπιμο και κερδοφόρο οποιοδήποτε μέσο χρησιμοποιηθεί σε αυτή την κατεύθυνση.
Ελληνοτουρκική κατανόηση
Εξάλλου, ανήκουμε και οι δύο, στην ευρύτερη ένωση του χάλυβα, πιθανότατα πολύ περισσότερο οι γείτονες μας, όπως δείχνει η αλματώδης βιομηχανική και όχι μόνο ανάπτυξη, που επιδεικνύουν τα τελευταία χρόνια. Φιλοξενώντας, κάμποσες δυτικές, αλλά και ασιατικές πολυεθνικές, που εκμεταλλεύονται στο έπακρο τα φθηνά εργατικά χέρια. Αυτό το φθηνό εργατικό δυναμικό παράγουν οι συνεχείς πόλεμοι, που αναπτύσσονται από τη δυτική πολιτική στην ευρύτερη περιοχή της μέσης ανατολής, προκαλώντας μια διαρκή ροή και παραμονή προσφυγικών πληθυσμών στη μικρά Ασία.
Αν το ελληνικό πολιτικό κατεστημένο θαυμάζει έναν ηγέτη σαν τον Ερντογάν, με τον ίδιο τρόπο και οι έλληνες επιχειρηματίες, θαυμάζουν, γιατί δεν μπορούν να ανταγωνιστούν, ένα επιχειρηματικό περιβάλλον σαν αυτό της Τουρκίας!
Χρειαζόμαστε και εδώ, στο τίμιο πλην φτωχό ελλάντα, μετανάστες που επιθυμούν να εργαστούν, αλλά όχι κακούς, επικίνδυνους πιθανά, μουσουλμάνους. Για αυτό κατά καιρούς υπάρχουν δημοσιεύματα, που αναφέρονται σε μερικές εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους, που απαιτείται να έρθουν, κατά προτίμηση από χώρες, όπως η Αίγυπτος και η Ινδία και όχι το κακό Πακιστάν, που είναι σύμμαχος με τους Τούρκους.
Την ίδια στιγμή, οι μισθοί των ελλήνων υπηκόων έχουν καταποντιστεί, μετά το πάγωμα τους, πριν δώδεκα χρόνια, όταν η ευρωπαϊκή κυριαρχία κήρυξε έναν αμείλικτο οικονομικό πόλεμο ενάντια στην ελληνική κοινωνία.
Κάποια εκατομμύρια νοικοκυριά είναι σε κατάσταση κατάρρευσης.
Η δημιουργία ειδικών οικονομικών ζωνών, με ειδική αναφορά στη Θράκη, ήταν μια από τις πρώτες προτάσεις της Τρόικας μετά το πρώτο μνημόνιο. Και πιθανότατα δεν είναι τυχαίο, ότι στο δήθεν ευάλωτο, για τους καχύποπτους κατοίκους του, τουλάχιστον, νοτιοανατολικό άκρο της ΕΕ, η Ελλάδα και η Βουλγαρία ανταγωνίζονται για τους χαμηλότερους μισθούς και το χειρότερο βιοτικό επίπεδο, έχοντας τάχατες κάποιον ιδιαίτερο τύπο διαφθοράς και ανικανότητας, που δεν ευδοκιμεί σε άλλους ευρωπαϊκούς τόπους. Τώρα διακρίνεται, ότι σταδιακά, ολόκληρος ο ελλαδικός χώρος τείνει να μετατραπεί σε μια ιδιόρρυθμη οικονομική ζώνη.
Ακόμη, το σχέδιο του σοφού νομπελίστα οικονομολόγου Πισσαρίδη, το οποίο ακολουθεί μετά βουλιμίας η κυβέρνηση, διαπνέεται από την αντίληψη, ότι η ελληνική οικονομία για να αναπτυχθεί, θα πρέπει να περιορίσει στο ελάχιστο τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και να δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες για την είσοδο χρηματοπιστωτικών πολυεθνικών επιχειρήσεων και κεφαλαίων.
Για αυτό και η ελληνική οικονομία πετάει!
Το κοινωνικό πρόβλημα, όμως, παρ’ ό,τι διαρκώς επιδεινώνεται, εκτονώνεται προς το παρόν, από την δυνατότητα νόμιμης μετανάστευσης και εργασίας στην Ευρώπη. Αυτό που φαντάζει όνειρο ζωής για κάθε κατατρεγμένο, που δεν έχει ευρωπαϊκή ταυτότητα.
Αχ, Ευρώπη!
Μια Ευρώπη, που από τη διάλυση της σοβιετικής ένωσης, δεν σταμάτησε να υποδέχεται εκατομμύρια ανθρώπους. Αρχικά, από τις κοινωνίες των σοσιαλιστικών καθεστώτων αυτών, που «πτωχευμένες» υποχρεώθηκαν να πληρώσουν τα αμαρτήματα των δικτατόρων γραφειοκρατών, που για μισό αιώνα, τους έκατσαν στο σβέρκο. Έπειτα, από την εξαγωγή δημοκρατίας, πολιτισμού και ανθρωπισμού σε μια σειρά από αραβικές χώρες, ως και το Αφγανιστάν, από την παντοδύναμη εκείνη την εποχή Αμερική και τους συμμάχους της.
Όλες αυτές τις δεκαετίες, μα και πριν από αυτές, κατά την περίοδο του λεγόμενου ψυχρού πολέμου, δεν σταμάτησε να δέχεται αλλεπάλληλα προσφυγικά κύματα, από διάφορες περιοχές του κόσμου, όπου εξελίσσονταν εμφύλιες ή διακρατικές συγκρούσεις, στα πλαίσια της αντιπαράθεσης Αμερικής – Ρωσίας. Ανάμεσα στα δεκάδες εκατομμύρια, όλων των φυλών και χρωμάτων που μετακινήθηκαν προς αυτήν, υπήρξαν αμέτρητες ευκαιρίες παράκαμψης και ελαστικοποίησης της εργατικής νομοθεσίας, δημιουργίας νέων συνθηκών εντατικότερης εκμετάλλευσης των εργαζομένων, που διαρκώς επιδεινώνονται, από τη συνεχή μεταναστευτική ροή.
Ένα «ποιοτικό» μεταναστευτικό ρεύμα
Ο πόλεμος στην Ουκρανία, ανάμεσα σε πολλά δεινά, δημιούργησε άλλο ένα μεταναστευτικό ρεύμα, με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, που αναβαπτίζει, υποτίθεται «ηττημένες» ιδεολογίες, οι οποίες έμοιαζαν θαμμένες στη λήθη, μετά την στρατιωτική συντριβή των Γερμανών εθνικοσοσιαλιστών, κατά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο.
Σε μια από τις περιοχές, με σλαβικούς πληθυσμούς, από όπου παραδοσιακά οι ευγενείς κι αριστοκράτες της βόρειας και κεντρικής Ευρώπης αντλούσαν σκλάβους, τη γεωφυσική πύλη της Ρωσικής αυτοκρατορίας, την Ουκρανία, αποφασίστηκε, να ξαναρχίσει άλλος ένας πόλεμος, ενάντια στη Ρωσία.
Την ίδια εποχή, στην Ευρώπη αλλά και στην Αμερική, όπου αναβιώνει πολιτικά η ακροδεξιά και ο φασισμός είναι προ των πυλών της εξουσίας, διάφοροι κοινωνιολόγοι και επικοινωνιολόγοι προσπαθούν να μας πείσουν, πώς πρόκειται για ένα διαφορετικό κοινωνικό φαινόμενο από αυτό που συνέβη κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου, τον προηγούμενο αιώνα. Άλλα πράγματα, ωστόσο, μαρτυρούν τα γεγονότα στο Ουκρανικό μέτωπο.
Ένοπλα τμήματα του ουκρανικού στρατού, με ναζιστικά σύμβολα και ιδεολογική πειθαρχία, δίνουν ηρωικές μάχες, αποτελώντας τον ένοπλο βραχίονα του ναζιστικού κοινωνικού φαινομένου. Η Ουκρανία, εκτός από την καταστροφή, που έχει υποστεί ως κοινωνία και χώρα, εκτός από την υποθήκευση της γης της στις πολυεθνικές και τον φρενήρη δανεισμό της, που αποτρέπει κάθε περιθώριο ανεξαρτησίας, βρίσκεται, επίσης, μπροστά και σε μια ακόμη σκληρή πραγματικότητα.
Περισσότερα από δέκα εκατομμύρια ουκρανίδων και ουκρανών, εξωθήθηκαν στα σύγχρονα σκλαβοπάζαρα της καπιταλιστικής Ευρώπης, όπου όπως είναι γνωστό, ισχύει ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης, τουλάχιστον όσον αφορά τους νόμους της προσφοράς εργασίας. Οι φημισμένες για την ομορφιά τους λευκές ουκρανές σ(κ)λάβες, θα τονώσουν τη λίμπιντο της γηραιάς Ηπείρου και θα βοηθήσουν στην αναζωογόνηση της Αρίας φυλής, προφανώς μέσα σε ένα δημοκρατικό ευρωπαϊκό περιβάλλον, με όρους ισότητας και ισοτιμίας. [Και μια… άχρηστη πληροφορία: πριν τον πόλεμο, η Ουκρανία ήταν δεύτερη μετά τις ΗΠΑ στη βιομηχανία παρένθετων μητέρων, παγκοσμίως!]. Ενώ οι λιποτάκτες σ(κ)λάβοι θα συνεισφέρουν τα μέγιστα στην ανάκαμψη της ευρωπαϊκής οικονομίας, η οποία δοκιμάζεται από τη στέρηση φθηνών ρωσικών ενεργειακών πόρων, αφού βρίσκονται μονίμως, υπό την απειλή της σύλληψης και αποστολής τους, στο ανθρωποσφαγείο του ουκρανικού μετώπου.
Τι είναι, όμως, όλες αυτές οι θυσίες, μπροστά στην γέννηση μιας νέας πατρίδας; Μιας ακόμη αιμορροούσας πληγής, ανάμεσα στις συγκρουόμενες αυτοκρατορίες;
Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του
Όμως, ας ξαναγυρίσουμε καλύτερα στα ψαράκια… συγγνώμη τα φυσικά πάρκα για ανεμογεννήτριες στο Αιγαίο. Όταν γραφόταν αυτό το πολύ ρεαλιστικό σύνθημα, από τους αναρχικούς τη δεκαετία το ’90, κάπου εκεί κοντά στη λεγόμενη ελληνοτουρκική «κρίση» μ’ αφορμή την δραστηριότητα του τουρκικού σεισμογραφικού πλοίου Σισμίκ, είχαν τοποθετηθεί ανεμογεννήτριες σε διάφορα νησιά.
Σύντομα, όμως, μετατρέπονταν σε ανεμομπαζώματα. Δεν κατάφερναν να ανταπεξέλθουν στους ανέμους και διαλύονταν. Όπως αναφέρει και ο αείμνηστος Ν. Πουλαντζάς, οι ανεπτυγμένες χώρες εξάγουν στις αναπτυσσόμενες, μαζί με τις σύγχρονες τεχνολογίες, προηγούμενης, όμως, γενιάς και τα αξεπέραστα συχνά προβλήματα, που αυτές προκαλούν, ακόμη κι αν οι ίδιοι έχουν καταφέρει να τα επιλύσουν.
Σήμερα, δεν είναι, ακριβώς, έτσι τα πράγματα.
Η τεχνολογία ανεμογεννητριών, δημιουργεί ατσάλινα μεγαθήρια δεκάδων τόνων μεταλλικών κραμάτων και σκυροδέματος. Ακόμη και σήμερα, όμως, δύσκολα βγάζουν το κόστος τους. Ποιος νοιάζεται, όμως, για αυτό; Η Ευρώπη χρηματοδοτεί τη βιομηχανίας της. Μαζί και εμείς, σε κάθε λογαριασμό ηλεκτρικού ρεύματος, εκεί που αναγράφονται οι χρεώσεις για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Ανάμεσα σε πολλά άλλα, είμαστε υποχρεωμένοι να χρηματοδοτούμε μια τεράστια περιβαλλοντική και αισθητική καταστροφή με συνέπειες, που ούτε όλοι οι αλγόριθμοι του κόσμου μπορούν, αλλά και δε θέλουν να υπολογίσουν.
Αλλά τι να κάνεις; Ανήκομεν εις την Δύση. Μας προστατεύει η Ένωση του Χάλυβα. Και μετά τα υπέροχα που μας συνέβησαν στα ενδότερα της ευρωπαϊκής οικογένειας, πειστήκαμε τώρα, ότι πρέπει να φυτευτούν ανεμογεννήτριες στις βουνοκορφές και τη θάλασσα, μα και φωτοβολταϊκά στις μέχρι πρότινος καλλιεργούμενες εκτάσεις.
Το μακρινό 1987, λοιπόν, όταν οι αναρχικοί πρότειναν αυτή τη λύση, για τις ελληνοτουρκικές διαφορές στο Αιγαίο, το διακύβευμα ήταν, ποιος θα εκμεταλλευτεί, τους όποιους ενεργειακούς πόρους υπάρχουν στον πυθμένα του πελάγους.
Σύμφωνα με δημοσιεύματα της εποχής, στο πλευρό της ελληνικής κυβέρνησης βρίσκονταν εταιρείες εξόρυξης πετρελαίου, που υποστήριζαν τους δημοκρατικούς της Αμερικής, ενώ δίπλα στην τουρκική, αυτές που υποστήριζαν τους ρεπουμπλικανούς. Τόσο καλά! Έκτοτε πολύ νερό κύλησε στο αυλάκι, η στρατιωτική σύγκρουση αναβλήθηκε επ’ αόριστον, άρχισαν διαπραγματεύσεις μεταξύ των κυβερνήσεων Οζάλ και Παπανδρέου, ενώ οι αμερικάνικες εταιρίες παραγωγής όπλων, συνέχισαν να τροφοδοτούν με στρατιωτικό υλικό τις δύο χώρες.
Ενεργειακοί πόροι και Ανατολική Μεσόγειος
Άλλωστε, η αναμενόμενη υποχώρηση της Ρωσικής επιρροής μετά την έκρηξη του πυρηνικού αντιδραστήρα του Τσέρνομπιλ το 1986, που βρισκόταν στη σοβιετική δημοκρατία της Ουκρανίας και σκόρπισε ραδιενέργεια σε μια ακτίνα πολλών χιλιάδων χιλιομέτρων, καταρρακώνοντας το κύρος της σοβιετικής ένωσης και ροκανίζοντας το 25% του ΑΕΠ της, θα άνοιγε νέους, δίπλα στους παλιούς, ενεργειακούς ορίζοντες της μέσης Ανατολής.
Θα υπήρχαν, πλέον, πιο προσοδοφόρα και συνδυαστικά με άλλους τομείς της αμερικανικής οικονομίας, πεδία ενεργειακής στρατηγικής. Μόλις τρία χρόνια μετά, η περιοχή του Ιράκ, με τα άφθονα και φθηνά αξιοποιήσιμα κοιτάσματα, βρισκόταν υπό αγγλοαμερικανική κατοχή. Δεν υπήρχε κάποιος λόγος, να αρχίσουν να κάνουν γεωτρήσεις στον πυθμένα της ανατολικής Μεσογείου, σε βάθη που η τεχνολογία της εποχής ακόμη δυσκολευόταν να φτάσει.
Στην πορεία, η καλπάζουσα περιβαλλοντική καταστροφή, μας κληροδότησε την πράσινη ανάπτυξη, για την πράσινη μετάβαση. Πρωτοπόρα, σε αυτή τη νέου τύπου τεχνολογία, χωρίς περιβαλλοντικό αποτύπωμα, λες και είναι αόρατες και άυλες οι ανεμογεννήτριες και τα φωτοβολταϊκά, θα ήταν η Ευρώπη. Όλως τυχαίως, η εξέλιξη αυτή συνέπεσε με τις ανάγκες της δυτικής βιομηχανίας. Εφόσον, τα παραδοσιακά προϊόντα της βαριάς βιομηχανίας της, είχαν μεταφερθεί από τους κεφαλαιοκράτες σε υποανάπτυκτες ή αναπτυσσόμενες χώρες του κόσμου, δημιουργήθηκε η ανάγκη, για νέα καινοτόμα προϊόντα αιχμής, που θα προσέδιδαν αίγλη, θα επιδείκνυαν περιβαλλοντική ευαισθησία και θα παρήγαγαν, δωρεάν, πέραν των εξόδων κατασκευής τους, ενέργεια, από τις ανεξάντλητες πηγές του ήλιου και του ανέμου.
Κύριοι θιασώτες της στροφής στην πράσινη ανάπτυξη, ήταν οι οικολόγοι πράσινοι. Συμμετέχοντας και πρωτοστατώντας στις μαζικές κινητοποιήσεις της εποχής ενάντια στην χρήση πυρηνικής ενέργειας ακόμη και για ειρηνικούς σκοπούς, όπως η παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος, αλλά και πολλά άλλα ζητήματα περιβαλλοντικής οικολογικής μόλυνσης και καταστροφής, έλαβαν ένα υπολογίσιμο ποσοστό στο γερμανικό πολιτικό-εκλογικό σκηνικό.
Σύντομα πολλές από τις προτάσεις τους εξορθολογικοποιήθηκαν από την γερμανική βιομηχανία. Ένα 10% της μετασχηματίστηκε σταδιακά και άρχισε να παράγει «πράσινη» τεχνολογία. Σήμερα, συγκυβερνούν στην γερμανική κυβέρνηση, καταποντίζονται εκλογικά μαζί της και είναι υπέρμαχοι του οικο-λογικού, κατά τα άλλα, πολέμου με την Ρωσία.
Μια άλλη κρίσιμη πτυχή των παγκόσμιων ενεργειακών εξελίξεων, αφορά την αλλαγή της ενεργειακής πολιτικής των ΗΠΑ. Από τα μέσα του προηγούμενου αιώνα, είναι γνωστό, ότι κάποια από τα μεγαλύτερα κοιτάσματα φυσικού αερίου και πετρελαίου βρίσκονται στις ΗΠΑ. Γνωστό από τότε είναι, ότι μεγάλα κοιτάσματα υπάρχουν και στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου.
Παρ’ ότι χρειάστηκαν αρκετές δεκαετίες ώσπου να βελτιωθεί η τεχνολογία εξόρυξης σχιστολιθικών κοιτασμάτων, ώστε να είναι εμπορικά εκμεταλλεύσιμα, μια σημαντική πτυχή της αμερικανικής ενεργειακής πολιτικής επιδίωκε την εξάντληση ή έστω ικανοποιητική ελάττωση των παγκόσμιων αποθεμάτων, ώστε σε συνδυασμό με τις τεχνολογικές εξελίξεις, στις οποίες και είχε τα σκήπτρα, να καταστεί παγκόσμια ενεργειακή υπερδύναμη.
Ακριβώς αυτές οι εξελίξεις ξεπέρασαν τον παραπάνω σχεδιασμό.
Τεράστια κοιτάσματα ανακαλύφθηκαν σε διάφορες περιοχές του κόσμου, νέες ενεργειακές μέθοδοι και μάλιστα «πράσινες» αναπτύχθηκαν, ενώ υπάρχει και μια σειρά νέων εξελίξεων που συντελούνται ή αναμένονται να ολοκληρωθούν, σε τομείς όπως η παραγωγή πυρηνικής ενέργειας από σύντηξη του ατόμου, η διάσπαση του υδρογόνου και η κατασκευή μέγα-μπαταριών, που θα αποθηκεύουν τις τεράστιες ποσότητες ηλεκτρισμού που συχνά πυκνά μένουν στα αζήτητα.
Όλα αυτά μετατρέπουν τις ΗΠΑ, από έναν αναζητητή φυσικών πηγών σε όλο τον κόσμο, σε έναν αυτάρκη και ιδιαίτερα επιθετικό παραγωγό-πωλητή παραδοσιακών ανθρακικών ενεργειακών πόρων. Όλα αυτά φυσικά δεν σημαίνουν, ότι δεν θα πρέπει να ελεγχθούν, με κάθε τρόπο, οι πλουτοπαραγωγικές πηγές του πλανήτη. Πέρα από πηγή πλουτισμού, η ενεργειακή αυτάρκεια, για οποιαδήποτε εξουσία, δύναται να τη μετατρέψει, σε τρόπον τινά ανεξάρτητο ή και αυτόνομο παίκτη, αγκάθι δηλαδή στο παγκοσμιοποιημένο κυριαρχικό στερέωμα.
Ας υποθέσουμε, παρ’ όλα αυτά που αναφέρθηκαν, ότι για διάφορους λόγους, οι μεγάλοι παγκόσμιοι παίκτες επιλέξουν την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων της ανατολικής Μεσογείου. Αν εξαιρέσουμε τα κράτη του Ισραήλ και της Τουρκίας με την αποθαμπούσα αίγλη της οθωμανικής αυτοκρατορίας, που αποτελούν τα μαντρόσκυλα και τους διεκπεραιωτές των κυριαρχικών βουλήσεων στην περιοχή, όλες οι άλλες χώρες, δεν ανήκουν στον σκληρό πυρήνα της ευρωατλαντικής συμμαχίας.
Ανέκαθεν βρίσκονταν στην αποικιακή ζώνη εκμετάλλευσης των ισχυρών ευρωπαϊκών δυνάμεων και η καλύτερη εξέλιξη για αυτές είναι μετατροπή τους σε προτεκτοράτο, καλή ώρα, όπως στην περίπτωση της Ελλάδας. Η μοίρα των πληθυσμών, που βρίσκονται σε αυτό το status είναι μάλλον καταθλιπτική. Κάποιοι ισχυρίζονται, ότι το ελληνικό κρατικό μόρφωμα, με όλες τις παραχωρήσεις που έχει κάνει, αλλά και με την φερεγγυότητα που το χαρακτηρίζει στην εξόφληση δανείων και τοκοχρεολυσίων, αναντίρρητα θα αναβαθμιστεί.
Άλλοι, πάλι, μας συγκρίνουν με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, π.χ. την Νορβηγία, που βρίσκεται ακριβώς στο κέντρο του εδαφικού αυτοπροσδιορισμού του ΝΑΤΟ. Σίγουρα αν αποφασιστεί η εκμετάλλευση των κοιτασμάτων, εκτός από τις πολυεθνικές που θα
επωφεληθούν τα μέγιστα από την τεχνολογία εξόρυξης και τα ποσοστά κέρδους, θα ισχυροποιηθούν και ορισμένες περισσότερο τοπικές εθνικές, πολιτισμικές οικονομικές και θρησκευτικές ελίτ της ευρύτερης περιοχής, πάντα, ωστόσο, στα πλαίσια μιας διεθνούς γεωπολιτικής ισορροπίας του τύπου διαίρει και βασίλευε.
Έτσι κι αλλιώς, δεν γνωρίζουμε πού θα έχει φτάσει το χρέος του ελληνικού κράτους, όταν και αν υλοποιηθεί κι αν θα έχει μείνει κάτι τις προς όφελος των πληβείων. Το νομοσχέδιο, μάλιστα, που ορίζει τον τρόπο εκμετάλλευσης των περίφημων κοιτασμάτων, έχει και ένα κερασάκι στην τούρτα για να αποσπάσει την κοινωνική συναίνεση: το 5%, λέει, των εσόδων θα πηγαίνει στο συνταξιοδοτικό ταμείο των επόμενων γενεών!
Όπως λέει κι ο μεγάλος: Το άλλο με τον Τοτό, το ξέρετε;
Από τις αυτοκρατορίες στα κράτη. Και πάλι πίσω…
Το πρόβλημα, βέβαια, δεν βρίσκεται απλά στους ισχυρούς, πού επενδύουν σε ιδεολογίες και εξουσιαστικούς μηχανισμούς: στο κεφάλαιο, στο κράτος, το έθνος, τη θρησκεία, τον πολιτισμό, την αέναη ανάπτυξη, τον εκσυγχρονισμό, το τεχνολογικό δέος και τελικά την ωμή ή και την συγκαλυμμένη βία. Βρίσκεται, επίσης, στους κοινούς θνητούς που πιστεύουν ότι είναι προτιμότερο να συνυπάρχουν με τις εξουσίες που τους επιβάλλονται, τους καθορίζουν τους διαχωρίζουν και τους εκμεταλλεύονται. Παρά να δημιουργήσουν εκείνα τα εργαλεία και τους κώδικες που θα τους επιτρέψουν να επικοινωνήσουν με τους όμοιους τους, που ζουν στις «αντίπαλες» χώρες και έχουν τα ίδια ή ανάλογα προβλήματα με τις εξουσίες τους.
Είναι κωμικοτραγικό, αν αναλογιστεί κανείς τους αιματηρούς πολέμους που ταλάνισαν τον ευρωπαϊκό χώρο τους δύο τελευταίους αιώνες, για να καταλήξουμε στο έθνος-κράτος, ως βασικό πυρήνα της κυριαρχικής οργάνωσης, που στη συνέχεια προωθήθηκε και εδραιώθηκε σε όλο τον κόσμο. Στις μέρες μας, αυτό το μπάσταρδο έθνος-κράτος, που κατασκευάστηκε, ως αντίδοτο στην αναλγησία των αυτοκρατοριών των προηγούμενων αιώνων, αυτοκτονεί, μέσα στην νέα αυτοκρατορία της Ευρώπης, που βρίσκεται κάτω από την κηδεμονία, του στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος των ΗΠΑ και των ευρωατλαντικών πολυεθνικών.
Και δεν είναι οι αναρχικοί που θα λυπηθούν για αυτό.
Κολοσσιαίου μεγέθους πολυεθνικές υπερδομές και αυτοκρατορικά μορφώματα εξαπλώνονται ανεξέλεγκτα, άλλοτε αλληλοσυγκρουόμενα κι άλλοτε αλληλοϋποστηριζόμενα, προετοιμαζόμενα αν χρειαστεί, να καταστρέψουν, ακόμη και
ολόκληρο τον πλανήτη, αν στέκεται εμπόδιο στις υψηλές επιθυμίες τους.
Αυτή τη στιγμή, ανάμεσα στα ερείπια, οι Παλαιστίνιοι υποτίθεται ότι πρέπει να παλέψουν για τη δημιουργία ενός δικού τους έθνους-κράτους, μιας και έχασαν το εθνογενεσιουργό τρένο, στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Οι Ουκρανοί, πάλι, παλεύουν για μια πατρίδα, μέσα στην Ε.Ε., που υποτίθεται θα είναι πιο δίκαιη, ανεξάρτητη και ελεύθερη, υπό την επιρροή της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ και όχι των «βάρβαρων» Ρώσων.
Δυστυχώς, όπως έλεγε και ο Βάρναλης, «Οι λαοί πιστεύουν πιότερο τ’ αυτιά τους, παρά τα μάτια τους. Πιότερο το μύθο παρά τα γεγονότα. Πιότερο τη φαντασία τους από τη κρίση τους…».
Αδάμαστη Συνείδηση
Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ.253, Νοέμβριος 2024
ΠΗΓΗ: anarchypress.wordpress.com
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
