Τι συνέβη όταν μια πόλη αποφάσισε να αποδεχθεί αντί να εκδιώξει τους άστεγους
Χάλιφαξ: Η καναδική πόλη που ρυθμίζει αντί να απαγορεύει τους καταυλισμούς αστέγων…
Καθώς οι πόλεις σε όλη τη Βόρεια Αμερική παλεύουν με την αυξανόμενη αστεγία, το Χάλιφαξ στον Καναδά υιοθέτησε μια διαφορετική προσέγγιση, επιτρέποντας τη ρύθμιση των καταυλισμών αστέγων αντί για την εκδίωξή τους. Αυτή η στρατηγική, αν και προσωρινή, έχει προκαλέσει έντονες συζητήσεις και αντιδράσεις, αναδεικνύοντας την πολυπλοκότητα της κρίσης στέγασης.
Η ζωή στους καταυλισμούς: Ιστορίες από την καθημερινότητα
Ο Άντριου Γκούντσελ, 38 ετών, ζει εδώ και σχεδόν έναν χρόνο σε έναν από τους εννέα καταυλισμούς που εγκρίθηκαν από την πόλη. Ο ίδιος περιγράφει τη ζωή του εκεί ως «καταθλιπτική». «Θα ήθελα να ξυπνάω σε ένα μέρος όπου μπορώ να κάνω ένα ντους και να ετοιμάσω φαγητό. Αλλά ακόμα και έτσι, σηκώνομαι κάθε πρωί από το κρεβάτι μου», είπε.
Ο Γκούντσελ, όπως πολλοί άλλοι, δεν μπορεί να αντέξει τα αυξανόμενα ενοίκια της πόλης. Οι καταυλισμοί, που δημιουργήθηκαν ως λύση ανάγκης λόγω υπερπλήρων καταφυγίων, έχουν γίνει σημείο αναφοράς για τη διαχείριση της αστεγίας.
Η καναδική προσέγγιση σε σύγκριση με τις ΗΠΑ
Η απόφαση του Χάλιφαξ να νομιμοποιήσει τους καταυλισμούς έρχεται σε αντίθεση με πολλές αμερικανικές πόλεις, όπου η εκδίωξη των αστέγων με τη βία είναι συχνή πρακτική. Πολιτείες όπως η Καλιφόρνια έχουν εκκενώσει πάνω από 12.000 καταυλισμούς από το 2021, ενώ άλλες, όπως το Όρεγκον, έχουν απαγορεύσει εντελώς την κατασκήνωση σε δημόσιους χώρους.
Στον Καναδά, ωστόσο, δικαστικές αποφάσεις σε Βρετανική Κολομβία και Οντάριο κατέληξαν ότι οι άστεγοι μπορούν να κατασκηνώνουν σε εξωτερικούς χώρους όταν δεν υπάρχουν διαθέσιμα καταφύγια.
Η κρίση στέγασης στο Χάλιφαξ
Το Χάλιφαξ, μια πόλη με πληθυσμό περίπου 518.000, έχει δει την αστεγία να εκτοξεύεται από 18 ανθρώπους το 2018 σε περισσότερους από 200 σήμερα. Με μόλις πέντε από τους εννέα εγκεκριμένους καταυλισμούς να λειτουργούν, πολλοί χώροι είναι υπερπλήρεις. Παρόλα αυτά, η πόλη προσφέρει βασικές παροχές, όπως φορητές τουαλέτες και βοήθεια από κοινωνικούς λειτουργούς.
Ο Μαξ Σόβιν, διευθυντής στέγασης του Χάλιφαξ, δήλωσε ότι η κρίση στέγασης είναι η «πρόκληση της δεκαετίας». Επεσήμανε ότι η αύξηση της αστεγίας οφείλεται σε οικονομικές ανισότητες, καθώς και σε ελλείψεις προσιτής στέγασης και υπηρεσιών υγείας.
Οι απόψεις γύρω από τη ρύθμιση των καταυλισμών
Η πολιτική του Χάλιφαξ έχει διχάσει την κοινότητα. Ορισμένοι κάτοικοι διαμαρτύρονται για εγκληματικότητα και θέματα υγιεινής γύρω από τους καταυλισμούς, ενώ άλλοι βλέπουν τους άστεγους ως γείτονες που χρειάζονται στήριξη.
«Είναι πραγματικά άδικο που οι άνθρωποι αναγκάζονται να ζουν σε πάρκα», είπε η Έιμς Μάδερς, κάτοικος κοντά σε έναν καταυλισμό.
Ωστόσο, ορισμένοι άστεγοι, όπως η Σαμάνθα Νίκερσον, υπογραμμίζουν ότι οι καταυλισμοί δεν προσφέρουν πάντα ασφάλεια. «Κανείς δεν θέλει να είναι εδώ. Θέλουμε να ζούμε σε αξιοπρεπείς συνθήκες,» δήλωσε.
Το μέλλον της πολιτικής για την αστεγία
Ενώ το Χάλιφαξ περιμένει τη δημιουργία περισσότερης προσιτής στέγασης από την κυβέρνηση της Νέας Σκωτίας, παραμένει το ερώτημα: «Πού θα πάνε αυτοί οι άνθρωποι;» Η προσωρινή λύση των καταυλισμών δεν φαίνεται να αποτελεί μόνιμη απάντηση, αλλά θέτει τη βάση για διάλογο γύρω από την κοινωνική δικαιοσύνη και τις υποχρεώσεις της πολιτείας.
Mε πληροφορίες από BBC
ΠΗΓΗ: enallaktikos.gr
Ετικέτες
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
