Τι τυπάρα ρε συ είναι αυτός ο Νίκος ο Παπάς
Δεν ξέρω, κάτι κάνει στην ψυχή μου κάθε φορά που μαθαίνω κάτι για τον Νίκο τον Παππά, τον καλαθοσφαιριστή.
Κάτι έκανε στην καρδιά μου όταν έμαθα πως στα κρυφά έδωσε χρήματα για τη συντήρηση του μνημείου στο Μακρονήσι.
Κάτι έκανε στην καρδιά μου όταν τον είδα να σβήνει φωτιές το καλοκαίρι. Κάτι έκανε στην καρδιά μου όταν έμαθα πως έφτιαξε γήπεδο μπάσκετ στις φυλακές Κορυδαλλού.
Κάτι έκανε στην καρδιά μου όταν είχα διαβάσει τα λόγια του: “Γενικά είμαι λίγο ανήσυχος, δεν μπορώ να δηλώσω ποτέ ότι ήμουν ή είμαι ευτυχισμένος. Είμαι πολύ ανήσυχος για να είμαι ευτυχισμένος. Πάντα κάτι με απασχολεί. Πάντα κάτι σκέφτομαι. Πάντα κάτι με τρώει μέσα μου. Μπορεί να μην έχει να κάνει με εμένα”. Κάτι έκανε στην καρδιά μου όταν διάβασα αυτό που είχε πει, σαν μια αδιευκρίνιστη και ταυτόχρονη ξεκάθαρη ταύτιση «Πηγάζει από μέσα μου να υποστηρίζω το αουτσάιντερ, τον αδικημένο, τον ταλαιπωρημένο»
Κάτι απίστευτα θεϊκό είχε κάνει στην καρδιά μου όταν είχε μιλήσει για τον φίλο του τον μετανάστη, τον Αλί. Τον Αλί από το Μπαγκλαντές. Τον Αλί που πουλούσε τριαντάφυλλα στη Φωκίωνος. Που η γνωριμία του μαζί του ήταν αυτή. Του έδιναν με τους φίλους του χρήματα. Αυτό ήταν όλο. Μέχρι που μια μέρα ο Παππάς, όταν τον πλησίασε ο Αλί, του είπε πως δεν είχε χρήματα. Και ο Αλί του απάντησε: “Δεν θέλω φίλε. Αν μπορούμε να κουβεντιάσουμε πάλι σαν την άλλη φορά”.
Κάτι έκανε στην καρδιά μου η εξήγηση του Παππά: “Ήρθε για κουβέντα. Και μέσα σε όλα μου είπε ότι τα τέσσερα χρόνια δεν έχει μιλήσει με άνθρωπο, δεν έχει πιει έναν καφέ, με τα σπαστά ελληνικά που μιλάει». Κάτι συγκινητικό έγινε στην καρδιά μου όταν ο μπασκετμπολίστας είπε: “Είδα έναν άνθρωπο ευτυχισμένο χωρίς να βγάλω ευρώ από την τσέπη μου. Δεν ήταν ευτυχισμένος με το 20άρικο που του έδινα τόσο καιρό. Ήταν ευτυχισμένος που ήταν μαζί μου.” Κάτι μεγάλο, θορυβώδες, μου έκανε αυτό που διηγήθηκε. Πως είδαν οι φίλοι του μια μέρα τον Αλί κολλημένο σε μια τζαμαρία ΠΡΟ-ΠΟ να βλέπει έναν αγώνα που έπαιζε ο Παππάς.
Κι είπε ο Αλί, λόγια που μετέφερε ο αθλητής “Είναι ο φίλος μου ο Νίκος“
Τον είχαν καλέσει σε μια εκπομπή στην ΕΡΤ τις προάλλες τον Παππά.
Κι οι δημοσιογράφοι του ανέφεραν για το γήπεδο μπάσκετ. Κι εκείνος είπε με αυτή την τρανή, θαρραλέα σεμνότητα: «Η αλήθεια είναι ότι νιώθω αμήχανα ακόμα και τώρα που το συζητάμε αλλά πλέον είναι κάτι γνωστό. Δεν ήταν ακριβώς ανάγκη μου να το κάνω. Υπήρχαν κάποιοι φίλοι μου οι οποίοι ήταν θεωρητικά κρατούμενοι, είχα μια επικοινωνία, ήξερα ότι τους αρέσει το μπάσκετ, ήξερα ότι τους αρέσουν οι αθλητικές δραστηριότητες. Τότε μπορούσα κι εγώ, ήταν πιο άνετη η τσέπη μου και πήραμε αυτήν την πρωτοβουλία διότι δεν μπορούσε ούτε το κράτος ούτε η διεύθυνση εκεί να το τακτοποιήσει αυτό το ζήτημα»
Κι όταν οι δημοσιογράφοι τον ρώτησαν αν οι φίλοι του φυλακίστηκαν για οικονομικά εγκλήματα ο Νίκος Παππάς είπε:
“Οι φίλοι μου ήταν κατηγορούμενοι για τρομοκρατικές επιθέσεις, οργανώσεις κλπ. Είμαστε και στην ΕΡΤ. Είναι και live; Υπέροχα. Δεν θα κοπεί”.
Σίγουρα κάτι κάνει στην καρδιά μου η γνησιότητα αυτών των τύπων κι η αφοπλιστική σεμνότητα της ανθρωπιάς τους.
Κάτι Νίκοι κάτι Αλί κάνουν κρότους στην καρδιά μου.
Και συνεχίζω κουβαλώντας στα μέσα μου πολύτιμους κρότους.
Gianna Kouka
ΠΗΓΗ: diktiospartakos.blogspot.com
Ετικέτες
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
