Νέα Ικαρίας

Προσεχώς στους Κινηματογράφους με .”Την Ικαρία ,που ποτέ δεν κλαίει …. “

Η Ικαρία μας με πρωταγωνιστή ποιον άλλο από την μοναδική Ακαμάτρα της , κατάφερε και πάλι να τραβήξει πάνω της τα φώτα της δημοσιότητας Αυτή τη φορά όχι για τους Μπουρλοτιέρηδες Ξηρούς της ,η τους Μακρόβιους φιλοσόφους της Αυτή τη φορά σαγήνεψε για την Παραδοσιακή της Ομορφιά Το μοναδικό χωριό του νησιού που τόλμησε να γίνει και με νόμο μουσείο της ικαριώτικης αρχιτεκτονικής. διάλεξε και σαν το κύριο σκηνικό για τη νέα ταινία που για ένα μήνα θα γυρίζει ,ο Σκηνοθέτης Γιώργος Πανουσόπουλος “Στη χώρα που κανείς δεν ήξερε να κλαίει” (η κάπως έτσι θα είναι ο τίτλος της). …Άλλα μέρη για γυρίσματα είναι ο Μαγγανίτης, ο Άγιος Κήρυκος, ο Εύδηλος, τα Θέρμα, το Καραβόσταμο, ο Κάμπος, ο Άρης Ποταμός ..κλπ. Το κινηματογραφικό συνεργείο είναι πάνω από 60 άτομα για αυτή την “ονειροπαρμένη κωμωδία” που γυρίζεται εξ ολοκλήρου στην Ικαρία. συμμετέχουν πολλοί επαγγελματίες και ερασιτέχνες από τον ντόπιο πληθυσμό…

Η Ακαμάτρα τo χωριό δε λεγόταν πάντα έτσι, νομίζω αρχικά λεγόταν απλώς “Κάτω χωριό”, καθώς είναι το πρώτο από τα χωριά της Μεσαριάς που συναντάς ανεβαίνοντας. Όταν η ευρύτερη περιοχή στη βόρεια πλαγιά της Κεφάλας άρχισε να κατοικείται, ήταν ακόμα η εποχή που τα παιδιά έχτιζαν τα σπίτια τους δίπλα στο πατρικό και φτιάχνονταν γειτονιές ολόκληρες που ως και σήμερα έχουν το όνομα συγκεκριμένων οικογενειών: ο Καρναβάδος, ο Ξερέδος, ο Λουριδάτος, ο Καλαφατάτος, ο Ντουρέδος, ο Ξενιάδος, ο Πετράτος, ο Κουντουπάτος, ο…Το πιο καλό νερό στο χωριό ερχόταν από την Αλάμα, μια πηγή πάνω στην Κεφάλα. Κάτι λίγοι είχαν στέρνες, όπως αυτή που ακόμα υπάρχει στου Βαγιανού, ή πηγάδια, αλλά οι πιο πολλοί (ακόμα κι αυτοί που είχαν νερό κοντά τους) προτιμούσαν για πόσιμο το νερό της Αλάμας. Έτσι πήγαιναν συχνά με τις στάμνες να γεμίσουν ψηλά στην πηγή, και κατηφορίζοντας έφταναν στο σταυροδρόμι που πήγαινε για τα Κάτω Μέρη, από όπου ο καθένας θα πήγαινε κατά το σπίτι του. Εκεί υπήρχε μια μεγάλη πέτρα, ένας οριζόντιος βράχος (κοντά στα σπίτια των Σταυρινάδων σήμερα), όπου ακουμπούσαν τις στάμνες και ξαπόσταιναν λίγο. Άλλοι περνούσαν από το σταυροδρόμι είτε προς τα πάνω είτε προς τα κάτω, και ήταν ένα σταθερό σημείο συνάντησης για τον κόσμο του χωριού, όπου κουβέντιαζαν και χασομερούσαν λίγο.

Όταν γύριζαν πια σπίτι, οι νοικοκυρές που περίμεναν πώς και πώς το νερό τους έλεγαν “πάλι στην ακαμάτρα ήσουνα;”, εννοώντας την πέτρα που χασομερούσαν “τεμπελιάζοντας” αντί να φέρουν γρήγορα το νερό σπίτι. Εκεί ανοίχτηκε η πλατεία που είναι σήμερα, δίπλα στη δρυ που επί τουρκοκρατίας γίνονταν οι εκτελέσεις (δι’ απαγχονισμού) στη βραχύβια περίοδο που η έδρα του Τούρκου διοικητή ήταν στο χωριό. Η πλατεία λεγόταν (και λέγεται ακόμα) Ακαμάτρα, κι ύστερα όλο το χωριό ονομάστηκε έτσι.

Μερικοί λένε (κακεντρεχώς) ότι το χωριό πήρε το όνομά του από την παροιμιώδη εργατικότητα των κατοίκων του και μάλιστα ότι τους το κόλλησαν οι λοιποί Μεσαρίτες (σκωπτικά, δηλαδή τους έλεγαν “ακαμάτες”). Αυτό δεν ισχύει – για την ακρίβεια οι Ακαματριώτες πάντα δούλευαν διότι είχαν χωράφια να καλλιεργήσουν και ζώα δίπλα τους, σε αντίθεση με τους “απ’ έσω” (δηλ. αυτούς από τη εξωτερική πλευρά της Κεφάλας που βλέπει στην Πέρα-Μεριά) που ήταν σε κακοτράχαλο μέρος και ήταν κυρίως βοσκοί στο βουνό. Μάλιστα ο Χρήστος Μακκάς, δικηγόρος από την Ακαμάτρα, είχε διατυπώσει την άποψη ότι το όνομα βγαίνει από το “ακάματος” (δηλαδή ακούραστος) και όχι από το ακαμάτης, καθώς οι κάτοικοι δούλευαν συνεχώς. .

Σήμερα ο τρόπος ζωής των ανθρώπων έχει αλλάξει κατά πολύ, το νερό τρέχει από τη βρύση της κουζίνας και όσο σκληρά και να δουλεύεις, στην Ικαρία ψωμί δεν τρως. Ο πατέρας μου πήγε Δημοτικό στην Ακαμάτρα πριν τον πόλεμο – το σχολείο είχε εβδομήντα παιδιά. Εδώ και λίγα χρόνια έχει κλείσει λόγω έλλειψης παιδιών, και δυο-τρία που είχαν ξεμείνει πηγαίνουν στο εξατάξιο στον Εύδηλο και καλά κάνουν. Η ακαμάτρα πέτρα στο σταυροδρόμι προφανώς δεν εντοπίζεται πια – ούτε καν το ίδιο το σταυροδρόμι. Το καλοκαίρι το χωριό ξαναγεμίζει λίγο (έχω περάσει κι εγώ κάποια παιδικά καλοκαίρια εκεί) αλλά τον πιο πολύ χρόνο τα σπίτια είναι κλειστά, και κάτι λίγοι μόνο έχουν μείνει να την παλεύουν, όπως άλλωστε σε όλο το νησί.

Η Ακαμάτρα”η παιδική χαρά της Ικαρίας ” ο εξωτικός Μαγγάνιτης ,ο ευδιάκριτος Ευδηλος ,ο Άγιος Κήρυκος της θάλασσας ..εκεί που χθες έπαιζαν κάποιοι “Ακούραστοι Ακαμάτηδες ” και σήμερα παίζουν “Ακούραστοι Καλλιτέχνες.”.

Άντε λοιπόν να δούμε τι θα μας σκαρώσουν πάλι αυτοί οι “Ακάματοι” της Νικαριάς και οι θαυμαστές τους … άντε να δούμε τι παραμύθια πάλι σκαρφίστηκαν γι αυτούς …οι “Ακούραστοι Παραμυθάδες “της έβδομης τέχνης …… Ραντεβού “Στη χώρα που κανείς δεν ήξερε να κλαίει” (η κάπως έτσι ) ..” ίσως γιατί οι κάτοικοι της είναι “Ακούραστοι Ακαμάτηδες που σκαρφίζονται Έξυπνες Παλαβιάρικες Ιδέες !”

Οι Ράχες έβαλαν και αυτές το λιθαράκι τους σε αυτή την νέα ταινία του Πανουσόπουλου..

με την Κυβέλη Στενού στις ζωγραφιές των σκηνικών, τον εξαιρετικό ερασιτέχνη ηθοποιό μας Ηλία Μπακόπουλο , τον Πλάκα τον μπάρμαν που αγαπάει να φτιάχνει Δεντρόσπιτα …μέχρι και τον “Παρθένο” καφετζή της Σέχτας ..όλοι τους ειναι υπέροχοι …”…. Προσεχώς στους Κινηματογράφους από .”Την Ικαρία μας ,που ποτέ δεν κλαίει …. ”