“Το Κοινωνικό Συμβόλαιο” Δυόμισυ αιώνες μετά!
Όταν η βουτιά στον χωροχρόνο του θατσερικού νεοφιλελευθερισμού, μας πηγαίνει εκεί λίγο πριν το 1762.
Τότε που οι άρρωστοι δεν πηγαίναν στα νοσοκομεία αν δεν είχαν λεφτά.
Γιατί τότε υπήρχε ένα θεμελιώδες ερώτημα.
“Και ποιος θα πληρώσει τα νοσήλια;”.
Αρκούσε μια ευχή από τον ιερέα και αν ήταν πιστός και ενάρετος γινόταν καλά.
Όχι πάντα, αλλά μια ελπίδα, μια δικαιολογία έπρεπε να υπάρξει.
Αν ήθελε ένα παιδί να σπουδάσει, έπρεπε να είχε λεφτά.
Γιατί υπήρχε ένα θεμελιώδες ερώτημα.
“Και ποιος θα πληρώσει τα δίδακτρα΄”.
Δεν τα χρειαζόταν τα γράμματα και πολύ άλλωστε.
Τι να τα κάνει; Η δουλειά ήταν από το πρωί ως το βράδυ και φυσικά δεν υπήρχαν ρεπό. Άγνωστη λέξη.
Ούτε ντροπή για την παιδική εργασία υπήρχε.
Ούτε δικαιώματα, και η Δικαιοσύνη θεωρούσε την φτώχεια ποινικά κολάσιμη πράξη.
Ούτε μισθός υπήρχε, κάτι ψιλά για πατάτες και πολλά ήταν.
Και επειδή δεν υπήρχαν και πολλές δουλειές, εκεί στην Ευρώπη, οι “ηγέτες” σκαρφιζόντουσαν κάθε λίγο και ένα πόλεμο.
Εκεί οι στρατιώτες είχαν τουλάχιστον να φάνε.
Αρκεί να μην τους πετύχαινε καμιά βόμβα του “εχθρού”.
Τα τελευταία χρόνια, τα ίδια επιχειρήματα ακούστηκαν πολλές φορές από πρωθυπουργούς, από υπουργούς, υφυπουργούς, βουλευτές και στελέχη των “κυβερνήσεων έκτακτης ανάγκης και κατάλυσης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων”.
Το τελευταίο και με τη “βούλα” του επίτροπου της Ε.Ε.
Χρειάστηκαν 7 χρόνια για να γυρίσουμε 2,5 αιώνες πίσω.
Και πολλά περισσότερα για να επανέλθουμε στην εποχή μας.
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
