Οι φορείς της εξουσίας και η εργοδοσία βάζουν το οικονομικό κόστος πάνω από τις ζωές των ανθρώπων.
Του Χρήστου Παναγιωτόπουλου *
Διανύουμε ως κοινωνία μια δύσκολη εποχή. Η πανδημία του κορονοϊού βάζει σε άμεσο κίνδυνο τις ζωές των ανθρώπων και σίγουρα επιδρά και στον τρόπο οργάνωσης της παραγωγής, των υπηρεσιών, της εργασίας και της οικονομίας.
Η πανεπιστημιακή κοινότητα δεν μπορεί ακόμα να προσδιορίσει το εύρος και το βάθος χρόνου αυτής της υγειονομικής απειλής. Παρά τις προσπάθειες που καταβάλλει το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό στα νοσοκομεία, ο αριθμός των νεκρών καθημερινά αυξάνει. Ο απλός κόσμος προσπαθεί και αυτός να προστατευτεί παρά τις αντιφατικές δηλώσεις κατά διάστημα των ειδικών “Χαρδαλιάδων”.
Οι φορείς της εξουσίας εξαγγέλλουν μέτρα, υγειονομικά πρωτόκολλα που δεν εφαρμόζονται, γιατί πρέπει να δαπανήσουν χρήματα και τότε τα μέτρα χαλαρώνουν και τεχνηέντως μιλούν για την προσωπική ευθύνη.
Υπάρχει μερίδιο ευθύνης στους πολίτες που δεν εφαρμόζουν τα μέτρα, «αλλά να μην βάλουμε τα ΚΑΤΩ – ΠΑΝΩ».
Ποτέ οι φορείς της εξουσίας δεν εκπαίδευσαν και ευαισθητοποίησαν τον λαό μας στο να αποκτήσει υγειονομική συνείδηση και αλληλεγγύη (τα χρήματα που θα χρειάζονταν τα έκαναν δωράκια στους «έχοντες» ως φοροαπαλλαγές ). Και έρχονται τώρα να ζητήσουν μερίδιο ατομικής ευθύνης, την ίδια στιγμή που στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στους μεγάλους χώρους δουλειάς, στις συναθροίσεις της εκκλησίας, στα σχολεία κ.λπ. οι άνθρωποι συνωστίζονται και γίνεται «πανηγύρι» διευκολύνοντας τη μετάδοση του ιού.
Τα υπουργεία, οι Δήμοι και Περιφέρειες, δημόσιοι οργανισμοί, εφαρμόζουν τα μέτρα ή βγάζουν ανακοινώσεις, κάνουν δηλώσεις, επικοινωνιακού χαρακτήρα και τελικά όταν πρέπει να βάλουν το χέρι στην τσέπη, να δαπανήσουν χρήματα αρχίζουν τα δύσκολα.
Όσοι χρησιμοποιούν τα Μ.Μ.Μεταφοράς γνωρίζουν ότι τα μέτρα δεν τηρούνται. Το σύστημα τρέμει μην και αυξηθούν τα κρούσματα γιατί δεν υπάρχουν ΜΕΘ για όσους νοσήσουν, μετακινούν νοσοκομειακό προσωπικό προς τις ΜΕΘ, αποδυναμώνοντας νοσοκομεία αντί να προσλάβουν στο αναγκαίο μόνιμο προσωπικό.
Στα σχολεία, οι μαθητές στην τάξη πολλές φορές ξεπερνούν ακόμα και τους 25, δεν υπάρχει επαρκής αριθμός καθαριστριών. Μέρος των εργαζομένων στους δήμους γίνεται λάστιχο για να καλυφτούν οι ελλείψεις προσωπικού.
Εν μέσω πανδημίας, η κυβέρνηση για να επιβάλει την σιωπή και την καταστολή σε όλα, βρίσκει τα χρήματα να κάνει προσλήψεις κατά προτεραιότητα στα σώματα ασφαλείας. Ο υπουργός εσωτερικών ανήγγειλε ότι στο δημόσιο θα γίνουν 12.500 προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, όταν τη δεκαετία της κρίσης, από το δημόσιο έφυγαν πάνω από 150.000 μόνιμοι εργαζόμενοι και υπηρεσίες του δημοσίου είναι δραματικά υποστελεχωμένες. Μέχρι πότε νομίζουν ότι μπορούν να μας κοροϊδεύουν;
Η ιστορία έχει δείξει ότι κάθε κρίση- οικονομική, υγειονομική- αποτελεί και μια ευκαιρία για να επιβληθούν αντιδραστικές αλλαγές, ανατροπές που θα μείνουν και μετά. Τα σύνηθες υποζύγια και θύματα είναι οι μισθωτοί, συνταξιούχοι, μικρά και μεσαία στρώματα, οι νέοι και νέες που βλέπουν τα όνειρα τους να συνθλίβονται και να τους ετοιμάζουν μια ζωή χειρότερη από των γονέων τους.
* Εργαζόμενος στο Δήμο Βύρωνα – Πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων Δήμου Βύρωνα.
ΠΗΓΗ: tsak-giorgis.blogspot.com
Ετικέτες
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
