Το στομάχι του θεού
Ο θεός έχει ωραία μελαχρινά φρύδια, ωραία δόντια, ύφος όλο υγεία και φρεσκάδα, εξαίσιους γλουτούς, μιαν αλογίσια δύναμη, ένα ατσάλινο σκαρί κι ένα πραγματικά μουλαρίσιο πέος, εκπληκτικά τριχωτό και προικισμένο, με μια σχεδόν μόνιμη στύση.
Έτσι είναι ο θεός, σαν να τον έχουν σχεδιάσει οι άνθρωποι με τα ίδια τους τα χέρια.
Μα ο θεός κάποια στιγμή ξεφεύγει απ’ τα χέρια των ανθρώπων κι από αριστούργημα της φύσης γίνεται μανιασμένος τίγρης.
Αλίμονο σ’ όποιον δεν υπηρετεί εκείνη τη στιγμή τα πάθη του.
Απ’ το πρησμένο του στήθος πετάγονται φοβερές κραυγές και φριχτές βλαστήμιες. Τα μάτια του βγάζουν φλόγες. Αφρίζει και χλιμιντρίζει.
Κανείς δε μπορεί να συλλάβει που πηγαίνουν οι τεράστιες ποσότητες φαγητού που καταβροχθίζει.
Παίρνει τακτικά γεύματα, μεγάλα και πλουσιοπάροχα. Ξεριζώνει τα σπλάχνα των ηρώων και τα νεφρά των παιδιών. Λιανίζει γυναικείους μαστούς και σπάει τα κόκκαλα των εραστών που τού δείχνουν τους ανυπόμονους καρπούς των χεριών τους.
Ο θεός για να ζήσει χρειάζεται τροφή και οι πιστοί άνθρωποι ταΐζουν τακτικά το θεό τους.
Ετικέτες
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
