ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ ΜΑΣ ΟΙ ΚΟΣΜΟΙ Του Μανόλη Κωνσταντάκη
Δεν θα μπορούσα να φανταστώ την ζωή χωρίς τα όνειρα. Δεν αναφέρομαι σε αυτά που κάνουμε ξύπνιοι, στις ελπίδες, τις προσδοκίες και τα σχέδια. Όχι, αναφέρομαι σε αυτά που ο νους γεννάει στον ύπνο, προσπαθώντας να διαχειριστεί καταστάσεις και γεγονότα που ζει στη διάρκεια του ξύπνιου. Μιλάω για αυτά που ξεπηδούν ακάλεστα, ορμητικά από την άγρια ανεξερεύνητη και μυστηριώδη πηγή του ασυνείδητου, να μας συναρπάσουν ή να μας συντρίψουν.
Ο κόσμος των ονείρων είναι άλλοτε καταφύγιο, άσυλο ή οδηγός κι άλλοτε νέμεση, ερινύα που στοιχειώνει το νου του ανθρώπου.
Είναι ο κρυφός ιερός τόπος που γαληνεύουμε ή ο τόπος βασάνου κι απελπιστικής αγωνίας. Κάποιες φορές, σπάνια, γίνονται ο καθρέφτης μας, εκεί που αφτιασίδωτοι βλέπουμε το πραγματικό μας πρόσωπο, όπως πραγματικά είμαστε.
Άλλοτε είναι αυτό που επιμελώς κρύβουμε ή αυτό που και οι ίδιοι δεν έχουμε ποτέ μας μπορέσει να δούμε. Αυτό το τελευταίο συμβαίνει γιατί δεν αντέχουμε αυτό που είμαστε ή αυτό που είμαστε δεν αντέχει να εκτεθεί στο φως.
Άλλοτε πάλι είναι ένα υπέροχο πρόσωπο που η καθημερινότητα το λέκιασε και το θάμπωσε και εκεί βρίσκει τόπο και τρόπο να λάμψει, να ανθίσει μυστικά.
Πάρα πολύ σπάνια, και αυτό σας το βεβαιώνω, αποκτούν υπόσταση, σάρκα και οστά. Ζωντανεύουν και ο Καθρέφτης πια μας αγγίζει, μας μιλάει, είναι εκεί, μαζί μας.
Είναι πια η ζωή μας ένα όνειρο. Και γαληνεύουμε, γιατρευόμαστε από τα τραύματα και μόνο θυμητάρι απομένουν οι ουλές. Και οι κραυγές στο σκοτάδι, τα ουρλιαχτά σβήνουν, αλλά πια η νύχτα δεν μας τρομάζει.
Ούτε τα Τέρατα.
Ετικέτες
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
