Τραπεζίτες: άνθρωποι για όλες τις (βρομο)δουλειές

AP Photo
Oι υπάλληλοι της «Τράπεζας» (όπως λέγεται διεθνώς η Goldman Sachs) αποτελούν πιόνια σε μια θανάσιμη παρτίδα σκακιού, στην οποία χάνουν πάντα (μαντέψτε!) οι λαοί.
«Ευχαριστώ τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας που έκαναν ένα βήμα πίσω για το καλό όλων» δήλωσε χθες ο Μάριο Ντράγκι κατά την παρουσίαση του κυβερνητικού του προγράμματος στη Γερουσία, προσθέτοντας χαρακτηριστικά: «Δεν πρόκειται για κατάρρευση της πολιτικής, κανείς δεν χάνει την ταυτότητά του, αλλά όλοι βοηθούν στην ανοικοδόμηση της χώρας».
Στην Ιταλία είναι η δεύτερη φορά που ένας τραπεζίτης αναλαμβάνει τη «σωτηρία» της χώρας μετά την περίοδο της χρηματοπιστωτικής κρίσης, τότε που πρωθυπουργός ανέλαβε ο Μάριο Μόντι, όταν στην Ελλάδα τα ηνία είχε πάρει -με «πραξικόπημα» των δανειστών λένε οι κακές γλώσσες- ο Λουκάς Παπαδήμος.
Οι τρεις «σωτήρες» έχουν κάτι κοινό που συνδέει τις ιστορίες τους: υπήρξαν υψηλόβαθμα στελέχη του «ευαγούς ιδρύματος» της Goldman Sacks, της αμερικανικής τράπεζας η οποία επί χρόνια έχτισε δίκτυα επιρροής στη γηραιά ήπειρο, με αποτέλεσμα η έγκυρη γαλλική εφημερίδα «Le Monde» να τους ονομάσει «κυβέρνηση Goldman Sachs Ευρώπης».
Ο Ντράγκι μετακόμισε στην πρωθυπουργία αμέσως μετά τη θητεία στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, εκεί που τον διαδέχτηκε η σιδηρά κυρία του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις το φαινόμενο της «περιστρεφόμενης πόρτας» (revolving door) δεν ήταν ανάμεσα στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, αλλά ανάμεσα στον ιδιωτικό τομέα και την κεφαλή του κράτους.
Τα λόγια του Ντράγκι στην παρουσίαση των προγραμματικών του δηλώσεων είχαν στόχο να προλάβουν την κριτική για το φαινόμενο αυτό, χωρίς ωστόσο να μπορούν να πείσουν κανέναν. Ο διαπρεπής Βέλγος δημοσιογράφος και συγγραφέας, Μαρκ Ρος, στο βιβλίο του «Οι Bank$ters: ταξίδι στον κόσμο των καπιταλιστών φίλων μου» (εκδόσεις Μεταίχμιο), αναλύει εξονυχιστικά τον βρόμικο κόσμο του χρηματοπιστωτικού συστήματος και την άλωση της πολιτικής μέσω της κυριαρχίας των «αγορών».
Χθες όμως υπήρξε και μια δεύτερη είδηση: νέος πρόεδρος του BBC αναλαμβάνει ο πρώην τραπεζίτης Ρίτσαρντ Σαρπ. Τι κοινό έχει με τους προηγούμενους τρεις; Υπήρξε πρώην στέλεχος των τραπεζών Goldman Sachs και JPMorgan. Στόχος του σύμφωνα με τα διεθνή πρακτορεία; «Ο πρόεδρος του BBC, ο οποίος διορίζεται από τη βασίλισσα κατόπιν εισήγησης της κυβέρνησης, είναι αρμόδιος για τη διαφύλαξη και προστασία της ανεξαρτησίας του δημόσιου βρετανικού δικτύου». Ανεξαρτησία; Ας γελάσουμε! Ο Σαρπ υπήρξε επίσης σύμβουλος του πρωθυπουργού Μπόρις Τζόνσον. Δηλαδή του πλέον νεοφιλελεύθερου πρωθυπουργού, ο οποίος υπήρξε δημιούργημα των think tanks που ομνύουν στην «ελευθερία της αγοράς» και του «ανταγωνισμού».
Χωρίς καμία διάθεση συνωμοσιολογίας, οι υπάλληλοι της «Τράπεζας» (όπως λέγεται διεθνώς η Goldman Sachs) αποτελούν πιόνια σε μια θανάσιμη παρτίδα σκακιού, στην οποία χάνουν πάντα (μαντέψτε!) οι λαοί. Είναι οι χρήσιμοι (όχι ηλίθιοι, αλλά) έξυπνοι του συστήματος, τα golden boys που βρίσκονται σε διαρκή ετοιμότητα για να «σώσουν» το σύστημα όταν εμφανίζεται κάποιος πιθανός κίνδυνος.
Το μοντέλο τους είναι αυτό μιας «μετα-δημοκρατίας», αφυδατωμένης από κάθε λαϊκή συμμετοχή και έλεγχο, στην οποία κυριαρχούν «οι αγορές», δηλαδή οι τράπεζες, τα χρηματιστήρια και οι πολυεθνικές. Γι’ αυτά που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια και όσα θα γίνουν στα αμέσως επόμενα, για την καταστροφή, τα δάκρυα και το «αίμα» που έχουν προκαλέσει αυτοί οι «χρήσιμοι έξυπνοι», μάλλον θα έπρεπε να επιληφθεί κάποιο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για εγκλήματα εν καιρώ ειρήνης, εν είδει στοιχειώδους κοινωνικής δικαιοσύνης.
ΠΗΓΗ: efsyn.gr