Τρομάζω…τού Πέτρου Τσιγκούλη

Η γενιά μας μεγάλωσε στην εφηβεία χωρίς κινητά και χωρίς laptop.
Είχε αλάνες για ποδόσφαιρο, βόλτες πολλές μόνο με τα πόδια, λίγα αυτοκίνητα και τα λέγαμε με τους φίλους μας από κοντά και όχι μέσω skype.
Σήμερα και ιδιαίτερα τώρα με το lockdown, μήνυμα:
Πάω για άθληση, πάω στην τράπεζα, πάω να ψωνίσω, πάω σε τελετή (κηδεία), λες και νοιάζει τους άλλους που πάω.
Ή μήπως τους νοιάζει;
Τα κινητά από μόνα τους έχουν gps και δίνεις το στίγμα σου. Χρήσιμο θα μου πείτε για κάποιον που κινδυνεύει και δεν θα διαφωνήσω.
Η ανησυχία μου είναι η εξής; Μήπως είμαστε με την ανοχή μας φυσικά κάτω από έναν κεντρικό έλεγχο;
Μήπως παραδίνουμε την αυτοδιαχείρισή μας και την ιδιωτική μας ζωή;
Ο έλεγχος της μάζας πάντα ήταν και θα είναι η ανησυχία των καθεστώτων και δεν αναφέρομαι αποκλειστικά στην χώρα μας για να μην παρεξηγηθώ για την λέξη καθεστώς.
Το χειρότερο φυσικά είναι ο εγκλεισμός των παιδιών και των εφήβων πίσω από έναν υπολογιστή και η απόλυτη ταύτιση και εξάρτηση απ’αυτόν.
Δεν γυμνάζονται, δεν συναντούν φίλους, δεν βγαίνουν έξω….
Ο κίνδυνος να ακολουθήσουν “εντολές” καμουφλαρισμένες σε έξυπνες ιδέες είναι πολύ μεγάλος.
Και αναρωτιέμαι.
Αν εμείς που μεγαλώσαμε διαφορετικά και χωρίς πολύ έλεγχο έχουμε γίνει τόσο πολύ πειθήνιοι , τρομάζω και μόνο που το σκέφτομαι, πόσο περισσότερο πειθήνιοι θα γίνουν οι νέοι που ήδη έχουν παραδώσει την παιδικότητα και την ανεμελιά τους .
Τρομάζω…