Vittorio Giacopini: ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΑΤΣΩ ΗΣΥΧΟΣ
Ερρίκο Μαλατέστα, η ασυνήθιστη ζωή του επαναστάτη που έτρεμαν περισσότερο όλες οι κυβερνήσεις και οι αστυνομικές αρχές του ιταλικού βασιλείου.
Μτφ-επιμ. ΠαναγιώτηςΚαλαμαράς, σελ. 185, Εκδόσεις Ελευθεριακή Κουλτούρα, Αθήνα Άνοιξη 2022
«Ρώμη, γειτονιά Τριονφάλε, οδός Αντρέα Ντόρια. 10 Νοέμβρη 1931. Σε κατ’ οίκον περιορισμό –με μια φιάλη οξυγόνου δίπλα στο κρεβάτι του και δύο αστυφύλακες στο πλατύσκαλο– ένας γέρος σκέφτεται, χωρίς νοσταλγία και θλίψη, μια ασυνήθιστη ζωή συνωμοσιών, διαφυγών, απεργιών και εξεγέρσεων. Και οι αναμνήσεις γίνονται θέατρο της μνήμης, πολιτικό όπλο. Στη διάρκεια μιας μέρας που κυλάει με τη συνοδεία ενός χαλασμένου εκκρεμούς, ο άνθρωπος που είχε αποκληθεί «Λένιν της Ιταλίας», ξαναβλέπει ολόκληρη τη ζωή του και συνεχίζει να εκπλήσσεται: οι μέρες της Συμμορίας του Ματέζε και οι φυλακές του ιταλικού βασιλείου, η εξορία στο Λονδίνο και οι περιπέτειες στην Αργεντινή, η παράνομη επιστροφή και οι καταλήψεις της «κόκκινης διετίας». Εξήντα χρόνια αναρχίας, εξεγέρσεων, επαναστάσεων, διαπλέκονται με την ιστορία της Ιταλίας και με τις μάχες του εργατικού κινήματος σε ολόκληρο τον κόσμο.
Καταπονημένος από τα γηρατειά και τους φασίστες, ο γέρος θυμάται και γαληνεύει. Δεν νίκησε ποτέ, όμως ποτέ δεν ένιωσε ηττημένος. Και δεν θέλει καθόλου να κάτσει ήσυχος. Μια βιογραφία σαν μυθιστόρημα του ιταλού επαναστάτη Ερρίκο Μαλατέστα, δια χειρός Βιτόριο Τζακοπίνι, συγγραφέα και δημοσιογράφου».
(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
«Ο θρύλος είναι πιο αληθινός από την ιστορία, πιο ενδιαφέρων», έγραφε ο Ερρίκο Μαλατέστα μιλώντας για την Παρισινή Κομμούνα. Σύμφωνα με τον Vittorio Giacopini,στην περίπτωση του Μαλατέστα αυτή η παραδοχή είναι δυο φορές αλήθεια και μάλιστα μια αλήθεια αναπόφευκτη, καθώς αρχίζοντας να γράφει το Δεν θέλω να κάτσω ήσυχος, ένιωσε ότι το ζήτημα ήταν αυτός ο θρύλος, αυτή η αβεβαιότητα. Όπως γράφει ο συγγραφέας στις «σημειώσεις για ένα μυθιστόρημα που δεν είναι μυθιστόρημα»: «Ως επαναστάτης ο Μαλατέστα ήταν πραγματικά ένας Οδυσσέας της αναρχίας και ολόκληρη η καριέρα του υπήρξε ένα προσωπικό δρομολόγιο μέσω των μύθων (των μύθων της προόδου, της επανάστασης, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ισότητας), που η εξαναγκαστική ησυχία του τέλους δεν επιβεβαιώνει ούτε διαψεύδει, τον κάνει ‘‘θρύλο’’. Αυτή η ακαθόριστη, ασαφής, δυναμική αύρα, μου φαίνεται γοητευτική, κι έτσι θέλησα να τη διηγηθώ βουτώντας μέσα της. Είμαστε αυτό που είμαστε, όμως στον χρόνο και στον χώρο, υπό τις δεδομένες συνθήκες. Δεν πρέπει να τρέφουμε πολλές ψευδαισθήσεις. ‘‘Στην κοινωνιολογία και στην τοπογραφία’’ είχε γράψει ‘‘κάποιος δεν πάει εκεί που θέλει να πάει, αλλά εκεί που τον πάει ο δρόμος στον οποίο έχει βρεθεί’’. Η δική του αναρχία ήταν αυτή ενός ανήσυχου κοινού νου, χωρίς αυταπάτες».
Συσπείρωση Αναρχικών
ΠΗΓΗ: anarchypress.wordpress.com
Ετικέτες
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
