Ξεχάστε τον Αδόλφο Χίτλερ…
Του Κώστα Λουλουδάκη
Το κυνήγι των Εβραίων στην Ευρώπη και τη βιολογική-ρατσιστική προσέγγιση της ανθρώπινης διαφοράς, κάποιοι, που αξιώνουν αυθεντία για τον εαυτό τους, προσπαθούν να τα παρουσιάσουν ως μεσοπολεμικά φαινόμενα και να τα συνδέσουν αποκλειστικά με την φασιστική ιδεοληψία, η οποία ως κεντρική θεματική είχε και έχει την ιδέα μιας εξ αίματος ενοποιημένης εθνικής κοινότητας.
Οι παρακάτω σκέψεις, για τις οποίες φέρω την ευθύνη, αντιμάχονται τις αστόχαστες «αυθεντίες», που φτάνουν σε τέτοιο σημείο αλαζονείας, ώστε πιστεύουν ότι επηρεάζουν ή επιβάλουν τη συλλογική συνείδηση με το πανάκι τους.
Είναι αλήθεια, ότι το φασιστικό ιδεώδες παρουσίαζε δυο άξονες: πρώτα-πρώτα τον φυλετισμό, την λατρεία δηλαδή της ανώτερης άριας τευτονικής φυλής που είναι προορισμένη να κυριαρχήσει στον κόσμο, και δεύτερο την επιβαλλόμενη κοινωνική υγιεινή με μορφή βάρβαρου αντισημιτισμού.
Όμως, όποιος πιστεύει ότι η αφετηρία αυτών των ρατσιστικών και απάνθρωπων αξόνων είναι χιτλερική-φασιστική βιοπολιτική, τότε αυτός είναι θύμα κάθε είδους μωρίας.
Η βιολογική προσέγγιση της διαφοράς που ταξινομούσε τους ανθρώπους σε ανώτερες ή κατώτερες ομάδες και φυλές, ανάλογα με την κοινωνική τάξη που ανήκουν, το μέγεθος της μύτης τους, των χειλιών τους ή του κρανίου τους, ακόμα και του χρώματός τους, έχουν τις ρίζες τους στον ευρωπαϊκό Διαφωτισμό. Τυχαία, νομίζετε, έδωσε η γαλλική αστική τάξη ονόματα διαφωτιστών στα πλοία της που χρησιμοποιούνταν τόσο για το δουλεμπόριο όσο και για τη μεταφορά φορτίων, όπως «Le Jean-Jacques», «Le Franklin», «Le Voltaire» ή «Le Contrat social»;
Ο φυλετισμός, καθώς και η πίστη στη θεωρία της «εκπολιτιστικής» αποστολής, που προϋποθέτει όμως την φυλετική υπεροχή των λευκών, είναι μια ψευδο-επιστημονική προσπάθεια ήδη από τον 18ο αιώνα, αρχικά του Γάλλου φυσικού Georges-Louis Leclerc, και λίγο αργότερα του Γερμανού ανθρωπολόγου Johann Friedrich Blumenbach για να κατηγοριοποιηθούν οι ομάδες ανθρώπων που έπεφταν θύματα της ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας.
Ο σπουδαίος φιλόσοφος του ευρωπαϊκού διαφωτισμού και συγγραφέας François-Marie Arouet 1694–1778, γνωστός με το ψευδώνυμο Βολταίρος, απροκάλυπτα έγραψε: «Οι μαύροι είναι κατώτεροι από τους Ευρωπαίους αλλά ανώτεροι από τους πιθήκους» (Εντουάρντο Γκαλεάνο: «Ένας Κόσμος Ανάποδα» Εκδόσεις Πιρόγα και Representing Black man in Eighteenth-Century Francs Visual Culture http://www.academia.edu/1904900/Candide_Shoots_the_Monkey_Lovers_Representing_Black_Men_in_Eighteenth-Century_French_Visual_Culture)
Είναι η εποχή, που η επιστήμη στο όνομα του θεού τέθηκε στην υπηρεσία της ευρωπαϊκής αδηφαγίας και των κυρίαρχων αστικών τάξεων, ώστε να δικαιολογηθούν οι δούλοι, τα σκλαβοπάζαρα ( μην αμελούμε, ότι η δουλεία νομιμοποιήθηκε από την άποψη ότι εκείνοι που δεν ήταν ήδη χριστιανοί θα ήταν απάνθρωποι και άγριοι), ο αφανισμός και η γενοκτονία των ινδιάνων, η λεηλασία της Ινδίας, της Αμερικανικής ηπείρου και της Αφρικής για την οποία, πολλοί, το μόνο που γνωρίζουν είναι όσα τους έμαθε ο λευκός Ταρζάν.
Οι «πολιτισμένοι» πλούσιοι άνθρωποι της Ευρώπης ενσωμάτωναν με κτηνώδη βία στον δυτικό πολιτισμό λαούς, με κοινωνική οργάνωση και πολιτισμούς διαφορετικούς από τον δυτικό, με σκοπό οι πρώτες ύλες και οι παραγωγικές δυνατότητες ολόκληρης της Γης να εξυπηρετούν τις παραγωγικές ανάγκες μιας χούφτας ανώτερων λευκών ευρωπαίων. Μέχρι τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι μεγάλες δυτικές δυνάμεις κατείχαν ή έλεγχαν τα εννέα δέκατα της επιφάνειας του πλανήτη. Μόνο το Βρετανικό στέμμα εξουσίαζε το ένα πέμπτο του κόσμου και το ένα τέταρτο του παγκόσμιου πληθυσμού.
Έπρεπε, λοιπόν, η φωτιά και το αίμα να δικαιολογηθούν!
Η θεωρία της εκπολιτιστικής, στο όνομα του θεού πάντα, αποστολής των λευκών παρείχε άλλοθι στις θηριωδίες και χρησιμοποιούσε έξυπνα ρατσιστικά επιχειρήματα, όπως αυτά που υιοθέτησε ο Βρετανός, σημαίνων (για όσους γονυπετώς υπακούουν στις ελεύθερες αγορές) κλασικός φιλελεύθερος στοχαστής και φιλόσοφος John Stuart Mill (1806–1873), για να δικαιολογήσει την ανελέητη εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο: «Τα ιερά καθήκοντα που χρωστούν τα πολιτισμένα έθνη στην ανεξαρτησία και την εθνικότητα το ένα του άλλου δεν είναι δεσμευτικά απέναντι σε εκείνους για τους οποίους η εθνικότητα και η ανεξαρτησία είναι είτε ένα σίγουρο κακό, είτε στην καλύτερη περίπτωση ένα αμφισβητήσιμο αγαθό[…] Το να χαρακτηρίσει κανείς την οποιαδήποτε συμπεριφορά απέναντι σε ένα βάρβαρο λαό ως παραβίαση του νόμου των εθνών, δείχνει απλώς ότι εκείνος που τα λέει αυτά δεν έχει αναλογιστεί σε βάθος το ζήτημα[…] οι βάρβαροι δεν έχουν δικαιώματα ως έθνος εκτός από το δικαίωμα σε τέτοια μεταχείριση που θα μπορούσε να τους προετοιμάσει να γίνουν έθνος». (Robert Young «Μεταποικιακή Θεωρία» Εκδόσεις Πατάκη)
Ένας άλλος στοχαστής της ευρωπαϊκής διανόησης, ο Βρετανός James Lorimer (1818 -1890), ο οποίος διετέλεσε καθηγητής διεθνούς δικαίου στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου και ιδρυτικό μέλος του «The Institute of International Law», οργανισμός αφιερωμένος στην ανάπτυξη του διεθνούς δικαίου, άφησε παρακαταθήκη στην ανθρωπότητα, ως νομική αυθεντία που ήταν, την επιστημονική διαπίστωση πως: «από την στιγμή που ένα πολιτισμένο έθνος έχει συνειδητά την ισχύ να βοηθήσει μια οπισθοδρομική φυλή να προχωρήσει μπροστά προς το στόχο της ανθρώπινης ζωής, τότε είναι υποχρεωμένο να ασκήσει την ισχύ του, και κατά την άσκησή της έχει το δικαίωμα να υιοθετήσει τη στάση κηδεμόνα και να παραμερίσει εντελώς την κατώτερη θέληση της οπισθοδρομικής φυλής».(Mark Mazower: Κυβερνώντας τον Κόσμο. Εκδόσεις Αλεξάνδρεια)
Είναι απαραίτητο να επισημάνουμε, πως το Ινστιτούτο Διεθνούς Δικαίου τιμήθηκε το 1904 με το βραβείο Νόμπελ για την δράση των σπουδαίων νομικών του, οι οποίοι με έξυπνες διατυπώσεις δικαιολογούσαν την αντίληψη ότι η άρχουσα λευκή αστική τάξη, ως ανώτερη τάξη, είχε το δικαίωμα να ηγείται του κόσμου, στηριζόμενη σε ένα σύνολο υποτιθέμενων νομικών, χριστιανικών και οικουμενικών κανόνων. Με νομικούς κανόνες δικαιολογούσαν και τις φρικαλεότητες των «πολιτισμένων εθνών» έναντι των «βάρβαρων φυλών», όπως αυτές του βέλγου Βασιλιά Λεοπόλδου και της βελγικής εξουσίας στο Κονγκό, όπου επιβλήθηκε μια γενοκτόνα πολιτική, προκειμένου οι κατώτεροι Αφρικανοί να απαλλαγούν από την ανία της καθημερινής ύπαρξής τους ή αυτές που επέβαλε το βρετανικό στέμμα στο Putoumayo του Περού, καθώς υπήρχαν από την εταιρεία καουτσούκ Peruvian Amazon Company επιτακτικές επενδυτικές ανάγκες που έπρεπε να ικανοποιηθούν.
Από το 1909 έως το 1913, η βρετανική εταιρεία καουτσούκ που δραστηριοποιούνταν στα τροπικά δάση της χώρας εξολόθρευσε με ευφάνταστους τρόπους, είναι η αλήθεια, δεκάδες χιλιάδες ινδιάνους Witoto, που δεν συμμορφώνονταν στις απαιτήσεις του πολιτισμένου λευκού άρχοντα. Οι πολιτισμένοι ευρωπαίοι επενδυτές που αποκαλούσαν τους Witoto «κανίβαλους», τους έδεναν και τους χρησιμοποιούσαν ως στόχους σκοποβολής, τους μαστίγωναν μέχρι θανάτου, τους σταύρωναν, τους ακρωτηρίαζαν και πετσόκοβαν με ματσέτες αν δεν παρέδιδαν την απαιτούμενη ποσότητα καουτσούκ. (Britannica: Witoto https://www.britannica.com/topic/Witoto και David Graeber: Χρέος. Εκδόσεις Στάσεις Εκπίπτοντες).
Υπάρχουν δεκάδες παραδείγματα που θα μπορούσαμε να παραθέσουμε για να περιγράψουμε το σταυροφορικό πνεύμα των «πολιτισμένων εθνών», αλλά θα επιδείξουμε συγκράτηση… Θα επικαλεστούμε, όμως, τον συγγραφέα Joseph Conrad, ο οποίος, στο εξαιρετικό έργο του «Η καρδιά του σκότους», αγγίζει τη βάρβαρη διάζευξη ανάμεσα στην φρικιαστική πραγματικότητα της αποικιοκρατίας και τις διάφορες ιδεολογίες που προσπάθησαν να την δικαιολογήσουν: «Η κατάκτηση της γης, που κυρίως σημαίνει την αφαίρεσή της από εκείνους που έχουν διαφορετική κατανομή ή κάπως πιο πλατιές μύτες από εμάς, δεν είναι ωραίο πράγμα όταν το εξετάσεις πάρα πολύ. Αυτό που την αναβαπτίζει είναι μόνο μια ιδέα. Μια ιδέα στο πίσω μέρος της, όχι μια συναισθηματική πρόφαση, αλλά μια ιδέα και μια ανιδιοτελής πίστη στην ιδέα-κάτι που μπορείς να στήσεις και να υποκλιθείς μπροστά του και να του προσφέρεις θυσία».
Άλλωστε, η ευρωπαϊκή πρόοδος και οι μαζικές δολοφονίες συμβαδίζουν αρμονικά, ενώ ο ρατσισμός είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ευρωπαϊκής έννοιας της νεωτερικότητας, από τότε που ο Πρώσος φιλόσοφος του Διαφωτισμού Immanuel Kant (1724-1804) προσπάθησε να τεκμηριώσει με βιολογική αιτιοκρατία την έννοια της «φυλής», και για αυτόν τον λόγο διαίρεσε τους ανθρώπους σε άσπρους, μαύρους, κίτρινους και χαλκόχρωμους.
***
Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι πατέρας των αντιλήψεων περί των φυλετικών διακρίσεων και της θεωρίας περί ανωτερότητος της άριας τευτονικής φυλής, είναι ο Γάλλος αριστοκράτης, συγγραφέας και διπλωμάτης, Joseph Arthur de Gobineau (1816-1882). Ο κύριος αυτός αποστρεφόταν την Γαλλική Επανάσταση του 1789 και την δημοκρατία, γιατί θεωρούσε ότι προέκυψαν από Γάλλους που είχαν αναμείξει το αίμα τους με μη άρια στοιχεία. Στην Επανάσταση έγραψε: «δεν μπορούμε να δούμε τίποτα άλλο παρά μια κούφια ηθική, μια μεγάλη αγριότητα, μια άξια προσοχής αρπακτικότητα και μια λογική που ξεκινά με την δολοφονία ενός φτωχού ανθρώπου, του Λουδοβίκου Ις΄ για να φτάσει στην γονυκλισία μπροστά σε έναν υπάλληλο». (Φυλετικές Θεωρίες στην Ελλάδα. Συλλογικό. Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης)
Όπως το έθετε λίγο αργότερα το ιταλικό φασιστικό σλόγκαν: «Το 1789 είναι νεκρό». (Andrew Heywood: Εισαγωγή στην Πολιτική. Εκδόσεις Πόλις).
Στον κόσμο που έφτιαξε ο Gobineau, η άρια φυλή, εκτός από εξέχουσα και ευγενέστερη, είναι και η ανώτερη, γι’ αυτό έχει ως αναπόφευκτο προορισμό την κυριαρχία στις άλλες φυλές. Όμως, καθώς είχε εμμονή με «το καθαρό αίμα», φοβόταν τον εκφυλισμό της άριας φυλής εξαιτίας των επιμειξιών, κάτι που τον οδήγησε να γράψει πως: «οι μετριότητες που δημιουργηθήκαν εις βάρος εκείνου που υπήρξε μέγα, ενώνονται με άλλες μετριότητες και από αυτές τις όλο και περισσότερο ευτελισμένες παντρειές γεννιέται μια σύγχυση η οποία όπως και εκείνη της Βαβέλ, καταλήγει στην απόλυτη αδυναμία και οδηγεί τις κοινωνίες στο μηδέν, διαδικασία που δεν έχει θεραπεία». (Φυλετικές Θεωρίες στην Ελλάδα ο.π.)
Γοητευμένος από τις ρατσιστικές ιδέες του Gobineau, ο Γερμανός ανθρωπολόγος Ludwig Schemann ιδρύει το 1894 την εταιρεία «Gobineau-Vereinigung», με σκοπό τη σύνδεση της «ιδεολογίας» του καθαρού αίματος της άριας φυλής με τον παγγερμανισμό των μεγαλοαστικών στρωμάτων. Η εταιρεία «Gobineau-Vereinigung» έφτασε να έχει τριακόσια εξήντα μέλη από την επιστημονική και βιομηχανική κοινότητα της Γερμανίας, ενώ την χρηματοδοτούσαν πάνω από πενήντα μεγάλες Γερμανικές βιομηχανίες. Ως παράρτημα της Gobineau-Vereinigung ιδρύθηκε η «Deutsche Gesellschaft für Rassenhygiene» (Γερμανική Εταιρεία Υγιεινής της Φυλής) με επικεφαλής τον γιατρό Alfred Ploetz που θεωρείται ο ηγέτης των Γερμανών ευγονιστών.
Ευγονική;
Η Χίμαιρα του ανασχεδιασμού και της επιλεγμένης αναπαραγωγής του ανθρώπινου είδους!
Πατέρας της ευγονικής είναι ο ψυχολόγος και ανθρωπολόγος Francis Galton (1822-1911). Ο F. Galton, μέλος της «Βρετανικής Βασιλικής Γεωγραφικής Εταιρείας», ίδρυσε στη Βρετανία ήδη από το 1907 την «Βρετανική Εταιρεία Ευγονικής», ενώ με δικά του κεφάλαια δημιουργήθηκε έδρα Ευγονικής στο University Colege του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Παράλληλα, εντός του Πανεπιστημίου, ίδρυσε το 1906 το ινστιτούτο ευγονικής με σκοπό την «βελτίωση της φυλής». Έναν τρόπο που πρότεινε ο F. Galton για την «βελτίωση της φυλής», ήταν οι γάμοι μεταξύ της «ανώτερης κοινωνικής ομάδας». Όσο για την κατώτερη κοινωνική τάξη, των μη άξιων της κοινωνίας, τους «Ανεπιθύμητους», όπως τους έλεγε, απαίτησε την απαγόρευση απόκτησης απογόνων και την υιοθέτηση πρακτικών, όπως η υποχρεωτική στείρωση. Ο F. Galton, εκτός από την προσπάθειά του να παρεμποδίσει την εξάπλωση των ανίκανων ώστε να επιβιώσουν οι καταλληλότεροι, πίστευε πως «Όπως οι κροκόδειλοι δεν θα μπορέσουν ποτέ να γίνουν γαζέλες, έτσι και οι μαύροι δεν θα μπορέσουν να γίνουν ποτέ μέλη της μεσαίας τάξης». (Εντουάρντο Γκαλεάνο: Ένας Κόσμος Ανάποδα. Εκδόσεις Πιρόγα)
Στην πραγματικότητα, τη βασική ιδέα για το δικαίωμα στην «επιβίωση του καταλληλότερου», δηλαδή της «ανώτερης» κοινωνικής ομάδας, την ανέπτυξε πρώτος ο Άγγλος φιλόσοφος Herbert Spencer (1820- 1903). «Ο Spencer και όλοι οι μετέπειτα κοινωνικοί δαρβινιστές αναζητούσαν, πάση θυσία, έναν επιστημονικό τρόπο για να δικαιολογήσουν την ιδεολογική και κρυπτοθεολογική προκατάληψή τους υπέρ της προόδου: κάθε εξελικτική ή ιστορική διαδικασία οφείλει να οδηγεί στην επικράτηση των πιο «ικανών», και ταυτόχρονα στην εξάλειψη των «ανίκανων» ατόμων και συνεπώς στην τελειοποίηση του ανθρώπινου είδους συνολικά. Σύμφωνα με αυτό το ρατσιστικό ιδεολόγημα, η ύπαρξη κοινωνικών τάξεων και ανταγωνιστικών σχέσεων εξουσίας μεταξύ των ανθρώπων αποτελεί απλώς την έκφραση κάποιων «εγγενών» φυλετικών ανισοτήτων: βιολογικές προδιαγραφές τις οποίες καμία αλλαγή στις κοινωνικοοικονομικές ή στις πολιτιστικές συνθήκες δεν θα μπορούσε ποτέ να αλλάξει!» (Σπύρος Μανουσέλης: Περί υπανθρώπων και υπερανθρώπων http://www.efsyn.gr/arthro/peri-ypanthropon-kai-yperanthropon)
Ένας από τους πολλούς οπαδούς της ευγονικής, δηλαδή το πρόγραμμα διαχείρισης του εσωτερικού λευκού αλλά κατώτερου «άλλου»- ο μέγας και τρανός φιλελεύθερος δημοκράτης και σύμφωνα με τον καπιταλιστικό μύθο, «πατέρας» της νίκης εναντίον του φασισμού Sir Winston Leonard Spencer-Churchil-υποστήριξε την υποχρεωτική στείρωση των «πτωχών τω πνεύματι και παρανοϊκών τάξεων[…]», και μετά «να σταλούν κρατικά στρατόπεδα εργασίας», διότι ο «πολλαπλασιασμός των κοινωνικά αδύναμων εγκυμονεί ένα φοβερό κίνδυνο για τη φυλή». (The eugenics movement Britain wants to forget https://www.newstatesman.com/society/2010/12/british-eugenics-disabled)
Στην Βρετανική Εταιρεία Ευγονικής, μετείχαν όχι μόνο επιστήμονες αλλά και ιερείς, πολιτικοί και συγγραφείς, όλοι τους μέλη της ανώτερης κοινωνικής βρετανικής τάξης, καθώς ανησυχούσαν για την αύξηση του πληθυσμού των φτωχών και τα κύματα της μετανάστευσης. Χαρακτηριστικά, η λογοτέχνης Βιρτζίνια Γουλφ, μέλος της Βρετανικής Εταιρείας Ευγονικής, μετά από μια ατυχή συνάντηση που είχε στο δρόμο με φτωχούς, έγραψε στο ημερολόγιό της:«Συναντήσαμε και χρειάστηκε να προσπεράσουμε μια μακριά γραμμή ηλιθίων. Ήταν φρικτό. Θα έπρεπε σίγουρα να εξολοθρευτούν». («Η ιστορία της Ευγονικής και η πρόκληση Γουότσον», Του John Joe McFadden / The Guardian και Εφημερίδα Καθημερινή 26.10.2007)
Μια εξέχουσα προσωπικότητα που χρημάτισε πρόεδρος της εν λόγω εταιρείας από το 1937 ως το 1944, ήταν ο Άγγλος οικονομολόγος, μαθηματικός, καθηγητής πανεπιστημίου, συγγραφέας, βαρόνος και ιερό τοτέμ των σοσιαλδημοκρατών, John Maynard Keynes. Ο J. Keynes, εκτός από κοινωνικός αναμορφωτής, ήταν κήρυκας της βελτίωσης της φυλής και οπαδός του ελέγχου των γεννήσεων της εργατικής τάξης, γιατί οι εργάτες είναι «συνεχώς μεθυσμένοι και ζουν μέσα στην άγνοια». (Τhe guardian: Eugenics: the skeleton that rattles loudest in the left’s closet https://www.theguardian.com/commentisfree/2012/feb/17/eugenics-skeleton-rattles-loudest-closet-left)
Δεν είναι τυχαίο που το πρώτο συνέδριο ευγονικής οργανώθηκε από το ονομαστό ίδρυμα «University of London» και πραγματοποιήθηκε από τις 24 έως τις 30 Ιουλίου του 1912. Σε αυτό πήραν μέρος πάνω από 700 επιστήμονες διαφόρων κλάδων και από χώρες όπως: Γερμανία, Βρετανία, Ηνωμένες Πολιτείες, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία. (Abstracts of papers read at the First International Eugenics Congress, University of London, July, 1912 https://archive.org/details/b2810576x)
Η ευγονική ήδη από τις αρχές του 20ου αιώνα αποτελούσε μία δημοφιλής ιδεολογία στα ανώτερα κοινωνικά στρώματα, που διδάσκεται στα Πανεπιστήμια και που την έχουν ασπαστεί αρκετοί εκπρόσωποι του πνευματικού, πολιτικού ακόμα και του καλλιτεχνικού κόσμου και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού. Άλλωστε, ήταν βολικό να εξηγούν με τη θεωρία της κληρονομικότητας και τη διαιώνιση των ελαττωματικών γενετικά ατόμων, την αποτυχία της εύρυθμης και φιλελεύθερης λειτουργίας της κοινωνίας.
Μάλιστα, όταν ο διακεκριμένος βιολόγος και καθηγητή ζωολογίας στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, Charles Benedict Davenport αποφάσισε να απαλλάξει τις ΗΠΑ από φτωχούς, άρρωστους, μαύρους και Ινδιάνους μέσω της ευγονικής και να δημιουργήσει μια «υγιέστερη» κοινωνία, το θεάρεστο έργο, εκτός του ότι χρηματοδοτήθηκε από επιφανείς επιχειρηματίες, είχε τη σαφή υποστήριξη του 26ου Προέδρου τον ΗΠΑ Theodore Roosevelt. (Letter by Theodore Roosevelt to Charles Davenport: Society should not permit degenerates to reproduce their kind http://eugenics.us/letter-by-theodore-roosevelt-to-charles-davenport-society-should-not-permit-degenerates-to-reproduce-their-kind/176.htm)
Η συνηγορία μέτρων με συστατικά τη στείρωση και τον αποκλεισμό των «ακατάλληλων» προς τεκνοποίηση εφαρμόστηκε ήδη από το 1907 στην Πολιτεία της Ιντιάνα. Εκεί, οι άριστοι της κοινωνίας ψήφισαν ένα νόμο, ο οποίος επέβαλε την υποχρεωτική στείρωση των παραβατών του νόμου, των φτωχών και των διανοητικά καθυστερημένων, ενώ σταδιακά και ως το 1935, 29 Πολιτείες θέσπισαν νόμους που προέβλεπαν τη στείρωση ατόμων που δεν ήταν άξια για την κοινωνία που ήθελαν ο C. Davenport και οι χρηματοδότες του. Η πλειοψηφία των ανθρώπων που στειρώθηκαν ήταν ασφαλώς μαύροι. Επιπροσθέτως, οι μαύροι στερούνταν κάθε πολιτικού δικαιώματος, ακόμα και να θάβονται σε νεκροταφεία λευκών, και υπόκειντο σε ένα λεπτομερέστατο καθεστώς φυλετικού διαχωρισμού και σε αυστηρές νομοθετικές απαγορεύσεις, όσον αφορούσε στις συναναστροφές τους με τους λευκούς.
Στην Γερμανία, η ευγονική, όπως ήδη έχουμε αναφέρει, είχε ως κύριο εκφραστή τον γιατρό και βιολόγο Alfred Ploetz (1860-1940), ο οποίος το 1904 ίδρυσε τη Γερμανική Εταιρία Ευγονικής. Ενώ το 1920, δύο σεβαστοί ακαδημαϊκοί –ο Karl Binding, καθηγητής ποινικού δικαίου στο πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης και αργότερα πρύτανης του Πανεπιστημίου της Λειψίας και ο Alfred Hoche, ένας καθηγητής ψυχιατρικής με ειδικότητα στη νευροπαθολογία– δημοσίευσαν το Die Freigabe der Vernichtung lebensunwerten Lebens, έργο με το με το οποίο έβαλαν την βάση της «ευθανασίας» των περιττών για την κοινωνία ανθρώπων.
Όμως, η ανάπτυξη της ευγονικής στην Γερμανία καθοδηγήθηκε από τις πρωτοπόρες στον τομέα ΗΠΑ. Εκατοντάδες Γερμανοί επιστήμονες ταξίδεψαν ως τις Η.Π.Α προκειμένου να διδαχθούν τον τρόπο με τον οποίο οι Αμερικάνοι εφάρμοσαν τη μέθοδο της ευγονικής. Μάλιστα, όλα τα προγράμματα των Γερμανών επιστημόνων χρηματοδοτήθηκαν και από Αμερικανούς επιχειρηματίες όπως ο John Harvey Kellogg, ιδρυτής της γνωστής εταιρείας δημητριακών, με το Rockfeller Foundation να πρωτοστατεί. (The Horrifying American Roots of Nazi Eugenics http://historynewsnetwork.org/article/1796)
Ένα χαρακτηριστικό της συνεργασίας είναι η ίδρυση του International Federation of Eugenic Organizations (IFEO) από τον C. Davenport και τον Γερμανό γιατρό και βιολόγο, Eugen Fischer. Ο Ε. Fischer, διευθυντής από το 1927 του ονομαστού Ινστιτούτου Ανθρωπολογίας «Kaiser Wilhelm», ήταν επικεφαλής του προγράμματος ευγονικής και πειραματικής γενετικής που εξολόθρευσε συστηματικά στη σημερινή Ναμίμπια, τότε αποικία της Γερμανίας, τους γηγενείς Herero και Namaqua. (In Germany’s extermination program for black Africans, a template for the Holocaust https://www.timesofisrael.com/in-germanys-extermination-program-for-black-africans-a-template-for-the-holocaust/ )
«Ως βοηθούς ο Eugen Fischer είχε τους φοιτητές του, Josef Mengele, μετέπειτα γνωστό ως “Άγγελο του Θανάτου” και Otmar Freiherr von Verschuer, προϊστάμενο του Μένγκελε στο Auschwitz-Birkenau. Μετά τον πόλεμο, ο χασάπης Freiherr von Verschuer ξεπλύθηκε στη μεταπολεμική αντικομμουνιστική κολυμπήθρα και μεταμορφώθηκε σε αναγνωρισμένου κύρους καθηγητή της ανθρώπινης Γενετικής στο Πανεπιστήμιο του Münster, όπου ίδρυσε το μεγαλύτερο κέντρο γενετικής έρευνας στην τότε Δυτική Γερμανία. Ένας άλλος βοηθός του Φίσερ ήταν ο Hendrik Verwoerd, ο μετέπειτα αρχιτέκτονας του αγγλοκινούμενου βάρβαρου ρατσιστικού καθεστώτος του Κράτους της Νοτίου Αφρικής, του γνωστού Απαρτχάιντ.
Ωστόσο, «νομιμοποιητική» βάση στα ευγονικά γερμανικά προγράμματα προσέφερε ο επικεφαλής στον τομέα εργαστηρίων της Ευγονικής του C. Davenport , ο Harry Η. Laughlin. Επρόκειτο για τον δημιουργό της επιστημονικής μελέτης για την «Υπερβολική παραφροσύνη των μεταναστών από τη Νότια Ευρώπη» και του «Πρότυπου νόμου» περί αναγκαστικής στείρωσης νοητικά καθυστερημένων ατόμων και απόρων» που εφαρμόστηκε σε 32 αμερικανικές Πολιτείες.
Ο «πρότυπος νόμος» του H. Laughlin μεταφράστηκε στα γερμανικά, εφαρμόστηκε από τους γιατρούς του Χιτλερικού καθεστώτος, και ο δημιουργός του τιμήθηκε από τους φασίστες το 1936 στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης για την προσφορά του στο «εθνικοσοσιαλιστικό πρόγραμμα ευγονικής». Ο H. Laughlin δεν κατάφερε να παραστεί στην τελετή και παρέλαβε τον τίτλο από το Ίδρυμα Ροκφέλερ που, όπως είπαμε, χρηματοδότησε διάφορα γερμανικά προγράμματα ευγονικής, συμπεριλαμβανομένου εκείνου στο οποίο εργάστηκε ο Γιόζεφ Μένγκελε. (Κώστας Λουλουδάκης: «Από το Τρίτο Ράιχ στην Ευρωπαϊκή Ένωση» Εκδόσεις ΚΨΜ 2017).
Τέτοιου είδους προγράμματα εφαρμόστηκαν ως τις αρχές της δεκαετίας του 1970 στη Δανία, στη Νορβηγία, στην Φινλανδία, στην Ελβετία και στη Σουηδία όπου μεταξύ 1935 και 1975 πραγματοποιήθηκαν 62.000 στειρώσεις. (The Washington post SWEDEN STERILIZED THOUSANDS OF ‘USELESS’ CITIZENS FOR DECADES (https://www.washingtonpost.com/archive/politics/1997/08/29/sweden-sterilized-thousands-of-useless-citizens-for-decades/3b9abaac-c2a6-4be9-9b77-a147f5dc841b/?utm_term=.ee61ed1e762b)
«Άλλωστε, από το 1909 η “ελίτ” της Σουηδίας είχε ιδρύσει τη “Σουηδική Λέσχη για την Καθαρότητα της Φυλής”, ενώ παράλληλα ήταν η πρώτη χώρα στον κόσμο που το 1921 δημιούργησε το “Κρατικό Ινστιτούτο Βιολογίας Φυλών” στην Ουψάλα υπό τον υπέρμαχο της “φυλετικής υγιεινής”, καθηγητή Χέρμαν Λούντμποργκ, ο οποίος με την “επιστημονική” μεθοδολογία της μέτρησης των κρανίων κατηγοριοποιούσε τις φυλές, αποδείκνυε τον βαθμό ευφυΐας τους, και ταυτόχρονα χρησιμοποιούσε τα συμπεράσματά του με σκοπό να δημιουργήσει εκτροφεία από τα οποία θα έβγαιναν οι υγιείς υπερ-άνθρωποι που θα δημιουργούσαν την “άσπιλη” κοινωνία του μέλλοντος».(Κώστας Λουλουδάκης: «Από το Τρίτο Ράιχ στην Ευρωπαϊκή Ένωση» ο.π)
Μα και στην Ελλάδα, η ψευδο-επιστήμη της ευγονικής άσκησε τεράστια επίδραση στην αστική τάξη, που ήθελε να αναβιώσει το χρυσή εποχή του Ελληνισμού με νέο πιο καθαρό αίμα.
Ο φωτεινός, κατά τον Γιάννη Σμαραγδή, λογοτέχνης Νίκος Καζαντζάκης, -σαν σε ευθεία γραμμή με τις θεωρίες του Joseph Arthur de Gobineau για τα αποτελέσματα της Γαλλικής Επανάστασης- κάτι σπουδαίο για την ελληνική φυλή είχε κατά νου όταν έγραφε: «Οι νόμοι οι φυσικοί που παραγνωρίστηκαν από τους συννεφοχτίστες ιδεολόγους της γαλλικής επαναστάσεως, κυριαρχούνε πάντοτε […] και μας διδάσκουν τον αγώνα για να ζήσεις άγριον και αιώνιων και ζωογόνον, όπως τα φυτά και τα ζώα έτσι και τα άτομα και τα έθνη πρέπει να γίνουν σκληροί και εγωισταί, να πατήσουν τα πτώματα των αντιπάλων και να προχωρήσουν δυνατοί […]. Και η φωνή των προγόνων έρχεται αδελφωμένη με την φωνή της επιστήμης (σ.σ Ευγονική) και μας φωνάζει κι αυτή από τα βάθη των καιρών: νάμασται όμορφοι και δυνατοί να μισούμε τους εχθρούς μας, να δυναμώσουμε τα νεύρα του κορμιού και της ψυχής και απαλλαγμένοι από τα χριστιανικά ιδεώδη των μισερών και αρρώστων να κρατήσουμε ψηλά το Εγώ της φυλής». (Νίκος Καζαντζάκης: «Οι Έλληνες σπουδασταί» εφημερίδα Νέον Άστυ 8-3-1908)
Οι ύμνοι του λογοτέχνη, με τη σπουδαία εγκεφαλική-στοχαστική ικανότητα Νίκου Καζαντζάκη στην ευγονική, συνεχίστηκαν και στα μετέπειτα χρόνια. Το 1937, έχοντας σε γνώση του τις φασιστικές πρακτικές για τους περιττούς ανθρώπους, γράφει τον «ευγονικό Καιάδα». Την προσοχή σας: «Καιάδας. Τέτοιος γκρεμός πρέπει ν’ ανοίγεται στην καρδιά του ανθρώπου και στη ακρόπολη κάθε πολιτείας. Μα η χριστιανική ανατροφή μας, οι νοσοκομειακές φιλανθρωπίες οι κλαίουσες καλοσύνες, η λαχτάρα να σώσουμε τους περιττούς, αντιστέκονται ως τώρα σε μια τέτοια σπαρτιάτικη επιλογή. Μα έως πότε; Αποστειρώνουνται κιόλας οι παράφρονες, οι σακάτηδες κι οι άρρωστοι. Καθαρίζονται οι ράτσες. Ετοιμάζουνται. Ένα ένστιχτο σίγουρο και σκοτεινό τις σπρώχνει στη σωτηρία. Όχι όλες. Όσες νιώθουν το νόημα της εποχής μας και προφταίνουν να ετοιμαστούν». (Νίκος Καζαντζάκης: «Τα ερείπια της Σπάρτης» Εφημερίδα Καθημερινή 25-26/11/1937)
Οι παραπάνω τοποθετήσεις του Καζαντζάκη τις οποίες διακατέχει το μίσος, γραμμένες μάλιστα σε διαφορετικές περιόδους, μας επιτρέπουν να αντιληφθούμε τις αφετηρίες του λογοτέχνη, οι οποίες, εκτός του ότι είναι “φυλετιστικές”, εθνικιστικές, ρατσιστικές και απάνθρωπες, εκφράζουν συνάμα την βαθιά ελιτίστικη και ταξική νοοτροπία του συγγραφέα.
Βυθισμένος στον ίδιο βούρκο του μίσους ήταν και ο στενός φίλος του Καζαντζάκη, ο ποιητής Άγγελος Σικελιανός, οπαδός της «φυσικής επιλογής». Ο ποιητής ανησυχούσε για «την ηθική του Γένους η οποία στις ημέρες μας διεσπάσθη εξεφυλίσθη, εξετράπη στο πιο εφήμερο και τραγικό συμβόλαιο[…]σήμερα που το γένος των ανθρώπων είναι στο χείλος του γκρεμού όλοι οι σκεφτόμενοι και ελεύθεροι άνθρωποι φωνάζουν ενάντια σ αυτόν τον υλισμό και κηρύσσουν την ανάγκη της ευγονικής[…]» (Άγγελος Σικελιανός: «Τ’αετώματα της Ολυμπίας» Πεζός Λόγος 1908-1928. Από τον τόμο: «Φυλετικές θεωρίες στην Ελλάδα» Συλλογικό. Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης)
***
Οι Γερμανοί αξιωματικοί, κυρίως οι Πρώσοι, και η μεγαλοαστική τάξη της χώρας πίστευαν πως το δημοκρατικό σύστημα και ο κοινοβουλευτισμός θα οδηγούσε το Γερμανικό γένος σε μια άβυσσο. Την ήττα στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και την επακόλουθη κατάργηση της μοναρχίας, τα απέδωσαν στις μηχανορραφίες σατανικών δυνάμεων οι οποίες είχαν παγκόσμια εμβέλεια. Οι σατανικές δυνάμεις ήταν οι σοσιαλιστές, οι αναρχικοί, οι κομμουνιστές και οι Εβραιομπολσεβίκοι που συνωμότησαν και, υποτίθεται, είχαν επιφέρει πισώπλατα χτύπημα σε έναν, κατά τα άλλα, νικηφόρο Γερμανικό στρατό. Η συγκυρία ευνοούσε τις “συνομοσιολογίες”, καθώς είχε ξεσπάσει η Οχτωβριανή Εργατική Επανάσταση και η έξοδος της πρώην Ρωσικής Αυτοκρατορίας από τα πεδία των μαχών, και υπήρχε μια σαφής προειδοποίηση προς τους ιμπεριαλιστές -και των δύο στρατοπέδων- για μια πιθανή επερχόμενη εργατική επαναστατική θύελλα.
Όμως η εχθρότητα απέναντι στους Εβραίους δεν ήταν μόνο Γερμανικό φαινόμενο, αλλά είχε μακρά παράδοση σε πολλά ευρωπαϊκά κράτη και αναγόταν πρώτα-πρώτα στο εχθρικό πνεύμα των χριστιανικών εκκλησιών απέναντι στην ιουδαϊκή θρησκεία. Ο φανατικός αντι-ιουδαϊσμός απέκτησε και θεωρητικό περίβλημα, το οποίο βασίστηκε στις επιστημονικοφανείς φυλετικές θεωρίες, ενώ μέσω της κακόβουλης προπαγάνδας, οι Εβραίοι χρεώθηκαν την ευθύνη για την οικονομική μιζέρια, την πείνα, την ανεργία τον πόλεμο, ακόμα και την ευθύνη για το ξέσπασμα της εργατικής επανάστασης.
Θα ήταν αρκετά ενδιαφέρον να αφήσουμε τον σχολιασμό όλων αυτών σε έναν άνθρωπο με ευρέως αποδεκτές ηθικές αξίες. Πρόκειται για τον Winston Churchil, ο οποίος επεσήμανε: «Αυτό το εβραϊκό κίνημα δεν είναι νέο φαινόμενο. Από την εποχή ήδη τού Σπάρτακους Βάισχάουπτ, μέχρι και την εποχή τού Καρλ Μαρξ, όπως ακριβώς και στις μέρες μας με τον Τρότσκι, τον Μπέλα Κουν, τη Ρόζα Λούξεμπουργκ , και την Έμμα Γκόλντμα, η παγκόσμια αυτή συνωμοσία — για την ανατροπή τού πολιτισμού και τον κοινωνικό μετασχηματισμό στη βάση ενός μοντέλου καθηλωμένης ανάπτυξης, ενός αισθήματος φθόνου και μοχθηρίας και ενός ανέφικτου ιδανικού ισότητας — απλώνει τα πλοκάμια της παντού. Και, όπως πολύ εμπεριστατωμένα απέδειξε μια σύγχρονη συγγραφέας, η κ. Γουέμπστερ, ήταν καθοριστικός ο ρόλος του και στην τραγωδία τής Γαλλικής Επανάστασης. Ήταν η κινητήρια δύναμη πίσω από κάθε ανατρεπτική τάση κατά τον 19ο αιώνα. Και σήμερα αυτή η συμμορία περιέργων προσωπικοτήτων από τα καταγώγια των ευρωπαϊκών και αμερικανικών μεγαλουπόλεων έχει καθίσει στον σβέρκο τού ρωσικού λαού. Έγιναν πράγματι οι απόλυτοι και οι αδιαμφισβήτητοι κύριοι ενός ισχυρού κράτους.» (Alex Peter Schmid: Churchills privater Krieg. Intervention und Konterrevolution im russischen Bürgerkrieg, November 1918-März 1920 Atlantis, Zürich 1974 σελ. 312. μετάφραση: waltendegewalt.wordpress.com)
Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι ο αγαπητός Winston τρέφει ασυζητητί τη γνώση μας σχετικά με τον “αγώνα” που έδωσε εναντίον του τρισκατάρατου εβραιομπολσεβικισμού, ο Αδόλφος Χίτλερ…
Ωστόσο, η θεωρία που παρουσιάζει τον εβραιομπολσεβικισμό ως έκφανση μιας διεθνούς συνομωσίας κάνει την εμφάνισή της στην Πολωνία, τον καιρό που η χώρα αυτή είχε εισβάλει μαζί με άλλους 14 ευρωπαϊκούς στρατούς στην Ρωσία, με σκοπό το πνίξιμο της εργατικής επανάστασης του 1918. Η πολωνική λέξη που περιέγραφε την συνωμοσία ήταν «Zydokomuna». Η Πολωνία ήταν ο πρώτος διδάξας, καθώς το φασιστικό καθεστώς του Józef Piłsudski, συνδύαζε τις χριστιανικές προκαταλήψεις, τον αντι-ιουδαϊσμό με τον σφοδρό αντικομμουνισμό των αστικών συντηρητικών πολωνικών ελίτ.
Λίγο μετά, στις αρχές της δεκαετίας του 1920, παρουσιάζονται στην Ευρώπη για δεύτερη φορά μετά τον ρωσο- ιαπωνικό πόλεμο του 1905, τα ευφάνταστα «Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών». Σε συνδυασμό με την Οκτωβριανή Επανάσταση, τα πλαστογραφημένα «Πρωτοκόλλα» έμελε να γίνουν αυτό που δεν κατάφεραν την πρώτη φορά που παρουσιάστηκαν ∙ το ευαγγέλιο των θεωριών για μια Εβραϊκή συνομωσία, που αυτήν την φορά ήθελε να εγκαταστήσει τον κομμουνισμό παγκόσμια.
«Στην Αγγλία, το εθνικό “τυπογραφείο της Αυτού Μεγαλειότητος” προχωράει στην εκτύπωση της αγγλικής έκδοσης των Πρωτοκόλλων, τα οποία προκαλούν μεγάλη αίσθηση, όταν αμέσως μετά τη δημοσίευσή τους αναφέρονται από τους Times ως απόδειξη ή τεκμήριο για την ύπαρξη ενός μυστικού σχεδίου για την καταστροφή της Δύσης». (Léon Poliakov Histoire de l’antisémitisme. Vol.4. L’Europe suicidaire, 1870-1933, Calman-Lévy, Paris).
Στις ΗΠΑ, η «Dearborn Independent», μια εβδομαδιαία εφημερίδα του Αμερικανού μεγιστάνα Henry Ford, δημοσίευσε από την 10η Ιουλίου 1920 και μετά, μια σειρά άρθρων βασισμένα στα «Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών». Αμέσως μετά, ο H. Ford δημοσίευσε αυτήν την συλλογή άρθρων με τη μορφή βιβλίου υπό τον τίτλο: «Ο Διεθνής Εβραίος», δηλώνοντας ότι «η ρωσική επανάσταση έχει φυλετική και όχι πολιτική προέλευση». Το βιβλίο αυτό μεταφράστηκε στις περισσότερες ευρωπαϊκές γλώσσες και χάρη στην χρηματοδοτούμενη διαφημιστική εκστρατεία διαδόθηκε ευρέως. Στις αρχές της δεκαετίας του 1920, το βιβλίο του H. Ford έγινε γρήγορα η Βίβλος του αντι-ιουδαϊσμού. Στην Γερμανία, ο εκδότης Theodor Fritsch (1852 – 1933) εξέδωσε το βιβλίο του Ford, το οποίο βρήκε “ευήκοα ώτα” στην λαϊκή γερμανική άποψη και ένα πιο δεκτικό ακροατήριο, με τον εκδοτικό οίκο του Fritsch να τυπώνει έξι εκδόσεις μεταξύ του 1920 και του 1922.
Ο Αδόλφος Χίτλερ βρήκε έτοιμο τον “επιστημονικοφανή” αντισημιτισμό, βασισμένο σε βιολογικά κριτήρια. Προϋπάρχει του Χίτλερ η εκρηκτική ιδέα της παγκόσμιας εβραιομπολσεβίκικης συνομωσίας, η οποία εξυπηρετούσε από μόνη της όχι μόνο τον γερμανικό εθνικισμό, αλλά όλους τους εθνικισμούς και όλες τις φυλετικές θεωρίες. Ο Χίτλερ, το μόνο που έκανε ήταν να αναμιγνύει σε αυτές τις αλλοπρόσαλλες ιδεολογικές πεποιθήσεις τον αντι-σλαβισμό, καθώς η γερμανική αστική ελίτ έβλεπε στους Σλάβους το συνώνυμο της καθυστέρησης, ενός πολιτισμού κατώτερης στάθμης και συνώνυμο μιας απειλής για το καθαρό αίμα των Γερμανών.
Με φυλετικούς όρους ο Χίτλερ διέταξε στα ανατολικά εδάφη τις μαζικές εξοντώσεις στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα πογκρόμ, τις σφαγές με εκτελέσεις μπροστά σε χαράδρες και λάκκους αλλά και άλλες σαδιστικές θανατώσεις, που κυριολεκτικά ακολουθούσαν ρυθμούς βιομηχανικής μονάδας. Αντίθετα και μην μπορώντας να αποφύγει τον πόλεμο στη Δύση, ο Αδόλφος Χίτλερ δήλωσε ότι θα συμμορφωθεί ουσιωδώς με τις επιταγές του «jus publicum europaeum» (=ευρωπαϊκό δημόσιο δίκιο, δηλαδή ενιαίος νόμος κρατικής οργάνωσης στα πλαίσια της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης) κατά τις πολεμικές επιχειρήσεις εναντίον των στρατιωτών της Γαλλίας, της Αγγλίας και των ΗΠΑ, καθώς και των άμαχων πολιτών. Άλλωστε, στο «Μάιν Καμπφ» ο Φύρερ είχε εξαγγείλει ένα πρόγραμμα αποικιακής επέκτασης στην ευρωπαϊκή ανατολή, για την αποφυγή ακριβώς ενός «αδελφοκτόνου πολέμου με τη Μεγάλη Βρετανία». Όπως μάλιστα αναφέρει ο ίδιος σε συνέντευξή του σε βρετανό δημοσιογράφο λίγο μετά την άνοδο των ναζί στην εξουσία, ο «Α΄ ΠΠ αποτέλεσε τραγωδία για τα δύο γερμανικά έθνη». (waltendegewalt.wordpress.com «Κοινή Ευρώπη»-Ντ.Λοζούρντο)
Είναι χρήσιμο να επισημανθεί ότι σε ευρείς κύκλους διανοουμένων, επιχειρηματιών και πολιτικών, προπαντός των ηγέτιδων δυτικών δυνάμεων, επικρατούσε η άποψη ότι Βρετανοί και Γερμανοί αποτελούν δύο μεγάλα παρακλάδια της «τευτονικής φυλής».
Εν κατακλείδι:
Η Ιστορία δεν είναι αποτέλεσμα των βάρβαρων, δαιμονικών και γιατί όχι, αιμοδιψών διαθέσεων μιας θερμογόνας προσωπικότητας. Οι αποφάσεις των ανθρώπων έχουν αξία μόνο αν τις δούμε μέσα από την ιστορική έρευνα, του κάθε φορά δοσμένου ιστορικά, κοινωνικού, οικονομικού και πολιτικού σχηματισμού που εξελίσσεται αδιάκοπα και των γεγονότων που τον συνοδεύουν.
Ο Αδόλφος Χίτλερ δεν ήταν τρελός, σχιζοφρενής, παρανοϊκός, ναρκομανής, δαιμονικός ή μη ανθρώπινος…Ο Αυστριακός δεκανέας που ασπάστηκε το όραμα της μεγαλοαστικής Γερμανικής τάξης μα και των Πρώσων αριστοκρατών για παγγερμανισμό της Ευρώπης, με κριτήρια εθνοφυλετικής ανασύνθεσης και φυλετικού πολέμου, ήταν γέννημα θρέμμα της εποχής του.
Κάποτε, ένας από τους πιο ικανούς Ιστορικούς, ο Thomas Nipperdey έγραψε: «Η Ιστορία είναι κάτι περισσότερο από την προϊστορία του παρόντος. Το κάθε παρελθόν έχει την δική του υπόσταση: ένα ανοικτό μέλλον».
Σε αυτό το ανοικτό μέλλον, το χθες έχει αρχίσει να προβάλλεται επικίνδυνα!
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
