Υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη; | Του Διονύση Φλαμιάτου*
Το να δοθεί απάντηση στο ερώτημα του τίτλου είναι εύκολο, και συγχρόνως εξαιρετικά πολύπλοκο. Στην ευρύτερη γεωγραφική μας περιφέρεια έχουμε συνεχώς εντάσεις, αναταραχές και πολέμους. Αυτό ισχύει ιδίως για τη γη της Παλαιστίνης. Κάνοντας μια μικρή ιστορική αναδρομή, παίρνουμε ως αφετηρία τη 2α Νοεμβρίου του 1917 με τη Διακήρυξη του Μπάλφουρ – όταν ο επικεφαλής της βρετανικής διπλωματίας Άρθουρ Μπάλφουρ υπέγραψε κείμενο με το οποίο η Βρετανία συναινούσε στην ίδρυση εθνικής εστίας του εβραϊκού λαού στη γη της Παλαιστίνης. Η αρχή του Παλαιστινιακού δράματος μόλις ξεκινούσε.
Στις 18 Απριλίου του 1920, στη συνδιάσκεψη του Σαν Ρέμο της Ιταλίας, επεβλήθη το αποικιοκρατικό μοίρασμα της Μέσης Ανατολής (οι Γάλλοι αποκτούσαν τον έλεγχο της Συρίας και οι Βρετανοί της Παλαιστίνης). Οι Βρετανοί ανέλαβαν την ευθύνη να δημιουργήσουν στη χώρα οικονομική, διοικητική και πολιτική κατάσταση η οποία θα εγγυάτο την εγκαθίδρυση εθνικής εστίας για τον εβραϊκό λαό. Μετά το Ολοκαύτωμα επιταχύνθηκε η μετανάστευση Εβραϊκών πληθυσμών στην Παλαιστίνη, ενώ ταυτόχρονα άρχισαν να οργανώνονται σιωνιστικές, ένοπλες ομάδες.
Μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο η Βρετανία, αποδυναμωμένη, αποχωρούσε από τις αποικίες της. Αδύναμη να κρατήσει ισορροπίες μεταξύ Αράβων και Εβραίων, ζήτησε από τον ΟΗΕ το 1947 να αποφασίσει για την κατάσταση στην Παλαιστίνη. Ο ΟΗΕ κατέθεσε δύο σχέδια: το πρώτο διαιρούσε την Παλαιστίνη σε δύο κράτη (αραβικό 42,88% – εβραϊκό 56,47%). Το δεύτερο, προέβλεπε την ομοσπονδιακή ένωση των δύο κρατών και την άσκηση κοινής εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής. Η εβραϊκή πλευρά αποδέχεται το 1ο σχέδιο, οι Άραβες απορρίπτουν και τα δύο, αντιδρώντας στην εφαρμογή των νέων, ιμπεριαλιστικών σχεδίων στην Εγγύς και Μέση Ανατολή. Στις 29 Νοεμβρίου του 1947, η Γ.Σ. του ΟΗΕ, με ψήφους 33 υπέρ και 13 κατά (η Ελλάδα μέσα σ’ αυτές) και 10 αποχές, υπερψήφισε το 1ο σχέδιο. Εκείνη τη χρονική στιγμή οι Παλαιστίνιοι αποτελούσαν τα 2/3 του πληθυσμού και κατείχαν το 93% του εδάφους.
Στις 14 Μαΐου του 1948 ο Νταβίντ Μπεν Γκουριόν ανακηρύσσει την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ. Η ημέρα εκείνη ονομάζεται από τους Παλαιστίνιους ΝΑΚΜΠΑ (Καταστροφή). Τότε, λοιπόν, ξεκινάει ο Αραβοϊσραηλινός πόλεμος για την «ανεξαρτησία» του νεοσύστατου, σιωνιστικού κράτους εναντίον της Συρίας, Αιγύπτου, Ιορδανίας, Λίβανου και Ιράκ. Πόλεμος χαμένος, εξαιτίας των ενδοαραβικών διενέξεων, με αποτέλεσμα 800.000 Παλαιστίνιοι να πάρουν το δρόμο της προσφυγιάς, και την απώλεια Παλαιστινιακών εδαφών πέραν της απόφασης του 1947 (η οποία δεν αποτυπώθηκε ποτέ στο χάρτη), που συνολικά έφτασαν στο 78% της ιστορικής Παλαιστίνης.
Διαρκής θηριωδία κατά των Παλαιστινίων
Από τότε το Ισραήλ συνεχίζει ακατάπαυστα την επιθετική του πολιτική, με την κατάσχεση όλο και περισσότερης Παλαιστινιακής γης, μεταθέτοντας συνεχώς τα σύνορα και εντείνοντας τη δημιουργία εποικιστικών οικισμών. Οι έποικοι πριν τη συμφωνία του Όσλο ήσαν 50.000, ενώ τώρα υπερβαίνουν τις 850.000! Όλα αυτά τα χρόνια το Ισραήλ εξαπολύει γενοκτονικές επιθέσεις κατά των Παλαιστινίων. Τελευταία, πρόσφατη θηριωδία της σιωνιστικής, πανίσχυρης πολεμικής μηχανής ήταν οι σφαγές που διέπραξε στη Γάζα, με στόχο την καταστολή των κινητοποιήσεων των χιλιάδων κατοίκων της, στα ανατολικά, στα σύνορα, στο φράχτη που τη χωρίζει με τα εδάφη του Ισραήλ, στη Μεγάλη Πορεία της Επιστροφής (που έχει ξεκινήσει από τις 30 Μαρτίου) όπως την έχουν ονομάσει – αλλά και λόγω της προκλητικής απόφασης των ΗΠΑ να μεταφέρουν την πρεσβεία τους στην Ιερουσαλήμ.
Ο απολογισμός είναι σχεδόν 100 νεκροί και 4.000 τραυματίες, εκ των οποίων πάρα πολλά παιδιά και γυναίκες. Από αυτούς, σχεδόν 1.500 βαριά τραυματισμένοι, χωρίς καμία ιατρική βοήθεια και με τους σιωνιστές να τους απαγορεύουν την έξοδο από τη Γάζα! Στα μέτρα καταστολής του Ισραήλ περιλαμβάνεται η μη υδροδότηση των Παλαιστινιακών εδαφών, η ελλιπής ηλεκτροδότηση και η διακοπή της τροφοδοσίας. Τον προηγούμενο μήνα, στις φυλακές του Ισραήλ ήταν έγκλειστοι 6.036 Παλαιστίνιοι πολιτικοί κρατούμενοι, ανάμεσά τους 304 παιδιά ηλικίας 7-8 χρόνων (μόλις 65 είναι πάνω από 16 χρονών…). Ειρήνη για το Ισραήλ σημαίνει το τέλος της Παλαιστίνης!
Η πολιτική των ΗΠΑ και των συμμάχων της έχει βάλει φωτιά στην ευρύτερη περιοχή. Η Αραβική Άνοιξη, «δημιούργημα των ιμπεριαλιστικών, αποικιοκρατικών δυνάμεων της Δύσης», έγινε η αιτία μιας χαοτικής και ασταθούς κατάστασης για τις χώρες της περιοχής (Ιράκ-Λιβύη-Συρία-Υεμένη κ.λπ.). Στη Συρία –με την ελπίδα ανατροπής της νόμιμης κυβέρνησης του προέδρου της Μπασάρ αλ Άσαντ– δημιούργησαν, εξόπλισαν, εκπαίδευσαν και έως τώρα ακόμα συντηρούν το δολοφονικό μέτωπο τρομοκρατικών δυνάμεων (ISIS, Al Nusrah Front κ.ά.). Στο Συριακό έδαφος διεξάγεται ένας πόλεμος σκληρός, με το λαό να πολεμά στο πλευρό της νόμιμης κυβέρνησης, υπερασπιζόμενος την ελευθερία του, την εθνική του κυριαρχία και ανεξαρτησία και τις κοινωνικές-οικονομικές του κατακτήσεις, που ήταν αξιοζήλευτες σε όλον τον Αραβικό κόσμο για την οριζόντια διάχυση των ωφελημάτων στο κοινωνικό σύνολο.
Ο λαός της Συρίας δεν είναι μόνος του σ’ αυτόν τον πόλεμο. Στο πεδίο της μάχης επιχειρεί μαζί με τη συμμαχία της νίκης, που είναι Ρωσία-Συρία-Ιράν-Χεζμπολά-Παλαιστίνη! Ήδη αυτή η συμμαχία έχει κερδίσει τον πόλεμο και απομένουν λίγοι θύλακες αντίδρασης. Στην πρόσφατη αναμέτρηση, στα Υψώματα του Γκολάν, το Ισραήλ έχασε δεκάδες στρατιώτες κι έναν στρατηγό του, μετά την πυραυλική επίθεση που δέχτηκε από το Ιράν και τη Χεζμπολά, αδρανοποιώντας τα υπερσύγχρονα αντιαεροπορικά και αντιπυραυλικά του συστήματα. Ας θυμηθούμε ότι το 2006, όταν το Ισραήλ είχε καταλάβει το Λίβανο, η Χεζμπολά νίκησε κατά κράτος τα ισραηλινά στρατεύματα, εκδιώκοντάς τα και ελευθερώνοντας τον Λίβανο. Το δυτικό σχέδιο διάλυσης-καντονοποίησης κυρίαρχων κρατών στην περιοχή και η ποδηγέτησή τους από τον μαύρο άξονα, δείχνει την αποτυχία του…
Η θέση μας είναι με τους λαούς της Ανατολής
Το ζητούμενο είναι τι κάνουμε εμείς μέσα σ’ αυτή τη ρευστή γεωπολιτική πραγματικότητα… Ποια είναι η θέση μας και πώς υπερασπιζόμαστε τη χώρα μας. Μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε στον ευρύτερο γεωπολιτικό χώρο της Ανατολικής Μεσογείου, με άμεση επιρροή από τη φλεγόμενη Μέση Ανατολή… Το νέο θέατρο επιχειρήσεων δεν θα είναι μόνο το Ιράν, αλλά ίσως και η χώρα μας! Τα γεγονότα των τελευταίων ειδικά μηνών δείχνουν ότι η συνεχής τουρκική επιθετικότητα και προκλητικότητα δεν είναι καθόλου για εσωτερική κατανάλωση και αποπροσανατολισμό του τουρκικού λαού έναντι των τεράστιων εσωτερικών προβλημάτων που βιώνει… Ο Ερντογάν απείλησε στη Συρία τους Κούρδους και εισέβαλε στο Αφρίν εξυπηρετώντας τόσο τα σχέδιά του, όπως και των ΝΑΤΟϊκών, για την Εγγύς Ανατολή. Είναι εκτός πραγματικότητας η δήθεν ρήξη του με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ.
Οι επιλογές της ελληνικής κυβέρνησης, πρωτόγνωρες για τα ελληνικά δεδομένα –ο ασφυκτικός εναγκαλισμός της με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ– μόνο προβλήματα στοχοποίησης και εθνικούς κινδύνους εγκυμονούν. Η θέση της Ελλάδας ήταν και είναι με τους λαούς της Ανατολής. Η Ελλάδα ήταν πάντα ο φάρος του δίκαιου, της ειρήνης και της ηθικής. Γι’ αυτό καταφέραμε να επιβιώσουμε μέχρι σήμερα, κερδίζοντας το σεβασμό και την εκτίμηση εχθρών και φίλων. Εθνικά δράματα (Γενοκτονία Ποντιακού Ελληνισμού-Μικρασιατική Καταστροφή-Κύπρος κ.ά.) έχουμε ζήσει αρκετά, γι’ αυτό είμαστε ευαισθητοποιημένοι. Παραμένοντας στον ΝΑΤΟϊκό-ιμπεριαλιστικό μαύρο άξονα, όχι μόνο δεν υπάρχουν οφέλη, αλλά οι εθνικές καταστροφές που θα υπάρξουν θα είναι ασύλληπτες… Η ανατροπή είναι στο χέρι μας!
Μία φράση, που άκουσα από τον επικεφαλής του Ινστιτούτου Αλ Κουτς (Al Quds), από το πρόσφατο ταξίδι μου στον Λίβανο, δίνει το στίγμα του αγώνα των Παλαιστινίων για μία ελεύθερη πατρίδα: «Δεν θα υποκύψουμε ποτέ! Το πόδι μας πατάει ελαφρά, γιατί κάθε βήμα μας πατάει σε κόκκο άμμου που είναι ποτισμένος με το αίμα των αδερφών μας!»
* Αναλυτής διεθνών οικονομικών σχέσεων, μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου της ΛΑ.Ε.
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
