Ζώντας σε ένα στρατόπεδο μέρα με τη μέρα
Κάποιοι ίσως να μην είχαν την δυνατότητα να αγοράσουν την εφημερίδα των συντακτών που κυκλοφόρησε εχτές με το ένθετο εφημεριδάκι των προσφυγόπουλων
Πού φιλοξενούνται στο καταυλισμό του Σχιστού μέ τίτλο «Πουλιά Αποδημητικά»
Αποφάσισα να αναδημοσιεύσω ένα από τα αρθράκια τών παιδιών,ώστε να το διαβάσουν ακόμη περισσότεροι φίλοι να μάθουν από πρώτο χέρι πώς είναι η καθημερινότητα των προσφύγων στα hotspot
Πώς νιώθ
ουν,τι ονειρεύονται,τι επιθυμούν ,πώς ζούσαν και πώς ζούν σήμερα…..άνθρωποι νοικοκυραίοι που βρέθηκαν από τη μία στιγμή στην άλλη πρόσφυγες
Η κατάθεση ψυχής των παιδιών του καταυλισμού που θα διαβάσετε παρακάτω ίσως επιτέλους αφυπνίσει κάποιους …..
κατάθεση ψυχής από αθώες ψυχές που βιώνουν ότι χειρότερο στη ζωή τους…..πόνο,θλίψη,απόρριψη,απαξίωση,προσφυγιά….
«Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά;Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα.
Και μας κοιτάζουν με μάτια σαν κι αυτά όταν ξυπνούν στις δύο η ώρα»
Μαρία Καμπουράκη
Διαβάστε :Ζώντας σε ένα στρατόπεδο μέρα με τη μέρα
Κάποιες φορές ,νιώθω ότι δεν υπάρχει τέλος στον πόνο και στη θλίψη μας.Δέν μπορώ να αναπνεύσω καλά και νιώθω μεγάλο βάρος στη καρδιά.
Δεν ξέρω από πού θα έπρεπε ν΄ αρχίσω και πώς να εξηγήσω την καθημερινότητα μας στο Σχιστό. Κάποιες φορές οι μέρες περνούν πολύ αργά
Και μοιάζουν ατελείωτες.Το πρώτο μας πρόβλημα είναι το φαγητό.Δέν είναι υγιεινό και δεν έχει γεύση.Δέν υπάρχει καμία ποικιλία και όλοι
Μοιάζουν υποσιτισμένοι και αδύναμοι.Εχουμε διαμαρτυρηθεί αρκετές φορές και κάθε φορά μας υπόσχονται ότι θα αλλάξουν,αλλά μέχρι στιγμής δεν έχει γίνει τίποτε.
Είμαστε πρόσφυγες,το ξέρουμε αυτό,αλλά είμαστε και άνθρωποι.Είχαμε μια καλή ζωή,υπό μία έννοια ,αλλά εξαιτίας του πολέμου,της αιματοχυσίας,και της βίας,αναγκαστήκαμε να εγκαταλείψουμε τά σπίτια μας.Ξεφύγαμε από την προκατάληψη και την ανασφάλεια.Ζούμε σε σκηνές τις οποίες σήμερα αποκαλούμε σπίτια μας.Δέν νιώθουμε ασφάλεια ούτε ειρήνη στο νέο μας σπίτι.Εχει τόσο κρύο το χειμώνα και απίστευτη ζέστη το καλοκαίρι
Αυτό το καλοκαίρι ήταν πολύ δύσκολο.Αυτό που κάναμε ήταν να τρέχουμε και να βρίσκουμε καταφύγιο κάτω από τα δέντρα.Φυσικά δεν ήταν καθόλου άνετα
Είχε τόση σκόνη και κουνούπια μας τσιμπούσαν,μέρα και νύχτα.Δέν ξέρω εάν έχεις μπέι ποτέ σε σκηνή με θερμοκρασία πάνω από 42 βαθμούς ή όχι,αλλά αν θές να μας νιώσεις,θα έπρεπε να το δοκιμάσεις μια φορά
Τι να πώ για τους αρουραίους.Είναι τόσο μα τόσο ενοχλητικοί και μας βασανίζουν κάθε μέρα.Πρέπει να τους κυνηγάμε όλη την ώρα.Γι’αυτό δεν μπορούμε να αφήνουμε τίποτα μέσα στη σκηνή.Οταν πλησιάζει ο χειμώνας,έρχεται και ο φόβος.Φοβόμαστε μήπως βρέχει όλη μέρα,φοβόμαστε κάτι το οποίο κάποτε απολαμβάναμε.Οπως τη βροχή,τον άνεμο τους κεραυνούς.Φοβόμαστε τη βροχή γιατί ξέρουμε πώς,όταν βρέχει,το νερό μπαίνει στη σκηνή,όλα μας τα πράγματα βρέχονται,αναγκαζόμαστε να κοιμηθούμε σε βρεγμένο έδαφος και την επόμενη μέρα όλοι νιώθουν πόνο στα πόδια ,στη μέση και σε όλο το σώμα.Δέν υπάρχει κανένα διαθέσιμο φάρμακο γι αυτούς τους πόνους.Οποτε κάποιος παραπονιέται ότι πονάει,οι γιατροί του δίνουν συμβουλή πού δίνουν για κάθε έιδους πόνο: «Πιές περισσότερο νερό»
Αν κάποιος αρρωστήσει σοβαρά και χρειαστεί να πάει στο νοσοκομείο πρέπει να αντέξει για αρκετές ώρες,αφού το νοσοκομείο είναι πολύ μακριά και τα ασθενοφόρα είναι πάντα κατειλημμένα.Δέν υπάρχει καμία ψυχαγωγία εδώ.Δέν υπάρχει τηλεόραση,ούτε ραδιόφωνο,ούτε κάν ένα βιβλίο για να διαβάσουμε.Υπάρχει ασύρματο δίκτυο στον καταυλισμό,αλλά πρέπει να είσαι σε συγκεκριμένο σημείο στη μέση του καταυλισμού για να μπορέσεις να το χρησιμοποιήσεις και πρέπει να κάτσεις σε ένα ανοικτό σημείο,ανεξάρτητα από το αν έχει κρύο ,ζέστη ή βροχή πρέπει να πηγαίνουμε νωρίς για ύπνο,γιατί δεν υπάρχει ηλεκτρικό ρέυμα και όταν έρχεται το σκοτάδι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε παρά να ξαπλώσουμε «και να βυθιστούμε στη μιζέρια μας.»
Πολλές ερωτήσεις έρχονται στο μυαλό μου όταν πέφτω το βράδυ στο κρεβάτι.
Πότε θα βγούμε από αυτό το σκοτάδι;
Ποιο θα είναι το μέλλον μας;
Πότε θα επιστρέψουμε και πάλι σε μια κανονική ζωή;
Και άλλες πολλές ερωτήσεις που παραμένουν αναπάντητες…..
Ένα άλλο βασικό πρόβλημα είναι η επικοινωνία.Κανένας από τους πρόσφυγες δεν μιλάει αγγλικά ή ελληνικά.Δέν έχουμε σταθερά μαθήματα ξένων γλωσσών εδώ.
Αν είχαμε συνεχόμενα μαθήματα γλώσσας τους τελευταίους 9 μήνες τώρα όλοι θα μπορούσαν να μιλάνε αγγλικά και ελληνικά.Λυπάμαι τόσο πολύ για τα παιδιά στο καταυλισμό.Τα περισσότερα παιδιά από αυτά δείχνουν λυπημένα,αγχωμένα και άρρωστα.Είναι μακριά από το αληθινό τους σπίτι και το σχολείο τους εδώ και καιρό δεν ξέρουν το αύριο και το μέλλον τι θα τους φέρει.Δεν νιώθω σαν άνθρωπος αυτές τις μέρες.Κάποιες φορές θέλω απλά να είμαι μόνη μου,μόνη εγώ και ο εαυτός μου,να σκεφτώ για τη ζωή μου ,το αβέβαιο μέλλον μου,να κλάψω για όλα αυτά πού έχουν συμβεί στη ζωή μας,αλλά δεν υπάρχει χώρος για μένα.
Ας μιλήσουμε για το πώς είναι να υποφέρεις επειδή έχεις χωριστεί από την οικογένεια σου.Χωρισμός ανάμεσα σε γονείς και παιδιά,αδερφούς και αδερφές.Βλέπω παιδιά που λαχταρούν να δούν τη μαμά τους, μητέρες που κλαίνε για τα παιδιά τους και όλοι ονειρεύονται πώς μια μέρα θα ξανανταμώσουν και πάλι.
Είμαστε απογοητευμένοι και δυστυχισμένοι,μας έχε κυκλώσει η θλίψη και η απελπισία.Η ζωή μοιάζει άδεια και χωρίς καμία αξία για μας
Κάποιες χώρες δεν μπορούν ή απλά δεν θέλουν να μας καταλάβουν.Εύχομαι να υπήρχε μια γή με ειρήνη όπου θα μπορούσαμε
να πάμε ελεύθερα όλοι και να είμαστε
Μακριά από όλους τους πολέμους,τις διακρίσεις και τη βία για πάντα.
Εύχομαι μια μέρα αυτές οι τρομακτικές μέρες να φαντάζουν παρελθόν και να βρούμε αυτό για το οποίο αφήσαμε τα σπίτια μας
«Πρίν από έξι μήνες,η ζωή μας ήταν ένας εφιάλτης.Γεμάτη φόβο και τρόμο.Φόβο για τη βροχή την καταιγίδα,τον καύσωνα,μέρες και νύχτες που περνούσαν απελπιστικά αργά και δύσκολα
Μέχρι και σήμερα πού ακόμη ονειρευόμαστε το μέλλον μας»
Νοέμβρης 2016 -Ζοχρέ Γιασεμί και Φατιμέ Σενταγάτ
Ετικέτες
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
