Ακόμη μια εκπαιδευτική χρονιά ξεκινά…
Η νέα εκπαιδευτική χρονιά ξεκινά και παρουσιάζει ενδιαφέρον για το πως θα εξελιχθούν οι μεγάλες κυβερνητικές ανακοινώσεις περί αξιολόγησης των εκπαιδευτικών και η έναρξη λειτουργίας της πανεπιστημιακής αστυνομίας. Και στα δυο αυτά ζητήματα υπάρχουν συνεχή μπρος-πίσω και ταυτόχρονα είναι εμφανή τα σημάδια «δοσοληψίας» με τα εμπλεκόμενα μέρη. Πρόσφατα σε σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε υπό την παρουσία του υφυπουργού Προ.πο Λ. Οικονόμου, πρυτάνεων και του αρχηγού της ΕΛ.ΑΣ τέθηκε επί τάπητος το ζήτημα των σχεδίων ασφαλείας που είναι υποχρεωμένα να καταθέσουν τα πανεπιστήμια. Όπως ενημέρωσε η ΕΛ.ΑΣ, τα πανεπιστήμια δεν έχουν καταθέσει τα συγκεκριμένα σχέδια οπότε δεν μπορεί να εφαρμοστεί ακόμη η πανεπιστημιακή αστυνομία. Οι, έτσι και αλλιώς συρρικνωμένες, Ομάδες Προστασίας Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων, μάλλον θα περιμένουν για καιρό, μέχρι στο τέλος η ίδια ή η επόμενη κυβέρνηση να μετατάξει τους συγκεκριμένους μπάτσους σε άλλες Διευθύνσεις ή σε προσωπικές φρουρές. Ένας έμμεσος τρόπος να γίνουν ρουσφέτια, εκδουλεύσεις αλλά και «ιδεολογικός τσαμπουκάς» από την κυβερνητική εξουσία.
Από την άλλη πλευρά η περιβόητη «αξιολόγηση» των εκπαιδευτικών αποτελεί μια μόνιμη αντιπαράθεση μεταξύ κυβέρνησης και των διδασκαλικών ομοσπονδιών. Γαβγίζουν μεταξύ τους θέλοντας να δείξουν τη διαφορετικότητα τους χωρίς επί της ουσίας να προσφέρουν κάτι στις σχολικές μονάδες, στην παιδαγωγική και στους μαθητές. Μια αντιπαράθεση, όπου η Κεραμέως θέλει να επιβάλει τις θέσεις της και οι καθηγητές/συνδικαλιστές να διατηρήσουν τα «κεκτημένα» τους. Δεν αρνούμαστε, ότι η σημερινή διοίκηση του υπουργείου Παιδείας είναι οδοστρωτήρας σε μια σειρά από θέματα, όπως η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, ωράριο λειτουργίας μονάδων, μέντορες κ.ά., τα οποία έρχονται να προστεθούν στη χρήση της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης για μακροχρόνια περίοδο, εντείνοντας τη ψηφιακή μετάβαση και την πολύωρη έκθεση παιδιών και νέων σε οθόνες. Βρισκόμαστε ήδη σε νέες συνθήκες μιας νέας εποχής, της κατασκευής του ψηφιακού μετανθρώπου. Και αυτή η κατασκευή απαιτεί τη συνεισφορά του εκπαιδευτικού βραχίονα ώστε οι μελλοντικοί εργαζόμενοι, ψηφοφόροι, καταναλωτές να είναι καλιμπραρισμένοι στις αποφάσεις και τις επιταγές της εξουσίας.
Είναι ξεκάθαρο και δεδομένο, ότι ως αναρχικοί είμαστε εχθρικοί στην ύπαρξη και λειτουργία εκείνων των θεσμών που καταστρέφουν την ελεύθερη βούληση των ανθρώπων. Και ένας από τους θεσμούς αυτούς είναι αναμφισβήτητα ο εκπαιδευτικός. Μακροχρόνιος και έντονα επιδραστικός αφού από την ηλικία των 4 ετών το Κράτος διαμορφώνει ή προσπαθεί να διαμορφώσει τους μελλοντικούς υπηκόους. Αφυδατωμένους, κενούς και άδειους χωρίς ίχνος κριτικής σκέψης, απλά ενταγμένους σε κυρίαρχες επιλογές. Για να φτιαχτεί το νέο καλούπι, θεσμοί και σύγχρονες μορφές επίδρασης και διαμόρφωσης των συνηθειών των ανθρώπων, συνεργάζονται αγαστά για το καλύτερο αποτέλεσμα. Για να διαμορφωθούν οι «νέοι πολίτες», σημαντικό ρόλο παίζουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και άλλα ανάλογα εργαλεία τα οποία εντάσσονται στη φαρέτρα της Εξουσίας, η οποία τη μια επικαλείται τα μνημόνια, την άλλη τον κορωνοϊό, την επομένη το ενεργειακό για να επιβάλει ανώδυνα και αναίμακτα τις εκπαιδευτικές καινοτομίες της. Είναι φανερό, ότι στην υπό διαμόρφωση συνθήκη που πραγματοποιείται και ουσιαστικά έχει χαρακτηριστικά ωμής επίθεσης και παρέμβασης στον ψυχισμό των παιδιών και εφήβων, η στάση των εκπαιδευτικών φορέων και συνδικαλιστών είναι τουλάχιστον χλιαρή, εν αντιθέσει με ζητήματα, όπως η αξιολόγηση εκπαιδευτικού έργου, όπου οι αντιδράσεις των συνδικαλιστών είναι συντονισμένες και άμεσες. Δεν είναι στις προθέσεις μας, και άλλωστε ποτέ δεν ήταν, να είμαστε υπέρ ή κατά της αξιολόγησης κάποιων στα πλαίσια ενός κρατικού θεσμού ή με ποιο τρόπο θα γίνονται οι προσλήψεις τους. Είναι διαδικασίες και λειτουργίες που αφορούν όσους εμπλέκονται στους συγκεκριμένους θεσμούς. Αυτό ταυτόχρονα σημαίνει, ότι στεκόμαστε συμπαραστάτες και αλληλέγγυοι σε δράσεις και κινήσεις εκπαιδευτικών που τάσσονται ενάντια ή/και εχθρικά στην επίθεση του Κράτους.
Και όπως έχει γράψει ο Ivan Illich: «η θεσμοποίηση των αξιών αναπόφευκτα οδηγεί στη μόλυνση της φύσης, στην κοινωνική πόλωση και στην ψυχολογική ανικανότητα». Κριτικός έναντι στους θεσμούς και στον πολιτισμό, τάσσεται σταθερά υπέρ της κατάργησης του θεσμού της συστηματικής και οργανωμένης εκπαίδευσης. Ενώ τονίζει: «πρέπει ν’ απαλλάξουμε την κοινωνία μας όχι μόνον από τα θεσμικά πλαίσια, αλλά από το ίδιο το σχολικό “ήθος”». (Illich, Ι., Κοινωνία χωρίς Σχολεία, εκδ. Βέργος). Ο Ίλιτς προτείνει τη δημιουργία μιας κοινωνίας χωρίς σχολεία, επισημαίνοντας ότι τα σχολεία είναι ένας σύγχρονος θεσμός που αναπτύχθηκε μαζί με την εξέλιξη της βιομηχανικής κοινωνίας, ενώ η κοινωνία έχει υπάρξει χωρίς αυτό. «Όλοι μαθαίνουν πώς να ζουν έξω από το σχολείο. Μαθαίνουμε να μιλάμε, να σκεφτόμαστε, να αγαπάμε, να αισθανόμαστε, να παίζουμε, να βρίζουμε, να πολιτικολογούμε και να εργαζόμαστε χωρίς τη μεσολάβηση του δασκάλου(…) Η άποψη ότι μια φιλελεύθερη κοινωνία μπορεί να θεμελιωθεί πάνω στο σχολείο είναι παράδοξη. Η συναλλαγή και μόνο δασκάλου και μαθητή φθάνει για να καταργήσει όλες τις εγγυήσεις της ατομικής ελευθερίας». Παράλληλα ο Ίλιτς προτάσσει την εμπειρική γνώση έναντι της διδασκαλίας, θα λέγαμε ότι το εμπειρικό δεν αναιρεί το διδασκαλικό και ότι μπορεί να υπάρχει μεταξύ τους αλληλεπίδραση και σχέση. Εάν η μάθηση αποκτάται μόνο από την εμπειρία τότε δεν συσσωρεύεται ποτέ γνώση που μπορεί να μεταλαμπαδευτεί στις επόμενες γενεές. Αναμφισβήτητα η εμπειρία είναι παρά πολύ σημαντικός και χρηστικός παράγοντας για την κατανόηση και βαθιά γνώση. Ταυτόχρονα, όμως, δεν υποτιμούμε τη συνεισφορά στη γνώση και τη λειτουργία ενός διδασκαλικού μοντέλου που οξύνει την περιέργεια και παρακινεί, φτάνοντας και αυτό στην εμπειρία του ατόμου αλλά διαμέσου της αλληλοεπίδρασης.
Ασφαλώς αυτές οι έννοιες είναι ξένες στα σύγχρονα εκπαιδευτικά συστήματα που τους μόνους στόχους που έχουν είναι το πως θα παράγουν τους επόμενους «χαρούμενους δούλους». Λογικό και αναμενόμενο. Αλλά το ίδιο λογικό και αναγκαίο είναι να σπαστούν οι αλυσίδες που κρατάνε τον άνθρωπο φυλακισμένο μέσα σε μια σειρά θεσμών και κανονικοτήτων.
Αναρχικός Πυρήνας Χαλκίδας
Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ.229, Σεπτέμβριος 2022
ΠΗΓΗ: anarchypress.wordpress.com
Ετικέτες
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
